Στη στήλη «Πιάσε 10» μετράμε 10 τραγούδια ενός σημαντικού καλλιτέχνη ή συγκροτήματος μαζί με έναν απολογισμό της καριέρας του - της έως σήμερα καριέρας του, καθώς δε στοχεύουμε να ετοιμάζουμε μόνο επικήδειους. Σήμερα οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας ή αλλιώς οι αδελφοί Κατσιμίχα, γνωστοί, βέβαια, και ως «Κατσιμιχαίοι». Σε κάθε περίπτωση ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στη σύγχρονη ελληνική μουσική.
Ο Δημήτρης Καμπούρης αναπολεί τα «Ζεστά Ποτά» που καθόρισαν τα παιδικά του χρόνιαΟ γαμπρός μου με οδήγησε στην καλή μουσική, μαζί με τον Γιώργο τον Αθηναίο από τις διακοπές στη Χιλιαδού. Η δισκοθήκη του είχε από Led Zeppelin μέχρι Boney M και πολλά από εκείνα τα σπουδαία ελληνικά albums της δεκαετίας του '80, αλλά και νωρίτερα. Το album όμως που θυμάμαι περισσότερο απ' όλα και με καθόρισε στα παιδικά μου χρόνια είναι τα «Ζεστά Ποτά».
Εκτός από τις επιτυχίες της εποχής,
που κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του αγαπάει και χορεύει στα πάρτι,
τα τραγούδια από τα «Ζεστά Ποτά» τα τραγουδούσα στον καθρέφτη με την
τσατσάρα για μικρόφωνο ή με τις δυο ανηψιές μου στις δεύτερεςς φωνές,
κάνοντας και χορευτικά απείρου κάλλους.
Πρόκειται για τόσο δυνατά τραγούδια, μελωδικά και ουσιαστικά. Κάθε φορά που άκουγα τον δίσκο, έρεε όλο και πιο βαθιά στις φλέβες μου. Δεν υπήρχε τραγούδι που να μην γνώριζα όλους τους στίχους απ' έξω, δεν υπήρχε στιγμή του που να μην ήταν δικιά μου, δεν υπήρχε τραγούδι που βαριόμουν ή που δεν είχε κάτι να μου πει. Από τα «εύκολα» «Ρίτα Ριτάκι», «Για ένα κομμάτω ψωμί» και «Μια βραδιά στο λούκι», μέχρι τα πιο «δύσκολα», όπως το «Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα» (μια ατάκα που με/μας συνοδεύει για όλη μας τη ζωή), το «Υπόγειο» και τα «Κορίτσια της συγγνώμης».
10 αριστουργηματικά τραγούδια, ερμηνευμένα απόλυτα από τους αδελφούς Κατσιμίχα, ενορχηστρωμένα μαεστρικά από τους Νίκο Αντύπα και Γιάννη Σπάθα, σε παραγωγή του Μανώλη Ρασούλη.
Πρόκειται για τόσο δυνατά τραγούδια, μελωδικά και ουσιαστικά. Κάθε φορά που άκουγα τον δίσκο, έρεε όλο και πιο βαθιά στις φλέβες μου. Δεν υπήρχε τραγούδι που να μην γνώριζα όλους τους στίχους απ' έξω, δεν υπήρχε στιγμή του που να μην ήταν δικιά μου, δεν υπήρχε τραγούδι που βαριόμουν ή που δεν είχε κάτι να μου πει. Από τα «εύκολα» «Ρίτα Ριτάκι», «Για ένα κομμάτω ψωμί» και «Μια βραδιά στο λούκι», μέχρι τα πιο «δύσκολα», όπως το «Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα» (μια ατάκα που με/μας συνοδεύει για όλη μας τη ζωή), το «Υπόγειο» και τα «Κορίτσια της συγγνώμης».
10 αριστουργηματικά τραγούδια, ερμηνευμένα απόλυτα από τους αδελφούς Κατσιμίχα, ενορχηστρωμένα μαεστρικά από τους Νίκο Αντύπα και Γιάννη Σπάθα, σε παραγωγή του Μανώλη Ρασούλη.
Οι αδελφοί Κατσιμίχα δεν με
απογοήτευσαν σχεδόν ποτέ στα επόμενα χρόνια και albums. Πάντα μου έδιναν
την ευκαιρία να τους λατρεύω.
Η Παναγιώτα Κλεάνθους ξετυλίγει το κουβάρι των δικών της αναμνήσεων
Μερικά χρόνια αργότερα, κοντά στα 15, ανάμεσα στους τραγουδοποιούς και τη μουσική που δειλά δειλά ανακάλυπτα, ήταν, φυσικά, και οι αδελφοί Κατσιμίχα. Κατέβαζα τραγούδια από όπου μπορούσα, ρωτούσα γονείς και μεγαλύτερους να μάθω όσα γινόταν και άρχισα να κατανοώ το μέγεθος του μουσικού αυτού διδύμου, τη βαρύτητα του ονόματός τους, την ιστορία που ήδη είχαν διαγράψει και τη σημαντικότητα των τραγουδιών τους, που μιλούσαν για κάτι άλλο, για κάτι διαφορετικό σε σχέση με άλλα τραγούδια, για κάτι βαθύτερο και μεγαλύτερο.
Κάποια από τα τραγούδια τους με ανατρίχιαζαν, άλλα μου μάθαιναν ιστορίες ανθρώπων που αδικήθηκαν, άλλα μου ξυπνούσαν διακριτικά το αίσθημα της επανάστασης, άλλα με συγκινούσαν, άλλα μου έδειχναν τον έρωτα με μια αλλιώτικη μορφή. Σίγουρα τα τραγούδια τους με άγγιζαν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Ένα δυο χρόνια μετά (κοντά στο 2008 αν δεν κάνω λάθος) είχα την τύχη να ακούσω από κοντά στη Λεμεσό στην Κύπρο τον Πάνο Κατσιμίχα μαζί με τον Μάνο Ξυδού - ήταν τότε που κυκλοφόρησαν το «Μέχρι να πάρεις παγωτό, σε βρίσκει ο χειμώνας». Το 2011, όμως, στην μεγάλη περιοδεία τους με αφορμή την επανένωσή τους, κατάφερα να τους ακούσω και να τους δω μαζί, στη στάση που έκαναν στη Λευκωσία. Δεν θυμάμαι πολλά, δεν άκουγα καλά, στεκόμουν πολύ μακριά, αλλά ήμουν εκεί!
Και να που γυρνάνε πολλές φορές τα πράγματα και πάνε κάπως ανάποδα. Άλλοι τα ζουν στις αρχές τους και άλλοι στο τέλος τους, κάνοντας μια ανάστροφη πορεία προς τα πίσω και ξετυλίγοντας την ιστορία. Τριάντα και πλέον χρόνια μουσικής τους ανήκουν, αλλά και η ίδια η μουσική τους χρωστάει γιατί της πρόσφεραν πολλά.
Ο Βαγγέλης Γκρέκο ονειρεύεται ακόμα μια επανένωσή τους
Πάνος και Χάρης Κατσιμίχας ή αλλιώς «Κατσιμιχαίοι». Δύο καλλιτέχνες που έχουν αφήσει το δικό τους μεγάλο αποτύπωμα σε αυτό που λέμε ελληνική δισκογραφία. Προσωπικά άργησα λίγο και να τους ανακαλύψω αλλά και να τους μάθω. Κάνοντας μια μικρή αναδρομή πίσω στο χρόνο, γυρνάω λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία της «Μοναξιάς του Σχοινοβάτη». Το ραδιόφωνο παίζει το "Don't worry, (be happy)" και η μελωδία του με παρασέρνει. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση τόσο ο στίχος του όσο και αισιόδοξη αίσθηση που σου άφηνε στο τέλος του. Από εκείνο το σημείο και μετά, άρχισα να τους ψάχνω με ό,τι μέσα υπήρχαν εκείνη την περίοδο. Δεν καταλάβαινα πολλά από τα τραγούδια τους, αλλά σίγουρα κέρδισαν ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μου.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο ψιθύριζα στίχους τους, ενώ τους έπαιζα και εγώ στο αρμόνιο. «Μπλάιμπ Τροί Cafe (Bleibtreu cafe)»,«Υπόγειο», «Το δωμάτιο» είναι κάποια μόνο που αγαπώ και έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές.
Τι καλύτερο λοιπόν από μια ζωντανή εμφάνιση σε έναν ανοιχτό χώρο για να δεις έναν αγαπημένο σου καλλιτέχνη, έτσι ώστε να τον νιώσεις και να τον παρατηρήσεις καλύτερα;
Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο ψιθύριζα στίχους τους, ενώ τους έπαιζα και εγώ στο αρμόνιο. «Μπλάιμπ Τροί Cafe (Bleibtreu cafe)»,«Υπόγειο», «Το δωμάτιο» είναι κάποια μόνο που αγαπώ και έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές.
Τι καλύτερο λοιπόν από μια ζωντανή εμφάνιση σε έναν ανοιχτό χώρο για να δεις έναν αγαπημένο σου καλλιτέχνη, έτσι ώστε να τον νιώσεις και να τον παρατηρήσεις καλύτερα;
Η αίσθηση που ένιωσα εκείνο το βράδυ δεν περιγράφεται με λέξεις. Η αύρα τους, η αίσθηση πως ήταν εκεί κι άλλοι δημιουργοί με τους οποίους είχαν συνεργαστεί, η συμμετοχή του κόσμου έχουν χαραχτεί έντονα στις αναμνήσεις μου. Θα ήθελα πολύ να γίνει ακόμα μια «επανένωση» που θα έδινε την ευκαιρία να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι τι σημαίνει η σύμπραξη του Χάρη με τον Πάνο.
Τα δύο αυτά αδέρφια έχουν μια ικανότητα να γράφουν και να μιλούν στη ψυχή σου, γεμίζοντας σε με πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Άραγε πόσες φορές το έχεις νιώσει αυτό από καλλιτέχνες;
Τα 10 τραγούδια των αδελφών Κατσιμίχα που ξεχωρίσαμε:
1. Υπόγειο (από τον δίσκο «Ζεστά Ποτά» του 1985)
2. Νύχτωσε νύχτα (από τον δίσκο «Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις» του 1987)
3. Φάνης (από τον δίσκο «Ζεστά Ποτά» του 1985)
4. Προσωπικές οπτασίες (από τον δίσκο «Ζεστά Ποτά» του 1985)
5. Του Έρωτα (από τον δίσκο «Της αγάπης μαχαιριά» του 1994)
6. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον (από τον δίσκο του Διονύση Τσακνή «Φταίνε τα τραγούδια» του 1989)
7. Μην γυρίσεις (από τον δίσκο «Απρίλη Ψεύτη» του 1989)
8. Μια βραδιά στο λούκι (από τον δίσκο «Ζεστά Ποτά» του 1985)
9. Ποιος τη ζωή μου (από τον δίσκο «Τρύπιες Σημαίες» του 2000)
10. Ο Λύχνος του Αλλαδίνου (από τον δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου «Γραμμές των Οριζόντων» του 1992)
Σαν βιογραφικό σημείωμα
Οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής σκηνής και σημαντικούς εκπρόσωπούς της, εδώ και 30 περίπου χρόνια. Είναι δίδυμα αδέλφια και κάπως έτσι, ως μουσικό δίδυμο, πορεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία και προσφέροντας στο μουσικόφιλο κοινό τραγούδια–διαμάντια, τα οποία θεωρούνται, πλέον, κλασικά.
Ξεκίνησαν την πορεία τους το 1982, με τη συμμετοχή τους στους «Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού» της Κέρκυρας, που διοργάνωσε τότε Μάνος Χατζιδάκις, με το τραγούδι «Μια βραδιά στο λούκι», το οποίο θεωρείται μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και δημοφιλή τραγούδια τους. Στη δισκογραφία εμφανίστηκαν επίσημα το 1985 με τα «Ζεστά Ποτά» και με παραγωγό του δίσκου τον Μανώλη Ρασούλη, μετά από αρκετές που είχαν κάνει τα προηγούμενα χρόνια, με αρνητική, πάντοτε, απάντηση. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο εν λόγω δίσκος ηχογραφήθηκε ξανά το 2015 και κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Ζεστά Ποτά 30 χρόνια μετά».
Ο δίσκος είχε μεγάλη ανταπόκριση, ενώ έγινε, αμέσως, αντιληπτή η ιδιαίτερη ταυτότητα των αδελφών Κατσιμίχα, που διαφοροποιείτο από τη μουσική της εποχής. Πέρα από το «Ρίτα – Ριτάκι» που έγινε ραδιοφωνική επιτυχία, τα τραγούδια των Κατσιμιχαίων διακρίνονταν από κοινωνική ευαισθησία (όπως ο «Φάνης»), είχαν μια μελαγχολική – αλλά όχι ισοπεδωτική – χροιά, πραγματεύονταν τα προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο ακροατής μπορούσε να ταυτιστεί άμεσα και είχαν, γενικώς, μια ανθρώπινη ματιά στα πράγματα. Από τότε και έπειτα, οι Κατσιμιχαίοι άρχισαν να γίνονται γνωστοί και αγαπητοί στο ευρύ κοινό, ενώ ξεκίνησαν σημαντικές συνεργασίες, όπως με τον Γιώργο Νταλάρα, και ακολούθησε μια μεγάλη παραγωγή δίσκων και πραγματοποίηση συναυλιών.
Κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο «Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις» το 1987 και δύο χρόνια μετά, το 1989, τον «Απρίλη Ψεύτη». Το 1992 υπήρξε μια παραγωγική χρονιά για το μουσικό δίδυμο, αφού κυκλοφόρησαν δύο πολύ καλούς δίσκους τη «Μοναξιά του Σχοινοβάτη» και το «Υπάρχει Λόγος», ενώ την επόμενη χρονιά, το 1993, συμμετείχαν στις δύο συναυλίες του Bob Dylan στο Λυκαβηττό. Η ανοδική τους πορεία, όλο το πακέτο της τραγουδοποιίας τους (στίχοι, μουσική, ερμηνεία), η αγάπη του κόσμου και η ακούραστη διάθεσή τους να δίνουν όλο και περισσότερα, να ασχολούνται με ζητήματα της ανθρώπινης ζωής και να υπηρετούν ευλαβικά τη μουσική τους, καθιέρωσαν τους Κατσιμιχαίους στο ελληνικό πεντάγραμμο και στις καρδιές του κόσμου.
Το 1994 ακολούθησε η κυκλοφορία του δίσκου «Της Αγάπης Μαχαιριά», που περιείχε και κάποια μελοποιημένα ποιήματα της Λένας Παππά, ενώ το 1995 κυκλοφόρησε «Η αγέλαστη πολιτεία και οι καλικάντζαροι». Ο δίσκος αποτελούσε, στην ουσία, την μελοποίηση του ομώνυμου παιδικού βιβλίου που είχαν γράψει και κυκλοφορήσει οι αδελφοί Κατσιμίχα το 1983, δηλαδή 12 χρόνια πριν. Οι συνεργασίες του Χάρη και του Πάνου ήταν πολλές, με σημαντικούς καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής και, αλλά και ετερόκλητες, αφού είχαν την εξαιρετική ικανότητα να προσαρμοστούν σε διαφορετικά είδη, χωρίς να εγκλωβίζονται σε ταμπέλες, και να συμπράξουν με διάφορα ονόματα: από τους Πυξ Λαξ και τον Διονύση Τσακνή, μέχρι τον Αντώνη Βαρδή και τους Τερμίτες, και από την Αρλέτα και τον Λάκη Παπαδόπουλο, μέχρι τον Κώστα Τουρνά και τον Πασχάλη.
Έτσι, το 1997 κυκλοφόρησαν το διπλό άλμπουμ «Παράλληλη Δισκογραφία» με τα τραγούδια–συμμετοχές τους σε δίσκους άλλους καλλιτεχνών, το οποίο, μάλιστα, έγινε διπλά πλατινένιο. Το 2000, και ενώ υπήρχαν οι φήμες περί διάλυσης, ο Χάρης Κατσιμίχας ανακοίνωσε σε συνέντευξή του την επίσημη διάλυση των «Αδελφών Κατσιμίχα», προκαλώντας ερωτηματικά στο κοινό που τους αγάπησε και κάνοντας το κοινό να αναρωτιέται για τους λόγους του «χωρισμού» τους. Την ίδια χρονιά, λίγο μετά, κυκλοφόρησε ο δίσκος «Τρύπιες Σημαίες» και την επόμενη, το 2001, οι δίσκοι «Τα μελοποιημένα ποιήματα 1985 – 2000» και «20 Χρόνια Live» που σφράγισαν – δισκογραφικά, τουλάχιστον – τη λήξη της συνεργασίας τους. Την χρονιά εκείνη πραγματοποιήθηκε η αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους υπό τον τίτλο «Ο Χάρης & ο Πάνος αποχαιρετούν τους φίλους τους», συγκινώντας τους πάντες.
Το 2002 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Στους Ελαιώνες της Αγάπης» και το 2004 ήταν, πλέον, εμφανές, πως ο Πάνος Κατσιμίχας θα συνέχιζε το μουσικό του έργο μόνος, αφού κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, ενώ ακολούθησαν και άλλοι. Την περίοδο εκείνη ο Χάρης απείχε και δεν υπήρχαν επίσημα νέα για τον ίδιο. Το 2006 και ενώ κυκλοφόρησε ο δίσκος «Μουσική Αυτοβιογραφία», οι δυο τους έδωσαν μετά από πολλά χρόνια μια συνέντευξη στον Αντώνη Μποσκοΐτη, όπου, μεταξύ άλλων, μίλησαν και για την τότε ανακοίνωση της διάλυσής τους. Η διετία 2010 – 2012 μπορεί, αναμφισβήτητα, να χαρακτηριστεί ως «εμβληματική», αφού ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, οι αδελφοί Κατσιμίχα, οι γνωστοί και αγαπημένοι Κατσιμιχαίοι, επανενώθηκαν και πραγματοποίησαν συναυλίες σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο, ανασύροντας μνήμες, ξυπνώντας το αίσθημα της νοσταλγίας και αναζωπυρώνοντας τα συναισθήματα του κόσμου που τους αγάπησε για πολλά, πολλά χρόνια. Αφορμή, βέβαια, στάθηκε και η κυκλοφορία του νέου τους δίσκου με τίτλο “Beat Poetry”, που βασίστηκε στη μελέτη των ποιητών της γενιάς των “Beat”.
Την ίδια χρονιά, το 2012, κυκλοφόρησε κι ένα νέο τραγούδι, με τους Αντώνη Βαρδή, Πασχάλη Τερζή και Πάνο Κατσιμίχα, με τίτλο «Από πείσμα θα υπάρχω», ενώ το 2013 οι αδελφοί Κατσιμίχα ανακοίνωσαν την επανακυκλοφορία του δίσκου «Αγέλαστη Πολιτεία», που θα συνοδευόταν από το αντίστοιχο βιβλίο – παραμύθι, το οποίο είχε εξαντληθεί. Το 2016 κυκλοφόρησε η best of συλλογή τους με τίτλο “Compilation Vol. 2”, με τραγούδια από ολόκληρη την κοινή πορεία τους, από διάφορους δίσκους και εποχές, σε ψηφιακή έκδοση. Φέτος, το 2018, οι Κατσιμιχαίοι κυκλοφόρησαν ένα νέο τραγούδι με τίτλο «Κανείς δεν θα μάθει» σε στίχους του Πάνου, προκαλώντας μια θετική αναταραχή στον κόσμο της μουσικής!