Τι θα ακούσετε:
«χιπ χοπ του τρόμου», ηλεκτρονικά, πιάνο, και ιδιαίτερες λέξεις
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
«Σιμόν Σουλ», «Κόκκινη», «Οι Ευαίσθητοι»
Βαθμολογία:
7
Έχοντας ήδη ακούσει τον καινούριο δίσκο του The Boy αρκετές φορές με πιάνω να σκέφτομαι για τη σχέση των τραγουδιών του με την Αθήνα. Σε τι βάθος μπορεί να τα αντιληφθεί κάποιος που δεν ζει στην πόλη αυτή; Πώς εκλαμβάνονται από ακροατές και ακροάτριες που δεν καλύπτονται από την αστική σκόνη; Έχουν σημασία αυτές οι απορίες ή ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, ως The Boy, έχει συγκεκριμένο στόχο και κοινό; «Η Παραδουλεύτρα μένει στην Αθήνα», ξεκινάει το δελτίο τύπου, ενώ το δεύτερο τραγούδι, «Σε Θυμάμαι», καταλήγει στο «... αν φοβάμαι τα χείλη σου είναι γιατί με φιλήσανε». Ακόμα και σ’ αυτόν το δίσκο που ξεκινάει μια ιστορία από την πόλη υπάρχουν στοιχεία στην τραγουδοποιία του που μπορούν να απευθυνθούν σε όλες και όλους.
Δεν έλειπαν ποτέ, άλλωστε. Απλά σε κάποιους δίσκους του είναι πιο εύκολα προσβάσιμα. Τα 24 τραγούδια στη νέα του δουλειά κάνουν την ακρόαση του συνόλου λίγο πιο δύσκολη από όσο ήδη είναι για όσους δεν είναι οικείοι με το στιχουργικό κόσμο του, αλλά η πυκνότητα των καλών στιγμών ανταμείβει την προσπάθεια. Είτε κάποιοι ωραίοι στίχοι, είτε όμορφες μελωδίες, στα περισσότερα τραγούδια υπάρχει κάτι προς ανακάλυψη. Συνολικά, ο ήχος είναι κοντά σε αυτόν του «Έτοιμοι Δύο» (2017). Όχι τόσο στα ήρεμα και μελωδικά τραγούδια, αλλά σε εκείνα που αφήνει την ένταση να κυριαρχήσει. Έτσι, το «Εμένα Η Κόρη Μου», ένα από τα καλύτερα «αργά» τραγούδια του δίσκου, απέχει αρκετά για παράδειγμα από το «Με Γάτας Σώμα». Από την άλλη, το «Μπράιαν Λήθη» έρχεται εύκολα στο μυαλό ακούγοντας το πολύ καλό δεύτερο single «Αυτοκινητοπομπή», ή το «Τη Μέρα Που Πέθανε Ο Τζο Στράμερ». Το, τελευταίο, μάλιστα δεν αφήνει καν τη μικρή ανάσα στην εισαγωγή και πιάνει τον ακροατή από το γιακά με ντραμς και ερμηνεία. Είναι, πάντως, αδικία (αν όχι αστοχία) η συσχέτιση του Joe Strummer με το “Should I Stay Or Should I Go”· ούτε το έγραψε, ούτε το τραγούδησε.
Στη μέση του δίσκου είναι μαζεμένα τα καλύτερα τραγούδια που θα ακούσετε εδώ. Το «Οι Ευαίσθητοι» είναι από αυτά που κεντρίζουν άμεσα την προσοχή. Ο τίτλος ψιθυρίζεται με σχεδόν απειλητικό τρόπο, τα τύμπανα σέρνουν το ρυθμό και η φωνή του The Boy βρίσκεται μπροστά και πάνω από αυτά να λέει «… ευτυχώς είχαμε την οθόνη και ενώ είμαστε μαζί μπορούμε να ‘μαστε μόνοι». Το «Όμορφες» από την άλλη στηρίζεται περισσότερο στο πιάνο και την ατμόσφαιρα γύρω από το στίχο «αν βλέπαν οι όμορφες με εμάς θα χορεύανε» (ο οποίος ακούγεται και στο πρώτο τραγούδι του δίσκου).
Αυτό που ξεχωρίζει είναι το «Σιμόν Σουλ», τόσο στιχουργικά («ήταν η εποχή του ενός σιτροέν, των δύο καναλιών, των τριών παιδιών, των τεσσάρων δανείων, των πέντε φίλων») όσο και μουσικά με τις διακριτικές και διατρητικές πενιές στο μπουζούκι. Αντιληπτές γίνονται και αναφορές στο δισκογραφικό παρελθόν του, στα «Απόψε Θέλω Παρέα» και «Μενταγιόν» στο οποίο, όπως και εδώ, «μετράει τις ταινίες που βλέπει». Μια πιο άμεση αναφορά βρίσκεται και στο «Αυτοκινητοπομπή», με τη Δεσποινίς Τρίχρωμη σε ρόλο «κοκκινομάλας ταξιτζού» να τραγουδάει στίχους από το «Γλυκειά Μου Αγάπη» τόσο ταιριαστά με το υπόλοιπο θέμα που το «η Αθήνα ξέρει να λιώνει» έρχεται αβίαστα στο μυαλό. Ωστόσο, για να επανέλθω στο «Σιμόν Σουλ», η καλύτερη στιγμή του και η κορύφωση όλου του δίσκου έρχεται εκεί, στο τελείωμα, με ένα «μάτι της Θαντέρα» από άλλο κόσμο να συνδράμει με το «τοπικό» μπουζούκι και την επανάληψη στίχων που μου ακούγονται για αραβικά.
Εν τέλει, ο The Boy παρουσιάζει ένα δίσκο για την «Παραδουλεύτρα» του οποίου η κύρια θεματική κρύβεται στο μεγαλύτερο μέρος του, αλλά ταυτόχρονα είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε τραγούδι με κάποιο τρόπο. Οι στίχοι του διατηρούν τις αιχμές τους, τις γνώριμες «δυσκολίες» και παραξενιές, καταπιάνονται και πάλι με το «εδώ και τώρα», σημαδεύοντας όμως ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι του. Η πολύ δημιουργική παρέα της Nalyssa Green, της Δεσποινίς Τρίχρωμη και του Κτιρια Τη Νύχτα έχει κι εδώ συμμετοχή που δεν περνάει απαρατήρητη (στα φωνητικά και στο στήσιμο της όλης ηχητικής προσέγγισης), αλλά είναι κατόρθωμα κυρίως του The Boy, στιχουργικό και μουσικό, ένας δίσκος με τέτοια στενή προδιάθεση να μπορεί να βρίσκει στόχο και αλλού. Όχι πως θα διευρύνει το κοινό του ο The Boy μ’ αυτόν το δίσκο, αλλά κάπως θα ικανοποιήσει και όσους είναι μακριά του και μπουν στον κόπο. Κι ας λέει, χαρακτηριστικά, περίπου ως μανιφέστο: «Αρκετά με το hip hop του δρόμου, εγώ είμαι το hip hop του τρόμου [...] Δεν έχω crew και shooters και δεν έχω κοινό. Το hip hop μου μπορώ να το ακούσω μόνο εγώ.»