Όπως μαντεύετε και από τον τίτλο του παρόντος, βρέθηκα το Σάββατο το βράδυ (4/1) στη Σφίγγα για την παράσταση του Χρήστου Θηβαίου με τίτλο «Εξάρχεια – Μπραχάμι». Στο πλευρό του, μια ομάδα άξιων δεξιοτεχνών μουσικών (Κλέων Αντωνίου – κιθάρες, Μάξιμος Δράκος – πλήκτρα, μελόντικα, Καλλίστρατος Δρακόπουλος – τύμπανα) και οι StringDemons (Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη σε τσέλο και βιολί αντίστοιχα).
Δίχως χρονοτριβή το πόρισμα: ο Χρήστος Θηβαίος είναι «στα καλύτερά του». Μετρημένος, συναισθηματικός, ήπιος και ταυτόχρονα «ευλογημένος» με σπουδαία – παλιά και καινούργια, δικά του και άλλων – τραγούδια. Ο πρόσφατος δίσκος του με τον γενικό τίτλο «Από Τους Κήπους Των Ψιθύρων» φέρει τις υπογραφές σπουδαίων ποιητών στα λόγια (Κ. Παπαγεωργίου, Α.Χιόνη, Γ. Βαρβέρη) και την επιστροφή του Χάρη Κατσιμίχα στην τραγουδοποιία και τη μελοποίηση. Η συνεργασία αυτή έχει καθορίσει και το φετινό πρόγραμμα που δεν τιτλοφορείται απλώς «Εξάρχεια» (από τη γειτονιά που μεγάλωσε ο Θηβαίος), αλλά εξιστορεί μια διαδρομή που ξεκινά από την πλατεία και τους ήρωές της (Νικόλα Άσιμο, Παύλο Σιδηρόπουλο κ.α.) και φτάνει στο «Μπραχάμι» (τη γειτονιά των Κατσιμιχαίων). Έτσι, στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται τραγούδια που γράφτηκαν «στο δρόμο» από τους κατοίκους των γειτονιών αυτών.
Ο Χρήστος Θηβαίος είναι «σε φόρμα». Ερμηνεύει, παίζει κιθάρα και αφηγείται με τρόπο σαγηνευτικό, ανάμεσα στα τραγούδια, προσωπικές ιστορίες που τα «εξηγούν» ή περιγράφουν την (όποια) σχέση του ιδίου με τους δημιουργούς τους. Αν κι εσύ, φίλε αναγνώστη, σαν κι εμένα, έχεις «λόξα» με τις ανέκδοτες, «κρυφές» ιστορίες των τραγουδιών, θα εντοπίσεις προστιθέμενη αξία στο πρόγραμμα.
Κάπου στο δεύτερο μέρος, απολύτως φυσικά και χωρίς «τυμπανοκρουσίες», έρχεται και ένα μισάωρο γεμάτο Θάνο Μικρούτσικο. Με τραγούδια αγαπημένα που συνέδεσαν τους δυο και συγκινητικές, αλλά όχι μελό, ερμηνείες από πλευράς Θηβαίου και ορχήστρας (μέλη της οποίας αποτέλεσαν μουσικούς του εκλιπόντα συνθέτη). «Λύχνος του Αλλαδίνου», «Γουίλι», «William George Allum» (ποίηση: Νίκος Καββαδίας), και φυσικά «Άμλετ Της Σελήνης» και «Δεν Είμαι Άλλος» (στίχοι: Μάνος Ελευθερίου).
Στη δική μας βραδιά, συνέβη και ένα «παράξενο»: τελείωσε το πρόγραμμα, αποχαιρέτισαν οι συντελεστές, άναψαν τα φώτα και από τα ηχεία ξεκίνησε να παίζει το «Sultans Of Swing» (τραγούδι των Dire Straits με το οποίο συνήθιζε να αποχαιρετά το κοινό του ο Θάνος Μικρούτσικος). Τελείωσε το τραγούδι, άρχισε να παίζει το επόμενο, και ο κόσμος δεν έλεγε να φύγει. Άρχισε μάλιστα να χειροκροτεί ρυθμικά και να φωνάζει «κι άλλο – κι άλλο». Στην αρχή δεν γινόταν τίποτα. Αρκετοί έφυγαν. Αρκετοί, αλλά όχι οι περισσότεροι. Κι εκεί που είχαμε πάρει απόφαση ότι τελείωσε το live, να σου στη σκηνή – σαστισμένοι – όλοι τους. Δυο τραγούδια ακόμα, χαμηλόφωνα, γλυκά, σαν φόρος τιμής και προέλευσης: «Άρνησις» (μουσική: Μίκης Θεοδωράκης – ποίηση: Γιώργος Σεφέρης) και «Πάμε Μια Βόλτα Στο Φεγγάρι» (μουσική: Μάνος Χατζιδάκις – στίχοι: Νότης Περγιάλης).
Σκεφτόμουν μετά το live πόσο σημαντική τύχη είναι να πετυχαίνεις έναν καλλιτέχνη στην ακμή του ή στην (κατά κάποιο τρόπο) επάνοδό του. Γιατί, όπως και αν το δεις, σε μια τέτοια φάση μοιάζει να βρίσκεται ο Χρήστος Θηβαίος. Ελπίζω να το συνειδητοποιεί και ο ίδιος και να το «εκμεταλλευτεί» προς όφελός του (και δικό μας).