Τι θα ακούσετε:
Πιάνο-rock μπαλάντες με συμφωνικά μέρη και μπουζούκι
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
«Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα», «Το Τελευταίο Δημοψήφισμα», «Η Πιο Τρελλή Πρωτομαγιά»
Βαθμολογία:
7
Η επιστροφή των Παιδιών Της Παλαιότητας είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς στην εγχώρια δισκογραφία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ξέχωρα από το παρελθόν των Κόρε. Ύδρο., οι προηγούμενες δύο κυκλοφορίες του Παντελή Δημητριάδη και των υπόλοιπων Παιδιών δικαιολογούν αυτήν την αξία και την αναμονή των φίλων τους. Αναμονή που οδήγησε μέρος των εξόδων της ηχογράφησης να καλυφθεί από προπαραγγελίες ένα χρόνο πριν από την κυκλοφορία. Αντίστοιχο ενδιαφέρον για το δίσκο αυτό, εκτός από το περιεχόμενό του, είναι ότι κυκλοφορεί και πάλι σε συνεργασία με την Inner Ear, η οποία είχε απορρίψει τον προηγούμενο δίσκο τους "Consortium In Amato" το 2015 λόγω του εξωφύλλου του.
Για τα όσα ακούγονται θα μπορούσε κανείς να γράψει πάρα πολλά. Ανέκαθεν η στιχουργία του Π.Ε. Δημητριάδη χωρούσε πολλή ανάλυση και αυτό δεν αλλάζει στα καινούρια αυτά τραγούδια. Στον πρόλογο που συνοδεύει τη φυσική έκδοση αυτοχαρακτηρίζεται δίσκος «της Κέρκυρας» και όντως αναφορές στο νησί γίνονται αντιληπτές ακόμα και από κάποιον που δεν έχει πατήσει ποτέ εκεί. Είναι όμως κι αυτό το «... άλλο πας να πεις και άλλο λες...» στο κλείσιμο του δίσκου, που σαν να δικαιολογεί και να συνοψίζει όσα τραγουδήθηκαν, κάνοντάς τον κάτι πιο κοντά στο «δίσκο της ζωής μου», όπως τον περιγράφει ο κεντρικός δημιουργός.
Η γενική θεματολογία και η στιχουργική προσέγγιση, πάντως, δεν ξεφεύγουν από τα όσα ήδη έχουμε διαβάσει και ακούσει από τον Δημητριάδη. Παρά την αισθητική αξία που αναμφίβολα διατηρούν οι λέξεις του, η διατήρηση της συγκεκριμένης θεματολογίας και του ύφους αυτού αποτελούν ένα μειονέκτημα της ακρόασης του δίσκου, άσχετα από το πόσο εξοικειωμένος είναι ο ακροατής με τη δισκογραφία του. Το «Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα» είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, όπου το «… δεν ήμουν πια εγώ χωρίς εσένα...» από το «Ένα Ακόμα Ψέμα Που Αγαπούσα» ("Consortium In Amato", 2015) έγινε «... κι αν λες πως ξέχασες και τ’ όνομά μου, πως δεν υπάρχω πια για σένα, δε ζω...». Είναι, ωστόσο, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου και αυτό δεν οφείλεται και δεν μπορεί να οφείλεται μόνο στους στίχους.
Οι μουσικές στα δώδεκα τραγούδια είναι κοντά στα όσα έχουμε ήδη ακούσει από τα Παιδιά με το πιάνο να πρωτοστατεί ως συνοδός της φωνής. Αυτό για το οποίο ξεχωρίζει, όμως, το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» είναι οι ενορχηστρώσεις. Η Χριστίνα Παπαλίτσα με το τσέλο είναι σταθερά παρούσα στο συγκρότημα, αλλά στα «χέρια» του Μάριο(υ) Πλασκασοβίτη, που έχει το ρόλο μαέστρου, βρίσκονται πολλά ακόμα έγχορδα, από βιόλα ως μπουζούκι, πνευστά, ακόμα και χορωδία. Για παράδειγμα, το «Η Πιο Τρελλή Πρωτομαγιά» ξεκινάει απλά ως μία πιάνο μπαλάντα, αλλά μετά τη δεύτερη στροφή εξελίσσεται σε ένα πλούσιο αριστούργημα με το βιολί μπροστά από το τσέλο και το πιάνο, και μαζί μ' αυτά η είσοδος της χορωδίας φέρνει την κορύφωση του τραγουδιού, αλλά και του δίσκου. Το «Η Εξαφάνισίς Του» αμέσως μετά είναι ένα αρκετά προσωπικό αλλά στιχουργικά ωραίο τραγούδι που κλείνει με τα «κλασικά» έγχορδα. Το «Το Δηλητήριο Στις Σελίδες» μπορεί να μοιάζει ταιριαστό για αυλαία με τον τελευταίο του στίχο, αλλά ο ρυθμός και η υποβόσκουσα ένταση με βάση την κιθάρα και μπάσο-τύμπανα αλλοιώνουν τα συναισθήματα που έχουν προηγουμένως δημιουργηθεί. Όχι πως είναι φτωχό ενορχηστρωτικά το τελευταίο τραγούδι, ούτε και κανένα άλλο του δίσκου. Είναι, άλλωστε, ένα ακόμα παράδειγμα χρήσης του μπουζουκιού σαν αντίπαλο δέος μέσα στην πανδαισία των άλλων οργάνων, όπως γίνεται και στο αρχικό «Σε Ποιον Ανήκει Η Κέρκυρα», μεταξύ άλλων.
Τι μένει, εν τέλει, από το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών»; Το πολύ θετικό είναι ότι ο Παντελής Δημητριάδης και η λοιπή συνομοταξία (ξανα)μπήκαν στη διαδικασία να δημιουργήσουν πλούσια τραγούδια συμπεριλαμβάνοντας πολλά στοιχεία (στιχουργικές και μουσικές επιρροές). Το αποτέλεσμα είναι μεν δύσκολο στην ακρόαση, αλλά δεν υπάρχει η αίσθηση πως τα τραγούδια είναι «μπουκωμένα». Οι σχετικά απλές μελωδίες και οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις βοηθούν σ’ αυτό, όπως και διάσπαρτοι δυνατοί στίχοι. Το αν στα δώδεκα τραγούδια κρύβεται και η «χαρά», κατά τον Ευγένιο Αρανίτση όπως τίθεται στον πρόλογο, ανάμεσα στις μνήμες του Δημητριάδη για την Κέρκυρα και τον έρωτα, όπως και το σε τι μπορεί να αναφέρονται οι μισοί και βάλε στίχοι είναι ερωτήσεις που θα πρέπει να (προσπαθήσει να) απαντήσει ο/η ενδιαφερόμενος/η στη μοναξιά του/της. Θέλει χρόνο το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» ως σύνολο κι ας είναι λίγα τα καλά τραγούδια του που ξεχωρίζουν γρήγορα.
* Το άρθρο τροποποιήθηκε στις 23 Ιουνίου 2020 καθώς λανθασμένα γινόταν αναφορά για βιόλα, αντί για τσέλο, στο τραγούδι «Η Πιο Τρελλή Πρωτομαγιά».
Σχετικό θέμα