Με πολλούς από εσάς θα συμφωνήσουμε ότι το "OK Computer" είναι η κορυφαία δισκογραφική δουλειά των «ραδιοκέφαλων». Με αρκετούς μπορεί να συμφωνήσουμε στο ότι το "The Bends" ήταν πολύ σημαντικό album, γιατί με αυτό έγιναν γνωστοί σε όλο τον κόσμο. Όμως, κατά τη γνώμη μου ο πιο κομβικός δίσκος των Radiohead είναι το "Kid A"!
Στις αρχές του Οκτώβρη, το "Kid A" των Radiohead κλείνει την πρώτη εικοσαετία του. Γιατί όμως ήταν τόσο ξεχωριστό, σημαντικό και κομβικό για την πορεία των αγοριών από την Οξφόρδη;
Ας ξεκινήσουμε με κάποια γεγονότα.
Το "OK Computer" σάρωσε στις κριτικές, είχε καθολική αποδοχή από τους μουσικοκριτικούς και βρέθηκε στην κορυφή σε πολλές λίστες με τα καλύτερα του 1997, αλλά και τους κορυφαίους δίσκους των 90s. Οι Radiohead από μια καλή alternative rock μπάντα έγιναν rock stars κι αυτό έφερε τους πέντε Άγγλους στα όριά τους. Η περιοδεία τους με τίτλο "Against Demons" είχε διάρκεια 13 μήνες. Κούρασε νωρίς τον Thom Yorke (δεν άντεχε να συνεχίσει αμέσως μετά το Glastonbury), τους υπόλοιπους Radiohead από το εξάμηνο και μετά και προς το τέλος δεν είχαν όρεξη για καμία κουβέντα μετά από κάθε συναυλία, σύμφωνα με το άρθρο του Peter Paphides στο Mojo.
Οι Άγγλοι γνώρισαν όλο τον κόσμο με αυτή την περιοδεία, με αποκορύφωμα την πρώτη τους headline εμφάνιση στο Glastonbury Festival της μαμάς πατρίδας τους. Στο τέλος της "Against Demons" οι Radiohead έπαθαν υπερκόπωση και ο Thom Yorke ήταν άρρωστος σε μια "fucking mess" κατάσταση, όπως δήλωσε σε μια από τις λίγες συνεντεύξεις που έχει δώσει (αξίζει πραγματικά να τη δείτε όλη).
Υπήρχε ένα δίλημμα στην μπάντα σχετικά με το επόμενο βήμα τους. Θα πατούσαν πάνω στην εκρηκτική ενέργεια και δύναμη του "OK Computer" ή θα δοκίμαζαν κάτι καινούργιο;
Ο Thom Yorke συνέχιζε να είναι σε άσχημη κατάσταση και έπασχε από το σύνδρομο του ανολοκλήρωτου, που παθαίνουν οι συγγραφείς και οι συνθέτες. Κλείστηκε στο σπίτι του και θυμήθηκε την εποχή που ήταν dj στο Πανεπιστήμιο. Πήγε στο δισκάδικο της γειτονιάς και αγόρασε πολλά albums από άγνωστα σχετικά ονόματα της δισκογραφικής εταιρείας Warp και παράλληλα άρχισε να ακούει Aphex Twin, Bjork, Talking Heads, DJ Krush, και Underworld, μεταξύ άλλων. Ήταν αποκομμένος από τους υπόλοιπους Radiohead, διάβαζε βιβλία, έκανε βόλτες στο άγνωστο με το αυτοκίνητό του και προσπαθούσε να ξεχάσει το ότι ένιωθε εγκλωβισμένος μετά την υπερπροσπάθεια της δημιουργίας του "OK Computer". Το σύνδρομο που είχε κράτησε δύο χρόνια περίπου κι ακόμα κι αν είχε αρκετές ιδέες, δεν μπορούσε να τις ολοκληρώσει με τίποτα...
Ο Yorke είχε ανάγκη να κάνει στην άκρη τις κιθαριστικές μελωδίες. Πατούσε μια νότα στο synth ή την drum machine και μετά να την ακούει για ώρα. Είχε πραγματική ανάγκη να βαδίσει στον δύσκολο δρόμο της αλλαγής του μουσικού ύφους της μπάντας. Τον Γενάρη του '99, οι ραδιοκέφαλοι παίρνουν τον παραγωγό τους Nigel Godrich και κλείνονται σε «καραντίνα» (μιας και είναι της μόδας αυτή η λέξη) σε ένα studio στο Παρίσι. Δεν έχουν προθεσμία να ολοκληρώσουν τον δίσκο και δεν ξέρουν αν θα καταφέρουν να τελειώσουν κάτι. Ο Yorke είχε ανολοκλήρωτες ιδέες προς την ηλεκτρονική κατεύθυνση, τα αδέρφια Greenwood (Jonny και Colin) ήταν πολύ δύσπιστοι για αυτή την αλλαγή και ο Nigel Godrich μονολογούσε: «πώς είναι δυνατόν να έχουμε τόση δύναμη σε ένα πράγμα και να θέλουμε να το αλλάξουμε εντελώς...». Παρ' όλα αυτά, ο Godrich πίστεψε στο όραμα του «Θωμά» και τελικά δεν το μετάνιωσε.
Τα ηλεκτρονικά μονοπάτια που ήθελε να διαβεί ο Thom Yorke και οι Radiohead είχαν μια τεράστια αλλαγή στη λειτουργία τους. Στα νέα τραγούδια υπήρχαν περιπτώσεις που δεν έπαιζαν όλοι οι μουσικοί και αυτό πραγματικά ήταν ένα μεγάλο σοκ για αυτούς. Παράλληλα, έπρεπε να μάθουν τα νέα κόλπα της ηλεκτρονικής μουσικής και να δοκιμάσουν διάφορες τεχνικές με τα synth, την drum machine, αλλά και άλλα νέα όργανα για αυτούς.
Οι Radiohead αμφιταλαντεύτηκαν, δεν είχαν πυξίδα και δεν ήταν σίγουροι στο να ακολουθήσουν το ασαφές όραμα του αγοριού που είχε το κοκκαλάκι της νυχτερίδας. «Μίσησαν να είναι οι Radiohead, αλλά κατέληξαν να δημιουργήσουν τον πιο ιδανικό Radiohead δίσκο», όπως έγραφε ο Brent DiCrescenzo στην 10/10 κριτική στο Pitchfork, η οποία έμελλε να είναι κομβική για την αύξηση της αναγνωσιμότητας και αναγνωρισιμότητας ενός από τα μεγαλύτερα μουσικά μέσα στον κόσμο σήμερα!
Το "Kid A" κατάφερε να διχάσει όχι μόνο τους οπαδούς των Radiohead, αλλά και τους μουσικοκριτικούς. Ο δικός μας Αλέξης Πετρίδης του Guardian, ένας από τους καλύτερους μουσικοκριτικούς στον κόσμο, έβαλε 2/5 στον δίσκο, ενώ εννιά χρόνια μετά, η ίδια εφημερίδα το έβαλε στην 2η θέση των albums της δεκαετίας! Αυτή ήταν μια από τις πολλές «κωλοτούμπες» που έκαναν πολλά μουσικά μέσα για αυτό τον δίσκο.
Οι Radiohead έκαναν στην άκρη την πιο πετυχημένη φόρμα τους και ανακάλυψαν μια καινούργια, που για πολλούς είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Δεν ήταν μια ηλεκτρονική, jazz fusion μπάντα, αλλά κατάφεραν να «μπολιάσουν» αυτά τα είδη στην φόρμα που είχαν ήδη δημιουργήσει με το "OK Computer". Πειραματίστηκαν, δοκίμασαν φρέσκες ιδέες, αλλά κράτησαν τις μελαγχολικές μελωδίες και το πανέμορφο και χαρακτηριστικό φαλτσέτο του Thom Yorke.
Στη λίστα του Rolling Stone με τα 200 καλύτερα albums όλων των εποχών το "Kid A" βρίσκεται στην καλύτερη θέση από κάθε άλλο δίσκο των Άγγλων. Κι αυτό είναι ένα ακόμη παράδειγμα.
Δεν πειστήκατε ακόμη; Ακούστε το για άλλη μια φορά και τα ξαναλέμε...