Τι θα ακούσετε:
ελληνόφωνο hip hop με νεύρο στη φωνή
Βαθμολογία:
5,5
Ο Bloody Hawk έφτασε στο ευρύ κοινό με τον δίσκο του «1 Ευρώ» του 2019 και κυρίως με το τραγούδι «Το Εικοσάλεπτο». Η ιστορία του τραγουδιού - οι λέξεις του δηλαδή - σε συνδυασμό με τον γυαλιστερό θυμό στην ερμηνεία του και το συνοδευτικό πιάνο/beat ήταν οι κύριοι λόγοι της επιτυχίας του. Η επιτυχία αυτή έστειλε πολλούς ακροατές στις συναυλίες του και ακόμα περισσότερους στην αυθόρμητη ομορφιά του ντεμπούτο άλμπουμ του από το 2017 με τίτλο «Κομπλεξικό».
Μετά από εμφανίσεις (ακόμα και αμήχανες, χωρίς κόσμο στο ΚΠΙΣΝ κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού) και ένα αξιόλογο πέρασμα από το στούντιο του Dof Twogee στο πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα του παραγωγού, οι απαιτήσεις από τον Bloody Hawk το 2021 είναι πολλές. Δικαιολογημένα; Μάλλον όχι, μιας και παρά τα κάμποσα ωραία τραγούδια (λ.χ. τα «Είμαστε Αλλιως» από το 2019 και «Καρφιά» από το 2017), προβλήματα όπως επανάληψη θεματικών και υπερβολική αυτοαναφορικότητα (ακόμα και για τον χώρο του hip hop στον οποίο είναι συνηθισμένη) συχνά του στερούν την αιχμηρότητα που βρίσκουμε σε ομότεχνούς του. Παρόλαυτα, η μέχρι τώρα επιτυχία και αποδοχή του ούτε ουρανοκατέβατη είναι, ούτε ανεξήγητη. Με αυτές τις απαιτήσεις να καραδοκούν, ο Bloody Hawk επιστρέφει με το «Τίμημα», που κυκλοφορεί από την EMI (την οποία αναφέρει εύστοχα στο ωραίο «Εκτενεπόλ»). Το λέει ξεκάθαρα στο πρώτο τραγούδι «Θέλω να κάνω μια νέα επιτυχία νομίζω / κι αυτό το “θέλω” είναι “πρέπει” αν θέλω να ζήσω».
Ο τίτλος του δίσκου ίσως υποδηλώνει κάτι για τη μέχρι τώρα πορεία του. Ο τίτλος του πρώτου τραγουδιού, «Ρίσκο», μάλλον φανερώνει το πώς βλέπει ο ίδιος αυτή την κυκλοφορία, ίσως και το τι πραγματικά είναι - όσο πραγματικά ή αντικειμενικά μπορεί να κριθεί κάτι τέτοιο. Στα δέκα τραγούδια συνολικής διάρκειας λίγο πάνω από μισή ώρα (συνταγή ίδια με τους προηγούμενους δίσκους) γίνεται η προσπάθεια να «βγει το ρίσκο». Βγαίνει; Μάλλον όχι, μιας και παρά τα κάμποσα ωραία σημεία τα προαναφερθέντα προβλήματα παραμένουν, μαζί με κάποια ακόμα μάλλον σοβαρότερα.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά που δεν είναι λίγα και κάποια εξ αυτών είναι «κρυμμένα» στους στίχους, δωράκια για τους παλιούς ακροατές ή όσους καινούργιους νοιάζονται σε βάθος. Σερί έρχονται οι στίχοι στο «Περιθώριο» που σκέφτομαι ως παράδειγμα. «Ανοιξε η ψυχή μας όταν έκλεισε η φωνή μας» τραγουδάει, κάτι που εκφράζει πανέμορφα εκατοντάδες νέους σε πλατείες και δωμάτια όλης της χώρας στον χώρο του hip hop, αλλά και πολλούς άλλους εκτός μουσικής. «Ξαναηχογραφώ το μεταξύ μας» συμπληρώνει, με την αναφορά σε ένα από τα πρώτα τραγούδια του, «Μεταξύ Μας», από το 2016. Μια ακόμα επιτυχημένη στιγμή με αυτοσαρκασμό και με αυτοαναφορικότητα που δεν κουράζει έρχεται στο “Daewoo 3”: «δεν λένε το όνομά μου όταν μιλάνε για τις πιο ωραίες πένες / γιατί ήμουν πάντα φαν του linguini». Το συγκεκριμένο τραγούδι, που έρχεται ως συνέχεια των προηγούμενων δύο Daewoo, είναι από τα καλύτερα του δίσκου και σε αυτό ευθύνεται ιδιαίτερα η παραγωγή από τον Mateos Nps, κάτι που κάνει στα περισσότερα τραγούδια. Αντίστοιχα ενδιαφέρουσα είναι η παραγωγή του Beats Pliz στο «Κλασικό» που ακολουθεί και ο Trouf στο ρεφρέν σπάει ευχάριστα την καταιγιστική ερμηνεία του Bloody Hawk (το γελάκι του οποίου καθώς τραγουδάει «μα αυτοί καλά καλά δεν γράφουνε τις ρίμες τους» λέει περισσότερα από πολλούς δικούς του στίχους).
Ωραίες φράσεις και συνδυασμούς τους με beat θα ακούσει κανείς διάσπαρτους στον δίσκο, αλλά όπως προανέφερα είναι τα αρνητικά που κυριαρχούν. Μπορεί, δηλαδή, το «Ταμείο» να ακουστεί ως μια ωραία ιστορία με έντονη κοινωνική βάση, αλλά παραμένει στη σκιά του «Το Εικοσάλεπτο», τη μορφή και την επιτυχία του οποίου προσπαθεί να επαναλάβει. Εικάζω πως ο λόγος που το καινούργιο τραγούδι δεν λειτουργεί το ίδιο καθηλωτικά είναι ότι δεν προέρχεται από άμεση εμπειρία του ερμηνευτή, αλλά είναι μια κατασκευασμένη ιστορία με τον ίδιο να σφηνώνεται στη θέση του πρωταγωνιστή. Αντίστοιχη βάση έχει και το «Προσευχή», με πολύ ωραία μουσική / beat του Mateos Nps και αξιόλογους στίχους που αδικούνται από τη γεμάτη ένταση και φωνή ερμηνεία. Αυτό το τελευταίο ίσως είναι λίγο υποκειμενικό.
Για να μην επεκταθώ ακόμα περισσότερο, δύο είναι τα σημαντικά αρνητικά στοιχεία που διέπουν το «Τίμημα». Πρώτον, η επανάληψη θεματικών όπως «κανείς δεν με ξέρει» (στο «Τέρμα») και «πλήρωσα με αίμα για να βγουν αυτοί οι στίχοι μου» (στο «Φαβορί», αν και στο «Ρίσκο» το ίδιο θέμα περιγράφεται πιο εύστοχα με την «μπανιέρα»). Δεύτερον (και σημαντικότερο) είναι ότι ο Bloody Hawk τοποθετεί τον εαυτό του από το μικρόφωνο σε μία θέση που μόνο οι ακροατές μπορούν να τον τοποθετήσουν. Όσο κι αν «εκβιάζει» καταστάσεις όπως «είμαι το κουπλέ του Ευθύμη από το “Δείξε Σεβασμό”» (στο «Κλασικό») ή «αυτή την ώρα σε αυτή τη χώρα δεν συγκρίνεται MC με ‘μένα [...] ο Τάκης του ‘97, ο Μήδε του 2001, ο Άσα του ‘06, ο ΛΕΞ του ‘16 και τώρα ο Bloody του ‘21» (στο «Top Freestyle» που κλείνει τον δίσκο σαν να κλείνει συναυλία), οι θέσεις αυτές δεν επιβάλλονται, αλλά κερδίζονται.
Δεν κερδίζονται απαραίτητα με υπομονή και χρόνια δουλειάς, αλλά σίγουρα με στίχους που αφορούν και εκφράζουν όσες και όσους νοηματοδοτούν φράσεις σαν τη «ΛΕΞ του ‘16». «Τι περιμένεις από ‘μένα, τι ζητάς να κάνω;» αναρωτιέται στο εναρκτήριο τραγούδι και ορθώς συνεχίζει παρακάτω: «να ακολουθήσω την καρδιά μου είναι το μόνο πλάνο». «Ράπερς, άκυροι και δημοσιογράφοι», δεν «περιμένουμε το λάθος» όπως τραγουδάει στο «Φαβορί», ούτε μας νοιάζει το «γαμήδι το μολύβι» που δεν πιάνεται. Ψάχνουμε για το μολύβι, τα beat και τη φωνή που θα μας πιάσουν και θα μας καθίσουν κάτω ή θα μας κάνουν να χοροπηδήσουμε συγκινημένοι και αυτό το μολύβι το δεν το κρατάει ο Bloody Hawk (ακόμα).