Το καλύτερο ξεκίνημα για μία δύσκολη εβδομάδα! Ξέρεις από καιρό ότι οι Cold Cave θα κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά που θα έχει τίτλο Cherish The Light Years, στις αρχές του Απρίλη. Όμως μία εβδομάδα νωρίτερα, από την Κυριακή 27/3 μπορείς να προακούσεις το Cherish The Light Years σε διάφορα sites και blogs. And here is the story, evening glory... Απόγευμα Κυριακής λοιπόν, και άκουσα την προτροπή των Cold Cave και να αγαπήσω αυτό το ηλιόλουστο απόγευμα.
Για τα χρόνια που έρχονται, όμως, δε σας υπόσχομαι. Ζέστη, ηλιοφάνεια, με τον κυρ-Ηλία να μην με λυπάται καθόλου και να στέλνει τις ακτίνες του κατευθείαν μες τα μάτια μου. Σκηνικό που έρχεται σε αντίθεση με τη μουσική των Cold Cave αν και έχουν γίνει λιγότερο σκοτεινοί απ' ότι στο παρελθόν.
Αυτό πιθανόν να θέλουν να δηλώσουν με το τίτλο του δίσκου. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής ο ήχος τους είναι αυτό ακριβώς που μου αρέσει. Σαφείς επιρροές από τα σκοτεινά eighties, electronica αλλά πειραματισμός. Κατάγονται από την Philadelphia, και η βάση τους πλέον είναι η Νέα Υόρκη. Ξεκίνησαν σαν μουσικό project του Wesley Eisold, ο οποίος υπήρξε μέλος σε διάφορα hardcore σχήματα (γεγονός όπου είναι εμφανές και στο δίσκο). Μάζεψε και 2-3 παιδιά όπως τον Dominick Fernow των Prurient, την Caralee McElroy, από τους Xiu Xiu, (η οποία δεν κάθησε παραπάνω από λίγα φεγγάρια στο σχήμα), την Jennifer Clavin γνωστή από την θητεία της σαν frontwoman στο punk σχήμα Mika Miko, και το μουσικό project μπορεί να θεωρηθεί σχήμα πλέον.
H πρώτη μου επαφή με τους Cold Cave ήταν το Cremations του 2009. Ένα σύνολο είκοσι κομματιών (ιδεών περισσότερο παρά ολοκληρωμένης δουλειάς) με synths, fuzz, οργή, λίγη μελωδία και πολύ πειραματισμό. Φαντάσου ένα δίδυμο αδελφάκι του πρώτου άλμπουμ των Crystal Castles αφαιρώντας πολύ από το pop στοιχείο των καναδών. Αυτό αλλάζει στη συνέχεια ήδη από το πρώτο κανονικό άλμπουμ Love Comes Close λίγους μήνες μετά. Εδώ αρχίζουν να στρώνουν τον ήχο τους, κάνοντας τις ιδέες τους πια ολοκληρωμένα τραγούδια, ενώ ο θόρυβος και το fuzz έχουν περιοριστεί αρκετά. Επίσης έχουν αφήσει λίγο περισσότερο την πόρτα ανοικτή και έτσι μπαίνει λίγο φως αυτή τη φορά. Αλλιώς λέγε με και Youth And Lust.
Ας έρθουμε στα φετινά και επίκαιρα όμως. Cherish The Light Years. Ήδη από τον τίτλο υποθέτεις ότι ίσως δεν έχει έχει αλλάξει κάτι. Σωστά. Η πόρτα παρέμεινε λίγο ανοικτή και συνεχίζει να μπαίνει φως από το διάδρομο. Η ένταση των ηχείων μου, ξεχασμένη στο δυνατό volume, παροτρύνει το εναρκτήριο The Great Pan Is Dead να με τραβήξει κυριολεκτικά από το λαιμό! Το συγκεκριμένο κομμάτι θυμίζει TV On The Radio και πρέπει να σου πω εδώ, πως παραγωγός τους είναι ο Chris Coady (TVOnTheRadio, ΥΥΥ's, Delorean).
Συνεχίζουμε με πιο post-punk και nu-rock ήχους και το Pacing Around The Church με ένα παιχνιδιάρικο synth να δίνει έναν ανάλαφρο τόνο. Από την πρώτη φορά που άκουσα το δισκάκι μπορώ να πω το Confetti ήταν από τα κομμάτια που ξεχώρισα. Αναλογικό αργό synth, αιθέριες μελωδίες , drum machine, γυναικεία και αντρικά pop φωνητικά να εναλλάσσονται, και αυτό το μοτίβο να διαρκεί μέχρι το τέλος επαναλαμβανόμενο. Catacombs, το επόμενο track που μας στέλνει, πίσω ξανά, στις new wave κατακόμβες.
Οι Cold Cave ανήκουν στο αμερικάνικο underground και με αυτό το δίσκο δηλώνουν παρών. Underworld U.S.A. Στη μέση του δίσκου έρχεται και η καλύτερή του στιγμή. Icons Of Summer. Χορευτικό intro, φωνητικά που θυμίζουν τα dark 80's, θόρυβος και γυαλιά που σπάνε και αφήνουν μία punk γεύση είναι έντονη στο στόμα σου. Alchemy And You στο έβδομο κομμάτι.
Εδώ μπαίνουν και οι τρομπέτες, οι οποίες καθόλου άγιες δεν είναι αλλά λειτουργούν συνοδευτικά. Καλή ιδέα, του πήγε. Burning Sage και μιλάμε για την πιο σκοτεινή στιγμή του δίσκου. Στοιχειωμένα synths o τυπάς να απαγγέλει περισσότερο παρά να τραγουδά, και κάπου στη μέση να μπαίνουν κυνηγημένες μελωδίες και επίμονα πιατίνια. Ένα καταπιεσμένο μπιτ που δε ξεσπά, ωστόσο ξεσπούν τα πιατίνια μαζί με τον τραγουδιστή και τη μελωδία. Κύριοι κάπου εδώ το ταξίδι τελείωσε. Villains Of The Moon. Αποβιβαστείτε. Ανακουφιστικό, ήρεμο, μελωδικό, χωρίς ξεσπάσματα, και γλυκά (όσο γλυκά μπορεί να είναι για τα δεδομένα των Cold Cave) φωνητικά.
Στο σύνολο του ο δίσκος είναι περισσότερο "pop & rock" από τις προηγούμενες δουλείες τους, μιας και εδώ αφήνουν πίσω τα πολλά synths του Love Comes Close, αλλά και τον πειραματισμό του Cremations. Αντί γι' αυτά επιλέγουν τα post-punk στοιχεία για να εκφραστούν. Διαλέγοντας πολύ καλούς συνεργάτες, όπως τον Nick Zinner από τους Yeah Yeah Yeahs και τον Daryl Palumbo των Glassjaw ο Eisold μας δίνει μία ωραία δουλειά. Χωρίς να έχει κάτι νέο ή πρωτοποριακό, δίνει μία νέα πνοή σε όλα αυτά που τα καταραμένα 80's μας έκαναν να αγαπήσουμε και μας κυνηγούν ακόμα. Εάν είσαι φίλος του gothic/punk/synth-pop θα σου αρέσουν αναμφίβολα. Παρελθόν: Sisters of Mercy. Cure. Πρώιμοι Depeche Mode. Παρόν: She Wants Revenge. Former Ghosts. Crystal Castles. Τέλος να σου πω ότι ο δίσκος κυκλοφορεί στις 5 Απριλίου από τη Matador Records και μπορείς να τον ακούσεις όλο παρακάτω.
8/10
Άρης Αλεξίου
http://twitter.com/Arigo81
Για τα χρόνια που έρχονται, όμως, δε σας υπόσχομαι. Ζέστη, ηλιοφάνεια, με τον κυρ-Ηλία να μην με λυπάται καθόλου και να στέλνει τις ακτίνες του κατευθείαν μες τα μάτια μου. Σκηνικό που έρχεται σε αντίθεση με τη μουσική των Cold Cave αν και έχουν γίνει λιγότερο σκοτεινοί απ' ότι στο παρελθόν.
Αυτό πιθανόν να θέλουν να δηλώσουν με το τίτλο του δίσκου. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής ο ήχος τους είναι αυτό ακριβώς που μου αρέσει. Σαφείς επιρροές από τα σκοτεινά eighties, electronica αλλά πειραματισμός. Κατάγονται από την Philadelphia, και η βάση τους πλέον είναι η Νέα Υόρκη. Ξεκίνησαν σαν μουσικό project του Wesley Eisold, ο οποίος υπήρξε μέλος σε διάφορα hardcore σχήματα (γεγονός όπου είναι εμφανές και στο δίσκο). Μάζεψε και 2-3 παιδιά όπως τον Dominick Fernow των Prurient, την Caralee McElroy, από τους Xiu Xiu, (η οποία δεν κάθησε παραπάνω από λίγα φεγγάρια στο σχήμα), την Jennifer Clavin γνωστή από την θητεία της σαν frontwoman στο punk σχήμα Mika Miko, και το μουσικό project μπορεί να θεωρηθεί σχήμα πλέον.
H πρώτη μου επαφή με τους Cold Cave ήταν το Cremations του 2009. Ένα σύνολο είκοσι κομματιών (ιδεών περισσότερο παρά ολοκληρωμένης δουλειάς) με synths, fuzz, οργή, λίγη μελωδία και πολύ πειραματισμό. Φαντάσου ένα δίδυμο αδελφάκι του πρώτου άλμπουμ των Crystal Castles αφαιρώντας πολύ από το pop στοιχείο των καναδών. Αυτό αλλάζει στη συνέχεια ήδη από το πρώτο κανονικό άλμπουμ Love Comes Close λίγους μήνες μετά. Εδώ αρχίζουν να στρώνουν τον ήχο τους, κάνοντας τις ιδέες τους πια ολοκληρωμένα τραγούδια, ενώ ο θόρυβος και το fuzz έχουν περιοριστεί αρκετά. Επίσης έχουν αφήσει λίγο περισσότερο την πόρτα ανοικτή και έτσι μπαίνει λίγο φως αυτή τη φορά. Αλλιώς λέγε με και Youth And Lust.Ας έρθουμε στα φετινά και επίκαιρα όμως. Cherish The Light Years. Ήδη από τον τίτλο υποθέτεις ότι ίσως δεν έχει έχει αλλάξει κάτι. Σωστά. Η πόρτα παρέμεινε λίγο ανοικτή και συνεχίζει να μπαίνει φως από το διάδρομο. Η ένταση των ηχείων μου, ξεχασμένη στο δυνατό volume, παροτρύνει το εναρκτήριο The Great Pan Is Dead να με τραβήξει κυριολεκτικά από το λαιμό! Το συγκεκριμένο κομμάτι θυμίζει TV On The Radio και πρέπει να σου πω εδώ, πως παραγωγός τους είναι ο Chris Coady (TVOnTheRadio, ΥΥΥ's, Delorean).
Συνεχίζουμε με πιο post-punk και nu-rock ήχους και το Pacing Around The Church με ένα παιχνιδιάρικο synth να δίνει έναν ανάλαφρο τόνο. Από την πρώτη φορά που άκουσα το δισκάκι μπορώ να πω το Confetti ήταν από τα κομμάτια που ξεχώρισα. Αναλογικό αργό synth, αιθέριες μελωδίες , drum machine, γυναικεία και αντρικά pop φωνητικά να εναλλάσσονται, και αυτό το μοτίβο να διαρκεί μέχρι το τέλος επαναλαμβανόμενο. Catacombs, το επόμενο track που μας στέλνει, πίσω ξανά, στις new wave κατακόμβες.
Οι Cold Cave ανήκουν στο αμερικάνικο underground και με αυτό το δίσκο δηλώνουν παρών. Underworld U.S.A. Στη μέση του δίσκου έρχεται και η καλύτερή του στιγμή. Icons Of Summer. Χορευτικό intro, φωνητικά που θυμίζουν τα dark 80's, θόρυβος και γυαλιά που σπάνε και αφήνουν μία punk γεύση είναι έντονη στο στόμα σου. Alchemy And You στο έβδομο κομμάτι. Εδώ μπαίνουν και οι τρομπέτες, οι οποίες καθόλου άγιες δεν είναι αλλά λειτουργούν συνοδευτικά. Καλή ιδέα, του πήγε. Burning Sage και μιλάμε για την πιο σκοτεινή στιγμή του δίσκου. Στοιχειωμένα synths o τυπάς να απαγγέλει περισσότερο παρά να τραγουδά, και κάπου στη μέση να μπαίνουν κυνηγημένες μελωδίες και επίμονα πιατίνια. Ένα καταπιεσμένο μπιτ που δε ξεσπά, ωστόσο ξεσπούν τα πιατίνια μαζί με τον τραγουδιστή και τη μελωδία. Κύριοι κάπου εδώ το ταξίδι τελείωσε. Villains Of The Moon. Αποβιβαστείτε. Ανακουφιστικό, ήρεμο, μελωδικό, χωρίς ξεσπάσματα, και γλυκά (όσο γλυκά μπορεί να είναι για τα δεδομένα των Cold Cave) φωνητικά.
Στο σύνολο του ο δίσκος είναι περισσότερο "pop & rock" από τις προηγούμενες δουλείες τους, μιας και εδώ αφήνουν πίσω τα πολλά synths του Love Comes Close, αλλά και τον πειραματισμό του Cremations. Αντί γι' αυτά επιλέγουν τα post-punk στοιχεία για να εκφραστούν. Διαλέγοντας πολύ καλούς συνεργάτες, όπως τον Nick Zinner από τους Yeah Yeah Yeahs και τον Daryl Palumbo των Glassjaw ο Eisold μας δίνει μία ωραία δουλειά. Χωρίς να έχει κάτι νέο ή πρωτοποριακό, δίνει μία νέα πνοή σε όλα αυτά που τα καταραμένα 80's μας έκαναν να αγαπήσουμε και μας κυνηγούν ακόμα. Εάν είσαι φίλος του gothic/punk/synth-pop θα σου αρέσουν αναμφίβολα. Παρελθόν: Sisters of Mercy. Cure. Πρώιμοι Depeche Mode. Παρόν: She Wants Revenge. Former Ghosts. Crystal Castles. Τέλος να σου πω ότι ο δίσκος κυκλοφορεί στις 5 Απριλίου από τη Matador Records και μπορείς να τον ακούσεις όλο παρακάτω.
8/10
Άρης Αλεξίου
http://twitter.com/Arigo81
Σχετικό θέμα