Τι θα ακούσετε:
dreampop, electronica
Βαθμολογία:
8
Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που συχνά αλλάζουν τον ήχο τους, τον επαναπροσδιορίζουν και παίρνουν ρίσκα, που μπορεί να ξαφνιάζουν τους ακροατές τους και τους ίδιους. Οι Beach House ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία που εδώ κι οκτώ άλμπουμ πια τελειοποιούν την αγαπημένη τους φόρμουλα, χωρίς να αλλάζουν δέρμα. Μαγειρεύουν το ίδιο φαγητό, αλλά με βιολογικά προϊόντα.
Κι ενώ αυτή η στασιμότητα μπορεί να βλάψει αυτούς που ακολουθούν τον, ας πούμε, πιο ασφαλή δρόμο, οι Beach House καταφέρνουν με μικρά σκαμπανεβάσματα κι εκλεπτυσμένες πινελιές, να επιπλέουν στον αφρό και να μη βυθίζονται στο βούρκο. Μπορεί να υπάρχουν στιγμές στην πορεία τους, ιδιαίτερα μετά τα δύο αξεπέραστα άλμπουμ τους της περιόδου 2010-2012, τα "Teen Dream" και "Bloom", που να υπήρχε μια αμηχανία, όμως εξακολουθούσαν να προσφέρουν μοναδικές κινηματογραφικές στιγμές όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως το «σχετικά καλό» άλμπουμ για τους Beach House, για κάποιο άλλο συγκρότημα θα αποτελούσε άθλο.
Το "Once Twice Melody" αποτελεί την καλύτερη συλλογή τραγουδιών τους, από το "Bloom" κι έπειτα. Είναι αυτό το άλμπουμ που χρησιμοποιεί σε πλήρη αρμονία όλα εκείνα τα επιμέρους συστατικά που δοκιμάστηκαν από την αρχή της καριέρας τους, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις ή να χάνουν από συναίσθημα. Εξάλλου αυτό το τελευταίο είναι η ψυχή της μουσικής τους κι ο κύριος λόγος της λατρείας τους. Η ονειρική pop των Victoria Legrand κι Alex Scally, εξαπλώνεται σε ένα διάρκειας 80 λεπτών άλμπουμ, που στις πρώτες ακροάσεις μπορεί και να κουράσει. Οι σκέψεις που θα έρθουν στο μυαλό είναι πως ο δίσκος θα ήταν πιο στιβαρός κι ολοκληρωμένος αν ήταν μικρότερης διάρκειας και με λιγότερα tracks. Όσο όμως περνούν οι ακροάσεις, διαπιστώνεις πως είναι δύσκολο να αφήσεις κάποια τραγούδια εκτός λίστας. Το 2015 είχαν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ μαζί, αυτήν τη φορά πήραν το ρίσκο να εντάξουν τέσσερα EP, σε ένα άλμπουμ.
Η μεγαλύτερη διαφορά από τους προκατόχους του είναι πως το "Once Twice Melody" είναι πιο φωτεινό από ποτέ, πιο pop αν μιλούσαμε με εμπορικούς όρους. Αναλαμβάνοντας για πρώτη φορά την παραγωγή μόνοι τους, έχουν χτίσει πάνω σε πιο στρογγυλεμένες μελωδικές γραμμές, πιο εξωστρεφείς και σε αρκετά σημεία κοντά σε έναν περισσότερο ηλεκτρονικό ήχο. Φυσικά κι ήταν κάτι που έχουμε ξανακούσει στα τρία πιο πρόσφατα άλμπουμ τους, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Αν ακούσετε τα "Finale", "Masquerade", "Only You Know", "Hurts To Love" ή το "Runaway" θα νομίζετε πως ένα νέο συγκρότημα της Italians Do It Better μόλις κυκλοφόρησε τα νέα του τραγούδια.
Βεβαίως κι υπάρχουν καλά και καλύτερα τραγούδια, είμαι μάλιστα σίγουρος πως αν ρωτήσεις 100 ακροατές θα είναι τόσες οι διαφορετικές απαντήσεις, αφού κάποιοι θα σταθούν στα νέα πιο φωτεινά, κάποιοι θα προτείνουν τα γνωστά σκοτεινά τους, κάποιοι άλλοι το ομώνυμο που ανοίγει το δίσκο ή το "Modern Love Stories" που τον κλείνει ή εκείνο το εξαιρετικό "Over And Over", κάπου στη μέση.
Μην ακούσετε βιαστικά το όγδοο άλμπουμ των Beach House. Ακόμη κι αν δεν έχετε την ίδια άποψη με μένα, δηλαδή ότι πρόκειται για ένα σπουδαίο άλμπουμ που αυτήν τη στιγμή κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο και μπορεί να ξεπεράσει και το ασημένιο "Bloom" (λατρεύω το "Teen Dream"), είμαι σίγουρος πως θα το αγαπήσετε κι εσείς. Τουλάχιστον τα μισά τραγούδια.