Προσπαθώ να θυμηθώ τις εποχές που άκουγα ταυτόχρονα χαρούμενες αλλά και μελαγχολικές μουσικές, τότε που δεν είχα να επιλέξω ανάμεσα στους Cure και τους A-ha, στους Sound με τους Johny Hates Jazz, το Nick Cave με το Rick Astley (οκ το χοντραίνω τώρα). Τελευταία φορά που ένα «μελαγχολικό» group με άγγιξε, ήταν τότε με τους Interpol (οκ αφήνω πίσω Massive Attack, Portishead και τις λοιπές δυνάμεις του γκρίζου Bristol). Πλέον όση περισσότερη ευφορία δέχομαι από ένα τραγούδι ή δισκάκι, τόσο το καλύτερο (μπορεί να χάνω πολλά, το ξέρω...).Γιατί λοιπόν να μου ξεφύγουν οι Miike Snow, αυτοί οι μουρλοσουηδοί, που με το ομώνυμο debut τους κι ιδιαίτερα με το εναρκτήριο τραγούδι Animal, μου «φτιάχνουν» τη διάθεση. Είναι και στιγμές που το παρακάνουν (χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα), αλλά κατά βάση το δισκάκι είναι ευδιάθετο, παιχνιδιάρικο, ξένοιαστο και σε στιγμές ευφυές. Δεν αποτελεί και κάνα αριστούργημα, αλλά είναι άκρως μελωδικό, γρήγορο, στα όρια της bubble pop, και σε σύγκριση με το αντίστοιχο τους φέτος, τους Passion Pit, τα καταφέρνουν καλύτερα. Στα σημεία που υπερέχουν είναι η απλότητα τους και τα φωνητικά τους, λιγότερο πειραματικοί και με καλύτερες φωνές (ενώ μοιάζουν ιδιαίτερα, οι Passion Pit κάπου το «κουράζουν»). Δεν είναι τυχαίο ότι στο Melt Festival εμφανίζονται στο ίδιο stage.
Δεν είναι μόνο το Animal φυσικά, αλλά και τα Song for no one και A horse is not a home (το αγαπημένο μου).
Τα τραγούδια μοιάζουν μεταξύ τους, στο σύνολο τους, στα ηχητικά κόλπα που χρησιμοποιούν, στην ενορχήστρωση και στον τρόπο που χτίζονται, κι αυτή είναι ίσως η μοναδική ένσταση που υπάρχει. Κατά τα άλλα...καλό καλοκαίρι και πάλι!