Καινούργιοι δίσκοι στο grill #13

Δεν είμαι σίγουρος για το αν ο Βασίλης Ράλλης πιάνει την κορυφή του με αυτόν τον δίσκο. Υπάρχουν δηλαδή ορισμένες - ελάχιστες - αστοχίες, κυρίως ερμηνευτικά και στιχουργικά, που αδικούν το υπόλοιπο εξαιρετικό σύνολο. Χωρίς να πρωτοπορεί, απομακρύνεται από το επίσης πολύ καλό, hip-hop-κεντρικό «Χωρίς Εισιτήριο» του 2020 και βουτάει στον punk-rockίζον ήχο. Ήχος που μάλλον του πάει περισσότερο, σε δέκα τραγούδια πλούσια με πνευστά και scratch, τα οποία στην πλειονότητά τους κεντρίζουν την προσοχή από την πρώτη ακρόαση με την ένταση και την αμεσότητά που τα διακρίνει.

[Δημήτρης Όρλης]

Ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα, σαξόφωνο, τύμπανα και μπάσο συναντώνται στο σταυροδρόμι που σχηματίζουν το afrobeat, το rock και διάφορα ακόμα ιδιώματα. Τα παιξίματα είναι καλά, τα γκρουβ καλοστεκούμενα, δεν περνάς καθόλου άσχημα ακούγοντας. Όμως δεν ξεπερνιέται ποτέ το απολύτως ορατό ταβάνι του όλου κράματος, και το αξιομνημόνευτο του εγχειρήματος απομένει αμφισβητούμενο.

[Μιχάλης Τσαντίλας]

Δίσκος με αρκετά rock ήχο που αφορά σε αρκετές διασκευές αλλά και νέο υλικό. Ο Λάκης Παπαδόπουλος αν και βαδίζει σε γνώριμα μονοπάτια καταφέρνει να προσφέρει κάτι νέο, κυρίως μέσω των συνεργασιών του, όπως οι στίχοι της Σάννυς Μπαλτζή ή και η ερμηνεία του Γιάννη Κότσιρα . Αν και η χροιά του δημιουργού είναι σαφώς χαρακτηριστική, η ερμηνεία του σε κάποια τραγούδια του δίσκου μοιάζει κάπως εξαναγκασμένη ή και παράταιρη, ειδικά όταν πρόκειται για διασκευές σε παγιωμένες ερμηνείες άλλων συναδέλφων του. Οι ενορχηστρώσεις και οι στίχοι αποτελούν τα ατού του δίσκου.

[Γιάννης Κουρεμένος]

Ρετρό αλλά και φουτουριστική ταυτόχρονα είναι η αίσθηση που αφήνει αυτό το άλμπουμ, που κινείται ηχητικά κάπου ανάμεσα στην blue-eyed soul, την G-funk και το hip-hop. Οι Sillyboy's Ghost Relatives, το συγκρότημα του Χαράλαμπου Κουρτάρα, κινούνταν από την αρχή σε soft rock και soul ηχοτοπία, αλλά εδώ έχουμε τον καρπό της συνεργασίας με τον ράπερ RAKO, εξ' ου και οι νεωτερισμοί του συγκεκριμένου εγχειρήματος. Όπως και να 'χει, είναι ένα ενδιαφέρον εγχείρημα για την εγχώρια σκηνή, φιλικό στο αυτί ακόμα και στο background και αρκετά πειραματικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εν ολίγοις, το "Stone Town" ούτε εντυπωσιάζει, αλλά ούτε περνάει και αδιάφορο.

[Άρης Γάρος]

Δυνατό ντεμπούτο από τους Αθηναίους Dead Sidewalkers που δείχνουν να κατέχουν τα βασικά του garage, rock ‘n’ roll και ολίγον punk ήχου στον οποίο κινούνται, κάτι απόλυτα λογικό, μιας και τα μέλη του συγκροτήματος έχουν πρότερη εμπειρία (Earthbound, Cosmic Teds, Rockin Bones) στον χώρο. Η παραγωγή του Θάνου Αμοργινού (ex Last Drive) βοηθάει να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο το album.

[Χάρης Πολονύφης]