Το μυστικό (?) στη ζωή είναι ότι αυτή δεν είναι ένα μόνο πράγμα. Χρόνια πριν, θυμάμαι ένα κορίτσι που μου είχε πει στους πρώτους 2-3 μήνες, κάπου εκεί: 'Δε μου λείπει η μουσική καθόλου! Τώρα που είμαστε μαζί, όλο αυτό το διάστημα, δεν έχω την ανάγκη να ακούω μουσική!'... Δεν απάντησα.
Ήταν φυσικό να μην της λείπει η μουσική και όλα αυτά τα τραγούδια που (βασικά) μιλούσαν για αποτυχημένους έρωτες, χαμένες αγάπες, όλα αυτά... Πως μπορείς να είσαι αληθινά ερωτευμένος, να ζεις έντονα το κάθε δευτερόλεπτο, να μην προλαβαίνεις να ακούς 'μουσική' πίσω από την κάθε λέξη του άλλου, όλη τη μέρα κι όλη τη νύχτα και ταυτόχρονα να σου λείπει η μουσική; Θα σου λείψει μετά, όταν τα πράγματα μπουν σε μια σχετική ρουτίνα πια και ακόμα περισσότερο, όταν χωρίσεις. Εκεί είναι που μπαίνει η μουσική στο παιχνίδι και πάλι... Και πάλι απο τη ΑΡΧΗ εννοώ...
Ο Στέφανος χρόνια χαμένος μέσα σε ήχους, συναυλίες, όλο αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι, μου λέει συχνά πως οι έρωτες του είναι στην ουσία ένα διάλειμα ανάμεσα σε εκείνον και στη σχέση του με τη μουσική. Όσο μαλακισμένο κι αν ακούγεται αυτό (και είναι ίσως...) , μπορώ να καταλάβω τι εννοεί. Τα λέγαμε για το νέο των Horrors πρόσφατα, μιας και αρέσει πολύ και στους δυο μας. Το βρίσκει καταπληκτικό, το βρίσκω καλό. Τον ρώτησα λοιπόν, αν δεν είχε χωρίσει πριν από μόλις 3 μήνες, μετά από έναν έντονο έρωτα 2 ετών, θα του άρεσε το ίδιο; Απάντηση δεν πήρα, ή μάλλον πήρα από τον τρόπο που στραβομουτσούνιασε ψάχνοντας κάτι έξυπνο για να μου πει.
Είμαι βέβαιος πως το High Fidelity (βιβλίο και ταινία) έχει στοιχειώσει τις μέρες αρκετών από όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές τώρα εδώ. Ιδιαίτερα η στιγμή που ο Springsteen κάνει ένα σύντομο μα τόσο γλυκό πέρασμα από το φιλμ, είναι όλα τα λεφτά. Η μουσική, η η μελαγχολία λοιπόν...; Τι από τα δύο έρχεται πρώτο; Δεν υπάρχει απάντηση, το ξέρετε και το ερώτημα είναι παγίδα. Η μουσική (και χαίρομαι που συμφωνείς αγαπητέ Στέφανε) έχει την εξής βασική ιδιότητα: Είναι π ά ν τ α εκεί... Αρκεί δηλαδή μια, η πρώτη φορά, που θα σε τραβήξει μέσα της όπως μόνο αυτή ξέρει να κάνει και οι επόμενες είναι πια θέμα χρόνου σε κάθε φάση της ζωής σου.
Τα τελευταία χρόνια λέω όλο και πιο συχνά στους φίλους μου, το πόσο πολύ βαριέμαι στις συναυλίες. Αν δε είμαστε και παρέα με κάποιους από αυτούς, παίρνω και το ανάλογο (όχι πάντα...) μπλαζέ ύφος του στυλ 'έλα μωρε ενταξει, τα έχουμε ξανακούσει αυτά. Βαριέμαι..' και η νύχτα τελειώνει με σχόλια και λοιπές διαπιστώσεις. Επίσης, είναι ατελείωτες οι φορές, που ξανά τα τελευταία 2-3 χρόνια, αποφεύγω συγκεκριμένες συναυλίες με διάφορες δικαιολογίες.
Κάποιες από αυτές έστω. Φέτος δεν θα το κάνω... Γιατί φέτος χωρίς κι εγώ να ξέρω το γιατί, νιώθω όπως στα 16 μου χρόνια.. κι ακόμα περισσότερο καυλ για ατελείωτες μουσικές και συναυλίες...Σκοπεύω να μην αφήσω live για live με τη νέα σεζόν, καθώς μπαίνει ο Σεπτέμβρης. Γιατί ότι κι αν πω, ότι κι αν έχω πει, ότι κι αν πω αύριο ίσως, η μουσική ήταν πάντα η καλύτερη ερωμένη που μπόρεσα ποτέ να ονειρευτώ...
Για την ώρα, ακούω το 'Desert Raven' του JONATHAN WILSON, ξανά και ξανά. Σκέφτομαι τον Μπαλιώτη που θα γκρινιάζει ( π ο τ έ δεν το κάνει, αλλά μ' αρέσει να τον πειράζω..) ότι το κείμενο βγήκε μικρό και σκέφτομαι πως είναι μάλλον και μια καλή ευκαιρία για να ζητήσω μια συγνώμη από τα κορίτσια που πέρασαν από τη ζωή μου την τελευταία 5ετια (κάτι τέτοιο..) και είχαν διάθεση να κουβεντιάσουμε για το νέο των My Morning Jacket για παράδειγμα κι εγώ διάλεγα για θέμα συζήτησης οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μουσική, απομυθοποιώντας μάλιστα τους όποιους My Morning Jacket (μα στην ουσία την ίδια τους την επιθυμία..) συχνά. Δεν θα επαναληφθεί, το είπαμε... Η νέα σεζόν ξεκινά σιγα-σιγα και εγώ σκέφτομαι από τώρα, σε πια συναυλία να πρωτοπάω. Σεπτέμβρης πια και έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Good times, bad times...
Ήταν φυσικό να μην της λείπει η μουσική και όλα αυτά τα τραγούδια που (βασικά) μιλούσαν για αποτυχημένους έρωτες, χαμένες αγάπες, όλα αυτά... Πως μπορείς να είσαι αληθινά ερωτευμένος, να ζεις έντονα το κάθε δευτερόλεπτο, να μην προλαβαίνεις να ακούς 'μουσική' πίσω από την κάθε λέξη του άλλου, όλη τη μέρα κι όλη τη νύχτα και ταυτόχρονα να σου λείπει η μουσική; Θα σου λείψει μετά, όταν τα πράγματα μπουν σε μια σχετική ρουτίνα πια και ακόμα περισσότερο, όταν χωρίσεις. Εκεί είναι που μπαίνει η μουσική στο παιχνίδι και πάλι... Και πάλι απο τη ΑΡΧΗ εννοώ...
Ο Στέφανος χρόνια χαμένος μέσα σε ήχους, συναυλίες, όλο αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι, μου λέει συχνά πως οι έρωτες του είναι στην ουσία ένα διάλειμα ανάμεσα σε εκείνον και στη σχέση του με τη μουσική. Όσο μαλακισμένο κι αν ακούγεται αυτό (και είναι ίσως...) , μπορώ να καταλάβω τι εννοεί. Τα λέγαμε για το νέο των Horrors πρόσφατα, μιας και αρέσει πολύ και στους δυο μας. Το βρίσκει καταπληκτικό, το βρίσκω καλό. Τον ρώτησα λοιπόν, αν δεν είχε χωρίσει πριν από μόλις 3 μήνες, μετά από έναν έντονο έρωτα 2 ετών, θα του άρεσε το ίδιο; Απάντηση δεν πήρα, ή μάλλον πήρα από τον τρόπο που στραβομουτσούνιασε ψάχνοντας κάτι έξυπνο για να μου πει.
Είμαι βέβαιος πως το High Fidelity (βιβλίο και ταινία) έχει στοιχειώσει τις μέρες αρκετών από όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές τώρα εδώ. Ιδιαίτερα η στιγμή που ο Springsteen κάνει ένα σύντομο μα τόσο γλυκό πέρασμα από το φιλμ, είναι όλα τα λεφτά. Η μουσική, η η μελαγχολία λοιπόν...; Τι από τα δύο έρχεται πρώτο; Δεν υπάρχει απάντηση, το ξέρετε και το ερώτημα είναι παγίδα. Η μουσική (και χαίρομαι που συμφωνείς αγαπητέ Στέφανε) έχει την εξής βασική ιδιότητα: Είναι π ά ν τ α εκεί... Αρκεί δηλαδή μια, η πρώτη φορά, που θα σε τραβήξει μέσα της όπως μόνο αυτή ξέρει να κάνει και οι επόμενες είναι πια θέμα χρόνου σε κάθε φάση της ζωής σου.Τα τελευταία χρόνια λέω όλο και πιο συχνά στους φίλους μου, το πόσο πολύ βαριέμαι στις συναυλίες. Αν δε είμαστε και παρέα με κάποιους από αυτούς, παίρνω και το ανάλογο (όχι πάντα...) μπλαζέ ύφος του στυλ 'έλα μωρε ενταξει, τα έχουμε ξανακούσει αυτά. Βαριέμαι..' και η νύχτα τελειώνει με σχόλια και λοιπές διαπιστώσεις. Επίσης, είναι ατελείωτες οι φορές, που ξανά τα τελευταία 2-3 χρόνια, αποφεύγω συγκεκριμένες συναυλίες με διάφορες δικαιολογίες.
Κάποιες από αυτές έστω. Φέτος δεν θα το κάνω... Γιατί φέτος χωρίς κι εγώ να ξέρω το γιατί, νιώθω όπως στα 16 μου χρόνια.. κι ακόμα περισσότερο καυλ για ατελείωτες μουσικές και συναυλίες...Σκοπεύω να μην αφήσω live για live με τη νέα σεζόν, καθώς μπαίνει ο Σεπτέμβρης. Γιατί ότι κι αν πω, ότι κι αν έχω πει, ότι κι αν πω αύριο ίσως, η μουσική ήταν πάντα η καλύτερη ερωμένη που μπόρεσα ποτέ να ονειρευτώ...Για την ώρα, ακούω το 'Desert Raven' του JONATHAN WILSON, ξανά και ξανά. Σκέφτομαι τον Μπαλιώτη που θα γκρινιάζει ( π ο τ έ δεν το κάνει, αλλά μ' αρέσει να τον πειράζω..) ότι το κείμενο βγήκε μικρό και σκέφτομαι πως είναι μάλλον και μια καλή ευκαιρία για να ζητήσω μια συγνώμη από τα κορίτσια που πέρασαν από τη ζωή μου την τελευταία 5ετια (κάτι τέτοιο..) και είχαν διάθεση να κουβεντιάσουμε για το νέο των My Morning Jacket για παράδειγμα κι εγώ διάλεγα για θέμα συζήτησης οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μουσική, απομυθοποιώντας μάλιστα τους όποιους My Morning Jacket (μα στην ουσία την ίδια τους την επιθυμία..) συχνά. Δεν θα επαναληφθεί, το είπαμε... Η νέα σεζόν ξεκινά σιγα-σιγα και εγώ σκέφτομαι από τώρα, σε πια συναυλία να πρωτοπάω. Σεπτέμβρης πια και έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Good times, bad times...