Τα ξεσπάσματα βιολιού του Yann Tiersen @ Fuzz club

Αρκετά άνετος χώρος και εύκολη πρόσβαση, αλλά όχι και τόσο εύκολο παρκάρισμα. Γενικά η είσοδος στο χώρο έγινε χωρίς εκνευριστικές ουρές και αργοπορία γεγονός που μου φάνηκε ευνοϊκό. Η ώρα ήταν περίπου 9.00 και ο ισόγειος χώρος του Fuzz ήταν σχεδόν γεμάτος, αν και όχι ασφυκτικά καθώς αρκετοί είχαν ήδη προμηθευτεί τις μπύρες τους και κάθονταν οκλαδόν. Ο εξώστης ήταν πιο ‘αραιοκατοικημένος’, αλλά είχα ένα προαίσθημα ότι η ακουστική του σημείου θα ήταν μέτρια.

Κατέληξα λοιπόν στην αρένα μπροστά από τη σκηνή αριστερά (το περιγράφω με ακρίβεια για να μην σας αποπροσανατολίσω στο θέμα του ήχου). Στις 9.30 που ήταν η επίσημη ώρα έναρξης της συναυλίας με μια κλεφτή ματιά πρόσεξα ότι ο χώρος είχε ήδη γεμίσει από πρόσωπα κατά κύριο λόγο νεανικά (20-35). Η προσέλευση ήταν πλήρης λοιπόν για το support group της βραδιάς, την Nalyssa Green με την μπάντα της. Μία εμφάνιση εξαιρετική μπορώ να πω. Προσωπικά με συνεπήρε ήδη από την δεύτερη επαφή μου μαζί της (η πρώτη στο youtube).

Η Nalyssa θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η Florence Welch της Ελλάδας, καθώς η κοκκινομάλλα δημιουργός και ερμηνεύτρια θυμίζει το μελωδικότατο 'ξωτικό' από στιλιστική, σκηνική και ηχητική άποψη. Ανέβηκε επί σκηνής με συνέπεια και μας παρουσίασε τα κομμάτια από την ανεξάρτητη κυκλοφορία της 'Barock'. Παρέα είχε τον Spir (κιθάρα και αργότερα μπάσο όταν αποχώρησε ο Vasili), Bagg (drums), Kelly (πλήκτρα). Η ανταπόκριση του κοινού ήταν πιο ζεστή σε σχέση με αυτή που επιφυλάσσουν στα support acts σε άλλες συναυλίες που έχω παραστεί. Ο ήχος ζεστός αλλά και απόμακρος, ρυθμικός αλλά και μελωδικός και η Nalyssa αμήχανη αλλά και με αυτοπεποίθηση. Γενικά μία εμφάνιση που γέμισε την ώρα αναμονής δημιουργικά. Καλύτερες στιγμές, ήταν για εμένα όταν η Nalyssa χρησιμοποιούσε ένα από τα πιο παράξενα μουσικά όργανα που έχω δει και ακούσει , το theremin (για παράδειγμα στο κομμάτι Fear). Η χρήση του γίνεται με τα δάχτυλα, αλλά εξ' αποστάσεως και ο ήχος του θυμίζει κάτι ανάμεσα στην Manson Chaos κιθάρα του Matt Bellmay (Muse) και σε σφυρίγματα ανέμου. Με μια μικρή επιφύλαξη, τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν τα :

Indagattah, Eat me up (καινούριο), Cemetery, Fear, My kind of girl, Spies

Στις 10.10 περίπου μας αποχαιρετά, την ευχαριστούμε και η σκηνή ετοιμάζεται για την κυρίως εμφάνιση της βραδιάς. Στις 10.42 με αρκετό καπνό στην ατμόσφαιρα ανεβαίνει στη σκηνή ο Tiersen και τα 5 ακόμα μέλη της ορχήστρας του. Περιττό να περιγράψω το πόσα όργανα βρίσκονταν στη διάθεσή τους, αλλά το πιο ‘εντυπωσιακό’ ήταν μία παιδική κιθαρούλα στο μέγεθος του γιουκαλίλι.

Νομίζω ότι η συναυλία ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη…αναρωτιέστε αν ήταν τόσο σύντομο το review; Τότε βιώνουμε ένα είδος ενσυναίσθησης καθώς και εγώ αναρωτιέμαι αν τέλειωσε τόσο γρήγορα η συναυλία. Ίσως φταίνε οι δραματικές απουσίες από το set list, ίσως ότι το κοινό άργησε να εναρμονιστεί με τη διάθεση των μουσικών, όταν όμως ήρθε η ώρα για το encore νομίζω ότι ο κόσμος συνειδητοποίησε πόσο κοντά στο τέλος ήταν η βραδιά. Μετά λοιπόν την επιστροφή τους αρχίζει το κοινό να χειροκροτεί και να δείχνει πιο θερμό απέναντί τους.

Από την πλευρά των μουσικών δεν έχω παράπονο. Όντας πολυοργανοπαίχτες, κατόρθωσαν να φέρουν εις πέρας ένα δύσκολο άλμπουμ για ζωντανή εμφάνιση όπως το Skyline. Η βραδιά κύλησε κατά κύριο λόγο από το δίσκο του 2010 προς αυτόν του 2011 με κάποια ξεσπάσματα βιολιού ενδιαμέσως από τον Tiersen. Δραματικές απουσίες της βραδιάς θα χαρακτήριζα τα Dark Stuff και Dust Lane τα οποία κατά τη γνώμη μου θα εναρμονίζονταν με το σκοτεινό κλίμα που επιδίωκε να διαμορφώσει ο Tiersen. Επιπρόσθετα, μερικά βαλσάκια με τα οποία κάπως έτσι τον πρωτογνωρίσαμε. Προσωπικά μου έλειψε ένα μικρό ακουστικό διάλειμμα για να μας ταξιδέψει στην Amelie ή στο Goodbye Lennin.

Τα ξεσπάσματα βιολιού του Tiersen ήταν μαγευτικά και κυριαρχούσαν επί των άλλων ήχων (κιθάρα,πλήκτρα, ντραμς, μπάσο). Όταν κρατούσε το βιολί ήταν πραγματικά το επίκεντρο της προσοχής και λάμβανε και τον μεγαλύτερο θαυμασμό από το κοινό. Γενικότερα όμως αυτό που αντίκριζα ήταν ένα σύνολο μουσικών αρμονικά δεμένων με διάθεση να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό στη σκηνή. Από τις καλύτερες στιγμές ήταν πριν και μετά το encore, δηλαδή τα κομμάτια Exit 25 bloc 20, Forgive me και Le quartier. Προσωπική αγάπη το τραγούδι Monochrome το οποίο έπαιξαν σχετικά νωρίς στο set.

Εικαστικά, το φόντο της σκηνής ήταν ιδιαίτερα απλό. Όταν τα τραγούδια ανήκαν στη νέα τους δουλειά, έδειχναν διάφορες εικόνες του album artwork ενώ τις υπόλοιπες στιγμές πρόβαλε βίντεο ή είχε κατάλληλα φωτορυθμικά. Ηχητικά, το σημείο που βρισκόμουν δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα και άκουγα άψογα. Η ατμόσφαιρα (κυριολεκτικά) ήταν ψυχρή στην αρχή και οι περισσότεροι μείναμε με τα παλτό, αλλά η μυρωδιά του τσιγάρου ήταν έντονη ορισμένες φορές. Η μπάντα από τα γαλλικά εδάφη σήμανε τη λήξη της βραδιάς λίγα λεπτά μετά τις 12.00. Δεν γνωρίζω αν θα είχαν την αντοχή να ερμηνεύσουν κι άλλα κομμάτια, καθώς ο ένθερμος τρόπος που έπαιζαν φαινόταν να αποσπά κάθε ίχνος ενέργειάς τους. Ωστόσο, πιστεύω ότι το κοινό θα απολάμβανε μερικές ακόμα στιγμές μαζί τους στο Fuzz.

Setlist:

Αυτοκριτική: επειδή όταν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω κάτι, θεωρώ ευθύνη μου να κρίνω και την προσωπική μου οπτική, για τη συναυλία αυτή ήμουν ιδιαίτερα ανυπόμονη, αλλά δεν είχα καμία προσδοκία, ώστε το αίσθημα που θα αποκόμιζα να ήταν όσο το δυνατόν πλησιέστερα στην πραγματικότητα. Όντας το πρώτο μου review, πολλές λεπτομέρειες πιθανόν να μου διέφυγαν, αλλά θέλω να πιστεύω ότι η ατμόσφαιρα που προσπάθησα να αναπαραστήσω μέσα από τις λέξεις ήταν πραγματική και οφειλόταν στον Yann Tiersen και στη δική μας Nalyssa Green με την μουσική τους παρέα αμφότεροι φυσικά.