Το βράδυ του Σαββάτου πήγαμε στη συναυλία του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies στον ολοκαίνουριο συναυλιακό χώρο “Stage Volume 1”, στο Μοναστηράκι. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά περίεργος για το χώρο, διότι δεν τον είχα ξαναεπισκεφτεί και ενώ είχα ακούσει καλές κριτικές έπρεπε να το δω ιδίοις όμμασι και ομολογώ πως πράγματι είναι απ’ τους ωραιότερους live stage χώρους αυτή τη στιγμή! Όσον αφορά τον Παύλο και τους B-Movies, είχα περιέργεια να ακούσω τα νέα του κομμάτια -όπως αποκάλυψε και στη συνέντευξη του στο Mix Grill (εδώ)- . Και μερικά από τα καινούρια του είναι πολύ ενδιαφέροντα και ατμοσφαιρικά.
Η τελευταία συναυλία τους σε κλειστό χώρο που είχα παρακολουθήσει, ήταν πέρσι τον Απρίλιο στο Gagarin, όταν μας παρουσίαζε τις «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Μία απ’ τις καλύτερες βραδιές του σχήματος που έχω δει – και πιστέψτε με τους ακολουθώ καιρό. Είχε ένταση, πάθος, εκστασιασμένα – ας μου επιτραπεί η έκφραση- solo και jams, ενώ δεν έλειψαν οι συγκινητικές στιγμές με τον Παύλο να μας αφηγείται ιστορίες ή συναισθήματα για την περίοδο που ήταν στα «Σπαθιά». Επομένως, ο πήχης για την εμφάνιση τους το Σάββατο ήταν ανεβασμένος αρκετά ψηλά. Στο τέλος της βραδιάς έφυγα μαγεμένος και δεν σκεφτόμουν πια τη σύγκριση των δύο βραδιών, γιατί πολύ απλά ήταν δύο διαφορετικές βραδιές: η μία ήταν έντονη, σαν ξέσπασμα, και η άλλη εξίσου έντονη, αλλά ταυτόχρονα και τρομερά ατμοσφαιρική. Θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Γιάννη Νέγρη και το i-Jukebox
Προτού μπω στα περί της συναυλίας θέλω να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ ο χώρος του Stage Volume 1. Διαφέρει αισθητά από κάθε χώρο που έχω επισκεφτεί και η τεράστια χωρητικότητα του και οι δυνατότητες που προσφέρει, προμηνύουν μεγάλες μουσικές βραδιές. Μην ξεχνάτε πως έρχονται εξαιρετικές συναυλίες από τους Γιάννη Αγγελάκα, Active Member- Νίκητα Κλιντ κ.α. , Gamma Ray, Gogol Bordello, Violent Femmes κ.α. Πραγματικά με χαροποιεί που ανοίγουν τέτοιοι χώροι και οργανώνονται τέτοιες βραδιές! Στα θετικά και η πολύ κοντινή απόσταση του μαγαζιού απ’ τους σταθμούς ΗΣΑΠ και ΜΕΤΡΟ Μοναστηράκι! Συνεπώς, μετά τον Παύλο να μεταφέρω και εγώ με τη σειρά μου τα συγχαρητήρια στη DiDi Music και το Νίκο Λώρη.
Η συναυλία άρχισε γύρω στις 9.30 – 9:45 (πιστοί στην ώρα τους). Μου άρεσε που η σκηνή ήταν εμφανώς υψωμένη και μπορούσες να δεις ξεκάθαρα χωρίς δυσκολία απ’ όπου και αν καθόσουν. Ξεκίνησαν κάπως μουδιασμένα, ενώ ο ήχος εκεί που βρισκόμουν στην αρχή – πολύ πίσω, κοντά στην πόρτα – ήταν αρκετά παραμορφωμένος - όμως όσο πέρναγε η ώρα αυτό έφτιαξε κάπως. Ενδεικτικό του μουδιάσματος ήταν, όταν ο Παύλος ύστερα από μερικά λάθη στα τραγούδια – απαρατήρητα βέβαια – μας απολογήθηκε λέγοντας «Δεν με πάει απόψε η σκηνή». Φυσικά, το κοινό τον ενθάρρυνε και πως θα μπορούσε να μην το κάνει, όταν φαίνεται πόσο ευγενικός και αυθεντικός άνθρωπος είναι!
Στην αρχή και ανά μερικά διαστήματα κατά τη διάρκεια της συναυλίας, το κοινό ήταν κάπως πεσμένο. Δεν είχε την ένταση και το πάθος που απαιτείται ή, καλύτερα, που βοηθάει και τους μουσικούς να «ξυπνήσουν». Ίσως φταίει και η ιδιομορφία που παρατηρείται μεταξύ του κοινού του Παύλου: παλιοί λάτρεις των «Σπαθιών», λάτρεις της post-«Σπαθιών» καριέρας του Παύλου, καθώς επίσης και η διαφορά στην ηλικία κ.α. Πραγματικά αποτελεί ένα ετερόκλητο κοινό, που όμως τους ενώνει ένα πράγμα: ακολουθούν και στηρίζουν έμπρακτα ό, τι κάνει ο Παύλος. Ευτυχώς, μετά από μερικά τραγούδια, ξύπνησε και ο κόσμος και αυτό πιστεύω βοήθησε και την μπάντα και το αποτέλεσμα ήταν πολύ όμορφο. Το κοινό δεν σταμάτησε να τραγουδάει ή να βοηθάει με τα χέρια του στο ρυθμό, δημιουργώντας μαγική ατμόσφαιρα. Φυσικά, σε αυτό βοήθησε και η αναδρομή σε παλιά τραγούδια των «Σπαθιών»!
Τεράστιο avantage του χώρου είναι ο φωτισμός και γι’ αυτό μίλησα για μαγική ατμόσφαιρα. Οι προβολείς που βρίσκονται στο ταβάνι δημιουργούν εξαιρετικό φωτισμό και έδεναν αρμονικά με κάθε τραγούδι και στιχάκι του Παύλου, που θέλοντας και μη σε ταξίδευουν στα μέρη που περιγράφει στα τραγούδια του. Βέβαια, σε μερικές στιγμές θα μπορούσε ο φωτισμός να ήταν πιο σκοτεινός, ώστε να δημιουργηθεί ένα καλύτερο συναυλιακό περιβάλλον (προσωπικά προτιμώ το χαμηλό φωτισμό στις συναυλίες – χωρίς να χάνει φυσικά το απαραίτητο χρώμα). Όπως και να’ χει, η ατμοσφαιρικότητα της συναυλίας ήταν κατά γενική ομολογία εντυπωσιακή.
Σε γενικές γραμμές, νομίζω ο Παύλος διανύει μία απ’ τις δημιουργικότερες και πιο ευχάριστες περιόδους των τελευταίων χρόνων. Δημιουργεί συνεχώς από κοινού με τους B-Movies: απ’ τα καινούρια του τραγούδια ξεχώρισα τη «Θάλασσα», φυσικά με μερικές υπέροχες εικόνες που σκαρφίστηκε η ατέρμονη φαντασία του Παύλου και με έντονο το στοιχείο του post-rock. Το σημαντικότερο είναι, πως αυτό φαίνεται και το εισπράττει το κοινό. Και νομίζω πως μετά από καιρό ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα να επαναδιαπραγματευθεί ανοιχτά μερικά απ’ τα κλασικότερα τραγούδια των «Σπαθιών» που παλαιότερα δεν ερμήνευε live. Ενδεικτικά παραδείγματα το «Λιωμένο Παγωτό» και οι «Ρόδες». Ειδικά το δεύτερο που, αποτελεί το διακαή πόθο κάθε φανατικού λάτρη των «Σπαθιών» και σε κάθε live του Παύλου ακούγεται απ’ το κοινό (!), ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς. Το κοινό εκεί ξέσπασε σε φωνές, χορούς, χτυπήματα και ήταν απ’ τις εντονότερες στιγμές της συναυλίας!
Η συναυλία κράτησε περίπου 2.30 ώρες. Μεγάλο και πλούσιο πρόγραμμα και φυσικά έκλεισε με το αγαπημένο του Παύλου «Περιμένω». Ένα ζεστό και συγκινητικό τραγούδι, με το οποίο κλείνει κάθε του εμφάνιση. Είναι, αν θέλετε, ο τρόπος του Παύλου να ανανεώνει το ραντεβού με το κοινό, δίνοντας του ένα κομμάτι του εαυτού του, καθώς έχει πει πως το «Περιμένω» έχει τους αγαπημένους του στίχους. Τέλος, και ο ίδιος στο τέλος μας εξομολογήθηκε πως η προχθεσινή βραδιά θα του μείνει αξέχαστη. Το ίδιο είχε πει και στο Gagarin πέρσι. Και πιστεύω πως και τις δύο φορές το εννοούσε.. Φαινόταν στο πρόσωπο του αν θέλετε.
Setlist:
Αυτό
Αντικαταπληκτικά
Θα ρθει μια μέρα
Νύχτα
Τόσο κοντά
Αεροπλάνο
Μαίρη
Άσε με εδώ
Η μικρή μας πολιτεία
Άλλη μια μέρα
Ελλάδα
Το στοιχειωμένο σπίτι
Σαν εσένα
Πάρε με μαζί σου
Το καράβι
Βροχοποιός
Κοραλλένιος βυθός
Ρόδες
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι
Ό,τι θες εσύ
Λευκή καταιγίδα
Δεν είμαι από δω
Το ποδήλατο
Ρίτα
Ατλαντίς
Λιωμένο Παγωτό
Το νερό που κυλάει
Νοσφεράτου
Μόχα
(Καινούριο- άτιτλο)
Πλεούμενο
Περιμένω
Η τελευταία συναυλία τους σε κλειστό χώρο που είχα παρακολουθήσει, ήταν πέρσι τον Απρίλιο στο Gagarin, όταν μας παρουσίαζε τις «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Μία απ’ τις καλύτερες βραδιές του σχήματος που έχω δει – και πιστέψτε με τους ακολουθώ καιρό. Είχε ένταση, πάθος, εκστασιασμένα – ας μου επιτραπεί η έκφραση- solo και jams, ενώ δεν έλειψαν οι συγκινητικές στιγμές με τον Παύλο να μας αφηγείται ιστορίες ή συναισθήματα για την περίοδο που ήταν στα «Σπαθιά». Επομένως, ο πήχης για την εμφάνιση τους το Σάββατο ήταν ανεβασμένος αρκετά ψηλά. Στο τέλος της βραδιάς έφυγα μαγεμένος και δεν σκεφτόμουν πια τη σύγκριση των δύο βραδιών, γιατί πολύ απλά ήταν δύο διαφορετικές βραδιές: η μία ήταν έντονη, σαν ξέσπασμα, και η άλλη εξίσου έντονη, αλλά ταυτόχρονα και τρομερά ατμοσφαιρική. Θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Γιάννη Νέγρη και το i-Jukebox
Προτού μπω στα περί της συναυλίας θέλω να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ ο χώρος του Stage Volume 1. Διαφέρει αισθητά από κάθε χώρο που έχω επισκεφτεί και η τεράστια χωρητικότητα του και οι δυνατότητες που προσφέρει, προμηνύουν μεγάλες μουσικές βραδιές. Μην ξεχνάτε πως έρχονται εξαιρετικές συναυλίες από τους Γιάννη Αγγελάκα, Active Member- Νίκητα Κλιντ κ.α. , Gamma Ray, Gogol Bordello, Violent Femmes κ.α. Πραγματικά με χαροποιεί που ανοίγουν τέτοιοι χώροι και οργανώνονται τέτοιες βραδιές! Στα θετικά και η πολύ κοντινή απόσταση του μαγαζιού απ’ τους σταθμούς ΗΣΑΠ και ΜΕΤΡΟ Μοναστηράκι! Συνεπώς, μετά τον Παύλο να μεταφέρω και εγώ με τη σειρά μου τα συγχαρητήρια στη DiDi Music και το Νίκο Λώρη.
Η συναυλία άρχισε γύρω στις 9.30 – 9:45 (πιστοί στην ώρα τους). Μου άρεσε που η σκηνή ήταν εμφανώς υψωμένη και μπορούσες να δεις ξεκάθαρα χωρίς δυσκολία απ’ όπου και αν καθόσουν. Ξεκίνησαν κάπως μουδιασμένα, ενώ ο ήχος εκεί που βρισκόμουν στην αρχή – πολύ πίσω, κοντά στην πόρτα – ήταν αρκετά παραμορφωμένος - όμως όσο πέρναγε η ώρα αυτό έφτιαξε κάπως. Ενδεικτικό του μουδιάσματος ήταν, όταν ο Παύλος ύστερα από μερικά λάθη στα τραγούδια – απαρατήρητα βέβαια – μας απολογήθηκε λέγοντας «Δεν με πάει απόψε η σκηνή». Φυσικά, το κοινό τον ενθάρρυνε και πως θα μπορούσε να μην το κάνει, όταν φαίνεται πόσο ευγενικός και αυθεντικός άνθρωπος είναι!
Στην αρχή και ανά μερικά διαστήματα κατά τη διάρκεια της συναυλίας, το κοινό ήταν κάπως πεσμένο. Δεν είχε την ένταση και το πάθος που απαιτείται ή, καλύτερα, που βοηθάει και τους μουσικούς να «ξυπνήσουν». Ίσως φταίει και η ιδιομορφία που παρατηρείται μεταξύ του κοινού του Παύλου: παλιοί λάτρεις των «Σπαθιών», λάτρεις της post-«Σπαθιών» καριέρας του Παύλου, καθώς επίσης και η διαφορά στην ηλικία κ.α. Πραγματικά αποτελεί ένα ετερόκλητο κοινό, που όμως τους ενώνει ένα πράγμα: ακολουθούν και στηρίζουν έμπρακτα ό, τι κάνει ο Παύλος. Ευτυχώς, μετά από μερικά τραγούδια, ξύπνησε και ο κόσμος και αυτό πιστεύω βοήθησε και την μπάντα και το αποτέλεσμα ήταν πολύ όμορφο. Το κοινό δεν σταμάτησε να τραγουδάει ή να βοηθάει με τα χέρια του στο ρυθμό, δημιουργώντας μαγική ατμόσφαιρα. Φυσικά, σε αυτό βοήθησε και η αναδρομή σε παλιά τραγούδια των «Σπαθιών»!
Τεράστιο avantage του χώρου είναι ο φωτισμός και γι’ αυτό μίλησα για μαγική ατμόσφαιρα. Οι προβολείς που βρίσκονται στο ταβάνι δημιουργούν εξαιρετικό φωτισμό και έδεναν αρμονικά με κάθε τραγούδι και στιχάκι του Παύλου, που θέλοντας και μη σε ταξίδευουν στα μέρη που περιγράφει στα τραγούδια του. Βέβαια, σε μερικές στιγμές θα μπορούσε ο φωτισμός να ήταν πιο σκοτεινός, ώστε να δημιουργηθεί ένα καλύτερο συναυλιακό περιβάλλον (προσωπικά προτιμώ το χαμηλό φωτισμό στις συναυλίες – χωρίς να χάνει φυσικά το απαραίτητο χρώμα). Όπως και να’ χει, η ατμοσφαιρικότητα της συναυλίας ήταν κατά γενική ομολογία εντυπωσιακή.
Σε γενικές γραμμές, νομίζω ο Παύλος διανύει μία απ’ τις δημιουργικότερες και πιο ευχάριστες περιόδους των τελευταίων χρόνων. Δημιουργεί συνεχώς από κοινού με τους B-Movies: απ’ τα καινούρια του τραγούδια ξεχώρισα τη «Θάλασσα», φυσικά με μερικές υπέροχες εικόνες που σκαρφίστηκε η ατέρμονη φαντασία του Παύλου και με έντονο το στοιχείο του post-rock. Το σημαντικότερο είναι, πως αυτό φαίνεται και το εισπράττει το κοινό. Και νομίζω πως μετά από καιρό ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα να επαναδιαπραγματευθεί ανοιχτά μερικά απ’ τα κλασικότερα τραγούδια των «Σπαθιών» που παλαιότερα δεν ερμήνευε live. Ενδεικτικά παραδείγματα το «Λιωμένο Παγωτό» και οι «Ρόδες». Ειδικά το δεύτερο που, αποτελεί το διακαή πόθο κάθε φανατικού λάτρη των «Σπαθιών» και σε κάθε live του Παύλου ακούγεται απ’ το κοινό (!), ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς. Το κοινό εκεί ξέσπασε σε φωνές, χορούς, χτυπήματα και ήταν απ’ τις εντονότερες στιγμές της συναυλίας!
Η συναυλία κράτησε περίπου 2.30 ώρες. Μεγάλο και πλούσιο πρόγραμμα και φυσικά έκλεισε με το αγαπημένο του Παύλου «Περιμένω». Ένα ζεστό και συγκινητικό τραγούδι, με το οποίο κλείνει κάθε του εμφάνιση. Είναι, αν θέλετε, ο τρόπος του Παύλου να ανανεώνει το ραντεβού με το κοινό, δίνοντας του ένα κομμάτι του εαυτού του, καθώς έχει πει πως το «Περιμένω» έχει τους αγαπημένους του στίχους. Τέλος, και ο ίδιος στο τέλος μας εξομολογήθηκε πως η προχθεσινή βραδιά θα του μείνει αξέχαστη. Το ίδιο είχε πει και στο Gagarin πέρσι. Και πιστεύω πως και τις δύο φορές το εννοούσε.. Φαινόταν στο πρόσωπο του αν θέλετε.
Setlist:
Αυτό
Αντικαταπληκτικά
Θα ρθει μια μέρα
Νύχτα
Τόσο κοντά
Αεροπλάνο
Μαίρη
Άσε με εδώ
Η μικρή μας πολιτεία
Άλλη μια μέρα
Ελλάδα
Το στοιχειωμένο σπίτι
Σαν εσένα
Πάρε με μαζί σου
Το καράβι
Βροχοποιός
Κοραλλένιος βυθός
Ρόδες
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι
Ό,τι θες εσύ
Λευκή καταιγίδα
Δεν είμαι από δω
Το ποδήλατο
Ρίτα
Ατλαντίς
Λιωμένο Παγωτό
Το νερό που κυλάει
Νοσφεράτου
Μόχα
(Καινούριο- άτιτλο)
Πλεούμενο
Περιμένω