Είναι γνωστό ότι τόσο η ονομασία όσο και η ιστορία του φεστιβάλ παραπέμπουν σε κλασικά rock ή ακόμα και πιο σκληρά ακούσματα. Ωστόσο, φέτος η επιλογή των καλλιτεχνών δεν έγινε με μόνο γνώμονα τη rock πορεία τους. Υπήρχαν αρκετές ηλεκτρονικές προσθήκες και ονόματα από την ελληνική σκηνή που, αν μη τι άλλο, δεν ήταν αναμενόμενα.
DAY #1
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε αρκετά υποτονικά. Δύο stages, δύο καρδιές που χτυπούσαν η καθεμιά στο δικό της ρυθμό.
UNDER THE ROOF OF TERRA STAGE
Σημαντική η προσπάθεια που έγινε για να δοθεί βήμα σε μια από τις πιο «κλειστές» και εναλλακτικές σκηνές της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας. Το hip-hop είναι ποίηση, είναι τέχνη, είναι αντίδραση και έκφραση, είναι πολιτικός λόγος, είναι γροθιά στο κατεστημένο. Δεν είναι rock, αλλά έχει θέση σε ένα ελληνικό φεστιβάλ μουσικής. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι της hip-hop σκηνής που εμφανίστηκαν αποτελούν σημεία αναφοράς και έχουν αφήσει το στίγμα τους στη δημιουργία του εν λόγω μουσικού ρεύματος.
Δυστυχώς δεν προλάβαμε τους Normatraxx Sessions, Στιχοπλοκές & Ground Zero που ξεκίνησαν να παίζουν αρκετά νωρίς, πριν ακόμα συγκεντρωθεί ο κόσμος (αν κρίνουμε από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί μέχρι τις 19:30 που δεν ξεπερνούσε τα 200 άτομα συμπεριλαμβανομένων και των εργαζόμενων στο χώρο). Όσο για τους Noova Groova έπαιζαν ταυτόχρονα με τους V.I.C. που κέρδισαν το πρώτο μας 15λεπτο στο χώρο.
Ταφ Λάθος & dj Micro
Δυναμικό παρόν με ωραίο στίχο και ενέργεια επί σκηνής. Αρκετοί fans που τραγουδούσαν μαζί του. Ο Ταφ Λάθος είναι MC, beatmaker, παραγωγός, μηχανικός ήχου και γνωστός για τα δυναμικά live του. Αν είχε περισσότερο κόσμο, σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν πιο «ανεβαστικό». Ωστόσο έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να δώσει ζωή στο μουδιασμένο ακόμα κοινό. Tracks που αξίζει να ψάξεις: «Ξέρω πια πόσο διαρκεί», «Εσύ Ξανά», «Εγώ συγγνώμη».
Βαβυλώνα
Low-bap και αναμνήσεις. Οι στίχοι μάς έρχονται και πάλι στο μυαλό. Τα παιδιά είναι εδώ και το ζουν με όλο τους το «είναι». Βέβηλος, Παράφρων και Θηρίο, πιστοί στις καταβολές τους, ορμητική και χαρακτηριστικά θεατρική η ερμηνεία τους. Είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε live τα αγαπημένα «Πολισμανία», «Δωμάτιο με θέα» και «Παράφρων».
Νικήτας Κλιντ & Fleck
Reggae, dub, beatboxing και πιο χορευτική διάθεση. Ο Νικήτας Κλιντ έχει διαγράψει τη δική του πορεία στο χώρο και έχει διαμορφώσει ένα ιδιαίτερο, προσωπικό στυλ. Αναμιγνύει ακούσματα από τη μουσική του κόσμου και λούπες από γνωστά κομμάτια με τις ρίμες του. Με τον Fleck και τους Moriginal Champ System στο πλευρό του, παρουσίασε ένα ωραίο live που ανέβασε τη διάθεση του κόσμου. Ταφ Λάθος και Βέβηλος μοιράστηκαν τη σκηνή μαζί του στο «Άμεση δράση».
Rodney P. & DJ Skitz
Σημαντική μορφή της Βρετανικής hip-hop σκηνής. Η εμπειρία και το ταλέντο ξεδιπλώθηκαν στη σκηνή του Terra Vibe. Ο Rodney P έγινε ένα με τον κόσμο. Άφησε τη σκηνή και κατέβηκε για να ραπάρει με το πλήθος μαζί με τον DJ Skitz. Νομίζω ότι ο κόσμος εκτίμησε πολύ τη θετική ενέργεια που έλαβε από το σχήμα. Χόρεψε, τραγούδησε και ήρθε σε επαφή με μια σπουδαία μορφή της μουσικής. Κάθε φορά επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ανεξαρτήτως του είδους της μουσικής που εκπροσωπεί, έχει την ικανότητα να σταθεί πάνω στη σκηνή με αξιοπρέπεια και να κερδίσει ακόμα και ένα κοινό μη εξοικειωμένο ή «μουδιασμένο», μετατρέποντας μια απλή εμφάνιση σε πάρτυ.
Razastarr
«Στα στενά του Βύρωνα μεγάλωσα…». Είτε από γεωγραφικής απόψεως είτε από απόψεως δημοφιλίας, αυτός είναι ένας στίχος που με έχει στιγματίσει. Μπροστά μας λοιπόν οι Razastarr, λίγο πιο ώριμοι από ότι θυμόμουν αλλά με την ίδια ζέση και βαρύτητα των χρόνων και της εμπειρίας να δίνουν άλλο τόνο στο στίχο τους. Πολύ ωραίο και μεστό live, χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία τους. Το θετικό ήταν ότι είχαν και καινούριο υλικό να παρουσιάσουν, εκτός από τα παλιά και αγαπημένα του κοινού.
Active Member
Τα live τους είναι πάντα μια «κραυγή» που δημιουργεί εντάσεις. Αυτή τη φορά ξεκίνησε λίγο υποτονικά. Ο B.D.Foxmoor σηκώθηκε από τη θέση του μετά από προτροπή της Sadahzinia. Δεν έλειψαν τα σχόλια του ερμηνευτή για όσα ειπώθηκαν σχετικά με τη συμμετοχή του στο φετινό Rockwave Festival. Ωστόσο, ο κόσμος τον υποστηρίζει χρόνια σε όλες τις εμφανίσεις του και το ίδιο έκανε και αυτή τη φορά. Το live άνοιξε με το καινούριο πόνημα του group «Cosmos Alivas». Δυνατό το «Βάστα», αλλά με αρκετό «έτοιμο υλικό» που μας έπιασε απροετοίμαστους. Ακολούθησαν αρκετά από τα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια, όπως το «Φύλακας Άγγελος», «Πόρνες σε κόκκινο χαλί», «Η Μελωδία Της Παρακμής» , «Πάμε (Γκουαντάναμο)» με τη συμμετοχή του Νικήτα, «Χρέωσέ Τα Στη Φωτιά» και άλλα που ο κόσμος δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Κλασικό live λοιπόν από τους Active Member που, όπως το περιμέναμε, κέρδισαν τις εντυπώσεις και το στοίχημα για την 1η μέρα του φεστιβάλ.
VIBE STAGE
Εδώ φιλοξενήθηκε η πιο rock διάσταση της διοργάνωσης.
Beggar’s Blues Diary
Έχουμε ακούσει πολύ θετικά σχόλια για το group, αλλά δυστυχώς δεν τους προλάβαμε επί τω έργω.
V.I.C.
Η επέλαση των Ιωαννίνων. Οι V.I.C. είχαν τη φιλόδοξη ιδέα να συνενώσουν την παράδοση της Ηπείρου με τον post-rock ήχο. Από μόνο του το εγχείρημα κινεί το ενδιαφέρον. Δυστυχώς εμφανίστηκαν αρκετά νωρίς και πιστεύω ότι θα έχουν ζήσει σίγουρα πιο έντονες συγκινήσεις από αυτή που τους προκάλεσε η συμμετοχή τους στο φετινό Rockwave Festival, αφού βρέθηκαν να παίζουν για 60 (το πολύ) άτομα σε ένα χώρο με υποδομή για 15.000. Σαφέστατα ξεσήκωσαν τους λιγοστούς αλλά τυχερούς παρευρισκόμενους με τις καθηλωτικές εκτελέσεις των «Jiannim», «Svarna», «Ti Kako» και «St. Triad».
The Godfathers
Σχεδόν εφηβική οργή εγκλωβισμένη στην αναπόφευκτη ωριμότητα. Rock ‘n’ Roll και garage μουσικές από τους Βρετανούς που μεσουρανούσαν για αρκετά χρόνια στο μουσικό χάρτη Ευρώπης και Αμερικής. Ξεκίνησαν με το δυναμικό «She Gives Me Love» και συνέχισαν με «Cause I said so», «That’s the way I feel» και άλλα, καταλήγοντας με το «Birth, School, Work, Death». Δεν κατάφεραν να καταπλήξουν ως όφειλαν.
Eric Burdon
Η ηλικία δεν παίζει ρόλο στην απόδοση ενός καλλιτέχνη. Αυτό μας απέδειξε ο αεικίνητος Eric Burdon που συγκέντρωσε στο Terra Vibe τις ηλικίες 40+ και τους ανταπέδωσε την πίστη τους σε αυτόν με ένα live που διήρκεσε αρκετά και ήταν αντάξιο των προσδοκιών του κόσμου και της διαφήμισης που είχε προηγηθεί. Ο ερμηνευτής που έγραψε ιστορία με τους Animals έδωσε τον καλύτερο του εαυτό παρά το λιγοστό κοινό, εκτελώντας με την μπάντα των επίλεκτων μουσικών του κλασικά κομμάτια, όπως το «Spill the wine», το «Water», το «Don’t let me be misunderstood» και συγκίνησε με το «House of the rising sun».
Για αρκετούς η συνύπαρξή του με το Γιάννη Χαρούλη επί σκηνής φάνταζε τουλάχιστον αταίριαστη. Τελικά όμως ίσως και να ήταν το peak της βραδιάς. Το κοινό ενθουσιάστηκε από την παρουσία του Έλληνα καλλιτέχνη, ενώ ο ίδιος φαινόταν ευγνώμων που βρισκόταν δίπλα στον Burdon. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κράμα του «Black dog» με τα «Εκατόφυλλα» και του «Painted black» με τη «Μαύρη πεταλούδα». Πολύ όμορφη στιγμή της βραδιάς – ίσως μια από τις δύο πιο δυνατές εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό του κοινού.
Ακολούθησε encore του Burdon με τα «It’s my life» για το κλείσιμο της εμφάνισης του.
Μετά τον Eric Burdon, τη σκυτάλη πήρε ο Roni Size που έπαιξε drum ‘n’ bass σε ένα απογοητευτικά μικρό πλήθος θεατών. Ο κόσμος έσπασε πολύ μετά τον Burdon, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι για τη λογική αυτών που οργάνωσαν το line-up και είχαν την ιδέα να συνδυάσουν techno και ηλεκτρονική μουσική μετά την εμφάνιση του Burdon. Δεν έμεινα στο χώρο για την εμφάνιση του Timo Maas, γιατί αν ο Roni Size έπαιζε για 30 άτομα ήταν επόμενο ο Timo Maas να μην εμφανιστεί καθόλου.
DAY #2
Η δεύτερη μέρα της διοργάνωσης ήταν «φεστιβαλική». Περισσότερος κόσμος (αλλά και πάλι όχι όσος θα χρειαζόταν...), κινητικότητα, πιο γνωστά ονόματα και το μεγάλο στοίχημα: θα ευδοκιμήσει το ελληνικό έντεχνο στοιχείο σε ένα φεστιβάλ rock μουσικής;
Chinese Basement & Little Barrie λυπόμαστε που δεν σας προλάβαμε.
UNDER THE ROOF OF TERRA STAGE
Greeklish Babylon
Αρκετά σκληρός ήχος για την ώρα που εμφανίστηκαν οι αξιόλογοι μουσικοί που απαρτίζουν το group. Urban style, άψογο δέσιμο της μπάντας επί σκηνής, καλοδουλεμένη εμφάνιση και όμορφη η παρέμβαση στο σύνολο από το ηλεκτρικό τσέλο. Οι διασκευές του συγκροτήματος σε «Crazy» (Gnaris Barkley) και «Kashmir» (Led Zeppelin) ήταν άψογα εκτελεσμένες.
Νατάσσα Μποφίλιου
Έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα για τη Νατάσσα Μποφίλιου. Η παρουσία της στο Rockwave Festival, αν και αποτέλεσε πηγή αρνητικών σχολίων, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως ήταν ένα από τα δυνατά χαρτιά της διοργάνωσης. Έχει το κοινό της που την ακολουθεί παντού και σίγουρα κάποιοι είχαν έρθει ως εκεί μόνο για τη Νατάσσα, "σκοτώνοντας" απλά χρόνο στους λοιπούς μέχρι την εμφάνισή της.
Όσοι την έχουν παρακολουθήσει από κοντά γνωρίζουν τη δυναμική της. Ήταν λοιπόν ακόμα μια φορά άψογα προετοιμασμένη και έδωσε, με το ίδιο πάθος που την κατακλύζει και στις άλλες εμφανίσεις της, τον καλύτερό της εαυτό. Σε αντίθεση με άλλους, θεωρώ ότι η Νατάσσα κέρδισε καινούριους fans στη Μαλακάσα. Και αυτό γιατί είναι αδύνατο να αμφισβητήσει κανείς τις φωνητικές της ικανότητες, τη θεατρικότητα της και το συναισθηματισμό της ερμηνείας της.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων: «Με τσιγάρα βαριά», «Εν λευκώ», «Σ’ έχω βρει και σε χάνω», «Οι μέρες του φωτός», «Πάμε ξανά», «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», «Λόλα». Το αποτέλεσμα; Το κοινό παραληρούσε σε κάθε νότα.
Γιάννης Χαρούλης
Ο Γ. Χαρούλης κυκλοφόρησε αρκετά στο φεστιβάλ και τις δύο μέρες, παρακολούθησε κάποιους από τους συναδέλφους του, φωτογραφήθηκε με τον κόσμο, ήταν άνετος και προσιτός. Έδειχνε χαρούμενος που συμμετείχε, αλλά παράλληλα και λίγο αγχωμένος με την τυπικότητα του θέματος (αναφορικά με το χρόνο που είχε στη διάθεσή του για να παίξει). Μετά το ντουέτο του με τον Burdon, μας έλειπε μόνο ένα ντουέτο του με τη Ν. Μποφίλιου, αλλά δυστυχώς δεν μας έκανε τη χάρη. Άλλη μια πολυσυζητημένη εμφάνιση στο φετινό Rockwave Festival.
Ο Γιάννης Χαρούλης είναι μια μορφή της ελληνικής μουσικής σκηνής που εκπροσωπεί με σεβασμό και αξιοπρέπεια την κρητική κουλτούρα και το έντεχνο τραγούδι. Το live του ήταν αναμενόμενα άψογο και εξελιγμένο με αρκετά rock στοιχεία. Τον συνόδευε μια ομάδα επίλεκτων μουσικών: ο Μιχάλης Πορφύρης, ο Παύλος Συνοδινός και ο Πάνος Τόλιος (Greeklish Babylon), καθώς και ο πολυοργανίστας Κωνσταντής Πιστιόλης (V.I.C.), ο οποίος έκλεψε την παράσταση παίζοντας πάνω από πέντε πνευστά όργανα, ενώ συμμετείχε και στα φωνητικά.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων: «Μαύρη πεταλούδα», «Χειμωνανθός», «Έλα πάρε με», «Μαγγανείες», «Της Λήθης Το Πηγάδι», «Τριανταφυλλάκι», «Ο Ακροβάτης», «Η Ουρά Του Αλόγου», «Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι», «Το Γράμμα» και στο encore «Σύννεφα του γιαλού».
VIBE STAGE
Calexico
Ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού. Ήταν αναμενόμενο να έχουν θετική ανταπόκριση από τον κόσμο, αν και ξεκίνησαν να παίζουν νωρίς. Το sound check της μπάντας ήταν ουσιαστικά η έναρξη της εμφάνισης τους, αφού παρασύρθηκαν και έπαιξαν ολοκληρωμένο το «Alone again or». Επέστρεψαν στα παρασκήνια μέσα σε επευφημίες του κοινού, για να ξαναβγούν τηρώντας το χρονοδιάγραμμα. Και οι ερμηνείες τους, αν και ήταν μέτριες στην αρχή, όσο έπεφτε ο ήλιος άρχισαν να τελειοποιούνται. Τελικά το κοινό πέρασε από τη στατική παρακολούθηση και το στάνταρ χειροκρότημα στο επόμενο επίπεδο, τον ξέφρενο χορό σε ρυθμούς latin.
Οι Calexico μάς έδωσαν να καταλάβουμε ότι ήταν πολύ χαρούμενοι που έπαιζαν και πάλι για το ελληνικό κοινό. Προέτρεψαν τη συμμετοχή του κόσμου στην επιλογή των κομματιών και εντυπωσίασαν με το «Stray» και τις διασκευές στα «Love will tear us apart» και «Bigmouth strikes again», ενώ επέλεξαν να μας αποχαιρετίσουν χορευτικά με το «Guero Canelo».
Woodkid
Η αποκάλυψη της βραδιάς. Ο Yoann Lemoine είχε ένα πολύ προσεγμένο live. Καθηλωτικά οπτικά εφέ, τέλειος ήχος, εξαιρετική σκηνική παρουσία τόσο του ίδιου όσο και των υπόλοιπων μελών του group, που έμοιαζαν περισσότερο να εκτελούν συγχρονισμένες φιγούρες παρά να παίζουν μουσική.
Θα τολμήσω να πω ότι η «παράσταση» του Woodkid ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φετινού Rockwave Festival. Αν και κάποιοι θα ισχυρίζονταν ότι η μουσική του είναι μονότονη, πιστεύω ότι έχει κάτι καινούριο να πει, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, κάτι που είναι τόσο ιδιαίτερο που από τις πρώτες νότες ο ακροατής μπορεί να το ταυτοποιήσει.
Οι ηλεκτρονικοί παιάνες του Lemoine μου θύμισαν These New Puritans, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ο κόσμος νομίζω ότι σε γενικές γραμμές έμεινε ικανοποιημένος και ήθελε κι άλλο. Τα κομμάτια που ακούστηκαν: «Baltimore's Fireflies», «Childhood», «The Golden Age», «Evolution», «Ghost Lights», «I Love You», «Technology», «Stabat Mater», «Conquest Of Spaces», «Volcano», «Iron», «The Great Escape» και «Run Boy Run».
Booka Shade
Το βερολινέζικο δίδυμο είχε να αναμετρηθεί με το Γιάννη Χαρούλη και το σκορ: 0-1. Ο περισσότερος κόσμος έφυγε από την κεντρική σκηνή του Terra Vibe, αφήνοντας πίσω λιγοστούς fans της ηλεκτρονικής μουσικής που είχαν βέβαια την ευκαιρία να ακούσουν εξίσου καλή μουσική με τους υπόλοιπους. Οι Booka Shade συνέχισαν να παίζουν και μετά το live του Χαρούλη. Τότε τους ακούσαμε κι εμείς και λυπηθήκαμε που συνέπεσαν με τον Έλληνα καλλιτέχνη.
Rockwave Festival 2014 - απολογισμός του διημέρου:
Στα θετικά:
• Ο χώρος (Terra Vibe Park) που δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε φεστιβάλ εξωτερικού
• Η άμεση εξυπηρέτηση στο μπαρ
• Η συμμετοχή της low-bap κοινότητας, η Νατάσσα, ο Γιάννης και ο Woodkid
Στα αρνητικά:
• Το extended πρόγραμμα που άφησε κάποιους καλλιτέχνες χωρίς κοινό
• Η μικρή προσέλευση του κόσμου
DAY #1
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε αρκετά υποτονικά. Δύο stages, δύο καρδιές που χτυπούσαν η καθεμιά στο δικό της ρυθμό.
UNDER THE ROOF OF TERRA STAGE
Σημαντική η προσπάθεια που έγινε για να δοθεί βήμα σε μια από τις πιο «κλειστές» και εναλλακτικές σκηνές της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας. Το hip-hop είναι ποίηση, είναι τέχνη, είναι αντίδραση και έκφραση, είναι πολιτικός λόγος, είναι γροθιά στο κατεστημένο. Δεν είναι rock, αλλά έχει θέση σε ένα ελληνικό φεστιβάλ μουσικής. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι της hip-hop σκηνής που εμφανίστηκαν αποτελούν σημεία αναφοράς και έχουν αφήσει το στίγμα τους στη δημιουργία του εν λόγω μουσικού ρεύματος.
Δυστυχώς δεν προλάβαμε τους Normatraxx Sessions, Στιχοπλοκές & Ground Zero που ξεκίνησαν να παίζουν αρκετά νωρίς, πριν ακόμα συγκεντρωθεί ο κόσμος (αν κρίνουμε από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί μέχρι τις 19:30 που δεν ξεπερνούσε τα 200 άτομα συμπεριλαμβανομένων και των εργαζόμενων στο χώρο). Όσο για τους Noova Groova έπαιζαν ταυτόχρονα με τους V.I.C. που κέρδισαν το πρώτο μας 15λεπτο στο χώρο.
Ταφ Λάθος & dj Micro
Δυναμικό παρόν με ωραίο στίχο και ενέργεια επί σκηνής. Αρκετοί fans που τραγουδούσαν μαζί του. Ο Ταφ Λάθος είναι MC, beatmaker, παραγωγός, μηχανικός ήχου και γνωστός για τα δυναμικά live του. Αν είχε περισσότερο κόσμο, σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν πιο «ανεβαστικό». Ωστόσο έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να δώσει ζωή στο μουδιασμένο ακόμα κοινό. Tracks που αξίζει να ψάξεις: «Ξέρω πια πόσο διαρκεί», «Εσύ Ξανά», «Εγώ συγγνώμη».
Βαβυλώνα
Low-bap και αναμνήσεις. Οι στίχοι μάς έρχονται και πάλι στο μυαλό. Τα παιδιά είναι εδώ και το ζουν με όλο τους το «είναι». Βέβηλος, Παράφρων και Θηρίο, πιστοί στις καταβολές τους, ορμητική και χαρακτηριστικά θεατρική η ερμηνεία τους. Είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε live τα αγαπημένα «Πολισμανία», «Δωμάτιο με θέα» και «Παράφρων».
Νικήτας Κλιντ & Fleck
Reggae, dub, beatboxing και πιο χορευτική διάθεση. Ο Νικήτας Κλιντ έχει διαγράψει τη δική του πορεία στο χώρο και έχει διαμορφώσει ένα ιδιαίτερο, προσωπικό στυλ. Αναμιγνύει ακούσματα από τη μουσική του κόσμου και λούπες από γνωστά κομμάτια με τις ρίμες του. Με τον Fleck και τους Moriginal Champ System στο πλευρό του, παρουσίασε ένα ωραίο live που ανέβασε τη διάθεση του κόσμου. Ταφ Λάθος και Βέβηλος μοιράστηκαν τη σκηνή μαζί του στο «Άμεση δράση».
Rodney P. & DJ Skitz
Σημαντική μορφή της Βρετανικής hip-hop σκηνής. Η εμπειρία και το ταλέντο ξεδιπλώθηκαν στη σκηνή του Terra Vibe. Ο Rodney P έγινε ένα με τον κόσμο. Άφησε τη σκηνή και κατέβηκε για να ραπάρει με το πλήθος μαζί με τον DJ Skitz. Νομίζω ότι ο κόσμος εκτίμησε πολύ τη θετική ενέργεια που έλαβε από το σχήμα. Χόρεψε, τραγούδησε και ήρθε σε επαφή με μια σπουδαία μορφή της μουσικής. Κάθε φορά επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ανεξαρτήτως του είδους της μουσικής που εκπροσωπεί, έχει την ικανότητα να σταθεί πάνω στη σκηνή με αξιοπρέπεια και να κερδίσει ακόμα και ένα κοινό μη εξοικειωμένο ή «μουδιασμένο», μετατρέποντας μια απλή εμφάνιση σε πάρτυ.
Razastarr
«Στα στενά του Βύρωνα μεγάλωσα…». Είτε από γεωγραφικής απόψεως είτε από απόψεως δημοφιλίας, αυτός είναι ένας στίχος που με έχει στιγματίσει. Μπροστά μας λοιπόν οι Razastarr, λίγο πιο ώριμοι από ότι θυμόμουν αλλά με την ίδια ζέση και βαρύτητα των χρόνων και της εμπειρίας να δίνουν άλλο τόνο στο στίχο τους. Πολύ ωραίο και μεστό live, χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία τους. Το θετικό ήταν ότι είχαν και καινούριο υλικό να παρουσιάσουν, εκτός από τα παλιά και αγαπημένα του κοινού.
Active Member
Τα live τους είναι πάντα μια «κραυγή» που δημιουργεί εντάσεις. Αυτή τη φορά ξεκίνησε λίγο υποτονικά. Ο B.D.Foxmoor σηκώθηκε από τη θέση του μετά από προτροπή της Sadahzinia. Δεν έλειψαν τα σχόλια του ερμηνευτή για όσα ειπώθηκαν σχετικά με τη συμμετοχή του στο φετινό Rockwave Festival. Ωστόσο, ο κόσμος τον υποστηρίζει χρόνια σε όλες τις εμφανίσεις του και το ίδιο έκανε και αυτή τη φορά. Το live άνοιξε με το καινούριο πόνημα του group «Cosmos Alivas». Δυνατό το «Βάστα», αλλά με αρκετό «έτοιμο υλικό» που μας έπιασε απροετοίμαστους. Ακολούθησαν αρκετά από τα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια, όπως το «Φύλακας Άγγελος», «Πόρνες σε κόκκινο χαλί», «Η Μελωδία Της Παρακμής» , «Πάμε (Γκουαντάναμο)» με τη συμμετοχή του Νικήτα, «Χρέωσέ Τα Στη Φωτιά» και άλλα που ο κόσμος δέχτηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Κλασικό live λοιπόν από τους Active Member που, όπως το περιμέναμε, κέρδισαν τις εντυπώσεις και το στοίχημα για την 1η μέρα του φεστιβάλ.
VIBE STAGE
Εδώ φιλοξενήθηκε η πιο rock διάσταση της διοργάνωσης.
Beggar’s Blues Diary
Έχουμε ακούσει πολύ θετικά σχόλια για το group, αλλά δυστυχώς δεν τους προλάβαμε επί τω έργω.
V.I.C.
Η επέλαση των Ιωαννίνων. Οι V.I.C. είχαν τη φιλόδοξη ιδέα να συνενώσουν την παράδοση της Ηπείρου με τον post-rock ήχο. Από μόνο του το εγχείρημα κινεί το ενδιαφέρον. Δυστυχώς εμφανίστηκαν αρκετά νωρίς και πιστεύω ότι θα έχουν ζήσει σίγουρα πιο έντονες συγκινήσεις από αυτή που τους προκάλεσε η συμμετοχή τους στο φετινό Rockwave Festival, αφού βρέθηκαν να παίζουν για 60 (το πολύ) άτομα σε ένα χώρο με υποδομή για 15.000. Σαφέστατα ξεσήκωσαν τους λιγοστούς αλλά τυχερούς παρευρισκόμενους με τις καθηλωτικές εκτελέσεις των «Jiannim», «Svarna», «Ti Kako» και «St. Triad».
The Godfathers
Σχεδόν εφηβική οργή εγκλωβισμένη στην αναπόφευκτη ωριμότητα. Rock ‘n’ Roll και garage μουσικές από τους Βρετανούς που μεσουρανούσαν για αρκετά χρόνια στο μουσικό χάρτη Ευρώπης και Αμερικής. Ξεκίνησαν με το δυναμικό «She Gives Me Love» και συνέχισαν με «Cause I said so», «That’s the way I feel» και άλλα, καταλήγοντας με το «Birth, School, Work, Death». Δεν κατάφεραν να καταπλήξουν ως όφειλαν.
Eric Burdon
Η ηλικία δεν παίζει ρόλο στην απόδοση ενός καλλιτέχνη. Αυτό μας απέδειξε ο αεικίνητος Eric Burdon που συγκέντρωσε στο Terra Vibe τις ηλικίες 40+ και τους ανταπέδωσε την πίστη τους σε αυτόν με ένα live που διήρκεσε αρκετά και ήταν αντάξιο των προσδοκιών του κόσμου και της διαφήμισης που είχε προηγηθεί. Ο ερμηνευτής που έγραψε ιστορία με τους Animals έδωσε τον καλύτερο του εαυτό παρά το λιγοστό κοινό, εκτελώντας με την μπάντα των επίλεκτων μουσικών του κλασικά κομμάτια, όπως το «Spill the wine», το «Water», το «Don’t let me be misunderstood» και συγκίνησε με το «House of the rising sun».
Για αρκετούς η συνύπαρξή του με το Γιάννη Χαρούλη επί σκηνής φάνταζε τουλάχιστον αταίριαστη. Τελικά όμως ίσως και να ήταν το peak της βραδιάς. Το κοινό ενθουσιάστηκε από την παρουσία του Έλληνα καλλιτέχνη, ενώ ο ίδιος φαινόταν ευγνώμων που βρισκόταν δίπλα στον Burdon. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κράμα του «Black dog» με τα «Εκατόφυλλα» και του «Painted black» με τη «Μαύρη πεταλούδα». Πολύ όμορφη στιγμή της βραδιάς – ίσως μια από τις δύο πιο δυνατές εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό του κοινού.Ακολούθησε encore του Burdon με τα «It’s my life» για το κλείσιμο της εμφάνισης του.
Μετά τον Eric Burdon, τη σκυτάλη πήρε ο Roni Size που έπαιξε drum ‘n’ bass σε ένα απογοητευτικά μικρό πλήθος θεατών. Ο κόσμος έσπασε πολύ μετά τον Burdon, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι για τη λογική αυτών που οργάνωσαν το line-up και είχαν την ιδέα να συνδυάσουν techno και ηλεκτρονική μουσική μετά την εμφάνιση του Burdon. Δεν έμεινα στο χώρο για την εμφάνιση του Timo Maas, γιατί αν ο Roni Size έπαιζε για 30 άτομα ήταν επόμενο ο Timo Maas να μην εμφανιστεί καθόλου.
DAY #2
Η δεύτερη μέρα της διοργάνωσης ήταν «φεστιβαλική». Περισσότερος κόσμος (αλλά και πάλι όχι όσος θα χρειαζόταν...), κινητικότητα, πιο γνωστά ονόματα και το μεγάλο στοίχημα: θα ευδοκιμήσει το ελληνικό έντεχνο στοιχείο σε ένα φεστιβάλ rock μουσικής;
Chinese Basement & Little Barrie λυπόμαστε που δεν σας προλάβαμε.
UNDER THE ROOF OF TERRA STAGE
Greeklish Babylon
Αρκετά σκληρός ήχος για την ώρα που εμφανίστηκαν οι αξιόλογοι μουσικοί που απαρτίζουν το group. Urban style, άψογο δέσιμο της μπάντας επί σκηνής, καλοδουλεμένη εμφάνιση και όμορφη η παρέμβαση στο σύνολο από το ηλεκτρικό τσέλο. Οι διασκευές του συγκροτήματος σε «Crazy» (Gnaris Barkley) και «Kashmir» (Led Zeppelin) ήταν άψογα εκτελεσμένες.
Νατάσσα ΜποφίλιουΈχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα για τη Νατάσσα Μποφίλιου. Η παρουσία της στο Rockwave Festival, αν και αποτέλεσε πηγή αρνητικών σχολίων, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως ήταν ένα από τα δυνατά χαρτιά της διοργάνωσης. Έχει το κοινό της που την ακολουθεί παντού και σίγουρα κάποιοι είχαν έρθει ως εκεί μόνο για τη Νατάσσα, "σκοτώνοντας" απλά χρόνο στους λοιπούς μέχρι την εμφάνισή της.
Όσοι την έχουν παρακολουθήσει από κοντά γνωρίζουν τη δυναμική της. Ήταν λοιπόν ακόμα μια φορά άψογα προετοιμασμένη και έδωσε, με το ίδιο πάθος που την κατακλύζει και στις άλλες εμφανίσεις της, τον καλύτερό της εαυτό. Σε αντίθεση με άλλους, θεωρώ ότι η Νατάσσα κέρδισε καινούριους fans στη Μαλακάσα. Και αυτό γιατί είναι αδύνατο να αμφισβητήσει κανείς τις φωνητικές της ικανότητες, τη θεατρικότητα της και το συναισθηματισμό της ερμηνείας της.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων: «Με τσιγάρα βαριά», «Εν λευκώ», «Σ’ έχω βρει και σε χάνω», «Οι μέρες του φωτός», «Πάμε ξανά», «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», «Λόλα». Το αποτέλεσμα; Το κοινό παραληρούσε σε κάθε νότα.
Γιάννης Χαρούλης
Ο Γ. Χαρούλης κυκλοφόρησε αρκετά στο φεστιβάλ και τις δύο μέρες, παρακολούθησε κάποιους από τους συναδέλφους του, φωτογραφήθηκε με τον κόσμο, ήταν άνετος και προσιτός. Έδειχνε χαρούμενος που συμμετείχε, αλλά παράλληλα και λίγο αγχωμένος με την τυπικότητα του θέματος (αναφορικά με το χρόνο που είχε στη διάθεσή του για να παίξει). Μετά το ντουέτο του με τον Burdon, μας έλειπε μόνο ένα ντουέτο του με τη Ν. Μποφίλιου, αλλά δυστυχώς δεν μας έκανε τη χάρη. Άλλη μια πολυσυζητημένη εμφάνιση στο φετινό Rockwave Festival.
Ο Γιάννης Χαρούλης είναι μια μορφή της ελληνικής μουσικής σκηνής που εκπροσωπεί με σεβασμό και αξιοπρέπεια την κρητική κουλτούρα και το έντεχνο τραγούδι. Το live του ήταν αναμενόμενα άψογο και εξελιγμένο με αρκετά rock στοιχεία. Τον συνόδευε μια ομάδα επίλεκτων μουσικών: ο Μιχάλης Πορφύρης, ο Παύλος Συνοδινός και ο Πάνος Τόλιος (Greeklish Babylon), καθώς και ο πολυοργανίστας Κωνσταντής Πιστιόλης (V.I.C.), ο οποίος έκλεψε την παράσταση παίζοντας πάνω από πέντε πνευστά όργανα, ενώ συμμετείχε και στα φωνητικά.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων: «Μαύρη πεταλούδα», «Χειμωνανθός», «Έλα πάρε με», «Μαγγανείες», «Της Λήθης Το Πηγάδι», «Τριανταφυλλάκι», «Ο Ακροβάτης», «Η Ουρά Του Αλόγου», «Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι», «Το Γράμμα» και στο encore «Σύννεφα του γιαλού».
VIBE STAGE
CalexicoΈνα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού. Ήταν αναμενόμενο να έχουν θετική ανταπόκριση από τον κόσμο, αν και ξεκίνησαν να παίζουν νωρίς. Το sound check της μπάντας ήταν ουσιαστικά η έναρξη της εμφάνισης τους, αφού παρασύρθηκαν και έπαιξαν ολοκληρωμένο το «Alone again or». Επέστρεψαν στα παρασκήνια μέσα σε επευφημίες του κοινού, για να ξαναβγούν τηρώντας το χρονοδιάγραμμα. Και οι ερμηνείες τους, αν και ήταν μέτριες στην αρχή, όσο έπεφτε ο ήλιος άρχισαν να τελειοποιούνται. Τελικά το κοινό πέρασε από τη στατική παρακολούθηση και το στάνταρ χειροκρότημα στο επόμενο επίπεδο, τον ξέφρενο χορό σε ρυθμούς latin.
Οι Calexico μάς έδωσαν να καταλάβουμε ότι ήταν πολύ χαρούμενοι που έπαιζαν και πάλι για το ελληνικό κοινό. Προέτρεψαν τη συμμετοχή του κόσμου στην επιλογή των κομματιών και εντυπωσίασαν με το «Stray» και τις διασκευές στα «Love will tear us apart» και «Bigmouth strikes again», ενώ επέλεξαν να μας αποχαιρετίσουν χορευτικά με το «Guero Canelo».
Woodkid
Η αποκάλυψη της βραδιάς. Ο Yoann Lemoine είχε ένα πολύ προσεγμένο live. Καθηλωτικά οπτικά εφέ, τέλειος ήχος, εξαιρετική σκηνική παρουσία τόσο του ίδιου όσο και των υπόλοιπων μελών του group, που έμοιαζαν περισσότερο να εκτελούν συγχρονισμένες φιγούρες παρά να παίζουν μουσική.
Θα τολμήσω να πω ότι η «παράσταση» του Woodkid ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φετινού Rockwave Festival. Αν και κάποιοι θα ισχυρίζονταν ότι η μουσική του είναι μονότονη, πιστεύω ότι έχει κάτι καινούριο να πει, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, κάτι που είναι τόσο ιδιαίτερο που από τις πρώτες νότες ο ακροατής μπορεί να το ταυτοποιήσει.
Οι ηλεκτρονικοί παιάνες του Lemoine μου θύμισαν These New Puritans, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ο κόσμος νομίζω ότι σε γενικές γραμμές έμεινε ικανοποιημένος και ήθελε κι άλλο. Τα κομμάτια που ακούστηκαν: «Baltimore's Fireflies», «Childhood», «The Golden Age», «Evolution», «Ghost Lights», «I Love You», «Technology», «Stabat Mater», «Conquest Of Spaces», «Volcano», «Iron», «The Great Escape» και «Run Boy Run».
Booka Shade
Το βερολινέζικο δίδυμο είχε να αναμετρηθεί με το Γιάννη Χαρούλη και το σκορ: 0-1. Ο περισσότερος κόσμος έφυγε από την κεντρική σκηνή του Terra Vibe, αφήνοντας πίσω λιγοστούς fans της ηλεκτρονικής μουσικής που είχαν βέβαια την ευκαιρία να ακούσουν εξίσου καλή μουσική με τους υπόλοιπους. Οι Booka Shade συνέχισαν να παίζουν και μετά το live του Χαρούλη. Τότε τους ακούσαμε κι εμείς και λυπηθήκαμε που συνέπεσαν με τον Έλληνα καλλιτέχνη.
Rockwave Festival 2014 - απολογισμός του διημέρου:
Στα θετικά:
• Ο χώρος (Terra Vibe Park) που δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε φεστιβάλ εξωτερικού
• Η άμεση εξυπηρέτηση στο μπαρ
• Η συμμετοχή της low-bap κοινότητας, η Νατάσσα, ο Γιάννης και ο Woodkid
Στα αρνητικά:
• Το extended πρόγραμμα που άφησε κάποιους καλλιτέχνες χωρίς κοινό
• Η μικρή προσέλευση του κόσμου