Σκηνοθεσία: Woody Allen
Σενάριο: Woody Allen
Παίζουν: Antonio Banderas, Josh Brolin, Anthony Hopkins, Freida Pinto, Lucy Punch, Naomi Watts, Anna Friel, Gemma Jones
Διάρκεια: 98 λεπτά
«Κατά τη γνώμη μου», λέει ο Allen, «δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στις χαρτορίχτρες ή τις μάντισσες και στις θρησκείες. Ουσιαστικά είναι εξίσου δικαιολογήσιμα ή μη δικαιολογήσιμα ως φαινόμενα. Και εξίσου χρήσιμα». Ο Alfie εγκαταλείπει την Helena προκειμένου ν’ αναζητήσει τη χαμένη σεξουαλικότητά του με την Chairmaine, μια πουτανίτσα που του βρίσκει μεν τη χαμένη σεξουαλικότητα αλλά εξαφανίζει μηδενικά απ’ τον τραπεζικό του λογαριασμό. Η πρώην σύζυγος Helena τα τσούζει απ’ το πρωί και παγιδεύεται στις παρανοϊκές μαντείες μιας ημίτρελης μέντιουμ. Η κόρη τους και ο γαμπρός τους, φυσικά, λοξοκοιτούν νέους έρωτες. Για ταινία του Allen η συγκεκριμένη έχει την εξής ιδιομορφία: είναι από τις φορές, ίσως επειδή λείπει ο ίδιος από την οθόνη, που αποκαλύπτει τόσα πολλά για τόσους πολλούς χαρακτήρες σε πρώτο πρόσωπο. Ο Allen δεν γέρασε ούτε ένα λεπτό, ίσα-ίσα αντιμετωπίζει την ηλικία του με την ίδια οξυδέρκεια που τον διέκρινε σε παλαιότερα φιλμ και, ευτυχώς, μαζί με το 'Whatever Works' επιστρέφει στην κωμωδία όπως την έχει χτίσει ο ίδιος με τις κοντά 40 ταινίες του. Στο τελευταίο του διαμαντάκι, σ’ έναν κόσμο που καταρρέει, η βλακεία, πλανημένη, μυστηριωδώς επιζεί. Το φιλμ δεν βαθμολογείται. Το εκτόπισμα του Woody Allen και ο όγκος της δουλειάς του δεν αφήνουν περιθώριο για την πλάνη της επιτυχίας-αποτυχίας. Για τον συγκεκριμένο δημιουργό μπορούμε να μιλάμε μόνο για φάσεις έργου. Ορισμένες τιμές είναι πάγιες. Με λίγα λόγια: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.
The Social Network (2010)
Σκηνοθεσία: David Fincher
Σενάριο: Aaron Sorkin πάνω στο βιβλίο ‘The Accidental Billionaires’ του Ben Mezrich
Παίζουν: Jesse Eisenberg, Rooney Mara, Justin Timberlake, Andrew Garfield
Διάρκεια: 120 λεπτά
Η πορεία του Mark από τα θρανία του Χάρβαρντ στη λίστα των πλουσιότερων του κόσμου. Ο δημιουργός του Facebook μπαίνει στo κάδρο του David Fincher ο οποίος σκιαγραφεί τον χαρακτήρα ενός ιδιοφυούς προγραμματιστή που αδυνατεί να διαχειριστεί τον χωρισμό του (αρχική σεκάνς). Η συνειδητοποίηση ενος κόσμου που αδυνατεί να επικοινωνήσει ενώ ταυτόχρονα μπαίνει, συνεχώς, όλο και πιο πολύ στο διαδίκτυο σφηνώνει στο μυαλό του Mark και φυτρώνει το Facebook. Η ιδέα του, ως γνωστόν, μετατρέπεται σε ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο και έχει ήδη προκαλέσει επανάσταση στην ανθρώπινη επικοινωνία. Οι 500 εκατομμύρια «φίλοι» της αφίσας, είναι τα 500 εκατομμύρια μέλη της σελίδας Facebook.
Μ’ ένα φρενήρη αφηγηματικό ρυθμό, η ταινία χρησιμοποιεί ως αφετηρία τις δυο δίκες του Mark που δίνουν
πάσες για να μεταφερθούμε στον πυρήνα της δημιουργίας της μεγαλύτερης
ιστοσελίδας ψηφιακής κοινωνικής δικτύωσης και ο Fincher, με πρώτη ύλη τον θαυμάσιο Jesse Eisenberg, κατασκευάζει μια αισθητικά ικανοποιητική ταινία που φωτίζει την απόλυτη επιτυχία και την απόλυτη αποτυχία, το απόλυτο νούμερο ένα και όλα τα υπόλοιπα, τα – απλώς – χοντρά φράγκα και τον πραγματικό νικητή του Αμερικανικού Ονείρου, τον νεαρότερο δισεκατομμυριούχο του πλανήτη. Ο David Fincher βέβαια χωρίζει με τον Tyler
Durden, πιάνει δουλειά στη διαφήμιση και εμφανίζει ενα φανταχτερό – εκ πρώτης
όψεως – προϊόν. Ο επίσης ιδιοφυής δημιουργός
του Fight Club καθρεφτίζει το Facebook στα (καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ)
αφώτιστα μάτια του Jesse Eisenberg που επιζητεί την απρόσωπη επαφή, ζητάει συγγνώμη
απρόσωπα, ψάχνει γυναίκες απρόσωπα, βγάζει λεφτά απρόσωπα και μαλώνει με του
φίλους του απρόσωπα. Εντούτοις, ακριβώς επειδή η επανάσταση που προκάλεσε η δημιουργία του Μark Ζuckerberg δεν γέννησε μόνο δολάρια στον προσωπικό του λογαριασμό ή δεν προκάλεσε μόνο δαιδαλώδη παιχνίδια δολαρίων στα δικαστήρια των ΗΠΑ, ο Fincher δεν δικαιολογείται για το αποτέλεσμα που παρουσιάζει. Πράγματι, το Social Network είναι ένα θαυμάσιο φιλμ που επί δύο ώρες καβαλάει το κύμα της ψηφιακής εποχής με όχημα το απόλυτο σκοτεινό είδωλο της γενιάς κάτω των 21, μα αντί ο κιμάς να κόβεται παρουσία του πελάτη, φαίνεται να πωλείται σα διαφήμιση του Facebook, μια πανάκριβη διαφήμιση 120 λεπτών με εισιτήριο που θα ταξιδέψει στις αίθουσες και για την οποία εδώ και μήνες τρέχουν άλλα διαφημιστικά οχήματα (trailer, clip κλπ). Χαρακτηριστική είναι η εμμονή με την αστραφτερή εικόνα που
πρέπει να προβάλλει πάντα η εταιρία, σαν τα προφίλ της σελίδας. Με λίγα λόγια: Οπως και στο Fight Club, έτσι κι εδώ, κάποιος θα διασκεδάσει με το πώς πηρε φερ' ειπείν το ονομά του το Wall (ο "τοίχος" της σελίδας) και κάποιος άλλος θα ταραχθεί με το πόσο πολύπλοκη έγινε η επικοινωνία μας.
Μια Οικογένεια... Ψώνιο / The Joneses (2010)
Σκηνοθεσία: Derrick Borte
Σενάριο: Derrick Borte, Randy T. Dinzler
Παίζουν: David Duchovny, Demi Moore, Amber Heard, Ben Hollingsworth, Gary Cole
Διάρκεια: 96 λεπτά
Ο Στιβ Τζόουνς μετά της συζύγου και δύο παιδιών φτιαγμένων να σαρώνουν τα καλλιστεία μετακομίζουν σ’ ένα αποστειρωμένο προάστιο των ΗΠΑ. Η τετράδα δεν αποτελεί μια τυπική οικογένεια, είναι μια επιμελώς ισορροπημένη – σε ύψος, ευφράδεια, κιλά, χρώμα ματιών κλπ – ομάδα έτοιμη να πουλήσει life-style και μάρκες στους γείτονες. Λευκοί, αθλητικοί, υγιείς, ψηλοί, με καινούργιες οδοντοστοιχίες, εισβάλλουν σε σαλόνια ομορφιάς, γήπεδα γκολφ, σχολεία, σκάφη και βίλες για να πλασάρουν στα μουλωχτά ως – στην κυριολεξία – ζωντανή διαφήμιση τον εαυτό τους όπως εννοείται στην ταινία, όπου εαυτός ίσον γυαλιά ηλίου, νέα κατεψυγμένα που θα κάνουν θραύση και ίντσες στην οθόνη. Σε μια ευφυέστατη αλλά κακώς ανεπτυγμένη ιδέα απογειώνεται ο αγγλικός όρος product placement (τοποθέτηση διαφημιστικού προϊόντος σ’ ένα πλαίσιο/περιεχόμενο ούτως ώστε ο στόχος να μην μπορεί να το αποφύγει), όπου πλέον το διαφημιστικό προϊόν είναι το περιεχόμενο/πλαίσιο, με ρεπό τις Τρίτες. Η ταινία κράτησε αυτή την αρχική ιδέα και την ξεχειλώνει μέχρι τα μισά, χωρίς να καταφέρει να μας κατασκευάσει κατιτίς παραπάνω, είτε μια αιχμηρή κοινωνική κριτική αλά Χόλιγουντ, είτε (έστω) μια μέτρια κωμωδία. Εδώ ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος αποφάσισαν να συγχωνεύσουν τα δύο και να τσαλαπατήσουν ανεπανόρθωτα την ιδέα της έμμισθης διαφημιστικής οικογένειας με ολίγη από ψυχόδραμα στο δεύτερο μισό. Άπαξ και αποκαλυφθεί η αρχική ιδέα και δεις για πέντε λεπτά την Demi Moore, προβλέπεις ακαριαία το φινάλε και ξεκινούν τα χασμουρητά. Με λίγα λόγια: Μια ιδέα, πάλι, δεν φέρνει την Άνοιξη.
Η ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Aki Kaurismaki - Rocky VI 1986 αλά Leningrad Cowboys
Επιμέλεια:
Ίων Παπασπύρου / Ζήσης Κοκκινίδης