Πρωταγωνιστούσε στην πρώτη παράσταση που παρακολούθησα ερχόμενη φοιτήτρια στην Αθήνα. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον, διάβασα και είδα αρκετά για εκείνην. Έκτοτε προσπαθώ να παρακολουθώ τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα εγχειρήματά της και πάντα καταλήγω στην ίδια σκέψη που –κακά τα ψέματα- δεν μου δημιουργείται έπειτα από κάθε παράσταση που παρακολουθώ, ότι το θέατρο είναι μία μαγευτικά πολύπλοκη υπόθεση. Ο λόγος για την κυρία Ελένη Κοκκίδου, την οποία είχα την τύχη να «συναντήσω» ξανά πριν λίγες ημέρες στην παράσταση «Σου φυλάξαμε μία θέση» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Τίτλος άκρως ελκυστικός. Ένα δημιούργημα των Ελένης Κοκκίδου και Μάρθας Φριντζήλα, σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα. Ερμηνεύει η κυρία Κοκκίδου, ενώ επί σκηνής την συνοδεύουν οι μουσικοί Παναγιώτης Τσεβάς (πιάνο, ακορντεόν) και Κώστας Νικολόπουλος (κιθάρες, ιδιόφωνα). Πώς γεννιέται το τραγούδι και ποιος ο ρόλος του καλλιτέχνη; Ποιος ο ρόλος του ηθοποιού; Τι συμβαίνει όταν το τραγούδι εισέρχεται στο θέατρο; Ποια πραγματικά η ουσία του όλου πράγματος; Μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση ενός θέματος δυσνόητου δοσμένη με έναν τρόπο κατανοητό, χιουμοριστικό και αληθινό. Οι συντελεστές της παράστασης «σου φύλαξαν μία θέση», για να απολαύσεις μία δημιουργική έξαρση με την καρδιά σου! Από τις πιο δοτικές παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει φέτος.
Για να αντιληφθείτε την ιδιαίτερότητα της, παραθέτω κι εδώ τα λίγα λόγια που βρίσκονται αποτυπωμένα στο φυλλάδιο της παράστασης και αποτελούν το Δελτίο Τύπου. Λόγια που με γοήτευσαν και με παρακίνησαν να την επιλέξω.
«Πώς γεννιέται το τραγούδι;Τι είν’ αυτό που ανυψώνει την ψυχή και δεν της φτάνουν οι λέξεις; Όταν ο λυγμός σκάβει βαθιά, όταν εκρήγνυται η χαρά...
Πώς αποκαλύπτει, πώς μεταμορφώνει, όταν είσαι πάνω απ’ τον κόσμο και ομολογείς τα ανομολόγητα; Είναι της ψυχής το μυστικό που φανερώνεται; Σε πιάνει από το χέρι και σε παρασύρει στα χρώματα, στις μουσικές, στο χορό και τότε γίνεσαι ο πρωταγωνιστής της δικής σου παράστασης; Σου φυλάξαμε μια θέση στη δική μας.» Ε. Κ.
«Η παράσταση απευθύνεται σε πλάσματα πραγματικά και φανταστικά του κάθε κόσμου. Σε ήρωες κι εραστές του ονείρου. Σε κορίτσια απαλά και αγόρια που έκλαψαν. Σε κάθε επιχρωματισμένο ασπρόμαυρο, ακόμα και σκισμένο γόη. Σε κάθε πριμαντόνα ρωγμική και στεφανωμένη ανθάκια από εισιτήρια της όπερας. Η παράσταση απευθύνεται στον Τάκη. Η παράσταση απευθύνεται σε ψυχές ανήσυχες ή και απαρηγόρητες. Σε όσους δεν θα διστάσουν να καθίσουνε στη φυλαγμένη θέση.» Μ.Φ.
Καθώς μπαίνει κανείς στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μπορεί να διακρίνει το μεγαλύτερο μέρος του σκηνικού, που με την έναρξη της παράστασης και με το πρώτο φως, δεσπόζει επιβλητικό και χαρούμενο, καθότι χρωματιστό. Σκηνικό ζωηρό με μία σειρά από διαφορετικά αντικείμενα πλήρως εναρμονισμένα. Μία σύμπτυξη χρονική και ένας συμφυρμός ειδών μπροστά στα μάτια μας. Έπιπλα παλαιότερης εποχής, μία μπαμπού πολυθρόνα, ένα παραβάν, σύγχρονα και παλαιότερα φωτιστικά, αντικείμενα μεγάλης συναισθηματικής αξίας, ένας πίνακας- κινηματογραφική οθόνη, στην οποία προβάλλονται αποσπάσματα. Στο πίσω μέρος στο κέντρο της σκηνής οι δύο μουσικοί, οι οποίοι συνδυάζουν τόσο εμφανισιακά όσο και με τη μουσική τους το δυτικό με το ανατολικό στοιχείο. Σκηνικό συνάμα λειτουργικό που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Η ερμηνεία της κυρίας Κοκκίδου είναι εντυπωσιακή και η αύρα της θετική. Εισέπραξα σε μεγάλο βαθμό τη χαρά αφενός επειδή το εγχείρημά τους στέφεται με επιτυχία και αφετέρου επειδή, ανεξαρτήτως πρόσληψης, πρόκειται για ένα θέμα (το θέατρο και το τραγούδι - τα οποία συνδυάζει ούτως ή άλλως εξαιρετικά) που την τρέφει και την γεμίζει. Με φυσικότητα και ειλικρίνεια ερμηνεύει έναν ρόλο πολύ απαιτητικό, αφού δεν σταματά να κινείται και να τραγουδά. Αλλάζει εκφράσεις συνεχώς, ύφος, ένταση, κάποτε και ρούχα. Έχει αλληλεπίδραση με το κοινό και εσκεμμένα τσαλακώνεται. Αντιμετωπίζει με χιούμορ τα όποια προβλήματα εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Τα κοστούμια, αρκετά φορτωμένα φέροντας κάτι αναγεννησιακό σε συνδυασμό με τα αξεσουάρ, δημιουργούν μία σχεδόν σουρεαλιστική εικόνα. Εξάλλου λίγος σουρεαλισμός είναι απαραίτητος στο θεατρικό σανίδι. Μία μίξη, όπως προείπα, δυτικών και ανατολικών στοιχείων.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης ακούγονται αποσπάσματα από θεατρικά έργα, όπως Μήδεια, Ηλέκτρα, Μάκμπεθ, Βιρτζίνια Γουλφ, από ποιήματα των Παπαδιαμάντη, Χάινε, Παλαμά, Πισερνίκ. Αποφθέγματα των Σύλβια Παθ, Τζέιμς Τζόυς, Γιώργου Σεφέρη, Μαρίας Πολυδούρη, αποσπάσματα των Περικλή Γιαννόπουλου, Ρολάν Μπαρτ και τραγούδια των Τζιάκομο Πουτσίνι, Μάνου Χατζηδάκι, Βαμβακάρη και Μητσάκη. Σαφώς ανέφερα μόνο μερικά ενδεικτικά.
Στο σύνολό της πρόκειται για μία παράσταση ολοκληρωμένη, με ποικιλία συναισθημάτων, που μας μυεί στον μαγικό κόσμο της σύζευξης του θεάτρου και του τραγουδιού. Μία παράσταση εξαιρετική που προτείνω ανεπιφύλακτα!
Στο σύνολό της πρόκειται για μία παράσταση ολοκληρωμένη, με ποικιλία συναισθημάτων, που μας μυεί στον μαγικό κόσμο της σύζευξης του θεάτρου και του τραγουδιού. Μία παράσταση εξαιρετική που προτείνω ανεπιφύλακτα!
Συντελεστές της παράστασης :
Κείμενα, σύνθεση, δραματουργία: Ελένη Κοκκιδου, Μάρθα Φριντζήλα.
Σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα
Μουσική επιμέλεια: Παναγιώτης Τσεβάς
Σκηνικά - Κοστούμια: Ελλη Παπαγεωργακοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Βουρδαμής Μαυρογέννης
Παίζει και τραγουδά η ηθοποιός:
Ελένη Κοκκίδου