Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel + Casino

Το 6ο album των The Last Shadow Puppets Arctic Monkeys, Tranquility Base Hotel + Casino, είναι αδιαμφισβήτητα ένα σημαντικό γεγονός για την φετινή μουσική χρονιά. Τι «γεύση μας αφήνει» ο δίσκος, όμως, μετά το σταμάτημα την βελόνας;

Η στροφή στον ήχο των Arctic Monkeys δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας ξενίζει ιδιαίτερα, καθώς τα μουσικά αποτυπώματα του Alex Turner στις προηγούμενες δουλειές του είχαν μία, σαφώς, πιο lounge, pop κατεύθυνση. Σε αυτόν τον θεματικό δίσκο οι Arctic Monkeys (ή ορθότερα ο Alex Turner)  μας εκφράζουν τους προβληματισμούς τους για την τεχνολογία, την πολιτική, αλλά και για την θέση τους σε αυτόν τον κόσμο. Βέβαια, αυτό επιτυγχάνεται με έναν αρκετά generic ήχο, μακριά από τις punk και garage revival καταβολές των πρώτων δίσκων, με στροφή στα πλήκτρα των synths, χωρίς ιδιαίτερη έμφαση στα κιθαριστικά riffs και ακόμα λιγότερη στα τύμπανα. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες στιγμές σε κάποια τραγούδια, οι μεταβάσεις στη μουσική είναι όμορφες, ο λυρισμός όσο χιουμοριστικός χρειάζεται και η sci - fi αύρα, ενός ξενοδοχείου στο φεγγάρι, στροβιλίζεται συνεχώς γύρω από τον ήχο τους.

Το album έχει μια γλυκιά psychedelic διάθεση, παρμένη από ήχους του Pet Sounds και όσο τα τραγούδια εναλλάσσονται καταφέρνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα για την οποία δημιουργήθηκε, αλλά ως εκεί. Αν κάποιος πάρει τα τραγούδια μεμονωμένα, ένα μεγάλο κομμάτι της αξίας τους χάνεται, αφού με δυσκολία κάποιο στέκεται από μόνο του, και παρά τον πειραματισμό του συγκροτήματος στον ήχο τους, είναι εμφανές το μικρό μουσικό εύρος στο οποίο κινήθηκαν. Ο Alex Turner έχει  αποδείξει πολλάκις τις φωνητικές του δυνατότητες, αλλά σε αυτόν το δίσκο τις άφησε σε δεύτερη μοίρα για χάρη του αφηγηματικού ύφους που ήθελε να προσδώσει στα τραγούδια του. Οι Arctic Monkeys δεν είναι τόσο μεγάλοι σε ηλικία, όσο θέλουν να παρουσιάζονται. Ο πειραματισμός είναι θεμιτό να συνεχιστεί κι άλλο, για να φτάσουν το επίπεδο ωριμότητας και τελειομανίας, που συναντάμε σε καλλιτέχνες και συγκροτήματα που ξεπερνάνε μια ηλικία και πλέον κρίνονται και με το φίλτρο της ωριμότητας.

Συχνά είχα την αίσθηση πως κατά την διάρκεια της δημιουργίας του δίσκου, ο Alex Turner, ξεχνούσε πως βρίσκεται στο studio με την μπάντα που τον ανέδειξε. Για να επιτύχει την σύνθεση όλων αυτών των χαρακτηριστικών που έχει η συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά, θυσίασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις μουσικές δυνατότητες της μπάντας και πιο συγκεκριμένα του κιθαρίστα, Jamie Cook, και του drummer, Matt Helders. Στο "She Looks Like Fun", που αυτή η κατάσταση, προς στιγμήν άλλαξε, ακούσαμε ένα αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα, με ωραίες προθέσεις, γιατί «έπαιζε» μια καλοκουρδισμένη μπάντα, με όλα τα γρανάζια της να δουλεύουν εξίσου καλά.

To αποτέλεσμα, τελικά, μοιάζει περισσότερο με ένα side project του Turner, αν όχι solo, που του δίνει την ελευθερία να χορεύει και να κάνει έρωτα, με το επιδαπέδιο stand του μικροφώνου, αλλά και να αναπαριστά φιγούρες τύπου Elvis, που τόσο του αρέσουν -με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό συνεπάγεται.

Άκουσε όλο τον δίσκο στο Spotify!

Σχετικό θέμα

δίσκοι 2022

Bruce Springsteen - Only The Strong Survive