Η προχτεσινή βραδιά στην πλατεία Νερού, που συμπτωματικά σχεδόν συγχρονίστηκε με το θερινό ηλιοστάσιο και την ημερολογιακά μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, μάλλον θα θεωρείται και η «μεγαλύτερη» συναυλιακή ημέρα, για πολλούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε κάπου στη μέση του συναυλιακού καλοκαιριού: τα δύο από τα τρία μεγαλύτερα φεστιβάλ της Αθήνας, το Release και το Ejekt μας έδωσαν ραντεβού για τον επόμενο χρόνο και απομένει το Rockwave και μερικές μεμονωμένες εμφανίσεις. (Δείτε όλες τις καλοκαιρινές συναυλίες ξένων καλλιτεχνών εδώ). Αλλά αυτός δεν είναι ένας από τους παραπάνω λόγους. Η εμφάνιση του Nick Cave είναι. Η τριαντάλεπτη μπόρα είναι. Η ενέργεια των Wolf Alice είναι. Η ατυχία των Editors είναι. Ας τα δούμε αναλυτικά.
Η ημέρα χωρίστηκε εκ των πραγμάτων σε δύο φάσεις: προ Μπόρας (π. Μ.) και μετά Μπόρας (μ. Μ.), που τελικά μένουν στο μυαλό σαν δυο ξεχωριστές ημέρες. Όλα κυλούσαν ομαλά και με αρκετή ζέστη, όταν μετά την εμφάνιση των Wolf Alice ένα εντυπωσιακό μεν σύννεφο (#skyporn), γεμάτο νερό δε (#σκέτο porn), εμφανίστηκε στον ορίζοντα. Εντυπωσιασμένοι οι περισσότεροι έβγαζαν φωτογραφίες ενώ μερικοί υποψιασμένοι έψαχναν υπόστεγο. Η Μπόρα δεν άργησε να έρθει. Και ήρθε. Και έβρεξε. Μπορεί να ήταν μια συνηθισμένη (δυνατή) καλοκαιρινή μπόρα, αλλά για τον κόσμο στην πλατεία Νερού φάνηκε σαν τον κατακλυσμό του Νώε. Οι ομπρέλες δεν έπιασαν πολύ τόπο λόγω του αέρα και της ποσότητας του νερού, πόσος κόσμος να χωρέσει στο υπόστεγο (βλέπετε η πλατεία είχε ήδη γεμίσει σε αναμονή της εμφάνισης των Editors) και έτσι οι περισσότεροι έγιναν μούσκεμα. Πολύς κόσμος έφυγε εκείνη την ώρα καθώς δεν φαινόταν ότι το κακό θα σταματήσει: πολύ νερό, με ένταση και πουθενά φως στον ορίζοντα, ο ουρανός από πάνω μας καλυμμένος με σκούρα σύννεφα. Όσοι μείναμε είδαμε μετά από ένα μισάωρο συνεχόμενης βροχής και ενός εντυπωσιακού show από αστραπές ένα κενό στα σύννεφα που όσο γρήγορα ήρθαν, άλλο τόσο γρήγορα έφυγαν. Η βροχή κόπασε και μέσα σε ένα δεκάλεπτο τα βροχοσύννεφα διαλύθηκαν, και τη θέση τους πήρε η απορία αν θα συνεχιστεί το φεστιβάλ. Όλοι περίμεναν άλλωστε τα δύο μεγάλα ονόματα της ημέρας: Editors και Nick Cave and The Bad Seeds. Δυστυχώς για τουλάχιστον μισή ώρα μετά το τέλος της βροχής δεν υπήρξε ενημέρωση για τη συνέχεια της βραδιάς με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να έχει ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής με αρκετά παράπονα.
Jack Heart (and The Love Ghosts)
(γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους)
Η πρώτη εμφάνιση του Ejekt είχε προγραμματιστεί για τις 17.20 και η αλήθεια είναι πως ο Jack Heart που θα άνοιγε το φεστιβάλ ήταν συνεπέστατος στην ώρα του. Μια μερίδα κόσμου είχε ήδη καταφτάσει στην Πλατεία Νερού, παρά την αφόρητη ζέστη που είχε το απόγευμα του Σαββάτου (Ναι, κάπως έτσι ζεστά και αφόρητα ξεκίνησε αυτή η μέρα, ασχέτως το πώς κατέληξε!). Ο Έλληνας τραγουδοποιός και τραγουδιστής Jack Heart, καλλιτεχνική περσόνα του Νικόλα Κοκολάκη, υπήρξε μια πολύ καλή επιλογή για το opening act, καθώς, όχι μόνο έβαλε το κοινό κατευθείαν στο κλίμα με την ενέργεια και τον δυναμισμό του, αλλά έδεσε μουσικά με τα ονόματα της συγκεκριμένης μέρας και ήταν πολύ ταιριαστός στο ύφος των καλλιτεχνών και των συγκροτημάτων που ακολούθησαν (άλλωστε πολλοί ήταν εκείνοι που εντόπισαν στο παρελθόν ομοιότητες ανάμεσα στη φωνή του Νικόλα Κοκολάκη και του Tom Smith, τραγουδιστή των Editors).
Ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τη μπάντα του, τους The Love Ghosts, φορώντας ένα καλοκαιρινό, πολύχρωμο πουκάμισο και γεμάτος ενέργεια από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο Jack Ηeart, που μας συστήθηκε το 2013 με το τραγούδι “Girl”, έδειξε πως είναι ένας πολλά υποσχόμενος καλλιτέχνης και μας ξεδίπλωσε πάνω στη σκηνή, σε μόλις μισή ώρα, ολόκληρο τον μουσικό του χαρακτήρα και το ύφος του. Ακούσαμε τραγούδια από τον δίσκο που κυκλοφόρησε το 2017 με τον ευφάνταστο τίτλο “Emotional Pinata”, ο οποίος διέπεται από σκοτεινές και ατμοσφαιρικές μελωδίες, ωστόσο, στη σκηνή είδαμε την πιο ροκ και δυναμική πλευρά του Jack Heart και ακούσαμε τα τραγούδια του σε πιο σκληροπυρηνικές και ηλεκτρικές εκτελέσεις! Έντονος και ιδιαίτερα εκφραστικός, τόσο στη σκηνική του παρουσία όσο και στις ερμηνείες του, έδειξε να απολαμβάνει το 30λεπτο σετ του και να μην νοιάζεται ούτε για τη ζέστη ούτε για τον λίγο κόσμο, που είναι λογικό να υπήρχε τόσο νωρίς στην Πλατεία Νερού, και του χάρισε ένα πολύ θερμό χειροκρότημα. Αρκετά επικοινωνιακός, λίγο πριν από το τελευταίο τραγούδι, δεν παρέλειψε να σχολιάσει τη ζέστη κάνοντας χιούμορ με μια ευχή και μια προτροπή προς το κοινό: να μην πάθουμε καμιά θερμοπληξία, αλλά και να λουζόμαστε με σαμπουάν μπύρας κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ! Στο μεταξύ ένα μεγάλο "We Love Ejekt" αιωρείτο στον αέρα...
Protomartyr
(γράφει η Ελένη Πεφάνη) Ο Joe Casey, τραγουδιστής και αδιαμφισβήτητος frontman των Protomartyr, ήρθε σοβαρός και θυμωμένος. Έτσι τον θέλαμε η αλήθεια είναι για να μας αποδώσει όσο καλύτερα γίνεται τον θυμό και την τραχύτητα της μουσικής και των στίχων του: "my children i never loved them... my children they never listen, vaped in the brain ..." σχεδόν απαγγέλει στο πρώτο κομμάτι της πρώτης εμφάνισης τους στην Ελλάδα και τα drums του Alex Leonard καθηλώνουν. Η φωνή του βαθιά και η ερμηνεία του άγρια και σκληρή, άφησε το στίγμα του στους αρκετούς θεατές που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή και κάτω από τον καυτό ήλιο. Αυτός ο ήλιος, όμως, μάλλον εμπόδισε τους Protomartyr να δώσουν το 100% τους. Αν και ο Joe μας εξήγησε ότι δεν έχουν συνηθίσει τέτοιο ήλιο και ζέστη (έρχονται από το Detroit) και μας διαβεβαίωσε ότι κάνουν ότι μπορούν, αυτό δεν αποτυπώθηκε στη συνολική εικόνα της εμφάνισης τους. Σε αυτό δεν τους βοήθησε και το γεγονός ότι η φωνή του Joe δεν ακουγόταν δυνατά. Αν και επέλεξαν μερικά από τα πιο εκρηκτικά τραγούδια τους ('My Children', 'Wait', 'Windsor Hum', 'Male Plague', και 'Scum, Rise!' ανάμεσα σε άλλα) το σετ τους δεν είχε μια ροή, με αρχή μέση και τέλος και έτσι έλειψε η κορύφωση. Είχαμε μεγάλες προσδοκίες αλλά μάλλον τους αδίκησε η ώρα και το μέρος. Περιμένουμε να ακούσουμε την εξαιρετική μίξη post punk με art / noise rock με ένα ολοκληρωμένο σετ σε έναν σκοτεινό χώρο.
Setlist Protomartyr:
My Children / Wait / Wheel of Fortune / Windsor Hum / Up the Tower / Male Plague / What the Wall Said / The Devil in His Youth / A Private Understanding / Here Is The Thing / Half Sister / Why Does It Shake? / Scum, Rise!
μ.Μ. (μετά Μπόρας)
Editors
(γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης)
Wolf Alice
(γράφει η Ελένη Πεφάνη) Τα προβλήματα στον ήχο συνεχίστηκαν και στην εμφάνιση των Wolf Alice, οι οποίοι επίσης για πρώτη φορά έρχονται στην Αθήνα. Η φωνή της Ellie Rowsell δεν ακουγόταν όσο δυνατά θα έπρεπε σχεδόν σε όλη την εμφάνιση τους. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους πολυάριθμους θαυμαστές που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή να τραγουδούν μαζί της και να συμμετέχουν με ρυθμικά χειροκροτήματα σε πολλά κομμάτια. «Δεν περίμενα να ξέρετε τους στίχους και να τραγουδάτε μαζί μας» δήλωσε με έκπληξη η skinny, rock εκδοχή της Scarlett Johansson, η οποία με το λευκό της φόρεμα έκανε την αντίθεση σε σχέση με τους μαυροφορεμένους μουσικούς της μπάντας. Εξαιρετική στην επικοινωνία της με το κοινό, σε κάθε ευκαιρία έβγαζε συναίσθημα με τις κινήσεις και το βλέμμα της. Με τις επιλογές των τραγουδιών της setlist ακούσαμε τι μπορεί να κάνει η Ellie με τη φωνή της και οι μουσικοί μαζί της. Από τα δυνατά 'Yuk Foo' και 'Space and Time' με screamos από την Ellie και ρεσιτάλ έντασης και πάθους από τους μουσικούς, μέχρι τα πιο χαλαρά 'Bros' και 'Sadboy' σε χαμηλές νότες και συναισθηματικές εκτελέσεις. Εκτός από την Ellie που έκλεψε την παράσταση, ο μπασίστας Theo Ellis δεν σταμάτησε να χτυπιέται στη σκηνή και έδωσε ένα πιο punk ύφος στην κατά τα άλλα alternative rock εμφάνιση. Σίγουρα τους περιμένουμε ξανά στην Αθήνα σύντομα.
Setlist Wolf Alice:
Your Love's Whore / Yuk Foo / You're A Germ / Don't Delete The Kisses / Beautifully Unconventional / Formidable Cool / Lisbon / Bros / Sadboy / Space + Time / Visions Of Life / Moaning Lisa Smile / Fluffy / Giant Peach
Editors
(γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης)
H εμφάνιση των Editors θα μπορούσε να συνοψιστεί στην πρόταση «οι άτυχοι της βραδιάς». Η βροχή καθυστέρησε την άφιξη τους στην σκηνή, κάτι παραπάνω από μία ώρα και είχε ως συνέπεια το «ψαλίδισμα» μεγάλου μέρους της setlist τους. Αυτό που κάνει λίγο χειρότερη την κατάσταση είναι πως οι Editors είχαν έρθει, απ' ότι φάνηκε, σε μεγάλη φόρμα. Έχοντας το hype του νέου δίσκου -που δεν μπορώ να πω ότι ενθουσίασε- και έναν εντυπωσιακό και παθιασμένο frontman, όπως είναι ο Tom Smith, δεν έκαναν εκπτώσεις στο show τους και ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί με το κοινό. Ξεκίνησαν με το φρέσκο Hallelujah (So Low), αλλά αντιμετώπισαν θέματα με τον ήχο, ο οποίος ήταν αρκετά αλλοιωμένος και «μπουκωμένος» μετά την βροχή. Οι γιγαντοοθόνες είχαν γεμίσει glitches, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό από pixels και κομμάτια του Tom Smith -ένα έργο ψηφιακής τέχνης, που φέρει την υπογραφή της καλοκαιρινής μπόρας. Τα γνώριμα και αγαπημένα 'Munich', 'Sugar' και 'Papillon', ζέσταναν τον κόσμο, που εκείνη την ώρα το είχε πραγματικά πολύ ανάγκη. Την extended εκδοχή του τελευταίου, που πιθανόν ήταν το highlight της εμφάνισης τους, ακολούθησαν, το 'Magazine', από το νέο δίσκο και πολλά χειροκροτήματα από τον κόσμο, που τους αγκάλιασε, για την κάτι παραπάνω από φιλότιμη, kamikaze εμφάνιση τους. Κάνεις δεν είπε κακή κουβέντα για τους Editors της προχθεσινής βραδιάς και όλοι όσοι ήρθαν για αυτούς πήραν τις υποσχέσεις τους για μια επόμενη εμφάνιση, που θα τους ανταμείψει.
Nick Cave and The Bad Seeds
(γράφει η Ελένη Πεφάνη)
[Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Ejekt Festival]
Setlist Editors:
Hallelujah (So Low) / Smokers Outside Hospital Doors / An End Has A Start / Darkness At The Door / Munich / Violence / No Harm / Sugar / Ocean Of Night / Τhe Racing Rats / Papillon / Magazine
(γράφει η Ελένη Πεφάνη)
Μετά από μια ώρα αναμονής για να ετοιμαστεί η σκηνή για τον Nick Cave ήρθε η ώρα που περιμέναμε όλοι. Τον περασμένο Νοέμβριο διάβαζα τις ανταποκρίσεις από την εμφάνιση του Nick Cave με τους Bad Seeds λίγα μέτρα πιο δίπλα μας, στο γήπεδο Tae Kwon Do, και τις θεωρούσα λίγο υπερβολικές και συναισθηματικές. Πόσο λάθος έκανα... Αν και δεν ήμουν σε εκείνη τη συναυλία τον Νοέμβριο, πιστεύω ότι η εμφάνιση στην πλατεία Νερού είναι στο ίδιο επίπεδο. Μοναδική ατέλεια, οι γιγαντοοθόνες που δεν λειτουργούσαν κατά την εμφάνιση του Cave και ο κόσμος που ήταν μακριά από τη σκηνή δεν είχε καθόλου εικόνα.
Η αφορμή για την προηγούμενη συναυλία τους ήταν ο πρόσφατος δίσκος τους με τίτλο Skeleton Tree. Τότε, είχαν παρουσιάσει έξι τραγούδια από αυτό το δίσκο και είχαν παίξει συνολικά 2 ώρες και 20 λεπτά περίπου. Το Σάββατο, άφησαν λίγο στην άκρη τα καινούργια (ακούσαμε όμως τα 'Jesus Alone', 'Magneto', 'Girl in Amber' και 'Rings of Saturn') και έπαιξαν για εμάς τα παλιότερα. Εξαιρετική προσθήκη στο setlist το 'Do You Love Me' που είχαμε καιρό να ακούσουμε ζωντανά, ενώ η ενέργεια και το πάθος όλων επί σκηνής στα 'From Her to Eternity', 'Loverman' και 'Τupelo' ήταν για μένα οι καλύτερες στιγμές τους. Καλύτερες και από το 'The Weeping Song', στο οποίο ο Nick Cave κατέβηκε από τη σκηνή στον ειδικά για αυτόν διαμορφωμένο διάδρομο στη μέση της αρένας και παρότρυνε το κοινό σε συγχρονισμένα παλαμάκια. Καλύτερες και από το 'Stagger Lee' που έκλεισε με τον Cave και τον Warren Ellis σε πανκ έκταση. Καλύτερες και από το 'Push the Sky Away' όταν ανέβασε στην μπροστινή εξέδρα της σκηνής μερικούς από το κοινό και όλοι μαζί με τα χέρια προς τον ουρανό τραγουδούσαμε "keep on pushing...". Καλύτερες και από το 'The Mercy Seat' που δεν παίζουν στις συναυλίες τους φέτος, αλλά το Σάββατο το έσκισαν!
Τι να πει κανείς για τους Bad Seeds, από που να ξεκινήσει. Από τον Warren Ellis και την ασκητική φιγούρα του που όταν ανεβαίνει στη σκηνή μετατρέπεται σε θηρίο; Από τον Jim Sclavunos να κρατάει το ρυθμό και τον Toby Dammit σε κρουστά και πιάνο να σιγοντάρει; ή τους Martyn Casey και George Vjestica σε μπάσο και κιθάρα να είναι οι αφανείς ήρωες της βραδιάς;
Μόνο με θρησκευτική τελετή μπορεί να συγκριθεί η ενέργεια στη σαββατιάτικη συναυλία του Cave. Το κοινό, σαν το πιστό ποίμνιο προσηλωμένο στα λόγια και τις κινήσεις του «ιερέα» Nick Cave, δεν έπαιρνε το βλέμμα του από πάνω του και ανταποκρινόταν σε κάθε νεύμα του για συμμετοχή. Πως να μην το κάνει άλλωστε όταν ο ίδιος ερμηνεύει σαν να έχει κυριευτεί από κάποιο ιερό πνεύμα; Θεατρικός όπως πάντα, ώριμος όσο ποτέ, ο Cave μοιάζει να έχει ξεπεράσει την ανθρώπινη υπόστασή του και να εξυπηρετεί πλέον κάποια αόρατη δύναμη της τέχνης. Τελικά η βροχή ήρθε σαν κάθαρση πριν την τελετή...
Setlist Nick Cave and The Bad Seeds:
Jesus Alone / Magneto / Do You Love Me? / From Her to Eternity / Loverman / Red Right Hand / The Ship Song / Into My Arms / Girl in Amber/ Tupelo/ Jubilee Street / The Weeping Song/ / Stagger Lee / Push the Sky Away / Encore: The Mercy Seat / Rings of Saturn
Σχετικό θέμα