Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε αυτή η συναυλία σκεφτόμουν τι κοινό μπορεί να έχει ο The Boy με τον Σείριο Σαββαΐδη. Βαθιά και βαριά αστικός ο πρώτος, συνειδητά βουκολικός ο άλλος. Τους είχα ξαναδεί ζωντανά αμφότερους, αλλά το Σάββατο το βράδυ έγινε ξεκάθαρο πως το κύριο, αν όχι το μοναδικό, κοινό σημείο των δύο μουσικών είναι οι δύο ιδιαίτερες ιδιοσυγκρασίες τους, όπως φανερώνονται και μέσα από τα τραγούδια τους.
Έτσι, η συναυλία αυτή ήταν ξεχωριστή για πολλούς λόγους. Ήταν η παρουσίαση του νέου, καλού δίσκου του The Boy, μία από τις σπάνιες εμφανίσεις του Σαββαΐδη στην Αθήνα, αλλά και η συνεύρεση δύο εκ των σημαντικότερων Ελλήνων τραγουδοποιών του καιρού μας.
Παρά την όποια σημαντικότητα της βραδιάς, την οποία ο καθένας εκλαμβάνει διαφορετικά, η συναυλία θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Το γράφω εξ αρχής και σπεύδω να το αναπτύξω.
Αρχικά, ο Σαββαΐδης ανέβηκε μόνος του στη σκηνή με ακουστική κιθάρα και μπόλικη αντήχηση (reverb ντε). Έχει αρκετό καιρό που παίζει μόνος του και ενώ οι μελωδίες του μπορούν άνετα να σταθούν και να κεντρίσουν την προσοχή όσων ακούνε, λείπουν τα υπόλοιπα όργανα που έχουν σχηματίσει τον ήχο και την ατμόσφαιρα στους δίσκους του. Έτσι, σε μια τέτοιου είδους ζωντανή εμφάνιση ο Σείριος Σαββαϊδης μπορεί και όντως το καταφέρνει να ικανοποιήσει ή να κερδίσει καινούριους ακροατές, αλλά έχει πολύ δύσκολο έργο προς τους άλλους που έχουν στενή επαφή με τη δισκογραφία του. Τραγούδια όπως το «Η Δίκη Του Ονείρου» ή το «Κλέφτικο» στάθηκαν άξια, κάποια άλλα, όμως, ακούστηκαν φτωχότερα, όπως το «Ο Γάμος», ή δεν βρήκαν καν το δρόμο τους στη σκηνή (π.χ. «Το Κάλεσμα»). Έχω την εντύπωση πως ο Σείριος Σαββαΐδης κατάφερε να κερδίσει λίγους από όσους ήταν στο γεμάτο Death Disco εκείνη την ώρα (και του έδιναν σημασία), αλλά θα κερδίσει πολλούς περισσότερους όταν καταφέρει να δημιουργήσει στις συναυλίες του, την ατμόσφαιρα που επιτυγχάνει στους δίσκους του.
Αντίστοιχο «πρόβλημα» θεωρώ πως είχε και το «κύριο» όνομα της βραδιάς, σε μικρότερο βαθμό ίσως. Τα τραγούδια του The Boy συχνά έχουν μια μινιμαλιστική ένταση η οποία μπορεί να αναπαραχθεί από τον ίδιο μόνο επί σκηνής σε φωνή, πλήκτρα και τύμπανο. Σε μερικά πιστεύω πως θα αρκούσε μόνο να τραγουδάει. Άλλωστε, τόσο βαριές είναι πολλές από τις λέξεις του. Τα δύο χαρακτηριστικότερα τραγούδια που θυμάμαι να αποδόθηκαν με τρόπο και ήχο πολύ κοντινό σε αυτόν του δίσκου, είναι τα «Τι Έκανες Για Να ‘Σαι Καλά;» και «Αυτοκινητοπομπή». Υπήρξαν και αντίστοιχα σημεία από παλιότερες δουλειές του, όπως τα «Γιατί Δε Χορεύετε Ρε;» και «Αίμα», που είναι τα αγαπημένα του κοινού που συμμετείχε αρμοδίως. Από την άλλη, για να επανέλθω στην αρχική διατύπωση περί «προβλήματος», στον καινούριο δίσκο ο The Boy έχει πολύ καλές ενορχηστρώσεις, σημαντικές μουσικές λεπτομέρειες και εύρος που χρειάζεται παραπάνω από έναν επί σκηνής για να αποδοθούν ιδανικά. Για παράδειγμα, το «Οι Ευαίσθητοι» ήταν τελείως διαφορετικό χωρίς τον επαναλαμβανόμενο ψίθυρο, το «Κόκκινη» πιο φτωχό, και το μπουζούκι στο «Σιμόν Σουλ» έντονα απόν. Δεν ήταν άσχημος ο τρόπος που ακούστηκαν το Σαββατόβραδο, αλλά σε μια βραδιά «παρουσίασης δίσκου» περίμενα (και θα ήθελα) να είναι πληρέστερη η παρουσίαση των τραγουδιών.
Όταν έφευγα, δύο και πλέον ώρες μετά από τη στιγμή που ο The Boy ανέλαβε να «καταστρέψει με τις μαλακίες [του] την ατμόσφαιρα που έφτιαξε ο Σείριος» (αυτό είπε ο ίδιος ο Boy), σκεφτόμουν τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο μουσικών που είχα ακούσει την ωραία αυτή βραδιά. Προχωρώντας προς το Μοναστηράκι έφτασα στο συμπέρασμα πως η βραδιά μπορεί να συμπυκνωθεί σε δύο τραγούδια. «Ο κώλος σου, ναι, είναι η μόνη αλήθεια. Έγλειψα να φύγουν οι άλλοι. [...] Ποτέ δε σου άρεσε ο πόνος που αρέσει σε μένα.» Αυτά τραγουδάει στο «Απαιτώ» ο The Boy, κι από την άλλη ο Σαββαΐδης στο «Οφιοδαίμων» επικαλείται «έλα Οφιοδαίμονα όπως κάνουμε έρωτα, μπλέκουμε με τα κλαδιά τα πράσινα μαλλιά [...] έλα Οφιοδαίμονα όπως κάνουμε έρωτα, βιώνουμε όνειρα αναρριχώμενα». Όσοι πήγατε για τον με, ακούστε και τον δε. Όσοι δεν τους ξέρετε ή δεν πήγατε, να τους ακούσετε και να πάτε την επόμενη φορά αν σας ενδιαφέρει τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική μουσική.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Σοφία Γκορτζή και το Mixgrill.gr.
