Ανασκόπηση 2019: Δίσκοι #21-#30

Ακόμη κι αν η Lana Del Rey είναι μια όμορφη γυναίκα με πραγματικά ωραία φωνή, δεν σας κρύβω ότι ποτέ δεν πίστεψα στη μουσική που έχει παρουσιάσει και μετά το ντεμπούτο της, δεν μπορούσα να καταλάβω την εξέλιξη του ήχου, που είχε επιλέξει. Μέχρι που κυκλοφόρησε το φετινό "Norman Fucking Rockwell!"... Ακόμη κι αν αυτό περιέχει τραγούδια στις γνωστές βαρετές ηχητικές φόρμες, υπάρχουν απίστευτες στιγμές με post rock στοιχέια, που πραγματικά απογειώνουν το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, όπως τα "Venice Bitch", "Fuck it I love you", "Cinammon girl", "California". Θεωρώ ότι δίκαια έχει πάρει τις υψηλότερες θέσεις από κάθε άλλο δίσκο στις Ανασκοπήσεις της χρονιάς από διάφορα μουσικά μέσα ανά τον κόσμο. Έχει δέκα Νο1 - στο Pitchfork, το Stereogum, το Q κ.α.

Έχει όμως πολύ ωραία κι απλά pop τραγούδια και τη φωνή να τα υποστηρίξει. Εύκολα κι όχι αδικαιολόγητα, μπορεί κάποιος να πει πως δεν είναι απλά, αλλά απλοϊκά, πως δεν κάνει καμία προσπάθεια να ξεφύγει από τον βαρετό εαυτό της (καλλιτεχνικά μιλώντας), όλα είναι στρογγυλεμένα και καθωσπρέπει, τραγούδια που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το χαλί σε αναμονές ιατρείων, στα σουπερμάρκετ, ή κατά τη διάρκεια του σιδερώματος. Κι όμως, αν αφεθείς στη ζεστασιά του album, δε θα είναι λίγες οι στιγμές που θα πιάσεις τον εαυτό σου, να σιγοτραγουδά τα τραγούδια, να λικνίζεται με δύο-τρία από αυτά, να μελαγχολεί γλυκά με τα περισσότερα, να «είναι ακόμη στο μυαλό σου».

Η μελωδία και τα πιασάρικα riff είναι ο μεγάλος νικητής αυτής της δουλειάς, που γενικά αποτελεί και ένα από τα κύρια συστατικά της επιτυχίας του γκρουπ. Φυσικά, υπάρχουν και πιο σκληρές στιγμές που έρχονται να μας θυμίσουν ότι οι Volbeat ανήκουν στο heavy στερέωμα, όπως το κομμάτι με τον Garry Hold στην κιθάρα, το "Cheapside Sloggers", αλλά και το "Everlasting" με την εκπληκτική riffάρα. Όμως, τα καθαρά heavy σημεία είναι λιγότερο αισθητά από προηγούμενες δουλειές τους. Δεν είναι ο δίσκος που θα μείνει στην ιστορία, αλλά αν θέλετε ένα ευχάριστο background να παίζει στο αμάξι σας σε μια εκδρομή, τότε μάλλον είναι η πιο καλή επιλογή.

Τέταρτος δίσκος για τον Nick Waterhouse και σχετικά πιο χαλαρός στο σύνολο του από τους προηγούμενους. Τα καλογυαλισμένα rhythm and blues και το rock 'n roll είναι πάλι η βάση των συνθέσεων, σε μία δουλειά που ακούγεται πιο ζωντανή και με λιγότερα overdubs. Αυτή τη δισκογραφική του επιστροφή ο Waterhouse την αισθάνθηκε πιο ώριμη και πιο «δικιά του», γι αυτό και της έδωσε το όνομα του. Αν και δεν είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας του, τραγούδια όπως "Song For Winners" , "Ι Feel An Urge Coming On" και "Wherever She Goes (She Is Wanted)" καθιστούν σαφές πως ο Nick φέρνει στην επιφάνεια μελωδίες και τσιτάτες ρετρό ενορχηστρώσεις χωρίς να στερεύει η έμπνευσή του.

Αυτό που κάνει κάνει το LEGACY! LEGACY! τόσο ιδιαίτερο είναι o αριστοτεχνικός χειρισμός για το πώς ένας μουσικός να αντιστρέψει την neo-soul αισθητική, προσθέτοντας πιο ώριμα και σκοτεινά στοιχεία στο ύφος της και δημιουργώντας μια δυνατή καλλιτεχνική εμπειρία. Χωρίς η μουσική να τοποθετείται επιδερμικά, η Jamila Woods παράγει ένα από τα πιο συναρπαστικά κηρύγματα για την μαύρη αριστεία που έχει καταγραφεί ποτέ. To ότι η Jamila έχει δώσει τόσο πολύ την ψυχή και το πάθος της σε κάθε ένα τραγούδι είναι εμφανές από τις πρώτες στιγμές, ωστόσο, αυτό που κάνει ακόμα πιο γοητευτικό το έργο της είναι τόσο η πολιτική της όσο και η ποιητική της, που είναι εξίσου «τέλεια» όπως τα είδωλα που αποτίει φόρο σε όλους τους τίτλους τραγουδιών του album. H Betty Davis, o street artist Jean-Michel Basquiat, o ποιητής και ακτιβιστής James Baldwin, ο Miles Davis και ο Muddy Waters είναι μερικοί από τους ήρωες που η Jamilla επιθύμησε να κάνει μουσική πάνω στα «μικρά» τους ονόματα και που έμμεσα συνέβαλαν στη δουλειά της. Η Jamila Woods δημιούργησε κάτι που είναι αναμφισβήτητα δικό της, μια γιορτή της μαύρης τέχνης που στέκεται επάξια δίπλα σε αυτό που οφείλει την ύπαρξή της.

Δεν είναι καινούριος ο Jack Savoretti, καταφέρνει όμως με την 6η του δισκογραφική δουλειά να πατήσει κορυφή στην Αγγλία. Και τα καταφέρνει με ένα πολύ καλοφτιαγμένο άλμπουμ, που με το ένα πόδι πατάει στο κλασικό και με το άλλο στην ποπ μουσική. Τροβαδούρος από τους λίγους, από εκείνους που λατρέυει το γυναικείο κοινό, όμως η στρογγυλεμένη τραγουδοποιία του είναι έντιμη κι απευθύνεται σε όλους. Η φωνή του είναι βραχνή και ζεστή, δε γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Δε γίνεται να ακούσει κάποιος το "Singing to Strangers" και να μην το προσέξει, ακόμη κι αν παίζει στο παρασκήνιο.

Πάνω από 25 χρόνια από την πρώτη τους κυκλοφορία, το “No treasure but hope” αποτελεί το 12ο ολοκληρωμένο album των Tindersticks. Η συνταγή γνωστή, αλλά για μία ακόμα φορά απολαυστική! Το "Pinky in the daylight", το video clip του οποίου έχει γυριστεί στην μαγευτική Ιθάκη, είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου, με ένα υπέροχο μπουζούκι να συνοδεύει την φωνή του Stuart Staples μαζί με τα υπόλοιπα όργανα. Ο τραγουδιστής των Tindersticks έχει γοητευτεί από το πανέμορφο νησί των Επτανήσων, έχει αγοράσει σπίτι σε αυτό και το μεγαλύτερο μέρος του album, γράφτηκε εκεί. Μάλιστα, η Ιθάκη απεικονίζεται στο χάρτη και το εξώφυλλο του album. Το "Take care in your dreams" προστίθεται, μαζί με πολλά άλλα τραγούδια των Tindersticks από το ένδοξο παρελθόν τους, ως κατάλληλη επιλογή για ένα νυχτερινό soundtrack. Στο See my girls απολαμβάνουμε τα ταξιδιάρικα έγχορδα, όπως παλιά. Είναι αρκετές οι στιγμές στο “No treasure but hope” που το συγκρότημα μας θυμίζει τις πρώτες του ηχογραφήσεις στην  δεκαετία των 90’s.

Τι είναι αυτό που έκανε το 'Remind Me Tomorrow' να ξεχωρίσει;Καταρχήν είναι ένας δίσκος που ενώ έχει κάποια στοιχεία από τις προηγούμενες δουλειές της Sharon, διαφοροποιείται στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα παίζοντας με ηλεκτρονικούς ήχους. Η κιθάρα της έχει αντικατασταθεί σε ένα μεγάλο βαθμό από πλήκτρα, ενώ η παραγωγή του John Congleton (γνωστού για τις συνεργασίες του με την Angel Olsen και τους Future Islands) έχει μεταμορφώσει το indie rock της Sharon με λούπες, drum machines και overdubs.

Σε παραγωγικό οργασμό οι Big Thief οι οποίοι φέτος κυκλοφόρησαν δύο δίσκους καταφέρνοντας να είναι και οι δύο πολύ ωραίοι. Το “Two Hands” που βγήκε το φθινόπωρο είναι ένα πανέμορφο μουσικό ταξίδι μέσω εξαιρετικών τραγουδιών στα οποία οι Αμερικανοί ακούγονται τόσο εκπληκτικά απλοί όσο χρειάζεται για να παρασυρθούμε. Υπάρχουν κορυφαίες στιγμές – όπως το φοβερό “Not” – υπάρχουν στιγμές που σε ταξιδεύουν, υπάρχουν στιγμές που σου μένουν στο μυαλό. Δικαιολογημένα το “Two Hands” φιγουράρει στη λίστα των κορυφαίων δίσκων για το 2019.

Έξι χρόνια μετά το εξαιρετικό "Modern Vampires of the City" του 2013, οι Vampire Weekend επέλεξαν να «χτίσουν» τον επόμενο δίσκο τους με τα ίδια ύλικά, αυτά που ξέρουν καλά από το 2006, που δημιουργήθηκαν. Με αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνάμεις τους, οι Νεοϋορκέζοι δημιούργησαν έναν πραγματικά καλό pop δίσκο με στοιχεία από την μουσική παράδοση της χώρας τους, την country μουσική και με μερικά «διαμαντάκια», τα οποία ήδη παίζουν πολύ στο ραδιόφωνο, όπως τα "This Life", "Married in a Gold Rush", "Harmony Hall"και "Hold you now".

Σχετικό θέμα

συναυλίες 2024

Tindersticks: Απενοχοποιημένα «μεγαλίστικη» μουσική δεξιοτεχνία