Στη Σέριφο το καλοκαίρι μοιάζει αλλοτινό. Δε βρίσκεσαι στη χρονολογία που λένε τα ρολόγια και τα ημερολόγια. Δεν είναι, όμως, αυτό που κάνει το νησί τόσο ξεχωριστό. Και είναι ταυτόχρονα εξηγήσιμο και ανεξήγητο το συναίσθημα και η αύρα που διαχέει τον τόπο από άκρη σε άκρη. Δεν κάνω ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, στο πολιτικό τραγούδι θα καταλήξω. Το επιβάλλει και η στήλη, αλλά εκεί θα πήγαινε το κείμενο ούτως ή άλλως.
Στη Σέριφο, λοιπόν, τον Αύγουστο του 1916, διαδραματίστηκαν σημαντικότατα γεγονότα. Συγκεκριμένα, εκεί, έγινε η πρώτη αιματηρή απεργία των μεταλλωρύχων του νησιού με στόχο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Ο τόπος κουβαλάει τις αύρες των ανθρώπων αυτών. Το αίμα και τον ιδρώτα τους. Η ιστορία τους, τόσο σπουδαία και σημαντική, δεν πρέπει να ξεχαστεί. Πως μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση το τραγούδι; Το πολιτικό τραγούδι φυσικά.
Πριν από 3 - 4 χρόνια, το Δεκέμβριο του 2016, ο Χρήστος Θηβαίος έφτιαξε το «Σιδερένιο Νησί» του. Έναν ολοκληρωμένο δίσκο με δώδεκα τραγούδια που περιγράφει ποιητικά και συγκινητικά την ιστορία των μεταλλωρύχων της Σερίφου. Δον Κιχώτης ο Θηβαίος και όσοι τον στήριξαν σε αυτό του το εγχείρημα. Δεν είναι εποχές αυτές για συγκίνηση, ουσία, δάκρυα, ανατριχίλες και αναστάτωση. Όμως, εκείνος, το έκανε. Μας δώρισε έναν αμιγώς και ατόφια πολιτικό δίσκο. Και είναι πολιτικό το «Σιδερένιο Νησί» γιατί προσεγγίζει το συγκεκριμένο είδος με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους θέασης.
Στο «Σιδερένιο Νησί» έχουμε την ιστορική αφήγηση των γεγονότων, την εσωτερική ματιά των πρωταγωνιστών, την εξωτερική ματιά των μελετητών, τη γεωγραφία του τόπου και πολλές ακόμα διαφορετικές πτυχές που αποκαλύπτονται με την επαναλαμβανόμενη ακρόαση. Ο δίσκος αυτός είναι φάρος. Αλλά φάρος παράξενος. Φάρος ανάποδος. Δεν σε αποτρέπει από το να πλησιάσεις τα βράχια που τον περιβάλλουν. Απεναντίας, σου λέει να σπεύσεις κατά πάνω τους, να τσακιστείς στην κόψη τους, μήπως και λυτρωθείς.
Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αξίζει την προσοχή σας. Αναζητήστε τον.
Προσωπική Αφήγηση: Πλημμυρισμένος από ευγνωμοσύνη «παρανομούσα». Οδηγούσα τη μηχανή στο νησί, χωρίς κράνος, χωρίς χαρτιά και με τα ακουστικά στα αυτιά. Έκανα το γύρο της Σερίφου έτσι. Δυο και τρεις φορές, Στη δύση, στην ανατολή και στο καταμεσήμερο. Συντροφιά μου το «Σιδερένιο Νησί» του Χρήστου Θηβαίου. Από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή μέχρι το τέλος. Και κάθε που έφτανε ο στίχος που θα σας παραθέσω παρακάτω, δάκρυζα. Αδίκως;
«Κάθε άνθρωπος και μεταλλείο ακριβό
σε θέλει μέρα - νύχτα στο ορυχείο του σκυφτό
κι όταν βγεις το βράδυ στις παλάμες θα 'χεις φως
είναι η ψυχή του που ζηλεύει ο ουρανός».