Η ταινία «Σημείο Βρασμού» (Boiling Point) του Philip Barantini έρχεται στις 10 Μαρτίου στους κινηματογράφους και σύντομα σε αποκλειστικότητα στην πλατφόρμα Cinobo. Εντυπωσιακά δομημένη ως ένα περίτεχνο μονοπλάνο και πιο αληθινή από οποιοδήποτε reality μαγειρικής έχει υπάρξει ποτέ, η ταινία-δυναμίτης με πρωταγωνιστή τον Stephen Graham ("Line of Duty", "This is England", "Venom 2") είναι ένα συναρπαστικό θρίλερ-πραγματικός εφιάλτης στην κουζίνα.
Δείτε το τρέιλερ και ελάτε παρακάτω να λάβετε μέρος στον διαγωνισμό.
Η avant-premiere της ταινίας θα γίνει στον κινηματογράφο Δαναός 1 την Τρίτη 8 Μαρτίου στις 20:00. Μετά την προβολή, ο σεφ Δημήτρης Σκαρμούτσος θα συνομιλήσει με τον κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Βασιλείου για την ταινία και την εμπειρία του ως σεφ.
Για να διεκδικήσετε μία από τις 10 διπλές προσκλήσεις για την εκδήλωση, κάντε ένα σχόλιο στο post μας στο Facebook που θα βρείτε εδώ ή αφήστε ένα σχόλιο παρακάτω σε αυτό το άρθρο. Συμμετοχές από το Σάββατο 5 Μαρτίου μέχρι και τη Δευτέρα 7 Μαρτίου στις 20:00.
Οι νικητές θα ειδοποιηθούν μέσω Facebook αμέσως μετά τη λήξη του διαγωνισμού, τη Δευτέρα 7 Μαρτίου.
Κινηματογράφος Δαναός, Λ. Κηφισίας 109, 11524 Αθήνα
Η παρουσία στην εκδήλωση προϋποθέτει συμμόρφωση με τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του κινηματογράφου.
Ανανέωση 7/3/2022: Οι νικητές και οι νικήτριες του διαγωνισμού που προέκυψαν από την κλήρωση είναι:
Eleftheria Fasoli
Ilias Mylonas
Maria Xaikali
Marios Samouris
Petros Tasounidis
Psallidas Kostas
Sofia Karamali
Stelios Papastilianos
Thalassinos Vaggelis
Κυριακή Θρασυβούλου
Σύνοψη
Ο Άντι, σεφ ενός διακεκριμένου εστιατορίου φτάνει αργοπορημένος για να διαπιστώσει ότι όλα έχουν πάει πίσω λόγω μιας ξαφνικής επιθεώρησης από το υγειονομικό. Και τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί. Μέσα στη διάρκεια μίας και μόνο βάρδιας, ο Άντι και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του εστιατορίου καλούνται να αντιμετωπίσουν παράλογους πελάτες, τσακωμούς ανάμεσα στο προσωπικό, ατυχήματα, τραυματισμούς, ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν και όλα αυτά με τις παραγγελίες να τρέχουν και την κουζίνα να πρέπει να ανταπεξέλθει. Θα τα καταφέρει να ανταποκριθεί σε άλλη μια βραδιά εξοντωτικής πίεσης; Σε αυτήν την κουζίνα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται…
Ποιος είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας Φίλιπ Μπαραντίνι
Ο Φίλιπ Μπαραντίνι είναι βραβευμένος σκηνοθέτης που ξεκίνησε την καριέρα του μπροστά από την κάμερα στο ποδοσφαιρικό δράμα του καναλιού Sky, Dream Team. Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε πληθώρα ταινιών και τηλεοπτικών σειρών όπως τα Band of Brothers (HBO), Ned Kelly (Universal Pictures), Chernobyl (HBO). Τα τελευταία χρόνια ο Φίλιπ ακολουθεί το πάθος του για τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία κι έχει γρήγορα καταξιωθεί στον χώρο για τη σκηνοθετική του ικανότητα και την πρωτοποριακή του ματιά. Κάποιες από τις ταινίες του είναι τα Seconds Out (μικρού μήκους), Boiling Point (μικρού μήκους γυρισμένο σε μία λήψη), Villain (το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως). Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Boiling Point (η εξέλιξη της ομώνυμης μικρού μήκους ταινίας του) είναι επίσης γυρισμένη σε μονοπλάνο, χωρίς κανένα cut για 90 λεπτά! Φέτος προβλήθηκε στο BBC η πρώτη του τηλεοπτική σειρά με τίτλο The Responder, με τον Μάρτιν Φρίμαν.
Η συνέντευξη που παραχώρησε στο Cinobo ο Φίλιπ Μπαραντίνι
Όταν γυρίσατε τη μικρού μήκους στην οποία βασίστηκε αυτή η ταινία, πιστεύατε ότι θα εξελιχθεί σε μεγάλου μήκους μονοπλάνο;
Λόγω της εμπειρίας μου, δουλεύοντας ως σεφ για 12 χρόνια, είχα την ιδέα να γυρίσω μια ταινία σε μια κουζίνα. Δεν είχα σκεφτεί το μέγεθός της παρά μόνο όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε τη μικρού μήκους σχεδόν σαν απόδειξη ότι μπορούσαμε να το κάνουμε. Η απόφαση για το μονοπλάνο πάρθηκε αφού μίλησα με τον διευθυντή φωτογραφίας και του είπα, «Θέλω να το γυρίσω ως κάτι ρεαλιστικό και κάπως χαοτικό, με τους διαλόγους να πατάνε ο ένας πάνω στον άλλο, με φρενήρη ρυθμό…»
Δυσκολευτήκατε να μετατρέψετε τη μικρού μήκους σε μεγάλου;
Με τον συνεργάτη μου, τον Τζέιμς Κάμινγκς, είχαμε πολλές ιδέες για το πώς να το κάνουμε. Μίλησα με τον Στίβεν Γκράχαμ που πρωταγωνιστεί στη μικρού μήκους και τον ρώτησα αν ενδιαφερόταν να κάνουμε το Σημείο Βρασμού μεγάλου μήκους, και απάντησε «Εννοείται». Μία ιδέα ήταν να ξαναγυρίσουμε τη μικρού μήκους αυτούσια ως τα πρώτα 20 λεπτά της νέας ταινίας και μετά να το συνεχίσουμε πιο συμβατικά με κοψίματα και μοντάζ κ.λπ. Αλλά δεν με ενθουσίαζε αυτή η ιδέα. Το μονοπλάνο και το να είναι κάπως σαν βιωματική εμπειρία μας ενθουσίασε όλους – τους ηθοποιούς, εμένα και τον διευθυντή φωτογραφίας – οπότε έκατσα στο κρεβάτι μου ένα βράδυ και σκέφτηκα, «Πώς θα μπορούσαμε να γυρίσουμε μία μεγάλου μήκους σαν μονοπλάνο;» Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, δεν είχαμε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να γίνει μεγάλου μήκους μέχρι που είδαμε πόσο καλά τα πήγε η μικρού μήκους.
Στη μικρού μήκους ακολουθείτε μόνο τον χαρακτήρα του Στίβεν. Γιατί άλλαξε αυτό σε αυτή τη βερσιόν;
Το να ακολουθούμε μόνο τον Στίβεν θα μας περιόριζε αρκετά σε σχέση με το τι μπορούμε να δούμε και να κάνουμε γιατί θα μπορούσε να πάει μόνο σε συγκεκριμένα μέρη. Ως σεφ, δεν θα ήθελα να πάει σε όλα τα τραπέζια. Θα πήγαινε μόνο στα σημαντικά τραπέζια. Δεν θα πήγαινε πουθενά αλλού στο εστιατόριο. Οπότε βγάλαμε κάποιους κανόνες: δεν ήθελα να αφήσω το κοινό να πάρει ανάσα, οπότε ο κανόνας στη μικρού μήκους ήταν ότι δεν θα αφήναμε ποτέ τον Στίβεν, ο κανόνας στη μεγάλου μήκους όμως ήταν ότι πάντα θα ακολουθούσαμε κάποιον χαρακτήρα. Η κάμερα δεν μπορούσε να τριγυρνάει μόνη της. Έπρεπε πάντα να κινητοποιείται από κάποιον.
Πόσες φορές υπολογίζατε να γυρίσετε το μονοπλάνο; Για πόσο καιρό είχατε κλείσει τους ηθοποιούς;
Αυτό κι αν ήταν πρόκληση! Αποφασίσαμε να προγραμματίσουμε 4 βράδια για να το γύρισμα. Θα το γυρίζαμε δύο φορές κάθε βράδυ. Διαδραματίζεται Μάρτιο οπότε έχει ακόμα λίγο φως έξω. Θα ξεκινούσαμε γύρω στις 6 το απόγευμα. Αλλά μετά άρχισε να γίνεται χαμός με τον κορονοϊό. Τη δεύτερη μέρα μαζεύτηκαν όλοι και είπαν ότι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ κλειστοφοβικό και πολύ επικίνδυνο. Ήμασταν πάνω από 150 άτομα εκεί ταυτόχρονα. Οπότε τελικά είχαμε μόνο δύο μέρες γυρισμάτων.
Πώς σχεδιάσατε όλες τις κινήσεις της κάμερας;
Το έκανα πρόβα με τον διευθυντή φωτογραφίας κάθε μέρα για δύο εβδομάδες, πρώτα με το κινητό του και με μένα να τρέχω γύρω γύρω στο εστιατόριο και να παίζω όλους τους χαρακτήρες. Μετά φέραμε μια DSLR κάμερα. Μετά φτιάξαμε μια κατασκευή, κάτι σαν σακίδιο, για την κάμερα, που επέτρεπε στον καμεραμάν να έχει το σώμα της κάμερας στην πλάτη του, αλλά με τον φακό αποσπώμενο ώστε να μπορεί να τον χειρίζεται σαν DSLR, και το βάρος να μοιράζεται ομοιόμορφα σε όλο το σώμα του. Γυρίσαμε πολύ υλικό behind-the-scenes και ίσως κάνουμε ένα 30λεπτο ντοκιμαντέρ για να δείξουμε στον κόσμο τι περάσαμε!