Συνομιλώντας με τη Χρύσα Ποζίδου

Την παρακολούθησα στον μονόλογο «Μα πού πήγε η Ελένη?» κι εντυπωσιάστηκα τόσο από την αμεσότητα της ερμηνείας της όσο και από το κείμενο, το οποίο έγραψε η ίδια. Την συνάντησα για έναν ωραίο καφέ και μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Ο λόγος για τη Χρύσα Ποζίδου, μια ηθοποιό ταλαντούχα, με χιούμορ που έχει πολλά να πει. Ας την γνωρίσουμε καλύτερα!

MixGrill: Χρύσα, χαίρομαι πολύ που κάνουμε αυτή την κουβέντα. Μίλησέ μας για εσένα. Πώς σε κέρδισε το θέατρο; Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Χρύσα Ποζίδου: Άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο όταν ήμουν 15 χρονών. Στη Γ’ τάξη του Γυμνασίου, ο φιλόλογος μας κος Γρηγορίου, αποφάσισε να ανεβάσουμε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη. Ήμασταν λοιπόν 5 Ιφιγένειες, 5 Ορέστηδες κ.ο.κ. Εγώ είχα παίξει τον ρόλο μιας από τις Ιφιγένειες. Μετά από αυτό ερωτεύτηκα το θέατρο και όλη τη διαδικασία δημιουργίας μιας παράστασης. Άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά αρχικά στον Δήμο της Βάρης, έπειτα της Βούλας, μετά σε εργαστήρια. Το ένα έφερε το άλλο και κατέληξα στη Δραματική σχολή. 

MG: Παρακολούθησα τον μονόλογό σου «Μα πού πήγε η Ελένη?». Τι σε ώθησε να πραγματευτείς ένα ζήτημα πιο επίκαιρο από ποτέ; 

ΧΠ: Η ενδοοικογενειακή βία και γενικότερα η βία κατά των γυναικών είναι ένα θέμα που με απασχολούσε και με απασχολεί πολλά χρόνια της ζωής μου. Ούσα γυναίκα έχω κι εγώ η ίδια προσωπικά κάποια βιώματα ψυχολογικής και λεκτικής βίας, όπως και γυναίκες της οικογένειάς μου, φίλες μου, γνωστές μου… Άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο. Πιστεύω πως 9 στις 10 γυναίκες έχουν δεχτεί βία από τον σύντροφο τους. Είναι λυπηρό. Πώς να μην μιλήσεις, λοιπόν, για αυτό; 

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το ότι είχα ήδη ξεκινήσει να γράφω τον μονόλογο της «Ελένης» και στην πορεία, τον Ιανουάριο, προέκυψε το θέμα με την κα Ζέτα Δούκα. Πραγματικά συγκλονίστηκα αλλά κατάλαβα πως ήμουν στον σωστό δρόμο, συντονισμένη! Το έδαφος είναι πρόσφορο και τώρα είναι η στιγμή για να μιλήσεις. Έτσι κι εγώ, εδώ, με τον τρόπο μου, μιλάω! Κι ελπίζω μέσα από αυτό να δώσω το θάρρος και σε άλλες γυναίκες να μιλήσουν!

MG: Είναι η πρώτη φορά που επιχειρείς να γράψεις η ίδια;

ΧΠ: Ναι, είναι η πρώτη φορά! Ένιωθα αρκετά ανασφαλής με αυτό το κομμάτι. Καθώς δεν έχω κάνει κάποιες σπουδές επάνω στη συγγραφή, ένιωθα πως δε θα είναι αρκετά… λογοτεχνικό να το πω; Τελικά επηρεασμένη από κάποια θεατρικά έργα που διάβασα, τα οποία ήταν πιο άμεσα στον λόγο τους, αποφάσισα να γράψω κι εγώ με αυτόν τον τρόπο. Κι έτσι προέκυψε αυτό το έργο. Είναι άμεσο κι απλό. 

MG: Μίλησέ μας για την παράσταση.

ΧΠ: Η παράσταση είναι στην ουσία μια αφήγηση. Η αφήγηση της Ελένης – της ηρωίδας μας – για το πώς γνωρίστηκε, ερωτεύτηκε, αφομοιώθηκε και τέλος, κακοποιήθηκε. Είναι η ιστορία από την πλευρά της γυναίκας. Βλέπουμε μέσα από αυτή πώς ένιωσε, τι σκεφτόταν, γιατί δεν αντιδρούσε. Είναι κατά κάποιον τρόπο το ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που καταλήγει να κακοποιείται. 

MG: Ποια είναι η απήχηση της παράστασης στο κοινό; Έχουν επικοινωνήσει μαζί σου γυναίκες που έχουν βιώσει ενδοοικογενειακή βία;

ΧΠ: Ναι, συνήθως, αφού δουν την παράσταση, με πλησιάζουν και μου μιλάνε είτε για τις δικές τους εμπειρίες, είτε για τις εμπειρίες κάποιων κοντινών τους ανθρώπων. Είναι κάτι που μας ενώνει με έναν τρόπο. Τόσοι αιώνες κακοποίησης, σιωπής και ντροπής. Γιατί μας έχουν μάθει να ντρεπόμαστε για αυτό. Μας έχουν μάθει πως, όταν μας κακοποιούν, με όποιον τρόπο, εμείς φταίμε. Εμείς έχουμε κάνει κάπου λάθος. Χαίρομαι που τον τελευταίο χρόνο έχει αλλάξει αυτό. 

MG: Νομίζω πως γνωρίζω την απάντησή σου αλλά δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω: Θεωρείς πως ο καλλιτέχνης οφείλει να παίρνει θέση απέναντι σε φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα μέσα από το έργο του;

ΧΠ: Η τέχνη πάντα παίρνει θέση απέναντι σε φλέγοντα ζητήματα. Υπάρχουν άπειρα καλλιτεχνικά έργα, είτε θεατρικά, είτε πίνακες ζωγραφικής, είτε μουσικής που πραγματεύονται φλέγοντα ζητήματα. Όταν βιώνεις κάτι τόσο έντονα, νομίζω ότι έχοντας μέσα σου αυτήν την καλλιτεχνική ανησυχία, το κάνεις εφόσον έχεις και θέλεις κάτι να πεις. Δε μπορώ όμως να πω ότι «οφείλει» κανείς να το κάνει. Εάν κάποιος νιώσει έτοιμος ή θέλει να εκτεθεί, θα το κάνει. Διαφορετικά, δεν πειράζει. Είναι σαν να λέω με έναν τρόπο στα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας ότι οφείλουν να μιλήσουν. 

Λίγο πριν ολοκληρωθεί η συνάντησή μας, την ρώτησα για τα μελλοντικά της σχέδια. Η ίδια μου είπε πως ο μονόλογος της «Ελένης» θα ήθελε να ακουστεί, να γίνει πιο γνωστός στο ευρύ κοινό, ενώ δεν αποκλείει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, μια περιοδεία το καλοκαίρι. Της το ευχόμαστε ολόψυχα, καθώς είναι μια παράσταση που πρέπει να παρακολουθήσουν άνθρωποι όλων των ηλικιών. 

Στοιχεία παράστασης:

Για δύο παραστάσεις ακόμα, 1 και 8 Απριλίου, στις 21:15

***Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Maksym Godorozha.