Καινούργιοι δίσκοι στο grill #22

Φαινόταν να έρχεται αυτό το συναρπαστικό ντουέτο κρουστών με βιολί μετά τις πρόσφατες συνεργασίες των δύο μουσικών σε άλλους δίσκους. Επιδιώκουν το συχνά ζητούμενο μιας βάσης σε παραδοσιακές μουσικές με ταυτόχρονο άνοιγμα σε κάτι νέο, κάτι επίκαιρο και το καταφέρνουν εύστοχα με το παιξιμό τους. Τα επιπρόσθετα συνθετικά στρώματα και οι ζωντανές λούπες ενισχύουν το βάθος των όσων ακούγονται εδώ και ανταμοίβουν τις πολλαπλές ακροάσεις.

[Δημήτρης Όρλης]

Χρειάστηκαν κάποια χρόνια για να επιστρέψει ένα από τα πιο δημοφιλή σχήματα του σύγχρονου εγχώριου hip hop και μάλλον τους βγαίνει σε καλό. Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος για το αν η «Ψυχή» είναι ο καλύτερος δίσκος τους στη σύντομη μέχρι τώρα πορεία τους, είναι όμως ένας από τους καλύτερους στον χώρο αυτό για το 2023. Είναι επίσης μία ώρα μουσικής και λέξεων οι οποίες μπορούν εύκολα να προσελκύσουν νέα αυτιά στον κόσμο του hip hop. Κάμποσα από τα τραγούδια καταφέρνουν πολλά παραπάνω από αυτό, παίρνοντας και δίνοντας νόημα στο σήμερα. με στίχους που πιο συχνά συγκινούν ή ανοίγονται για συσχέτιση παρά κουράζουν ή περιαυτολογούν.

[Δημήτρης Όρλης]

Ντεμπούτο album για ένα all star pop σχήμα, με μέλη από Last Drive, Earthbound, Raindogs και αιχμή του δόρατος τα όμορφα φωνητικά της Etten (Ελένη Τζαβάρα, πάλαι ποτέ τραγουδίστρια των Film) που σε κάνει να θες ακούσεις ό,τι υπάρχει στη δισκοθήκη σου από indie βρετανική pop, σε μια κυκλοφορία άψογα συγχρονισμένη με τον ερχομό του καλοκαιριού.

[Χάρης Πολονύφης]

Με τίτλο παρμένο από τη New York Times, ο Κατρίτσης επιχειρεί να στήσει ένα drone σύμπαν το οποίο εμπνέεται και - ενδεχομένως - εκφράζει τη σαπίλα στην οποία ζούμε. Το μοναδικό και ομώνυμο κομμάτι έχει αυξομειώσεις στην ένταση που το διέπει, δεν είναι καθόλου δυσπρόσιτο στην ακρόαση και εξελίσσεται αργά σε κάτι ανεπαίσθητα πιο δραστήριο, μα το ίδιο μουντό. Όπως το εξώφυλλο, όπως και η πηγή του.

[Δημήτρης Όρλης]

Μια ακόμα ανατομή του αστικού ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στην οργή, τον ρομαντισμό και τη μελαγχολία, από έναν μουσικό που εξακολουθεί να αφορά το εδώ και το τώρα ενός (κυρίως) νεανικού κοινού, παρότι σταθερά... ρετρογέρνει. Έχει τις μελωδίες, καταπιάνεται με τα σωστά θέματα, ξέρει το συνθηματικό που ανοίγει την είσοδο του κρυφού σπηλαίου από το οποίο αντλεί την ενεργητικότητα και το τσαγανό του. Η σούμα, πάντως, μάλλον αντικατοπτρίζει τη βιασύνη - την τσαπατσουλιά - που εκπροσωπεί ο τίτλος…

[Μιχάλης Τσαντίλας]