Η Μαρία Ζλατάνη εμφανίστηκε ως Alkyone πριν τέσσερα χρόνια περίπου, αλλά το όνομά της άρχισε να συζητείται πολύ φέτος με την ωραία διασκευή της στο παραδοσιακό ηπειρώτικο «Ξενιτεμένα Μου Πουλιά» και στο «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ακολούθησε στα τέλη Μάϊου η κυκλοφορία του ντεμπούτου αγγλόφωνου άλμπουμ της "Exit Sign" και η εμφάνισή της στα Πανοραμικά Σκαλιά του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος στο πλαίσιο των συναυλιών Music Escapades. Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης το ραντεβού του κοινού μαζί της δόθηκε στην ταράτσα του Gazarte σε ένα πιο mainstream πλαίσιο, που τελικά το έφερε στα μέτρα της και μας έκανε συνοδοιπόρους στο μουσικό της ταξίδι.
Λίγο πριν τις 22:00 και ενώ ο χώρος είχε γεμίσει, η Alkyone ξεκίνησε την εμφάνιση της με το "Oh Mother", ένα τραγούδι από το δίσκο της που κατά κάποιον τρόπο δίνει το ηχητικό και στιχουργικό της στίγμα ("I don't wanna be great, i wanna be true"), για να ακολουθήσει το "Genesis", άλλο ένα ωραίο κομμάτι από το "Exit Sign".
Αφού μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας στη συναυλία, κάθισε στο πιάνο (μην γνωρίζοντας να παίζει κιθάρα, όπως μας είπε, τα κομμάτια της είναι γραμμένα στο πιάνο, για αυτό και η συνεχής εναλλαγή μεταξύ όρθιας στάσης στο μικρόφωνο και πίσω από το πιάνο) και ερμήνευσε το «Ξενιτεμένα Μου Πουλιά» αποσπώντας το πρώτο δυνατό χειροκρότημα της βραδιάς. Ακολούθησε το «Αερικό» και η εξομολόγηση της Alkyone για τη ιδιαίτερη αγάπη που τρέφει για την παραδοσιακή μουσική.
Οι διασκευές που κάνει αποτελούν κομβικό μέρος κάθε εμφάνισής της και όλες έχουν νόημα ύπαρξης, αφού εξυπηρετούν συγκεκριμένο μουσικό concept, όντας αγαπημένα της τραγούδια που τη συνδέουν με μέρη, ανθρώπους και εικόνες που αγάπησε και που την έκαναν να σκεφτεί γενικότερα την κατάσταση του κόσμου γύρω της. Για αυτό η εκτέλεση του "Masters Of War" του Bob Dylan, από τα αγαπημένα της τραγούδια όπως είπε, εξυπηρετεί αυτό το μουσικό όραμα της και η προσθήκη γκάιντας το κάνει πιο ατμοσφαιρικό. Η ατμόσφαιρα είναι έτσι και αλλιώς αναπόσπαστο στοιχείο όλων των συνθέσεων, με τα αγγλόφωνα indie folk κομμάτια να βγάζουν κάτι το παραμυθένιο, σαν τραγούδια της Enya, της Björk ή του soundtrack της τριλογίας του Lord Of The Rings, βασική επιρροή της, σύμφωνα με δήλωσή της.
Το "Landslide" των Fleetwood Mac παίχτηκε και αυτό ωραία, με την εικόνα της Alkyone στο πιάνο να θυμίζει τη μυστικιστική αύρα που έβγαζε η Stevie Nicks με το γκρουπ της, ενώ για το "The Wolves (Act I & II)" του Bon Iver μοιράστηκε μαζί μας τη μεγάλη αγάπη που του έχει σε μια πολύ ωραία εκτέλεση και ένα ορμητικό ροκ κλείσιμο από τους μουσικούς που τη συνόδευαν, τον Σάκη Αζά στην κιθάρα, τον Στέφανο Σεκέρογλου στο βιολί, τον Τόλη Δεληγιάννη στο μπάσο, τον Πρόδρομο Μυστακίδη στα ντραμς και τον Κωνσταντίνο Λάζο στην γκάιντα.
Συνέχεια με κάποια ακόμα παραδοσιακά κομμάτια: μικρασιάτικο νανούρισμα (αφιερωμένο σε μια καλή της φίλη που έγινε μητέρα), το «Απάνω Στην Τριανταφυλλιά» από τη μακεδονική μουσική παράδοση και ένα θρακιώτικο μοιρολόι. Είναι περίτεχνος ο τρόπος που εναλλάσσει το ρεπερτόριό της, μπολιάζοντας με παράδοση τις ροκ φόρμες και με δυναμισμό τα δημοτικά κομμάτια, φτιάχνοντας κάτι μουσικά ενιαίο και τελικά ταιριαστό.
Το "Society", το "Hold On" και το "The Garden" σε όμορφες εκτελέσεις έριξαν φως στο "Exit Sign", ενώ το "Mine", τραγούδι που ξεκίνησε να γράφεται στο Μουσικό Χωριά του Αγίου Λαυρέντιου στο Πήλιο πριν πέντε χρόνια, ερμηνεύτηκε μαζί με τον έτερο συνθέτη Νικήτα Ταμπάκη σε μια ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς, μιας και ήταν στο κοινό άρτι αφιχθείς από Αμερική.
Η Alkyone έχει ξεκάθαρη μουσική και αισθητική ταυτότητα, ωραίες ενορχηστρώσεις και μια όμορφη και ιδιαίτερα εκφραστική φωνή. Για σχεδόν δυο ώρες μάς ταξίδεψε στις θάλασσές του νου της και μοιράστηκε μαζί μας την άδολη αγάπη της για αυτό που κάνει. Το μέλλον σίγουρα της ανήκει.