Με αφορμή τις εμφανίσεις των Calexico σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα ο Δημήτρης Αντωνόπουλος μίλησε με ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος, τον John Convertino (drums, κρουστά, πιάνο).
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα απ’όλα είναι τιμή μας! Είστε έτοιμοι για την Αθήνα; Τι να περιμένουμε από εσάς εδώ; Όπως ξέρετε έχετε πολλούς θαυμαστές για πολλά χρόνια εδώ...
John Convertino: Πραγματικά ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Μέσα από όλες τις δυσκολίες που έπρεπε να περάσουμε, επιστρέφουμε σε αυτό που είναι το πιο σημαντικό για όλους μας, τη Μουσική! Έχουμε κάποια καινούργια ταργούδια που θα παίξουμε, έχουμε ξεθάψει και κάποια πολύ παλιά, ένα νέο μουσικό στα πλήκτρα τον Sergio Mendosa και ένα νέο μπασίστα που τραγουδάει επίσης, τον Ryan Alfred. Θα διασκεδάσουμε!
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις κάποια ιστορία για τη δημιουργία του ‘Sinner In The Sea’; Πραγματικά εκπληκτικό τραγούδι.
J.C.: Ευχαριστούμε. Αυτό το τραγούδι, καθώς το ηχογραφούσαμε, νιώσαμε ότι είναι το αυθεντικό κατάλληλο άνοιγμα του δίσκου. Δουλεύαμε πάνω σε διάφορες ιδέες αλλά όταν δημιουργήθηκε το κομμάτι αυτό, ήξερα ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Στιχουργικά, ο Joey (σ.σ. Joey Burns - φωνή, κιθάρα, μπάσο, τσέλο, πλήκτρα) εμπνεύστηκε από ένα βιβλίο με τίτλο ‘The World That Made New Orleans’. Το βιβλίο αυτό σε συνδυασμό με ένα ταξίδι στην Αβάνα της Κούβας για μια ηχογράφηση με την Amparo Sanchez μας αποκάλυψε τις ομοιότητες με τη ζωή στην Αριζόνα στα σύνορα με το Μεξικό, το πως είμαστε όλοι συνδεδεμένοι αλλά παράλληλα μας χωρίζουν κυβερνητικοί τοίχοι και εμπάργκο.
Δ.Α.: Νομίζω ότι το ‘Algiers' είναι ένας ‘τυπικός’ Calexico δίσκος (με πολλές μεταδόσεις στη ραδιοφωνική μου εκπομπή μέσα στο 2012), από την άλλη, όμως, είναι ένα νέο βήμα για τη μουσική και τον ήχο σας. Πως νιώθετε αλήθεια για το νέο άλμπουμ;
J.C.: Νομίζω ότι τα 4 χρόνια ζωής που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο δίσκο ακούγονται στον νέο. Προσπαθούμε να βάζουμε την προσωπική εμπειρία στη μουσική μας. Νιώθω πολύ καλά για το δίσκο. Νομίζω ότι ήταν σημαντικό για εμάς να κρατήσουμε την αισθητική του ήχου μας, αλλά παράλληλα να συνεχίσουμε να εξερευνούμε τις βαθύτερες αισθήσεις μας.
Δ.Α.: Είμαστε χωμένοι στα σκατά (για να το πούμε ευθέως) εδώ στην Ελλάδα, όπως μάλλον ξέρετε. Είμαστε υπό καθεστώς Δ.Ν.Τ. 3 χρόνια τώρα. Υπάρχει ζωή πέρα από το τραπεζικό σύστημα ή είμαστε απλά οι νέοι σκλάβοι που δουλεύουμε για τις αγορές;
J.C.: Προσωπικά, μας βλέπω όλους στα σκατά αυτή την εποχή, απλά έχω την αίσθηση ότι κάποιες χώρες το κρύβουν καλύτερα από κάποιες άλλες. Προσπαθώντας να μην είμαι πολύ απαισιόδοξος και λίγο ρεαλιστής, νομίζω ότι τα οικονομικά προβλήματα παγκοσμίως μας σπρώχνουν προς μια μεγάλη αλλαγή... που τελικά είναι καλό πράγμα.
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις κάποιες από τις μουσικές επιρροές σας σαν μπάντα;
J.C.: Αυτή η λίστα μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη... αλλά μετά χαράς θα σου πω κάποια ονόματα: The Beatles, The Rolling Stones, Bob Dylan, Neal Young, Afro Cuban μουσική, πορτογαλικά Fado, Reggea, μουσική Αιθιοπίας, Miles Davis, Charlie Mingus, Joni Mitchell, Hank Williams, Lightning Hopkins, Eric Satie, Igor Stravinski, Gustav Mahler, Frank Sinatra, The Staple Family, Billy Holiday και η λίστα συνεχίζεται....
Δ.Α.: Νιώθετε σαν ‘desert rockers’, όπως σας περιγράφει το περιοδικό UNCUT;
J.C.: Ναι, οι δημοσιογράφοι πάντα κολλάνε την έρημο με τη μουσική μας καθώς είναι τόσο εύκολο να το κάνεις και η έρημος είναι ένα πολύ αναγνωρίσιμο μέρος. Αλλά νιώθω ότι η μουσική είναι πάνω από αυτό και πάντα ήταν.
Δ.Α.: Ο νέος σας δίσκος ακούγεται πολύ φρέσκος! Πραγματικά φρέσκος. Δουλεύετε ήδη για τον επόμενο; Υπάρχει κάποιο νέο project;
J.C.: Ευχαριστούμε πολύ, και εγώ αυτό πιστεύω. Όταν παίζουμε ζωντανά τα νέα τραγούδια καταλαβαίνουμε ότι έχουν «κότσια» και το κάτι παραπάνω. Νομίζω ότι πάντα δουλεύουμε για τον επόμενο δίσκο... Στο παρελθόν αφήναμε ανοικτά τα χρονικά περιθώρια για κάποιο νέο δίσκο, αλλά τώρα, δεδομένου του ότι πέρασε αρκετός καιρός από τον προηγούμενο, θα ήταν καλή ιδέα ο επόμενος δίσκος να κυκλοφορήσει νωρίτερα από ότι συνήθως.
Δ.Α.: Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια χρονομηχανή για τις επόμενες 24 ώρες (!). Που θα ήθελες να πας για μια ολόκληρη ημέρα και γιατί;
J.C.: Μόλις είμασταν στο San Diego και πήγα για ένα τρέξιμο στην παραλία, και έπεσα στο νερό και έπαιξα με τα κύματα. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα σαν και αυτό. Έτσι, θα ήθελα να ήμουν κοντά στη θάλασσα, σε ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια και παράθυρα που ανοίγουν, με ένα όμορφο παλιό πιάνο και μια καλά εξοπλισμένη κουζίνα.
Δ.Α.: Μπορείς να μου αναφέρεις τους 5 πιο αγαπημένους σου δίσκους;
J.C.: Kind of Blue - Miles Davis, A Love Supreme - John Coltrane, The Early Piano Works of Erik Satie, The Rite of Spring - Igor Stravinski, Let's Stay Together - Al Jackson.
Δ.Α.: Για το τέλος, υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στιγμή από παλαιότερες συναυλίες σας εδώ; Μια πραγματικά καλή...
J.C.: Τόσες πολλές ιδιαίτερες και ξεκαρδιστικές στιγμές στην Ελλάδα! Το να διαλέξω μια από αυτές θα ήταν άδικο... Πραγματικά θα έπρεπε να γράψω βιβλίο. Μια από τις αγαπημένες μου συναυλίες ήταν όταν παίξαμε στις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις και μας συνόδευσαν στη σκηνή οι φίλοι μας Beirut και τους A Hawk and a Hawksaw. Υπήρχε πολύ διάφανο ελληνικό ποτό σε αμφίβολης προέλευσης μπουκάλια... μουσική πάνω και κάτω από τη σκηνή και πολύ γέλιο!!!
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα απ’όλα είναι τιμή μας! Είστε έτοιμοι για την Αθήνα; Τι να περιμένουμε από εσάς εδώ; Όπως ξέρετε έχετε πολλούς θαυμαστές για πολλά χρόνια εδώ...
John Convertino: Πραγματικά ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Μέσα από όλες τις δυσκολίες που έπρεπε να περάσουμε, επιστρέφουμε σε αυτό που είναι το πιο σημαντικό για όλους μας, τη Μουσική! Έχουμε κάποια καινούργια ταργούδια που θα παίξουμε, έχουμε ξεθάψει και κάποια πολύ παλιά, ένα νέο μουσικό στα πλήκτρα τον Sergio Mendosa και ένα νέο μπασίστα που τραγουδάει επίσης, τον Ryan Alfred. Θα διασκεδάσουμε!
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις κάποια ιστορία για τη δημιουργία του ‘Sinner In The Sea’; Πραγματικά εκπληκτικό τραγούδι.
J.C.: Ευχαριστούμε. Αυτό το τραγούδι, καθώς το ηχογραφούσαμε, νιώσαμε ότι είναι το αυθεντικό κατάλληλο άνοιγμα του δίσκου. Δουλεύαμε πάνω σε διάφορες ιδέες αλλά όταν δημιουργήθηκε το κομμάτι αυτό, ήξερα ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Στιχουργικά, ο Joey (σ.σ. Joey Burns - φωνή, κιθάρα, μπάσο, τσέλο, πλήκτρα) εμπνεύστηκε από ένα βιβλίο με τίτλο ‘The World That Made New Orleans’. Το βιβλίο αυτό σε συνδυασμό με ένα ταξίδι στην Αβάνα της Κούβας για μια ηχογράφηση με την Amparo Sanchez μας αποκάλυψε τις ομοιότητες με τη ζωή στην Αριζόνα στα σύνορα με το Μεξικό, το πως είμαστε όλοι συνδεδεμένοι αλλά παράλληλα μας χωρίζουν κυβερνητικοί τοίχοι και εμπάργκο.
Δ.Α.: Νομίζω ότι το ‘Algiers' είναι ένας ‘τυπικός’ Calexico δίσκος (με πολλές μεταδόσεις στη ραδιοφωνική μου εκπομπή μέσα στο 2012), από την άλλη, όμως, είναι ένα νέο βήμα για τη μουσική και τον ήχο σας. Πως νιώθετε αλήθεια για το νέο άλμπουμ;
J.C.: Νομίζω ότι τα 4 χρόνια ζωής που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο δίσκο ακούγονται στον νέο. Προσπαθούμε να βάζουμε την προσωπική εμπειρία στη μουσική μας. Νιώθω πολύ καλά για το δίσκο. Νομίζω ότι ήταν σημαντικό για εμάς να κρατήσουμε την αισθητική του ήχου μας, αλλά παράλληλα να συνεχίσουμε να εξερευνούμε τις βαθύτερες αισθήσεις μας.
Δ.Α.: Είμαστε χωμένοι στα σκατά (για να το πούμε ευθέως) εδώ στην Ελλάδα, όπως μάλλον ξέρετε. Είμαστε υπό καθεστώς Δ.Ν.Τ. 3 χρόνια τώρα. Υπάρχει ζωή πέρα από το τραπεζικό σύστημα ή είμαστε απλά οι νέοι σκλάβοι που δουλεύουμε για τις αγορές;
J.C.: Προσωπικά, μας βλέπω όλους στα σκατά αυτή την εποχή, απλά έχω την αίσθηση ότι κάποιες χώρες το κρύβουν καλύτερα από κάποιες άλλες. Προσπαθώντας να μην είμαι πολύ απαισιόδοξος και λίγο ρεαλιστής, νομίζω ότι τα οικονομικά προβλήματα παγκοσμίως μας σπρώχνουν προς μια μεγάλη αλλαγή... που τελικά είναι καλό πράγμα.
Δ.Α.: Μπορείς να μου πεις κάποιες από τις μουσικές επιρροές σας σαν μπάντα;
J.C.: Αυτή η λίστα μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη... αλλά μετά χαράς θα σου πω κάποια ονόματα: The Beatles, The Rolling Stones, Bob Dylan, Neal Young, Afro Cuban μουσική, πορτογαλικά Fado, Reggea, μουσική Αιθιοπίας, Miles Davis, Charlie Mingus, Joni Mitchell, Hank Williams, Lightning Hopkins, Eric Satie, Igor Stravinski, Gustav Mahler, Frank Sinatra, The Staple Family, Billy Holiday και η λίστα συνεχίζεται....
Δ.Α.: Νιώθετε σαν ‘desert rockers’, όπως σας περιγράφει το περιοδικό UNCUT;
J.C.: Ναι, οι δημοσιογράφοι πάντα κολλάνε την έρημο με τη μουσική μας καθώς είναι τόσο εύκολο να το κάνεις και η έρημος είναι ένα πολύ αναγνωρίσιμο μέρος. Αλλά νιώθω ότι η μουσική είναι πάνω από αυτό και πάντα ήταν.
Δ.Α.: Ο νέος σας δίσκος ακούγεται πολύ φρέσκος! Πραγματικά φρέσκος. Δουλεύετε ήδη για τον επόμενο; Υπάρχει κάποιο νέο project;
J.C.: Ευχαριστούμε πολύ, και εγώ αυτό πιστεύω. Όταν παίζουμε ζωντανά τα νέα τραγούδια καταλαβαίνουμε ότι έχουν «κότσια» και το κάτι παραπάνω. Νομίζω ότι πάντα δουλεύουμε για τον επόμενο δίσκο... Στο παρελθόν αφήναμε ανοικτά τα χρονικά περιθώρια για κάποιο νέο δίσκο, αλλά τώρα, δεδομένου του ότι πέρασε αρκετός καιρός από τον προηγούμενο, θα ήταν καλή ιδέα ο επόμενος δίσκος να κυκλοφορήσει νωρίτερα από ότι συνήθως.
Δ.Α.: Ας κάνουμε ένα ταξίδι με μια χρονομηχανή για τις επόμενες 24 ώρες (!). Που θα ήθελες να πας για μια ολόκληρη ημέρα και γιατί;
J.C.: Μόλις είμασταν στο San Diego και πήγα για ένα τρέξιμο στην παραλία, και έπεσα στο νερό και έπαιξα με τα κύματα. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα σαν και αυτό. Έτσι, θα ήθελα να ήμουν κοντά στη θάλασσα, σε ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια και παράθυρα που ανοίγουν, με ένα όμορφο παλιό πιάνο και μια καλά εξοπλισμένη κουζίνα.
Δ.Α.: Μπορείς να μου αναφέρεις τους 5 πιο αγαπημένους σου δίσκους;
J.C.: Kind of Blue - Miles Davis, A Love Supreme - John Coltrane, The Early Piano Works of Erik Satie, The Rite of Spring - Igor Stravinski, Let's Stay Together - Al Jackson.
Δ.Α.: Για το τέλος, υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στιγμή από παλαιότερες συναυλίες σας εδώ; Μια πραγματικά καλή...
J.C.: Τόσες πολλές ιδιαίτερες και ξεκαρδιστικές στιγμές στην Ελλάδα! Το να διαλέξω μια από αυτές θα ήταν άδικο... Πραγματικά θα έπρεπε να γράψω βιβλίο. Μια από τις αγαπημένες μου συναυλίες ήταν όταν παίξαμε στις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις και μας συνόδευσαν στη σκηνή οι φίλοι μας Beirut και τους A Hawk and a Hawksaw. Υπήρχε πολύ διάφανο ελληνικό ποτό σε αμφίβολης προέλευσης μπουκάλια... μουσική πάνω και κάτω από τη σκηνή και πολύ γέλιο!!!