Bibio – Ambivalence Avenue (Warp)Το Ambivalence Avenue ακούγεται περισσότερο σαν συλλογή παρά σαν κανονικό album, υπάρχει αισθητική συνάφεια των κομματιών, αλλά κανένα δεν θυμίζει στο στυλ κάποιο άλλο μέσα στο δίσκο. Η εντυπωσιακή ποικιλία του δίσκου συνδυάζεται με μία αναπάντεχη συνεκτικότητα, ενώ η αδιάκοπη αλλαγή του στυλ εμποδίζει τη αδράνεια του ήχου. Ο παράτολμα έξυπνος Wilkinson πλέκει τη μία μουσική φόρμα μετά την άλλη, με εμφανή ευκολία από την electronica στη folk και από το funk στο experimental hip-hop και ενώ φαινομενικά αντιπαραθέτει μουσικά είδη, στην πραγματικότητα τα ενώνει σε ένα. Ο Bibio έρχεται με αποφασιστικότητα και προσήλωση να συλλάβει τη λεπτή στιγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, αυτή την πολύτιμη και αμφίθυμη στιγμή.
Μελωδικοί, παρά τα βαριά- και πολλές φορές ασήκωτα- πλήκτρα, υπέροχα και sexy τα φωνητικά, η διάθεση χορευτική έως και disco , το κλίμα φτιάχνει ο David Sitek από τους TV On The Radio στην εξαιρετική από κάθε άποψη παραγωγή, η οποία και κλέβει και την παράσταση.
Με ένα από τα πιο όμορφα φετινά τραγούδια (Lemonpie), μία από τις καλύτερες διασκευές φέτος (Kiss), σημαντικές συμμετοχές (Σαβίνα Γιαννάτου, Madame Bouche, Dr. Hector, The Boy, Sportex), αρκετή εσωστρέφεια, γεμάτο έμπνευση και ταλέντο, παίρνει δικαιωματικά το τίτλο του πιο ενδιαφέροντος ελληνικού δίσκου για το 2009.
Ο Σουηδός στην καταγωγή Andreas Tilliander, στον ambient δίσκο της χρονιάς, προσεγγίζει υπνωτισμένα και νωχελικά τη σιωπή με όργανα κυρίως αναλογικά και επιρροές σαφέστατα kraut. Με πλήρη αφοσίωση.
Πολυεπίπεδος, παιχνιδιάρης, μαέστρος και πληθωρικός ο Dan, κατάφερε να στήσει ένα ανεπανάληπτο πάρτυ που όμοιό του δεν ακούσαμε από κανέναν άλλον μέσα στη χρονιά και αυτό στην εποχή που όλοι μοιάζουν να αντιγράφουν όλους, είναι από μόνο του τεράστια επιτυχία.
Στη χώρα μας, παραδόξως, δεν απολαμβάνουν τη αποδοχή που θα περίμενε κανείς και δεν θα την αποκτήσουν ούτε με το φετινό τους Six. Το πληθωρικό μελόδραμα, τα ακαταμάχητα πλήκτρα και η διακριτική θεατρικότητα, μας πλημμυρίζουν και πάλι με τη κατευναστική τους μελαγχολία.
Ότι τους έκανε αγαπητούς (ή μισητούς, ή αδιάφορους, ή ότι άλλο) είναι παρών και στο φετινό τους τρίτο βήμα, τα μελαγχολικά φωνητικά, τα ψυχρά synthesizer είναι και πάλι στη θέση τους. Έχω την αίσθηση πως πρόκειται για τον πιο εσωστρεφή και φωτεινό δίσκο της καριέρας τους.
Το urban σύμπαν αυτού του μυστήριου τυπά από το Devon της Αγγλίας είναι ένας ζοφερός και τοξικά δηλητηριασμένος κόσμος και ναι, μαντέψατε σωστά, το ίδιο είναι και το ντεπούτο cd του, ένα απολαυστικό μίγμα dubstep.
Αρνείται να ακολουθήσει κατά γράμμα τις καθιερωμένες pop, dance και electro δομές. Φροντίζει να εμπλουτίσει με μαεστρία τη μουσική του, χρησιμοποιώντας καθημερινούς ήχους με εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Γαυγίσματα σκυλιών, ο ήχος της βροχής, τιτιβίσματα πουλιών, ο πολύ χαρακτηριστικός ήχος που αφήνουν τα αθλητικά παπούτσια και η μπάλα του μπάσκετ στο παρκέ κ.α., ήχοι που δεν είναι άμεσα αντιληπτοί, και σε ολόκληρη τη διάρκεια του δίσκου είναι, κατά κανόνα, διακριτικοί και ανεπαίσθητοι, αλλά αναγνωρίσιμοι. Ο Hawk τους σκεπάζει μαεστρικά με τα πλήκτρα του και παράγει ένα δίσκο τόσο λαμπερό, που λάμπει ακόμα και μέσα στις όποιες ελάχιστες ατέλειές του.
Η τριπλή συνεργασία της χρονιάς. Money Mark, Shawn Lee, και Tommy Guerrero, ενώνουν τις δυνάμεις τους και το αποτέλεσμα είναι έξοχο. Το πάρε δώσε των τριών είναι συμμετρικό, δηλαδή ο Mark στα funky πλήκτρα, ο Shawn στα κρουστά και ο Tommy στο μπάσο και στις φονικές κιθάρες.
Η μεγαλύτερη προσφορά του Embryonic είναι η ευκαιρία που μας δίνει να συλλάβουμε το μεγαλείο μιας ιδιότροπης μεγαλοφυΐας, η συνείδηση του ότι μπορούν να γράφουν μουσική προσιτή, αλλά στα όρια του προσιτού και πως μακριά από την σχετική ασφάλεια προηγούμενων album, να ανακατασκευάζουν το παρελθόν και να αμολάνε ελεύθερα τις ιδέες τους.
Η αίσθηση που αποκομίζεις όταν ακούς το Second Chants είναι γλυκόπικρη, κάποιες στιγμές η ατμόσφαιρα που αιωρείται στο δωμάτιο ακούγοντας το δίσκο είναι ασφυκτική, σχεδόν αποπνικτική, διανθισμένη από τα παράξενα πνευστά, τις ηχητικές παραμορφώσεις, τα σχεδόν ψιθυριστά και υπνωτικά φωνητικά, τις ζοφερές κιθάρες, όπως στα υπέροχα παραμορφωμένα In My Heart και The Dream Self που ακούγοντάς τα, είναι στιγμές που νομίζεις πως θα πνιγείς, κάποιες άλλες στιγμές όμως αποκαλύπτεται μια γλυκιά συναισθηματική εσωστρέφεια, μια λυτρωτική ζάλη που απλώνεται στο χώρο και σε καθηλώνει, όπως στο Whisper Me αυτή τη ηλιόλουστη, θεσπέσια μελωδία.
Συνεχίζουν μετά τα The Willows (2004) και The Owl’s Map (2006) να επεκτείνουν την αναφορά τους στο ρετρό ήχο της δεκαετίας του ‘70, παρουσιάζοντας ένα μεγαλειώδες album που σε ανταμείβει με τον προσιτό ήχο και τη σκοτεινή του αθωότητα, προκαλεί την μνήμη και κυρίως, δε νοσταλγεί, αλλά χρησιμοποιεί το μουσικό παρελθόν ως ένα πρίσμα για το παρόν.
Κινηματογραφική αισθητική τρόμου, διάθεση αδυσώπητη και ένα κλειστοφοβικό μωσαικό, μια βίαιη, δυσοίωνη, σχεδόν εχθρική κατασκευή.
Αταξινόμητο αριστούργημα. Ή, καλύτερα, πως θα ήταν οι Underworld αν σκοτεινιάζαν λίγο παραπάνω…
Σκοτεινό, σχεδόν ζοφερό και ταυτόχρονα αναζωογονητικό, με χαρακτηριστική την ανατολίτικη μυρωδιά της σήψης και σήμα κατατεθέν τα κρουστά, περίπλοκα και δυσανάβατα, δεν θα απασχολήσει ίσως για πρώτη φορά, καμιά πίστα κανενός club, θα βρει το δρόμο του όμως στα ακουστικά μας.
Βραδυφλεγής η γοητεία του και συνειδητά αργόστροφη η ροή του, η λάμψη του πάλι γίνεται χειροπιαστή στα διακριτικά και φευγαλέα του σημεία και απαιτεί γι’ αυτό την αφοσίωσή μας, αλλά μη τρομάζει κανείς, στο τέλος σε αποζημιώνει γενναιόδωρα και σου φανερώνει τη διεγερτική του μεγαλοπρέπειά.
Το πέρασμα από την -κατά καιρούς- δυσνόητα βαθυστόχαστη στάση, στην -παραπλανητικά- αφελή αισιοδοξία, από τις ανεξάντλητες πειραματικές τάσεις στη φαινομενικά συμβατική (ή μήπως όχι;) ποπ του Merriweather Post Pavilion, γίνεται με τρόπο εντυπωσιακό, το ύφος του group μοιάζει να επανεξετάζεται ριζικά –ή μήπως είναι απλά η φυσική εξέλιξη ανθρώπων που ταλαντεύονται στα τριάντα τους χρόνια;- θα φανεί στο μέλλον.
Για διάφορους λόγους υπάρχουν και μια σειρά από δίσκους που δεν μπόρεσαν να συμπεριληφθούν σε αυτή τη λίστα. Ενδεικτικά αναφέρω τους The XX και το ομώνυμο ντεπούτο τους, το αντίστοιχο "Love Comes Close" των Cold Cave, το εξαιρετικό "Primary Colours" των The Horrors, καθώς και τα "Get Color" των Health και "Balf Quarry" των Magik Markers. 
Επίσης δεν πρόλαβα να ακούσω αρκετά ώστε να μπορέσω να ταξινομήσω, αλλά μου έχουν αφήσει άριστες εντυπώσεις και τα Investigate Witch Cults Of The Radio Age από τους Broadcast And The Focus Group, το "Waiting For You" από King Midas Sound, το "The Africa Chamber" των Mapstation και το "Rated O" των Oneida.
Ειδική μνεία στο μεγαλειώδες "Sadly, The Future Is No Longer What It Was" του Leyland Kirby (aka The Caretaker), μεγαλειώδες μουσικά αλλά και χρονικά καθώς φτάνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, τις 4 ώρες και το οποίο είναι δύσκολο να το διαχειριστώ με τους συνηθισμένους όρους.Ολοκληρώνουμε με μια λίστα από τραγούδια που θεωρώ σαν τα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε, χωρίς αξιολογική σειρά. Καλή χρονιά!
2). Memory Tapes - Green Knight
3). Arctic Monkeys - My Propeller
4). Animal Collective - Lion In A Coma
5). Telepathe - Devil’s Trident
6). Wooden Shjips - For So Long
7). Gun Outfit - Troubles Like Mine
8). The Horrors - Sea With A Sea
9). Bibio - S'Vive
10). Sore Eros - In My Heart
11). Felizol - No Time Left For Us Honey (Feat. Dr Hector)
12). Clark - Future Daniel
13). 10-20 - InB
14). HTRK - Rent Boy
15). The XX - Infinity
16). The Black Heart Procession - Back To The Underground
17). Built To Spill - Plantin Seeds
18). Belbury Poly - A Year And A Day
19). Animal Collective - Bluish
20). Grizzly Bear - Ready, Able
21). Magik Markers - Don't Talk In Your Sleep
22). The Flaming Lips - The Sparrow Looks Up At The Machine
23). Mordant Music - SyMptoMs
24). Shackleton - It's Time For Love
25). Kryptic Minds - Secure Lost
26). Felizol - Lemonpie (Feat. Dr Hector)
27). Junior Boys - Sneak A Picture
28). Black Moth Super Rainbow - Iron Lemonade
29). King Midas Sound - Lost
30). Broadcast And The Focus Group - The Be Colony
