Σε γενικές γραμμές το πρώτο εξάμηνο του 2013 κρίνεται ιδιαίτερα ικανοποιητικό όσον αφορά τα albums που κυκλοφόρησαν και πολλά από αυτά σίγουρα θα περιλαμβάνονται στη λίστα με τα καλύτερα στο τέλος της χρονιάς. Γεγονός αξιοσημείωτο σε κάθε περίπτωση, αφού συνήθως οι περισσότερες σημαντικές κυκλοφορίες έρχονται στο δεύτερο εξάμηνο κάθε έτους. Από τους 202 δίσκους που άκουσαν οι συντάκτες μας, στις λίστες μας εμφανίστηκαν οι 98.
Στην ανασκόπηση συμμετείχαν οι: orestis, indiego, Loukas Bad, gbal, ody, Pe Pe, LEONIDAS FROM CARAVEL, philippos_s , Στέλλα, housiadakos, Felicia
Επιμέλεια άρθρου: orestis
Λίγο πριν παρουσιάσουμε την 20άδα μας, θα αναφέρουμε τους δίσκους που παρότι δεν πλασαρίστηκαν σε υψηλή θέση, κέρδισαν την προσοχή αρκετών συντακτών μας:
DAVID BOWIE - The Next Day
Ένας μαέστρος της ροκ δεν κρεμά ποτέ τη μπαγκέτα του ακόμη και όταν χάνεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο Bowie τράβηξε όλα τα φώτα επάνω του μόνο και μόνο με την αναγγελία του δίσκου. Δεν το είχε βέβαια ανάγκη και γι’ αυτό ίσως το παρατράβηξε με το "απαγορευμένο" βίντεο. Ένας δίσκος καλός, που παρότι δε θυμίζει τα παλιά μεγαλεία του, δε στερεί τίποτα από την καθεστηκυία αίγλη του.
SUEDE - Bloodsports
Η επανένωση των Suede και η εμφάνιση τους στα μουσικά δρώμενα έπειτα από δεκαετή απουσία με το Bloodsports μπορεί να αποτελέσει μια ένεση νοσταλγίας για τη φετινή χρονιά. Με ήχους που είχαν πραγματικά λείψει προσφέρουν στο κοινό ένα άκουσμα παραδοσιακά δικό τους, χωρίς όμως να αποδεικνύεται παλιμπαιδισμός. Δεν κατάφεραν να μας συνταράξουν όπως έκαναν άλλες επανεμφανίσεις συγκροτημάτων, πρόσφεραν όμως στους πιστούς θαυμαστές τους ένα φτερούγισμα αγαλλίασης στην καρδιά, όπως όταν βλέπεις μετά από πολλά χρόνια τον πρώτο σου έρωτα.
YEAH YEAH YEAHS - Mosquito
Άλλη μια επανεμφάνιση που μπορεί να μην ενθουσίασε, αλλά έδωσε (τουλάχιστον) ένα υπέροχο single (Sacrilege) συνδυάζοντας την χαρακτηριστική ταυτότητα των Yeah Yeah Yeahs με gospel ήχους. Η αγαπημένη Karen O είναι πιθανότατα η πιο φευγάτη τραγουδίστρια ever και αρκετοί από εμάς θα δίναμε τα πάντα για να τη χαζεύουμε στη σκηνή.
ATOMS FOR PEACE - Amok
Οι Atoms for Peace παρουσιάσαν το ντεμπούτο album τους που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το δεύτερο solo album του Thom Yorke. Οι ηλεκτρονικές συνθέσεις και τα φωνητικά κυριαρχούν με τη μελωδικότητα να μένει διακριτικά στο περιθώριο. Τις φορές που βρίσκει όμως το χώρο να αναπτυχθεί, ο Thom, ο Flea και τ’άλλα παιδιά μάς γεμίζουν υποσχέσεις. Σίγουρα δεν ψάχνουμε τα B-sides των Radiohead και γι’ αυτό ίσως θα έπρεπε η μουσική τους πρόταση να γίνει περισσότερο διακριτή από τους τελευταίους δίσκους των Βρετανών.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον gbal.
YO LA TENGO - Fade
Το νούμερο 13 είναι συνδεδεμένο με διάφορες δεισιδαιμονίες αλλά οι Yo La Tengo μάλλον το θεώρησαν τυχερό αφού αποφάσισαν να ξεκινήσουν το '13 με το 13ο άλμπουμ τους. Όντας μια από τις λίγες σταθερές αξίες του Αμερικάνικου rock, έρχονται με το Fade να προσθέσουν άλλες δέκα αξιόλογες συνθέσεις σε έναν πολύ μεγάλο και σπουδαίο κατάλογο. Όλα τα χαρακτηριστικά του μελωδικού ήχου της μπάντας είναι παρόντα και χωρίς εξάρσεις ή προσπάθειες καινοτομίας, καταφέρνουν να μας κερδίσουν για άλλη μια φορά χάρη στην απλότητα και τη συναισθηματική τους εκφραστικότητα.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
Και τώρα οι 22 (ισοψηφίας γαρ) δίσκοι της εικοσάδας μας.
19. BLACK SABBATH - 13
Η επιστροφή των Black Sabbath (Ozzy / Iommi / Butler) από το 1978 (Never Say Die) αλλά και γενικώς δισκογραφικά από το 1995 (Forbidden) δεν μπορεί να αφήσει κανένα αδιάφορο. Είτε κάλο δίσκο βγάλουν, είτε πατάτα, είτε αδιάφορο, δεν μπορείς να μην το σχολιάσεις. Το 13 που ίσως να είναι και ο τελευταίος τους (αν και ψάχνουν γέφυρες συνεργασίας προς τον τέταρτο της παρέας Ward για ηχογράφηση και νέου δίσκου !!!!) είναι αξιοπρεπής και 100% Sabbath. Οι αρχιερείς της αγαπημένης μας μουσικής πλασάρονται στη πρώτη θέση για τις metal κυκλοφορίες του εξαμήνου, γιατί αυτή τους ανήκει.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον Loukas Bad.
-. CHAD VALLEY - Young Hunger
Όταν οι κυνηγοί ταλέντων από διάφορες εταιρείες, οι γνωστοί A&R, εντόπισαν τον Chad Valley τάζοντάς του χρήμα και δόξα, εκείνος αρνήθηκε. Κράτησε μόνο μια ιδέα τους: τη δημιουργία ενός album με πολλές συνεργασίες. Ζήτησε, λοιπόν, από τους φίλους του Twin Shadows, Active Child κ.ά. (στους οποίους έκανε support στις περιοδείες τους) να τον βοηθήσουν. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Young Hunger.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον housiadakos.
-. SIGUR RÓS - Kveikur
Στο Valtari του 2012 εξερεύνησαν δύσβατα, μοναχικά μονοπάτια, απομακρυνόμενοι αισθητά από προηγούμενες τους κυκλοφορίες. Στο Kveikur κάνουν ακριβώς το ίδιο από την αντίθετη κατεύθυνση, γράφοντας μερικές από τις πιο επιθετικές αλλά και λυτρωτικές τους μελωδίες. Η live υποστήριξη του νέου υλικού φαντάζει εξωπραγματική. Το Brennisteinn είναι στα τραγούδια της χρονιάς. Όπως κι ο υπόλοιπος δίσκος! Προφανώς η χαμηλή θέση σε αυτή τη λίστα οφείλεται στο γεγονός ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε μόλις στα μέσα του Ιουνίου. Αναμένεται εντυπωσιακή άνοδος!
-. THE POPOPOPOPS - Swell
Οι Alt-J του 2013 έρχονται από τη Γαλλία, τραγουδούν στα αγγλικά για να τους καταλαβαίνουμε και σκαρώνουν ορισμένα από αυτά τα τραγουδάκια που βρίσκουν πάντα τον τρόπο να τρυπώνουν στο μυαλό μας.
18. THE KNIFE - Shaking the Habitual
Το Full Of Fire στις αρχές του έτους άνοιξε την όρεξη πολλών. Στη συνέχεια βγήκαν τα μαχαίρια, ακονίστηκαν και υποδεχθήκαμε μετά βαΐων και κλάδων τον τέταρτο δίσκο του σουηδικού ηλεκτρονικού ντουέτου.
17. LOW - The Invisible Way
Από τις σχετικά πρώτες και καθόλα επιτυχημένες κυκλοφορίες της χρονιάς, που ευτυχώς δεν καταπλακώθηκε από τον overdose κονιορτό που επικράτησε το Γενάρη μετά το μαραθώνιο λιστών και μουσικοκριτικών συζητήσεων. Πολλοί έσπευσαν να κακολογήσουν και να γράψουν πικρόχολα σχολιάκια για τη μουσική συνάφειά τους με τους Beach House, αλλά η ποιότητα του δίσκου απάντησε από μόνη της. Με μια εξαιρετική δομή προσφέρει στους ακροατές του ένα απολαυστικό αποτέλεσμα με προσωπική ταυτότητα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από κανέναν. Τα ακροαματικά συμφραζόμενα βρίσκονται σε αναλογία με εκείνα των Rhye. Οι ήχοι του μας αφήνουν με την ελπίδα για μια καλύτερη θέση στο τέλος του χρόνου.
16. VAMPIRE WEEKEND - Modern Vampires Of The City
Όσο αρνητικά προδιατεθειμένος και να είσαι από το hype που τους συντροφεύει σχεδόν από το ξεκίνημά τους και το μουσικό τύπο που βρίσκεται στα πόδια τους, δε μπορείς παρά να αναγνωρίσεις ότι το Modern Vampires of the City είναι ο δίσκος που σου τραγουδούσε κάποτε το κορίτσι σου σ’ εκείνο το πρώτο φιλί που δώσατε. Τα δώδεκα τραγούδια που παρουσιάζουν οι Vampire Weekend έχουν κάτι από τη γεύση του.
15. PRIMAL SCREAM - More Light
Ένας δίσκος που προκάλεσε ευχάριστη έκπληξη στους ακροατές του. Δεν τον περιμέναμε τόσο καλό και είναι πάντοτε ευχάριστο να διαψευδόμαστε εκκωφαντικά σε τέτοια θέματα. Παρότι ο ήχος παραμένει στα γνώριμα μοτίβα των Primal Scream, χρειάζεται χρόνος ακόμα για να ξεδιπλωθεί πλήρως ο χαρακτήρας του More Light. Άλλωστε το εντυπωσιακό ξεκίνημα με τα επικά σε διάρκεια 2013 (διαβάζεται 20-13) και River of Pain είναι τόσο καθηλωτικό που δε σου πάει η καρδιά να το βγάλεις από το repeat. Μία από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες που παρόλα αυτά βρήκε ανταπόκριση σε πολλούς συντάκτες μας.
14. VERONICA FALLS - Waiting For Something To Happen
Το συγκρότημα διατηρεί σταθερή την πορεία του, τελειοποιώντας την τεχνική και ενισχύοντας τη μελωδικότητα που έδειξαν στο εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο του στα τέλη του 2011. Ο στόχος επιτυγχάνεται όχι μόνο επειδή οι Veronica Falls είναι καλοί μαθητές της rock ιστορίας και ξέρουν που να στραφούν για να πάρουν τα δάνεια τους (Smiths, Ramones, 13th Floor Elevators καθώς και όλη η C86 σχολή), αλλά επειδή έχουν το ταλέντο να συνδυάσουν σωστά αυτές τις επιρροές και να γράψουν τραγούδια που σφραγίζονται από τη δική τους προσωπική γοητεία. Και όταν ένα τραγούδι είναι πραγματικά καλό, κανείς δεν θα σου ζητήσει πίσω τα δανεικά.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
13. JAMES BLAKE - Overgrown
Ενορχηστρώσεις τις οποίες μόνο κάποιος με την ικανότητα και το ταλέντο του James θα μπορούσε να υλοποιήσει. Αν τις αναλύσεις στα λόγια, αν παρακολουθήσεις οπτικά τον τρόπο που δομούνται σιγά σιγά τα κομμάτια του έχοντας κλειστό τον ήχο, πιθανότατα να θεωρήσεις πως θα ακούσεις κάτι ιδιαίτερα επιτηδευμένο. Αφήνοντας τον ήχο όμως μόνο υπεύθυνο για τα συναισθηματά σου, βρίσκεσαι να ζεις μια εμπειρία που λίγοι μουσικοί μπορούν να σου προσφέρουν τόσο απλά, μα τόσο ουσιωδώς.
12. THE STROKES - Comedown Machine
Το “κακό” με τους Strokes είναι ότι έδωσαν τον καλύτερό τους δίσκο με το ξεκίνημα. Κάθε φορά αποδεικνύουν ότι πολύ απλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι υπέρτερο του Is This It? Σημαίνει αυτό ότι τους ξεπερνάμε χωρίς δεύτερη κουβέντα; Προφανώς όχι. Παρά τα αρκετά αρνητικά σχόλια, το Comedown Machine μεταφέρει τη μουσική αισθητική του ’80 και των αρχών του ’90 στο σήμερα χωρίς να την κάνει να φαντάζει ξεπερασμένη. Είναι ένας φόρος τιμής από τα αλητόπαιδα που μεγαλώνοντας μαθαίνουν να σέβονται όσα το αξίζουν και να χλευάζουν μεγαλόσχημες καρικατούρες που παρουσιάζονται ως αυθεντίες.
11. THE BLACK ANGELS - Indigo Meadow
Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι Black Keys κραυγάζουν οι Black Angels και καθόλου δε μας χαλάει όταν μπορούν να μας προσφέρουν ψυχεδελικά οπτικοακουστικά διαμάντια όπως το Don't Play With Guns.
10. RHYE - Woman
Η άνοιξη είναι αποδεδειγμένα γένους θηλυκού, όπως έχει αποδειχθεί άλλωστε και πολλές φορές στην τέχνη (πώς είναι δυνατόν άραγε να αγνοεί, για παράδειγμα, κανείς την Primavera του Botticelli;). Αυτό επιβεβαιώνουν και οι πρωτοεμφανιζόμενοι Rhye, με το ντεμπούτο τους να κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία την πρώτη του Μάρτη. Δίσκος μεστός, χωρίς ιδιαιίτερα φτιασιδώματα μάς αποδεικνύει ότι μια όμορφη μουσική, όπως και μια όμορφη γυναίκα, δεν χρειάζονται την υπερβολή για να σε μαγέψουν. Αρκεί η φυσική τους ομορφιά. Προτεινόμενη ώρα ακρόασης το σούρουπο μετά το τέλος των ημερήσιων υποχρεωσεων για στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Σε ταξιδεύει και αυτό είναι μαγικό στις μέρες μας. Ακούστε τον, όσοι δεν το έχετε κάνει μέχρι σήμερα.
9. DEVENDRA BANHART - Mala
Ο Devendra έδωσε τα περασμένα χρόνια hits στα ραδιόφωνα. Ο όγδοος είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος δίσκο που έχει παρουσιάσει και μας κάνει να πιστεύουμε βάσιμα ότι βρήκε το δρόμο του. Έχει ένα ιδιόμορφο και πολυσυλλεκτικό στίγμα, μείγμα από τις διάφορες επιρροές του δημιουργού του και πιθανότατα καθρέφτη των εμπειριών του. Όχι, το Mala δεν είναι αριστουργηματικό. Ενδεχομένως όμως σε κάποια χρόνια να μνημονεύεται ως το έναυσμά του Devendra, ως το σημείο πραγματικής εκκίνησής του για να γίνει μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον orestis.
8. FOALS - Holy Fire
Το Holy Fire είναι ο δίσκος που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να προχωρήσει στο τρίτο, δύσκολο εγχείρημα, που θα μπορέσει να απευθυνθεί και να προσελκύσει ένα νέο κοινό αυξάνοντας τον αριθμό εκείνων που διέκριναν εξαρχής το ταλέντο του Yannis Philippakis και της παρέας του. Ακόμη κι αν πέρασαν 5 μήνες από την κυκλοφορία του, οι Foals συνεχίζουν να εκπλήσσουν ευχάριστα τα αυτιά μας. Τα διαπιστευτήρια ακολουθούν τα χαμόγελα. Και η καλύτερη απόδειξη ότι όλα βαίνουν καλώς είναι αυτή ακριβώς, το χαμόγελο και η αίσθηση ότι όλα έχουν μπει σε σωστή τροχιά.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον housiadakos.
7. IRON AND WINE - Ghost on Ghost
Ο Samuel Beam συνεχίζει την ανοδική εξελικτική πορεία του με προσεκτικά, αργά και σταθερά βήματα. Ίσως να περίμενε κανείς ότι το Ghost on Ghost θα βάδιζε στα πεπατημένα επιτυχημένα χνάρια κάνοντας ίσως μια μικρή καμπή. Δε βγήκε όμως αυτός ο φόβος πραγματικός. Ο ήχος από βραδύσυρτος και μελαγχολικά νωχελικός, μετουσιώνεται με μια κιθάρα γεμάτη ρυθμό. Με καθαρές τζαζ και ποπ επιρροές, προσεγγίζει μια πιο χαλαρή πλευρά του Beam, την οποία δεν είχε αφήσει να διαφανεί στα δύο τελευταία του άλμπουμ.
Η παρουσίαση του δίσκου από την indiego.
6. SAVAGES - Silence Yourself
Το ντεμπούτο της χρονιάς από ένα βρετανικό girl-group που ουδεμία σχέση έχει με τις Spice Girls. Αγνός, καθάριος πανκ ήχος, σκληρές κιθάρες και στίχοι που φτύνουν στα μούτρα των νοικοκυραίων.
Με λίγα λόγια, σκάσε και άκου!
5. FOXYGEN - We Are The 21st Century Ambassadors of Peace & Magic
Οι Foxygen ορίζουν το ψυχεδελικό pop ήχο του 21ου αιώνα με τα καλύτερα υλικά που έχει να προσφέρει η πλούσια μουσική ιστορία του 20ού αιώνα. Τα εννιά κομμάτια που παρουσιάζουν είναι θαρρείς βγαλμένα από όλες τις δεκαετίες από καταβολής της rock και soul μουσικής. Με τόσες διαφορετικές επιρροές και αναφορές που κρύβονται σε κοινή θέα σε κάθε τραγούδι, σε λιγότερο ικανά χέρια το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ένα ανόητο retro ποτ πουρί. Το σπουδαίο επίτευγμα των Foxygen είναι ότι αυτή η μεγάλη λίστα ακουσμάτων, από Beatles και Stones ως Pavement και MGMT, έχει αφομοιωθεί πλήρως και ό,τι αποφασίζουν να κλέψουν, το κάνουν δικό τους με θαυμαστή επιτυχία.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
4. MY BLOODY VALENTINE - m b v
Οι My Bloody Valentine του 2013 δεν κάνουν αναβίωση ούτε έχουν ανάγκη να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν νέα υβρίδια. Οι My Bloody Valentine του m b v είναι οι My Bloody Valentine που γνωρίσαμε δυόμιση δεκαετίες πίσω και το γεγονός ότι καταφέρνουν να αναδημιουργήσουν και σήμερα σε μεγάλο βαθμό την μαγεία του Loveless δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε αποτέλεσμα κάποιας νοσταλγίας για το παρελθόν. Είναι ένα αναμφισβήτητο επίτευγμα που μπορεί να καθυστέρησε 20 χρόνια, αλλά ίσως για αυτό ακριβώς το λόγο να το απολαμβάνουμε και λίγο παραπάνω. Όπως δείχνει άλλωστε η ιστορία, πολλοί ζήλεψαν τον ήχο του Loveless, αλλά κανένας δεν μπορεί να το κάνει όπως οι αυθεντικοί δημιουργοί του.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
3. NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Push The Sky Away
Η αξία ενός καλού δίσκου δεν έγκειται μόνο στην ποιότητα δημιουργίας, παραγωγής και ακρόασής του, αλλά ουσιαστικά στη μετέπειτα συνεχή ανατροφοδότηση θυμικού και λογικού με μεταποιητικά ερεθίσματα έτοιμα να εκραγούν στο κεφάλι σου ανά πάσα στιγμή. Η τεράστια μουσική ενότητα του Push The Sky Away αποτυπώνεται με τα ηχητικά σύνολα να μεταπηδούν από το ένα τραγούδι στο άλλο τις περισσότερες φορές μεταμφιεσμένα. Δε γίνονται αντιληπτά με την πρώτη προσέγγιση, όμως τούτο αποτελεί ένα βασικό συστατικό της ανεπανάληπτης πληρότητάς του. Απόλυτα ταιριάζει εδώ αυτό που είπε πετυχημένα ο Βίκτωρ Ουγκώ: «μια φωτιά είναι κρυμμένη πίσω από καθετί που βλέπεις». Και το μωρό-φάντασμα του Nick Cave και των Bad Seeds «ξερνάει» φωτιές μέσα από τη θερμοκοιτίδα.
Η indiego ξεκίνησε να κάνει την παρουσίαση του δίσκου και της προέκυψε λογοτεχνική ανάλυση.
2. THE NATIONAL - Trouble Will Find me
Οι The National είναι απο τις λίγες μπάντες που νιώθεις πως θα ήθελες εξίσου να δεις ως headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ και σ΄ενα ακουστικό show, απρογραμμάτιστο, σε κάποιο μικρό μπαράκι μιας ασήμαντης πόλης. Παρόλο που το Boxer θεωρείται - και δικαίως - ο καλύτερος δίσκος τους μουσικά, δεν μπορούμε παρά να υποδεχθούμε το Trouble Will Find me ως το αισθητικά και καλλιτεχνικά αρτιότερο επίτευγμά τους.
Κατορθώνει να γίνεται τόσο προσωπικό ώστε να μη θεωρηθεί απλώς ένας απ’ τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά διαχρονικά ένας απ’ τους αγαπημένους του καθενός μας, στον οποίο θα επιστρέφουμε όταν έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε οικεία.
Ο αγώνας του Matt Berninger με τους δαίμονές του είναι άνισος και έχει κριθεί εδώ και καιρό. Ωστόσο, στην πορεία του προσφέρει ιδέες και εικόνες που ίσως - ποιος ξέρει; - μας βοηθήσουν να ξορκίσουμε τα δικά μας φαντάσματα.
1. DAFT PUNK - Random Access Memories
Πόσα δεν έχουν ήδη γραφτεί για αυτόν που χαρακτηρίζεται από πολλούς ως δίσκος της χρονιάς! Συνεργασίες τίποτα άλλο πέρα από απόλυτα επιτυχημένες, ήχος που βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στις δεκαετίες που τον ορίζουν, το απαραίτητο hype και το τραγούδι της χρονιάς (Get Lucky) δεν αφήνουν αμφιβολία πως οι Daft Punk αξίζουν και πάλι την προσοχή μας.
Για όσους λοιπόν αγαπούν τη ντίσκο και τους boogie ρυθμούς, για όσους τρελαίνονται να χορεύουν με τη μουσική τέρμα στα ηχεία, για όσους νοσταλγούν τους Chic και για όσους θέλουν να κάνουν ένα ταξίδι στο χωροχρόνο διατηρώντας τη διάσταση του σήμερα, το Random Access Memories είναι το εισιτήριο. Λες κάτι τέτοιο να είχαν στο μυαλό τους οι εμπνευστές του;
Author recomendation: HIGH VOLUME and DANCE!
Η εικόνα εξωφύλλου είναι μέρος του έργου του Dale Frank που εντάχθηκε στο εξαιρετικό artwork του Trouble Will Find me των National. Η πλήρης περιγραφή του από τη Roslyn Oxley9 Gallery του Sydney όπου ανήκει:
«He had not been alone at home for over four months, maybe five. He desperately need too. The irony was not lost that he had to drive 2 hours and be around for these obligations, he had to listen to a hundred voiceovers, in order to find the time to be alone»
Στην ανασκόπηση συμμετείχαν οι: orestis, indiego, Loukas Bad, gbal, ody, Pe Pe, LEONIDAS FROM CARAVEL, philippos_s , Στέλλα, housiadakos, Felicia
Επιμέλεια άρθρου: orestis
Λίγο πριν παρουσιάσουμε την 20άδα μας, θα αναφέρουμε τους δίσκους που παρότι δεν πλασαρίστηκαν σε υψηλή θέση, κέρδισαν την προσοχή αρκετών συντακτών μας:DAVID BOWIE - The Next Day
Ένας μαέστρος της ροκ δεν κρεμά ποτέ τη μπαγκέτα του ακόμη και όταν χάνεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο Bowie τράβηξε όλα τα φώτα επάνω του μόνο και μόνο με την αναγγελία του δίσκου. Δεν το είχε βέβαια ανάγκη και γι’ αυτό ίσως το παρατράβηξε με το "απαγορευμένο" βίντεο. Ένας δίσκος καλός, που παρότι δε θυμίζει τα παλιά μεγαλεία του, δε στερεί τίποτα από την καθεστηκυία αίγλη του.
SUEDE - Bloodsports
Η επανένωση των Suede και η εμφάνιση τους στα μουσικά δρώμενα έπειτα από δεκαετή απουσία με το Bloodsports μπορεί να αποτελέσει μια ένεση νοσταλγίας για τη φετινή χρονιά. Με ήχους που είχαν πραγματικά λείψει προσφέρουν στο κοινό ένα άκουσμα παραδοσιακά δικό τους, χωρίς όμως να αποδεικνύεται παλιμπαιδισμός. Δεν κατάφεραν να μας συνταράξουν όπως έκαναν άλλες επανεμφανίσεις συγκροτημάτων, πρόσφεραν όμως στους πιστούς θαυμαστές τους ένα φτερούγισμα αγαλλίασης στην καρδιά, όπως όταν βλέπεις μετά από πολλά χρόνια τον πρώτο σου έρωτα.YEAH YEAH YEAHS - MosquitoΆλλη μια επανεμφάνιση που μπορεί να μην ενθουσίασε, αλλά έδωσε (τουλάχιστον) ένα υπέροχο single (Sacrilege) συνδυάζοντας την χαρακτηριστική ταυτότητα των Yeah Yeah Yeahs με gospel ήχους. Η αγαπημένη Karen O είναι πιθανότατα η πιο φευγάτη τραγουδίστρια ever και αρκετοί από εμάς θα δίναμε τα πάντα για να τη χαζεύουμε στη σκηνή.
ATOMS FOR PEACE - AmokΟι Atoms for Peace παρουσιάσαν το ντεμπούτο album τους που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το δεύτερο solo album του Thom Yorke. Οι ηλεκτρονικές συνθέσεις και τα φωνητικά κυριαρχούν με τη μελωδικότητα να μένει διακριτικά στο περιθώριο. Τις φορές που βρίσκει όμως το χώρο να αναπτυχθεί, ο Thom, ο Flea και τ’άλλα παιδιά μάς γεμίζουν υποσχέσεις. Σίγουρα δεν ψάχνουμε τα B-sides των Radiohead και γι’ αυτό ίσως θα έπρεπε η μουσική τους πρόταση να γίνει περισσότερο διακριτή από τους τελευταίους δίσκους των Βρετανών.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον gbal.
YO LA TENGO - Fade
Το νούμερο 13 είναι συνδεδεμένο με διάφορες δεισιδαιμονίες αλλά οι Yo La Tengo μάλλον το θεώρησαν τυχερό αφού αποφάσισαν να ξεκινήσουν το '13 με το 13ο άλμπουμ τους. Όντας μια από τις λίγες σταθερές αξίες του Αμερικάνικου rock, έρχονται με το Fade να προσθέσουν άλλες δέκα αξιόλογες συνθέσεις σε έναν πολύ μεγάλο και σπουδαίο κατάλογο. Όλα τα χαρακτηριστικά του μελωδικού ήχου της μπάντας είναι παρόντα και χωρίς εξάρσεις ή προσπάθειες καινοτομίας, καταφέρνουν να μας κερδίσουν για άλλη μια φορά χάρη στην απλότητα και τη συναισθηματική τους εκφραστικότητα.Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
Και τώρα οι 22 (ισοψηφίας γαρ) δίσκοι της εικοσάδας μας.
19. BLACK SABBATH - 13
Η επιστροφή των Black Sabbath (Ozzy / Iommi / Butler) από το 1978 (Never Say Die) αλλά και γενικώς δισκογραφικά από το 1995 (Forbidden) δεν μπορεί να αφήσει κανένα αδιάφορο. Είτε κάλο δίσκο βγάλουν, είτε πατάτα, είτε αδιάφορο, δεν μπορείς να μην το σχολιάσεις. Το 13 που ίσως να είναι και ο τελευταίος τους (αν και ψάχνουν γέφυρες συνεργασίας προς τον τέταρτο της παρέας Ward για ηχογράφηση και νέου δίσκου !!!!) είναι αξιοπρεπής και 100% Sabbath. Οι αρχιερείς της αγαπημένης μας μουσικής πλασάρονται στη πρώτη θέση για τις metal κυκλοφορίες του εξαμήνου, γιατί αυτή τους ανήκει.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον Loukas Bad.
-. CHAD VALLEY - Young Hunger
Όταν οι κυνηγοί ταλέντων από διάφορες εταιρείες, οι γνωστοί A&R, εντόπισαν τον Chad Valley τάζοντάς του χρήμα και δόξα, εκείνος αρνήθηκε. Κράτησε μόνο μια ιδέα τους: τη δημιουργία ενός album με πολλές συνεργασίες. Ζήτησε, λοιπόν, από τους φίλους του Twin Shadows, Active Child κ.ά. (στους οποίους έκανε support στις περιοδείες τους) να τον βοηθήσουν. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Young Hunger.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον housiadakos.
-. SIGUR RÓS - Kveikur
Στο Valtari του 2012 εξερεύνησαν δύσβατα, μοναχικά μονοπάτια, απομακρυνόμενοι αισθητά από προηγούμενες τους κυκλοφορίες. Στο Kveikur κάνουν ακριβώς το ίδιο από την αντίθετη κατεύθυνση, γράφοντας μερικές από τις πιο επιθετικές αλλά και λυτρωτικές τους μελωδίες. Η live υποστήριξη του νέου υλικού φαντάζει εξωπραγματική. Το Brennisteinn είναι στα τραγούδια της χρονιάς. Όπως κι ο υπόλοιπος δίσκος! Προφανώς η χαμηλή θέση σε αυτή τη λίστα οφείλεται στο γεγονός ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε μόλις στα μέσα του Ιουνίου. Αναμένεται εντυπωσιακή άνοδος!
-. THE POPOPOPOPS - Swell
Οι Alt-J του 2013 έρχονται από τη Γαλλία, τραγουδούν στα αγγλικά για να τους καταλαβαίνουμε και σκαρώνουν ορισμένα από αυτά τα τραγουδάκια που βρίσκουν πάντα τον τρόπο να τρυπώνουν στο μυαλό μας.
18. THE KNIFE - Shaking the Habitual
Το Full Of Fire στις αρχές του έτους άνοιξε την όρεξη πολλών. Στη συνέχεια βγήκαν τα μαχαίρια, ακονίστηκαν και υποδεχθήκαμε μετά βαΐων και κλάδων τον τέταρτο δίσκο του σουηδικού ηλεκτρονικού ντουέτου.
17. LOW - The Invisible Way
Από τις σχετικά πρώτες και καθόλα επιτυχημένες κυκλοφορίες της χρονιάς, που ευτυχώς δεν καταπλακώθηκε από τον overdose κονιορτό που επικράτησε το Γενάρη μετά το μαραθώνιο λιστών και μουσικοκριτικών συζητήσεων. Πολλοί έσπευσαν να κακολογήσουν και να γράψουν πικρόχολα σχολιάκια για τη μουσική συνάφειά τους με τους Beach House, αλλά η ποιότητα του δίσκου απάντησε από μόνη της. Με μια εξαιρετική δομή προσφέρει στους ακροατές του ένα απολαυστικό αποτέλεσμα με προσωπική ταυτότητα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από κανέναν. Τα ακροαματικά συμφραζόμενα βρίσκονται σε αναλογία με εκείνα των Rhye. Οι ήχοι του μας αφήνουν με την ελπίδα για μια καλύτερη θέση στο τέλος του χρόνου.
16. VAMPIRE WEEKEND - Modern Vampires Of The City
Όσο αρνητικά προδιατεθειμένος και να είσαι από το hype που τους συντροφεύει σχεδόν από το ξεκίνημά τους και το μουσικό τύπο που βρίσκεται στα πόδια τους, δε μπορείς παρά να αναγνωρίσεις ότι το Modern Vampires of the City είναι ο δίσκος που σου τραγουδούσε κάποτε το κορίτσι σου σ’ εκείνο το πρώτο φιλί που δώσατε. Τα δώδεκα τραγούδια που παρουσιάζουν οι Vampire Weekend έχουν κάτι από τη γεύση του.
15. PRIMAL SCREAM - More Light
Ένας δίσκος που προκάλεσε ευχάριστη έκπληξη στους ακροατές του. Δεν τον περιμέναμε τόσο καλό και είναι πάντοτε ευχάριστο να διαψευδόμαστε εκκωφαντικά σε τέτοια θέματα. Παρότι ο ήχος παραμένει στα γνώριμα μοτίβα των Primal Scream, χρειάζεται χρόνος ακόμα για να ξεδιπλωθεί πλήρως ο χαρακτήρας του More Light. Άλλωστε το εντυπωσιακό ξεκίνημα με τα επικά σε διάρκεια 2013 (διαβάζεται 20-13) και River of Pain είναι τόσο καθηλωτικό που δε σου πάει η καρδιά να το βγάλεις από το repeat. Μία από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες που παρόλα αυτά βρήκε ανταπόκριση σε πολλούς συντάκτες μας.
14. VERONICA FALLS - Waiting For Something To Happen
Το συγκρότημα διατηρεί σταθερή την πορεία του, τελειοποιώντας την τεχνική και ενισχύοντας τη μελωδικότητα που έδειξαν στο εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο του στα τέλη του 2011. Ο στόχος επιτυγχάνεται όχι μόνο επειδή οι Veronica Falls είναι καλοί μαθητές της rock ιστορίας και ξέρουν που να στραφούν για να πάρουν τα δάνεια τους (Smiths, Ramones, 13th Floor Elevators καθώς και όλη η C86 σχολή), αλλά επειδή έχουν το ταλέντο να συνδυάσουν σωστά αυτές τις επιρροές και να γράψουν τραγούδια που σφραγίζονται από τη δική τους προσωπική γοητεία. Και όταν ένα τραγούδι είναι πραγματικά καλό, κανείς δεν θα σου ζητήσει πίσω τα δανεικά.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
13. JAMES BLAKE - Overgrown
Ενορχηστρώσεις τις οποίες μόνο κάποιος με την ικανότητα και το ταλέντο του James θα μπορούσε να υλοποιήσει. Αν τις αναλύσεις στα λόγια, αν παρακολουθήσεις οπτικά τον τρόπο που δομούνται σιγά σιγά τα κομμάτια του έχοντας κλειστό τον ήχο, πιθανότατα να θεωρήσεις πως θα ακούσεις κάτι ιδιαίτερα επιτηδευμένο. Αφήνοντας τον ήχο όμως μόνο υπεύθυνο για τα συναισθηματά σου, βρίσκεσαι να ζεις μια εμπειρία που λίγοι μουσικοί μπορούν να σου προσφέρουν τόσο απλά, μα τόσο ουσιωδώς.
12. THE STROKES - Comedown Machine
Το “κακό” με τους Strokes είναι ότι έδωσαν τον καλύτερό τους δίσκο με το ξεκίνημα. Κάθε φορά αποδεικνύουν ότι πολύ απλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι υπέρτερο του Is This It? Σημαίνει αυτό ότι τους ξεπερνάμε χωρίς δεύτερη κουβέντα; Προφανώς όχι. Παρά τα αρκετά αρνητικά σχόλια, το Comedown Machine μεταφέρει τη μουσική αισθητική του ’80 και των αρχών του ’90 στο σήμερα χωρίς να την κάνει να φαντάζει ξεπερασμένη. Είναι ένας φόρος τιμής από τα αλητόπαιδα που μεγαλώνοντας μαθαίνουν να σέβονται όσα το αξίζουν και να χλευάζουν μεγαλόσχημες καρικατούρες που παρουσιάζονται ως αυθεντίες.
11. THE BLACK ANGELS - Indigo Meadow
Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι Black Keys κραυγάζουν οι Black Angels και καθόλου δε μας χαλάει όταν μπορούν να μας προσφέρουν ψυχεδελικά οπτικοακουστικά διαμάντια όπως το Don't Play With Guns.
10. RHYE - Woman
Η άνοιξη είναι αποδεδειγμένα γένους θηλυκού, όπως έχει αποδειχθεί άλλωστε και πολλές φορές στην τέχνη (πώς είναι δυνατόν άραγε να αγνοεί, για παράδειγμα, κανείς την Primavera του Botticelli;). Αυτό επιβεβαιώνουν και οι πρωτοεμφανιζόμενοι Rhye, με το ντεμπούτο τους να κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία την πρώτη του Μάρτη. Δίσκος μεστός, χωρίς ιδιαιίτερα φτιασιδώματα μάς αποδεικνύει ότι μια όμορφη μουσική, όπως και μια όμορφη γυναίκα, δεν χρειάζονται την υπερβολή για να σε μαγέψουν. Αρκεί η φυσική τους ομορφιά. Προτεινόμενη ώρα ακρόασης το σούρουπο μετά το τέλος των ημερήσιων υποχρεωσεων για στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Σε ταξιδεύει και αυτό είναι μαγικό στις μέρες μας. Ακούστε τον, όσοι δεν το έχετε κάνει μέχρι σήμερα.
9. DEVENDRA BANHART - Mala
Ο Devendra έδωσε τα περασμένα χρόνια hits στα ραδιόφωνα. Ο όγδοος είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος δίσκο που έχει παρουσιάσει και μας κάνει να πιστεύουμε βάσιμα ότι βρήκε το δρόμο του. Έχει ένα ιδιόμορφο και πολυσυλλεκτικό στίγμα, μείγμα από τις διάφορες επιρροές του δημιουργού του και πιθανότατα καθρέφτη των εμπειριών του. Όχι, το Mala δεν είναι αριστουργηματικό. Ενδεχομένως όμως σε κάποια χρόνια να μνημονεύεται ως το έναυσμά του Devendra, ως το σημείο πραγματικής εκκίνησής του για να γίνει μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον orestis.
8. FOALS - Holy Fire
Το Holy Fire είναι ο δίσκος που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να προχωρήσει στο τρίτο, δύσκολο εγχείρημα, που θα μπορέσει να απευθυνθεί και να προσελκύσει ένα νέο κοινό αυξάνοντας τον αριθμό εκείνων που διέκριναν εξαρχής το ταλέντο του Yannis Philippakis και της παρέας του. Ακόμη κι αν πέρασαν 5 μήνες από την κυκλοφορία του, οι Foals συνεχίζουν να εκπλήσσουν ευχάριστα τα αυτιά μας. Τα διαπιστευτήρια ακολουθούν τα χαμόγελα. Και η καλύτερη απόδειξη ότι όλα βαίνουν καλώς είναι αυτή ακριβώς, το χαμόγελο και η αίσθηση ότι όλα έχουν μπει σε σωστή τροχιά.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον housiadakos.
7. IRON AND WINE - Ghost on Ghost
Ο Samuel Beam συνεχίζει την ανοδική εξελικτική πορεία του με προσεκτικά, αργά και σταθερά βήματα. Ίσως να περίμενε κανείς ότι το Ghost on Ghost θα βάδιζε στα πεπατημένα επιτυχημένα χνάρια κάνοντας ίσως μια μικρή καμπή. Δε βγήκε όμως αυτός ο φόβος πραγματικός. Ο ήχος από βραδύσυρτος και μελαγχολικά νωχελικός, μετουσιώνεται με μια κιθάρα γεμάτη ρυθμό. Με καθαρές τζαζ και ποπ επιρροές, προσεγγίζει μια πιο χαλαρή πλευρά του Beam, την οποία δεν είχε αφήσει να διαφανεί στα δύο τελευταία του άλμπουμ.
Η παρουσίαση του δίσκου από την indiego.
6. SAVAGES - Silence Yourself
Το ντεμπούτο της χρονιάς από ένα βρετανικό girl-group που ουδεμία σχέση έχει με τις Spice Girls. Αγνός, καθάριος πανκ ήχος, σκληρές κιθάρες και στίχοι που φτύνουν στα μούτρα των νοικοκυραίων.
Με λίγα λόγια, σκάσε και άκου!
5. FOXYGEN - We Are The 21st Century Ambassadors of Peace & Magic
Οι Foxygen ορίζουν το ψυχεδελικό pop ήχο του 21ου αιώνα με τα καλύτερα υλικά που έχει να προσφέρει η πλούσια μουσική ιστορία του 20ού αιώνα. Τα εννιά κομμάτια που παρουσιάζουν είναι θαρρείς βγαλμένα από όλες τις δεκαετίες από καταβολής της rock και soul μουσικής. Με τόσες διαφορετικές επιρροές και αναφορές που κρύβονται σε κοινή θέα σε κάθε τραγούδι, σε λιγότερο ικανά χέρια το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ένα ανόητο retro ποτ πουρί. Το σπουδαίο επίτευγμα των Foxygen είναι ότι αυτή η μεγάλη λίστα ακουσμάτων, από Beatles και Stones ως Pavement και MGMT, έχει αφομοιωθεί πλήρως και ό,τι αποφασίζουν να κλέψουν, το κάνουν δικό τους με θαυμαστή επιτυχία.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
4. MY BLOODY VALENTINE - m b v
Οι My Bloody Valentine του 2013 δεν κάνουν αναβίωση ούτε έχουν ανάγκη να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν νέα υβρίδια. Οι My Bloody Valentine του m b v είναι οι My Bloody Valentine που γνωρίσαμε δυόμιση δεκαετίες πίσω και το γεγονός ότι καταφέρνουν να αναδημιουργήσουν και σήμερα σε μεγάλο βαθμό την μαγεία του Loveless δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε αποτέλεσμα κάποιας νοσταλγίας για το παρελθόν. Είναι ένα αναμφισβήτητο επίτευγμα που μπορεί να καθυστέρησε 20 χρόνια, αλλά ίσως για αυτό ακριβώς το λόγο να το απολαμβάνουμε και λίγο παραπάνω. Όπως δείχνει άλλωστε η ιστορία, πολλοί ζήλεψαν τον ήχο του Loveless, αλλά κανένας δεν μπορεί να το κάνει όπως οι αυθεντικοί δημιουργοί του.
Η παρουσίαση του δίσκου από τον ody.
3. NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Push The Sky Away
Η αξία ενός καλού δίσκου δεν έγκειται μόνο στην ποιότητα δημιουργίας, παραγωγής και ακρόασής του, αλλά ουσιαστικά στη μετέπειτα συνεχή ανατροφοδότηση θυμικού και λογικού με μεταποιητικά ερεθίσματα έτοιμα να εκραγούν στο κεφάλι σου ανά πάσα στιγμή. Η τεράστια μουσική ενότητα του Push The Sky Away αποτυπώνεται με τα ηχητικά σύνολα να μεταπηδούν από το ένα τραγούδι στο άλλο τις περισσότερες φορές μεταμφιεσμένα. Δε γίνονται αντιληπτά με την πρώτη προσέγγιση, όμως τούτο αποτελεί ένα βασικό συστατικό της ανεπανάληπτης πληρότητάς του. Απόλυτα ταιριάζει εδώ αυτό που είπε πετυχημένα ο Βίκτωρ Ουγκώ: «μια φωτιά είναι κρυμμένη πίσω από καθετί που βλέπεις». Και το μωρό-φάντασμα του Nick Cave και των Bad Seeds «ξερνάει» φωτιές μέσα από τη θερμοκοιτίδα.
Η indiego ξεκίνησε να κάνει την παρουσίαση του δίσκου και της προέκυψε λογοτεχνική ανάλυση.
2. THE NATIONAL - Trouble Will Find me
Οι The National είναι απο τις λίγες μπάντες που νιώθεις πως θα ήθελες εξίσου να δεις ως headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ και σ΄ενα ακουστικό show, απρογραμμάτιστο, σε κάποιο μικρό μπαράκι μιας ασήμαντης πόλης. Παρόλο που το Boxer θεωρείται - και δικαίως - ο καλύτερος δίσκος τους μουσικά, δεν μπορούμε παρά να υποδεχθούμε το Trouble Will Find me ως το αισθητικά και καλλιτεχνικά αρτιότερο επίτευγμά τους.
Κατορθώνει να γίνεται τόσο προσωπικό ώστε να μη θεωρηθεί απλώς ένας απ’ τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά διαχρονικά ένας απ’ τους αγαπημένους του καθενός μας, στον οποίο θα επιστρέφουμε όταν έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε οικεία.
Ο αγώνας του Matt Berninger με τους δαίμονές του είναι άνισος και έχει κριθεί εδώ και καιρό. Ωστόσο, στην πορεία του προσφέρει ιδέες και εικόνες που ίσως - ποιος ξέρει; - μας βοηθήσουν να ξορκίσουμε τα δικά μας φαντάσματα.
1. DAFT PUNK - Random Access Memories
Πόσα δεν έχουν ήδη γραφτεί για αυτόν που χαρακτηρίζεται από πολλούς ως δίσκος της χρονιάς! Συνεργασίες τίποτα άλλο πέρα από απόλυτα επιτυχημένες, ήχος που βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στις δεκαετίες που τον ορίζουν, το απαραίτητο hype και το τραγούδι της χρονιάς (Get Lucky) δεν αφήνουν αμφιβολία πως οι Daft Punk αξίζουν και πάλι την προσοχή μας.
Για όσους λοιπόν αγαπούν τη ντίσκο και τους boogie ρυθμούς, για όσους τρελαίνονται να χορεύουν με τη μουσική τέρμα στα ηχεία, για όσους νοσταλγούν τους Chic και για όσους θέλουν να κάνουν ένα ταξίδι στο χωροχρόνο διατηρώντας τη διάσταση του σήμερα, το Random Access Memories είναι το εισιτήριο. Λες κάτι τέτοιο να είχαν στο μυαλό τους οι εμπνευστές του;
Author recomendation: HIGH VOLUME and DANCE!
«He had not been alone at home for over four months, maybe five. He desperately need too. The irony was not lost that he had to drive 2 hours and be around for these obligations, he had to listen to a hundred voiceovers, in order to find the time to be alone»
Σχετικό θέμα