Ο αναγνώστης μας Στέλιος Παξιμαδάς έστειλε το ακόλουθο πολύ ενδιαφέρον κείμενο για το ραδιόφωνο και τη μουσική στην εποχή του Internet, το οποίο και δημοσιεύουμε. Η δουλεία κάθε παραγωγού ήταν να ακούει πριν από σένα για σένα να ξεδιαλέγει και να προτείνει τα πιο αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα ακούσματα.
Αυτό ήταν καλό αλλά ας μη ξεχνάμε και πόσα πράγματα δεν είδαν ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας ξεχασμένα στο συρτάρι κάποιου παραγωγού (προαγωγού) αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλη αυτή η δουλειά πέρναγε από συγκεκριμένες εταιρίες συγκεκριμένους σταθμούς, συγκεκριμένα περιοδικά. Αν αναλογιστούμε και το κόστος παραγωγής ειδικά την εποχή του βινυλίου (κάτι που αύξανε το ρίσκο για μια εταιρία να βγάλει και να προωθήσει το έργο ενός νέου καλλιτέχνη) καταλαβαίνουμε ότι τα φίλτρα ήταν πολλά μέχρι να φτάσει κάτι στα αυτιά μας και η παραγωγή ήταν σχετικά μικρότερη. Θυμηθείτε τι έγινε στην ελληνική αγορά πριν και μετά την επιτυχία των ¨τρύπες ¨ «9 πληρωμένα τραγούδια» Ακουγαμε λιγότερα πράγματα και είχαμε το χρόνο να τα αφομοιώσουμε
Και η λέξεις κλειδιά πλέον είναι ο χρόνος και τα μέσα
Στο κόσμο της πληροφορίας ο ακροατής μπορεί να βρει ακούσματα σχεδόν παντού. Στην ουσία ο ακροατής βομβαρδίζεται από ακούσματα και έτσι λοιπόν ο πεινασμένος μέχρι χτες που μάζευε τις πενταροδεκάρες του να αγοράσει ένα δίσκο ακροατής έφτασε σε σημείο να περηφανεύεται για τα ποσά γιγα μουσικής έχει χωρίς βέβαια να έχει το χρόνο να ακούσει πραγματικά σχεδόν τίποτα. Μέχρι να πάρει χαμπάρι ότι βγήκε ένας δίσκος του έχει τραβήξει τη προσοχή ένας άλλος. Πως είναι δυνατόν να αναδειχτούν νέα ηχηρά ονόματα τη στιγμή που κανένας δεν έχει το χρόνο να ακούσει ένα δίσκο πάνω από μια φορά ( και αν).
Ζούμε την επανάσταση της πληροφορίας όμως δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να την διαχειριστούμε. Δίνουμε πολλή περισσότερη σημασία στην ποσότητα παρά στην ποιότητα, όποτε τι περιμένουμε ? Το έργο τέχνης δε πρόκειται να μείνει στην ιστορία εκτός και αν ασχοληθούμε εμείς μαζί του αναδεικνύοντας το . Και η 9η του Μπετόβεν να γραφόταν σήμερα το πολύ να γινόταν σήμα έκτακτων ειδήσεων σε εναλλακτικό δελτίο.
Από την άλλη η τέχνη δεν δημιουργεί γεγονότα απλώς τα καταγράφει.Τι μπορεί να καταγράψει λοιπόν σήμερα? Μια κοινωνία που τρέχει σε φρενήρεις ρυθμούς, αναζητώντας τι? Μια κρίση στη τέχνη λοιπόν δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από μια κοινωνία σε σύγχυση.
Το θετικό της υπόθεσης όμως είναι ότι στον κόσμο της πληροφορίας όλα τα έργα μπορούν να δουν το φως της δημοσιότητας. Όταν βρούμε το τρόπο όμως εμείς οι ακροατές να τα ξεχωρίσουμε μέσα από όλα αυτά που μας βομβαρδίζουν ίσως τα πράγματα να αρχίσουν να γίνονται καλύτερα.
Το σημαντικότερο όμως της απαγκίστρωσης από συγκεκριμένα κέντρα παραγωγής είναι η ελευθερία του καλλιτέχνη να εκφραστεί. Πρέπει να ξεφύγουμε το φασισμό του μέσου όρου αυτής της ηλιθιότητας που λέει ¨ αυτά θέλει να ακούσει ο κόσμος¨. Οι εταιρίες Δεν έχουν μόνο τα μέσα να βγάλουν ένα δίσκο (όλοι στις μέρες μας με στοιχειώδη μηχανήματα μπορούν να ηχογραφήσουν ένα δίσκο) αλλά κυρίως έχουν τα μέσα να τον προωθήσουν. Οι εταιρίες όμως ακολουθούν τους κανόνες της αγοράς.Υποχρεωτικά λοιπόν το τι θα προωθηθεί εξαρτάται από το μέγιστο κέρδος που θα έχει η εταιρία όλα λοιπόν συγκεντρώνονται σε ένα γ…μενο μέσο όρο. Εκεί η τέχνη συνθλίβεται κάτω από το βάρος των μαθηματικών. Ας μη ξεχνάμε πως κατά ένα μεγάλο ποσοστό ότι ξεχωριστό βγήκε ποτέ βγήκε από «ανεξάρτητες» εταιρίες. Πόσο όμως θα μπορείς να τα βάλεις με το Θηρίο?
Τέλος ας μην είμαστε απαισιόδοξοι το μόνο που μπορεί να κάνει κάτι κλασικό είναι ο χρόνος σίγουρα υπάρχουν αξιόλογα πράματα θέλουν όμως χρόνο και χώρο να αναπτυχθούν.