Τι θα ακούσεις;
Garage, Glam Rock, Folk, Psychedelic Rock, 60's rock
Τραγούδια που ξεχωρίζουν;
"Feel", "Connection Man", "Susie Thumb", "The Clock", "Tall Man, Skinny Lady"
Βαθμολογία:
7,5/10
Έβδομο solo album για τον υπερπαραγωγικό Ty Segall το Manipulator. Η γενικότερη του διάθεση σαν μουσικός τείνει προς το garage revival που απολαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή του τη δουλειά αποφάσισε να αφήσει κατά μέρος το garage (όχι ότι λείπει από το album, κάθε άλλο) και να επιτρέψει σε όλες του σχεδόν τις επιρροές να γίνουν τραγούδια. Ο δίσκος κινείται σε τρεις άξονες, ισόποσα μοιρασμένους. Ο πρώτος δεν είναι άλλος από τις fuzzαρισμένες κιθάρες και το garage/psych ύφος που τόσο καλά ξέρει να υπηρετεί, ο δεύτερος έχει να κάνει με τις επιρροές του από τα 60'ς με πιο ακουστικό ήχο χωρίς όμως να ξεχνά το groove και ο τρίτος με το glam rock της δεκαετίας του 1970. Μεγάλη ποικιλία που δεν χαλά την αρμονία της ακρόασης όμως. Το ένα κομμάτι σε οδηγεί στο επόμενο και ο δίσκος κυλά χωρίς να χρειαστεί να πατήσει κάποιος το "skip", κάτι που φανερώνει πολλές φορές την ποιότητα του album.
Προφανώς όλα τα παραπάνω συνηγορούν ότι δεν θα ακούσει κάποιος κάτι πρωτοπόρο σε αυτό το δίσκο αλλά δεν έγινε και τίποτα. Και πως να γίνει δηλαδή, αφού νιώθεις ότι μεγαθήρια που μεσουρανούσαν και γέμιζαν στάδια όταν ο Ty Segall ήταν ακόμα αγέννητος έχουν μαζευτεί και να έχουν κάνει ένα δίσκο όλοι μαζί. Μεγάλη εκτίμηση φαίνεται να τρέφει στον Bowie και της πρώτης περιόδου του, που ο ήχος ήταν πιο ακουστικός αλλά και της μετέπειτα (εποχής Ziggy Stardust) και αυτό φαίνεται με κομμάτια όπως το "The Singer", το "The Hand", το "Tall Man, Skinny Lady" και το "Don't You Want To Know? (Sue)" στο οποίο θα μας θυμίσει λίγο και τους Simon & Garfunkel. Άλλη μεγάλη αδυναμία του είναι σαφέστατα ο Mark Bolan και οι T-REX αφού το glitter ξεχειλίζει στα "Susie Thumb" και "Who's Producing You?". Φυσικά δεν λείπουν και οι Rolling Stones από την παρέα με το "Green Belly," φόρος τιμής στο British Invasion ούτε η ψυχεδελική folk των Grand Funk που νομίζεις ότι του έγραψαν το "The Clock". Και φυσικά δεν μπορούν να λείπουν κομμάτια όπως το "The Crawler" και το "It's Over" με κιθάρες που ουρλιάζουν και σαφείς Rock 'n' Roll καταβολές, δίσκο του Ty Segall ακούμε άλλωστε. Προσωπικά πάντως περισσότερο απ' όλο το δίσκο ευχαριστήθηκα το "Connection Man" και το "Feel" αμφότερα βουτηγμένα στην ψυχεδέλεια με το πρώτο να είναι πιο straight και το δεύτερο να σε παρασύρει με τις ογκώδεις κιθάρες του! Τώρα που το σκέφτομαι είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι απ' όλο το album. Καθένα θα μπορούσε να είναι single για τους δικούς του ξεχωριστούς λόγους.
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί ένας δίσκος με τόσο εμφανείς τις επιρροές ενός καλλιτέχνη μπορεί να είναι τόσο καλός. Η απάντηση είναι ότι σε αυτές τις καταστάσεις ξεχωρίζει ή ήρα από το στάρι. Ο Ty Segall δεν αντιγράφει και ούτε στηρίζεται στη ρετρολαγνεία όπως πολλοί άλλοι. Όλες οι συνθέσεις ασχέτως καταβολών κι επιρροών αποπνέουν κάτι φρέσκο και προσωπικό. Είναι μια συνταγή που πολλοί λίγοι την ξέρουν και λιγότεροι μπορούν να την εκτελουν σωστά. Σίγουρα πάντως τη μοιράζεται όλο το παρεάκι του από την California μιας και το ίδιο κάνουν και ο Nick Waterhouse και οι Allah-Las με την ίδια επιτυχία.
Garage, Glam Rock, Folk, Psychedelic Rock, 60's rock
Τραγούδια που ξεχωρίζουν;
"Feel", "Connection Man", "Susie Thumb", "The Clock", "Tall Man, Skinny Lady"
Βαθμολογία:
7,5/10
Έβδομο solo album για τον υπερπαραγωγικό Ty Segall το Manipulator. Η γενικότερη του διάθεση σαν μουσικός τείνει προς το garage revival που απολαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή του τη δουλειά αποφάσισε να αφήσει κατά μέρος το garage (όχι ότι λείπει από το album, κάθε άλλο) και να επιτρέψει σε όλες του σχεδόν τις επιρροές να γίνουν τραγούδια. Ο δίσκος κινείται σε τρεις άξονες, ισόποσα μοιρασμένους. Ο πρώτος δεν είναι άλλος από τις fuzzαρισμένες κιθάρες και το garage/psych ύφος που τόσο καλά ξέρει να υπηρετεί, ο δεύτερος έχει να κάνει με τις επιρροές του από τα 60'ς με πιο ακουστικό ήχο χωρίς όμως να ξεχνά το groove και ο τρίτος με το glam rock της δεκαετίας του 1970. Μεγάλη ποικιλία που δεν χαλά την αρμονία της ακρόασης όμως. Το ένα κομμάτι σε οδηγεί στο επόμενο και ο δίσκος κυλά χωρίς να χρειαστεί να πατήσει κάποιος το "skip", κάτι που φανερώνει πολλές φορές την ποιότητα του album.
Προφανώς όλα τα παραπάνω συνηγορούν ότι δεν θα ακούσει κάποιος κάτι πρωτοπόρο σε αυτό το δίσκο αλλά δεν έγινε και τίποτα. Και πως να γίνει δηλαδή, αφού νιώθεις ότι μεγαθήρια που μεσουρανούσαν και γέμιζαν στάδια όταν ο Ty Segall ήταν ακόμα αγέννητος έχουν μαζευτεί και να έχουν κάνει ένα δίσκο όλοι μαζί. Μεγάλη εκτίμηση φαίνεται να τρέφει στον Bowie και της πρώτης περιόδου του, που ο ήχος ήταν πιο ακουστικός αλλά και της μετέπειτα (εποχής Ziggy Stardust) και αυτό φαίνεται με κομμάτια όπως το "The Singer", το "The Hand", το "Tall Man, Skinny Lady" και το "Don't You Want To Know? (Sue)" στο οποίο θα μας θυμίσει λίγο και τους Simon & Garfunkel. Άλλη μεγάλη αδυναμία του είναι σαφέστατα ο Mark Bolan και οι T-REX αφού το glitter ξεχειλίζει στα "Susie Thumb" και "Who's Producing You?". Φυσικά δεν λείπουν και οι Rolling Stones από την παρέα με το "Green Belly," φόρος τιμής στο British Invasion ούτε η ψυχεδελική folk των Grand Funk που νομίζεις ότι του έγραψαν το "The Clock". Και φυσικά δεν μπορούν να λείπουν κομμάτια όπως το "The Crawler" και το "It's Over" με κιθάρες που ουρλιάζουν και σαφείς Rock 'n' Roll καταβολές, δίσκο του Ty Segall ακούμε άλλωστε. Προσωπικά πάντως περισσότερο απ' όλο το δίσκο ευχαριστήθηκα το "Connection Man" και το "Feel" αμφότερα βουτηγμένα στην ψυχεδέλεια με το πρώτο να είναι πιο straight και το δεύτερο να σε παρασύρει με τις ογκώδεις κιθάρες του! Τώρα που το σκέφτομαι είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι απ' όλο το album. Καθένα θα μπορούσε να είναι single για τους δικούς του ξεχωριστούς λόγους.
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί ένας δίσκος με τόσο εμφανείς τις επιρροές ενός καλλιτέχνη μπορεί να είναι τόσο καλός. Η απάντηση είναι ότι σε αυτές τις καταστάσεις ξεχωρίζει ή ήρα από το στάρι. Ο Ty Segall δεν αντιγράφει και ούτε στηρίζεται στη ρετρολαγνεία όπως πολλοί άλλοι. Όλες οι συνθέσεις ασχέτως καταβολών κι επιρροών αποπνέουν κάτι φρέσκο και προσωπικό. Είναι μια συνταγή που πολλοί λίγοι την ξέρουν και λιγότεροι μπορούν να την εκτελουν σωστά. Σίγουρα πάντως τη μοιράζεται όλο το παρεάκι του από την California μιας και το ίδιο κάνουν και ο Nick Waterhouse και οι Allah-Las με την ίδια επιτυχία.