Σ' έναν πολύ ωραίο χώρο, το θέατρο Ιλίσια, είχαμε την ευκαιρία να δούμε την κωμωδία "Ήρθες και θα μείνεις" των Ρενέ Τέιλορ και Τζόζεφ Μπολόνια, με τους Ζέτα Μακρυπούλια και Γρηγόρη Βαλτινό. Συμμετέχει ο Στάθης Νικολαΐδης. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γρηγόρης Βαλτινός. Η παράσταση μας άρεσε πάρα πολύ!!
Παραμονή Χριστουγέννων στη Νέα Υόρκη και μία νέα ηθοποιός τρέχει μέχρι τελευταία στιγμή σε ακροάσεις, μήπως την πάρουν και έχει επιτέλους ένα εισόδημα. Άφραγκη, με πολλά όνειρα και δίψα για δημιουργία, καταλήγει σε μία πολύ περίεργη ακρόαση. Αυτή είναι, λοιπόν, η Λώρα Μπλάου, ο ιδιόρυθμος χαρακτήρας της οποίας κεντρίζει το ενδιαφέρον ενός παραγωγού, του Βίτο Πινιόλι, που ήταν παρών στην ακρόασή της. Το ενδιαφέρον του για εκείνη, καθαρά επαγγελματικό, την παραξένεψε. Γοητεύτηκε και προσπάθησε με τον κάθε τρόπο να τον κάνει να την αγαπήσει. Καταλήγουν να περάσουν το βράδυ της παραμονής μαζί. Πολύ χιόνι κι εκείνος, εγκλωβισμένος στο σπίτι της, δεν έχει άλλη επιλογή από το να την ακούσει, να τη γνωρίσει. Εκείνη, θα τον γνωρίσει; Πώς καταλήγει αυτή η περίεργη συνάντηση; Άραγε, η Λώρα κατάφερε αυτό που τόσο ήθελε, να αγαπηθεί;
Ένα δίωρο γεμάτο γέλιο, συγκίνηση και σκέψη. Θίγονται αρκετά ζητήματα στην παράσταση αυτήν. Προσωπικά μου έμεινε το εξής: υπάρχουν άνθρωποι που κάποτε είχαν όνειρα και συναισθήματα, για κάποιον λόγο όμως τα έθαψαν μέσα τους και στην επιφάνεια έβγαλαν έναν εαυτό ίσως λίγο σκληρό και αδιάφορο. Υπάρχουν και άνθρωποι νέοι, ενθουσιώδεις, γεμάτοι όνειρα που θέλουν να τα κυνηγήσουν. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων χρειάζονται κάτι για να πάνε παρακάτω. Κι αυτό το κάτι είναι η αγάπη. Γιατί, συμπεραίνω, χρειαζόμαστε να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε, για να προχωρήσουμε.
Τα σκηνικά της παράστασης μου άρεσαν. Ένα σπίτι μιας νέας κοπέλας στο κέντρο της πόλης, όπως αυτό μεταφράζεται, με τις ιδιαιτερότητες, τις ανέσεις και τις ελλείψεις του. Ιδιαίτερα ήταν και τα κοστούμια της Ζέτας Μακρυπούλια. Μου άρεσε ακόμη πάρα πολύ η μουσική. Οι επιλογές του Γρηγόρη Βαλτινού ταίριαζαν πάρα πολύ και έδιναν μία σύγχρονη ματιά στο έργο -αν και από μόνο του το έργο περνάει μηνύματα που μπορούν να σταθούν και στις μέρες μας.
Οι ερμηνείες τους μου φάνηκαν πολύ καλές. Ενθουσιάστηκα ιδιαιτέρως με την ερμηνεία της Ζέτας Μακρυπούλια, η οποία απέδωσε με τρόπο μοναδικό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Λώρας Μπλάου. Με εμφανή κάποια στοιχεία της δικής της προσωπικότητας, δημιούργησε ένα κράμα εκρηκτικό. Ο Γρηγόρης Βαλτινός, πότε σοβαρός και πότε αστείος, με πολύ απλό τρόπο μάς κέρδισε. Ο Στάθης Νικολαΐδης με τη Ζέτα Μακρυπούλια κάνουν μία εξαιρετική αρχή και κερδίζουν το κοινό από την πρώτη στιγμή.
Είναι μία δόση γέλιου μέσα στη δύσκολη βδομάδα! Την απόλαυσα και σας την προτείνω! Φαίνεται πως ήρθε και θα μείνει..!
Παραμονή Χριστουγέννων στη Νέα Υόρκη και μία νέα ηθοποιός τρέχει μέχρι τελευταία στιγμή σε ακροάσεις, μήπως την πάρουν και έχει επιτέλους ένα εισόδημα. Άφραγκη, με πολλά όνειρα και δίψα για δημιουργία, καταλήγει σε μία πολύ περίεργη ακρόαση. Αυτή είναι, λοιπόν, η Λώρα Μπλάου, ο ιδιόρυθμος χαρακτήρας της οποίας κεντρίζει το ενδιαφέρον ενός παραγωγού, του Βίτο Πινιόλι, που ήταν παρών στην ακρόασή της. Το ενδιαφέρον του για εκείνη, καθαρά επαγγελματικό, την παραξένεψε. Γοητεύτηκε και προσπάθησε με τον κάθε τρόπο να τον κάνει να την αγαπήσει. Καταλήγουν να περάσουν το βράδυ της παραμονής μαζί. Πολύ χιόνι κι εκείνος, εγκλωβισμένος στο σπίτι της, δεν έχει άλλη επιλογή από το να την ακούσει, να τη γνωρίσει. Εκείνη, θα τον γνωρίσει; Πώς καταλήγει αυτή η περίεργη συνάντηση; Άραγε, η Λώρα κατάφερε αυτό που τόσο ήθελε, να αγαπηθεί;
Ένα δίωρο γεμάτο γέλιο, συγκίνηση και σκέψη. Θίγονται αρκετά ζητήματα στην παράσταση αυτήν. Προσωπικά μου έμεινε το εξής: υπάρχουν άνθρωποι που κάποτε είχαν όνειρα και συναισθήματα, για κάποιον λόγο όμως τα έθαψαν μέσα τους και στην επιφάνεια έβγαλαν έναν εαυτό ίσως λίγο σκληρό και αδιάφορο. Υπάρχουν και άνθρωποι νέοι, ενθουσιώδεις, γεμάτοι όνειρα που θέλουν να τα κυνηγήσουν. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων χρειάζονται κάτι για να πάνε παρακάτω. Κι αυτό το κάτι είναι η αγάπη. Γιατί, συμπεραίνω, χρειαζόμαστε να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε, για να προχωρήσουμε.
Τα σκηνικά της παράστασης μου άρεσαν. Ένα σπίτι μιας νέας κοπέλας στο κέντρο της πόλης, όπως αυτό μεταφράζεται, με τις ιδιαιτερότητες, τις ανέσεις και τις ελλείψεις του. Ιδιαίτερα ήταν και τα κοστούμια της Ζέτας Μακρυπούλια. Μου άρεσε ακόμη πάρα πολύ η μουσική. Οι επιλογές του Γρηγόρη Βαλτινού ταίριαζαν πάρα πολύ και έδιναν μία σύγχρονη ματιά στο έργο -αν και από μόνο του το έργο περνάει μηνύματα που μπορούν να σταθούν και στις μέρες μας.
Οι ερμηνείες τους μου φάνηκαν πολύ καλές. Ενθουσιάστηκα ιδιαιτέρως με την ερμηνεία της Ζέτας Μακρυπούλια, η οποία απέδωσε με τρόπο μοναδικό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Λώρας Μπλάου. Με εμφανή κάποια στοιχεία της δικής της προσωπικότητας, δημιούργησε ένα κράμα εκρηκτικό. Ο Γρηγόρης Βαλτινός, πότε σοβαρός και πότε αστείος, με πολύ απλό τρόπο μάς κέρδισε. Ο Στάθης Νικολαΐδης με τη Ζέτα Μακρυπούλια κάνουν μία εξαιρετική αρχή και κερδίζουν το κοινό από την πρώτη στιγμή.
Είναι μία δόση γέλιου μέσα στη δύσκολη βδομάδα! Την απόλαυσα και σας την προτείνω! Φαίνεται πως ήρθε και θα μείνει..!
Σχετικό θέμα