Όταν είχε ανακοινωθεί η ζωντανή εμφάνιση των Machine Head στη χώρα μας είχα διαγράψει από το μυαλό μου οποιοδήποτε άλλο live θα γινόταν. Όχι γιατί είναι το αγαπημένο μου γκρουπ (μου αρέσουν πολύ, άλλα όσοι με ξέρετε γνωρίζετε και τις αδυναμίες μου), αλλά για την άριστη εντύπωση που μου άφησαν το 2012 στο Rockwave. Μπάντα γεννημένη για live. Επιπρόσθετα, η ανακοίνωση ότι δεν υπάρχει support και ότι θα ακούσουμε πάνω από 20 κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους ( δυόμιση ώρες ) νομίζω ότι δεν μπορεί να αφήσει κανένα ασυγκίνητο. Το μόνο που μας είχε μείνει ήταν να τα δούμε αυτά και στην πράξη.
Και πράγματι, μπήκαμε στο χώρο του Βοτανικού λίγο πριν τις εννέα, ενώ η αρένα άρχισε να γεμίζει. Λίγο μετά τις εννέα, άρχισε να γεμίζει και ο εξώστης. Οι μπύρες κατέβαιναν σαν νεράκι και στις εννέα και μισή τα φωτά έσβησαν και οι πρώτες νότες από το Imperium ήταν γεγονός. Ντελίριο! Ήταν η σπίθα για να αρχίσει η ανάφλεξη.
Ένας ήχος άρτιος, και ένα συγκρότημα το όποιο από το πρώτο κομμάτι ήρθε για να διασκεδάσει και να τιμήσει το κοινό που ήρθε να τους δει. Και ακολούθησαν τα Beautiful Mourning και Now We Die. Ο κόσμος πραγματικά μπιστάει, τραγουδάει με όλη του τη δύναμη. Ο Flynn δίνει ρεσιτάλ επικοινωνίας με το κοινό και δεν χάνει στιγμή να ξεσηκώνει ακόμα και τον πιο ξενέρωτο που μπορεί να βρισκόταν εκεί μέσα (που δεν νομίζω ότι υπήρχε).
Για τα υπόλοιπα μελή τι να πούμε; Ο νέος μπασίστας έδειξε ότι είναι πλήρως δεμένος με την μπάντα και πραγματικά σκότωνε με το παίξιμο του,
ο Demmel στην κιθάρα σταθερή αξία,
ενώ ο McClain στην υπερυψωμένη ντραμς του εξαπέλυε κεραυνούς.
Όλοι μαζί συνέθεταν ένα σύνολο τόσο άρτιο που πραγματικά έψαχνες για να βρεις ψεγάδι.
Τα crowd surfings και circle pits έδιναν και έπαιρναν. Ήμασταν σε μια μόνιμη έκσταση. Ενδεικτικά κομμάτια, έτσι για την ιστορία : Bite The Bullet/ Locust/ From This Day/ Ten ton Hammer/ Clenching The Fist Of Dissent/ The Blood,The Sweat,The Tears/ Bulldozer/ Darkness Within … Και φυσικά, ο μέγας χαμός ήρθε στο γνωστό και μη εξαιρετέο Davidian. Το κομμάτι που άνοιγε τον παρθενικό τους δίσκο, Burn My Eyes, που ήμουν, θυμάμαι, στο Λύκειο και είχα πάθει πλάκα.
Ο λαλίστατος Flynn έβγαλε και ένα μικρό λόγο με τον οποίο μας ευχαρίστησε που ήρθαμε να τους παρακολουθήσουμε, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε πάει σε κάποιο club να ακούσουμε κάποιο dj set, αφού ήταν Σαββάτο βράδυ. Συμπλήρωσε, επίσης, ότι γνώριζε πολύ καλά την οικονομική κρίση στη χώρα μας και το πόσο δύσκολο ήταν να αγοράσει κάποιος εισιτήριο και να έρθει. Φυσικά καταχειροκροτήθηκε.
Με το τέλος του Davidian πήραμε όλοι κάποιες ανάσες (και μερικές μπύρες -μην το ξεχνάμε αυτό). Δεν θα το έλεγα encore, γιατί είχαμε τα Descends The Shades Of The Night , Now I Lay Thee Down, Take Me Through The Fire. Ακούραστοι οι Machine Head, ακούραστοι κι εμείς! Δεν αφήναμε ούτε λεπτό ανεκμετάλλευτο στο τραγούδι, στο headbanging.
Άλλη μια μικρή ανάσα και ξεκινάμε για τον επίλογο. Ένας επίλογος που άρχισε με τον φόρο τιμής στο μεγάλο αδικοχαμένο Dimebag με το Aesthetics Of Hate, πέρασμα από τα Supercharger και Game Over, για να καταλήξει στο ένα και μοναδικό -και κατά την προσωπική μου άποψη ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους- Halo. Εδώ δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Το τέλος της συναυλίας (μετά από όντως δυόμιση ώρες), μας βρήκε εξουθενωμένους, με κλειστές φωνές, έχοντας βγάλει πολλά κιλά ιδρώτα από το σώμα μας. Όμως υπήρχε μια χαρά και ικανοποίηση για την παρακολούθηση μιας εκ των πιο αρτίων metal συναυλιών των τελευταίων ετών.
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που τους έφεραν στη χώρα μας για δυο συναυλίες, παρακαλώ (μην ξεχνάμε στις 25 ήταν στη Θεσσαλονίκη). Και μάλιστα ίσως ήρθαν και στην καλύτερη τους φάση και δισκογραφικά και αποδοτικά!
Αυτή την συναυλία θα την μνημονεύουμε για πολλά χρόνια. Όποιος δεν ήταν …
Και πράγματι, μπήκαμε στο χώρο του Βοτανικού λίγο πριν τις εννέα, ενώ η αρένα άρχισε να γεμίζει. Λίγο μετά τις εννέα, άρχισε να γεμίζει και ο εξώστης. Οι μπύρες κατέβαιναν σαν νεράκι και στις εννέα και μισή τα φωτά έσβησαν και οι πρώτες νότες από το Imperium ήταν γεγονός. Ντελίριο! Ήταν η σπίθα για να αρχίσει η ανάφλεξη.
Ένας ήχος άρτιος, και ένα συγκρότημα το όποιο από το πρώτο κομμάτι ήρθε για να διασκεδάσει και να τιμήσει το κοινό που ήρθε να τους δει. Και ακολούθησαν τα Beautiful Mourning και Now We Die. Ο κόσμος πραγματικά μπιστάει, τραγουδάει με όλη του τη δύναμη. Ο Flynn δίνει ρεσιτάλ επικοινωνίας με το κοινό και δεν χάνει στιγμή να ξεσηκώνει ακόμα και τον πιο ξενέρωτο που μπορεί να βρισκόταν εκεί μέσα (που δεν νομίζω ότι υπήρχε).
Για τα υπόλοιπα μελή τι να πούμε; Ο νέος μπασίστας έδειξε ότι είναι πλήρως δεμένος με την μπάντα και πραγματικά σκότωνε με το παίξιμο του,
ο Demmel στην κιθάρα σταθερή αξία,
ενώ ο McClain στην υπερυψωμένη ντραμς του εξαπέλυε κεραυνούς.
Όλοι μαζί συνέθεταν ένα σύνολο τόσο άρτιο που πραγματικά έψαχνες για να βρεις ψεγάδι.
Τα crowd surfings και circle pits έδιναν και έπαιρναν. Ήμασταν σε μια μόνιμη έκσταση. Ενδεικτικά κομμάτια, έτσι για την ιστορία : Bite The Bullet/ Locust/ From This Day/ Ten ton Hammer/ Clenching The Fist Of Dissent/ The Blood,The Sweat,The Tears/ Bulldozer/ Darkness Within … Και φυσικά, ο μέγας χαμός ήρθε στο γνωστό και μη εξαιρετέο Davidian. Το κομμάτι που άνοιγε τον παρθενικό τους δίσκο, Burn My Eyes, που ήμουν, θυμάμαι, στο Λύκειο και είχα πάθει πλάκα.
Ο λαλίστατος Flynn έβγαλε και ένα μικρό λόγο με τον οποίο μας ευχαρίστησε που ήρθαμε να τους παρακολουθήσουμε, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε πάει σε κάποιο club να ακούσουμε κάποιο dj set, αφού ήταν Σαββάτο βράδυ. Συμπλήρωσε, επίσης, ότι γνώριζε πολύ καλά την οικονομική κρίση στη χώρα μας και το πόσο δύσκολο ήταν να αγοράσει κάποιος εισιτήριο και να έρθει. Φυσικά καταχειροκροτήθηκε.
Με το τέλος του Davidian πήραμε όλοι κάποιες ανάσες (και μερικές μπύρες -μην το ξεχνάμε αυτό). Δεν θα το έλεγα encore, γιατί είχαμε τα Descends The Shades Of The Night , Now I Lay Thee Down, Take Me Through The Fire. Ακούραστοι οι Machine Head, ακούραστοι κι εμείς! Δεν αφήναμε ούτε λεπτό ανεκμετάλλευτο στο τραγούδι, στο headbanging.
Άλλη μια μικρή ανάσα και ξεκινάμε για τον επίλογο. Ένας επίλογος που άρχισε με τον φόρο τιμής στο μεγάλο αδικοχαμένο Dimebag με το Aesthetics Of Hate, πέρασμα από τα Supercharger και Game Over, για να καταλήξει στο ένα και μοναδικό -και κατά την προσωπική μου άποψη ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους- Halo. Εδώ δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Το τέλος της συναυλίας (μετά από όντως δυόμιση ώρες), μας βρήκε εξουθενωμένους, με κλειστές φωνές, έχοντας βγάλει πολλά κιλά ιδρώτα από το σώμα μας. Όμως υπήρχε μια χαρά και ικανοποίηση για την παρακολούθηση μιας εκ των πιο αρτίων metal συναυλιών των τελευταίων ετών.
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που τους έφεραν στη χώρα μας για δυο συναυλίες, παρακαλώ (μην ξεχνάμε στις 25 ήταν στη Θεσσαλονίκη). Και μάλιστα ίσως ήρθαν και στην καλύτερη τους φάση και δισκογραφικά και αποδοτικά!
Αυτή την συναυλία θα την μνημονεύουμε για πολλά χρόνια. Όποιος δεν ήταν …