Ποιός: Ο Σωκράτης Μάλαμας. Μαζί του η Μαρίνα Δακανάλη.
Πού: Στο Θέατρο Βράχων (23ο Φεστιβάλ Δήμου Βύρωνα)
Πότε: Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010
Οργάνωση: Κόπηκαν πολύ παραπάνω εισιτήρια από ό,τι χωράει το Θέατρο, που σημαίνει στρίμωγμα και δύσκολες συνθήκες (ειδικά στην αρένα), έλλειψη ασφάλειας και μεγάλο πρόβλημα στην προσέλευση αφού είχε μπλοκάρει όλη η περιοχή από τα πολλά αυτοκίνητα...
Ήχος: Καλός
Η μπάντα: Κλέων Αντωνίου (ηλ. κιθάρα, φωνή), Θάνος Μιχαηλίδης (τύμπανα), Γιάννης Παπατριανταφύλλου (μπάσο, φωνητικά), Φώτης Σιώτας (βιολί, φωνή), Κυριάκος Ταπάκης (λαούτο, μπουζούκι), Νίκος Παραουλάκης (νέι)
Ο κόσμος: Δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο (κι ακόμα παραπάνω)! Ως συνήθως πολλή νεολαία, αλλά και μεγαλύτερες ηλικίες. Ζεστές οι κερκίδες, "καυτή" η αρένα...
Ξεκίνησε: Στις 21.20
Τελείωσε: Γύρω στις 00.20
Setlist:
Δυο-τρεις κουβέντες
Για την Ελλάδα
Ο Μάγος
Κανένας δεν ξέρει
Τα παιδιά μες στην πλατεία
Τειρεσίας
Της σιωπής
Δώρο του κόσμου
Καρφί
Χίλια πρόσωπα
Νεράιδα
Τίποτα δεν χάθηκε
Μονόλογος τρελού
Ευτυχείς λυπημένοι και πότες
Καλημέρα
Αγκάθι
Κοντραπούντο
Παίρνω τους δρόμους
Διάφανος
Τα Διόδια
Θίασος
Μ’ ένα γιατί
Ο Μενούσης αλα Hey Joe (Hendrix)! - Κ.Αντωνίου
Ανυφαντού - Μ. Δακανάλη
Αερικό - Φώτης Σιώτας
Το γράμμα
Ο κήπος
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει (Δ.Ματσούκα)
Τα ξωτικά
Άσε τα ψέματα
Το τραγούδι του μεθυσμένου
Ριφιφί
Να βάλω τα μεταξωτά
Τσιγάρο ατέλειωτο
Πριγκηπέσσα
Λένε
Πετάω πέτρες
Τα πάγια
Δρόμο άλλαξε ο αέρας
Κι εσύ ξεχνάς
Έπιασε βροχή
Στα είπα όλα
Χαμένο ρούχο
Στην Αμερική
Είναι σκοτάδι
Ανήσυχες μέρες
Στην κοιλάδα των Τεμπών
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
Ποιός τη ζωή μου
Κάν’τονε Σταύρο, καν’τονε
Τίγρη
"Έχουμε να τα πούμε πολύ καιρό, σχεδόν ένα χρόνο" ήταν τα πρώτα λόγια του Σωκράτη Μάλαμα. Λίγο αργότερα, ακολουθώντας την παροιμία που κάνει λόγο για καλούς λογαριασμούς και καλούς φίλους, ξεκαθάρισε από μικροφώνου πως θα "τρέξει" το πρόγραμμα χωρίς πολλά λόγια ανάμεσα στα τραγούδια και φυσικά χωρίς διάλειμμα, μιας και η συναυλία δεν μπορούσε να πάει πέρα από τις 12.30 (ο λόγος γνωστός, κοντά στο Θέατρο Βράχων έχει σπίτια).
Μακάρι να υπήρχαν πολλοί καλλιτέχνες που στα 53 τους να γουστάρουν τόσο πολύ αυτό που κάνουν όσο ο Μάλαμας. Με δεδομένο τον περιορισμό της ώρας, θα μπορούσε προχτές να κάνει μία τυπική συναυλία των 2-2,5 ωρών. Αυτός διάλεξε να παίζει ασταμάτητα για 3 ώρες το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο για να μας χαρίσει όσο περισσότερα κομμάτια μπορούσε. Κι όλα αυτά με ένα μόνιμο βλέμμα "τρελού", με χαμόγελα και νοήματα προς το κοινό, με κραυγές και τα γνωστά πια... μουσικά μέρη με το στόμα ("τα ρα τι ρα..."), με ερμηνείες που σε ανατρίχιαζαν ή σε πιάναν από το πέτο και σε ταρακουνούσαν.
Η μεγάλη απήχηση που έχει τα τελευταία 3-4 χρόνια και κάνει το Θέατρο Βράχων να μοιάζει μικρό για το κοινό που συρρέει μαζικά στις συναυλίες του, δεν φαίνεται να τον επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο. Αλλιώς δεν θα διάλεγε να πει χαμηλότονα τραγούδια όπως ο Μονόλογος τρελού, το Παίρνω τους δρόμους και άλλα από τους δύο πρώτους του δίσκους, που είναι γνωστά μόνο στο σκληρό πυρήνα των ακροατών του και έχει να τα πει πάνω από 5-6 χρόνια σε μεγάλη συναυλία...
Μην ψάχνετε για κορυφαίες στιγμές. Από το 4ο-5ο τραγούδι και μετά η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά και δεν έπεσε ποτέ μέχρι το τέλος! Προφανώς και δεν χρειάζεται να σας μεταφέρει κάποιος που ήταν παρών τον παροξυσμό με την περιλάλητη πια Πριγκηπέσσα, ούτε την καθολική συμμετοχή σε Τσιγάρο ατέλειωτο, Πάγια, Άσε τα ψέματα, Στα είπα όλα και τα άλλα λαϊκότροπα του τραγουδοποιού. Ίσως όμως να πρέπει να σας μεταφέρω την ανατριχιαστική ερμηνεία στον Διάφανο του Θ. Παπακωνσταντίνου, το λαϊκό ύμνο του ξενιτεμένου που έκανε την αρένα (τουλάχιστον) να απογειωθεί... Ήταν κι άλλες πολλές οι έντονες στιγμές. Κρίμα που κάποια από τα τραγούδια δεν τα ευχαριστηθήκαμε εξαιτίας της απίστευτης πολυκοσμίας που σε έκανε να μην μπορείς να αφιερωθείς αποκλειστικά στα όσα γίνονται επί σκηνής...
Η συμμετοχή της Δήμητρας Ματσούκα, αν και εντελώς αναπάντεχη, ήταν αξιοπρεπής. Είπε ένα εξαιρετικό τραγούδι μαζί με τον Μάλαμα (Μια φυσαρμόνικα που κλαίει του Δ.Μούτση) και χωρίς προλόγους και ευχαριστίες έφυγε από τη σκηνή το ίδιο ήσυχα. Στο κλείσιμο της βραδιάς είχαμε τρεις ακόμα πιλογές-έκπληξη. Ο Μάλαμας πήρε την κιθάρα του και με αυτήν μόνο μας είπε δύο τραγούδια του Θεοδωράκη (Την πόρτα ανοίγω, Ποιός τη ζωή μου) και ένα του Βαμβακάρη (Καν’τονε Σταύρο) που δεν τα έχει ξαναπεί.
Γιατί να στριμωχτεί κανείς σε μια συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα; Τι θα κερδίσει; Τι θα του μείνει; Από αυτό που έζησα μπορώ να πω ότι σου μένει μια γλυκιά γεύση που εκλείπει σιγά-σιγά από τις συναυλίες των νεότερων. Ένας διονυσιασμός και ένα πάθος για τραγούδι που δεν εκφράζεται από το αν χοροπηδάει ο καλλιτέχνης πάνω στη σκηνή... Μια άμεση φωνή και ένα ιδιαίτερο παίξιμο στην κιθάρα που ηχεί για ώρες μετά στα αυτιά σου.
Πού: Στο Θέατρο Βράχων (23ο Φεστιβάλ Δήμου Βύρωνα)
Πότε: Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010
Οργάνωση: Κόπηκαν πολύ παραπάνω εισιτήρια από ό,τι χωράει το Θέατρο, που σημαίνει στρίμωγμα και δύσκολες συνθήκες (ειδικά στην αρένα), έλλειψη ασφάλειας και μεγάλο πρόβλημα στην προσέλευση αφού είχε μπλοκάρει όλη η περιοχή από τα πολλά αυτοκίνητα...
Ήχος: Καλός
Η μπάντα: Κλέων Αντωνίου (ηλ. κιθάρα, φωνή), Θάνος Μιχαηλίδης (τύμπανα), Γιάννης Παπατριανταφύλλου (μπάσο, φωνητικά), Φώτης Σιώτας (βιολί, φωνή), Κυριάκος Ταπάκης (λαούτο, μπουζούκι), Νίκος Παραουλάκης (νέι)
Ο κόσμος: Δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο (κι ακόμα παραπάνω)! Ως συνήθως πολλή νεολαία, αλλά και μεγαλύτερες ηλικίες. Ζεστές οι κερκίδες, "καυτή" η αρένα...
Ξεκίνησε: Στις 21.20
Τελείωσε: Γύρω στις 00.20
Setlist:
Δυο-τρεις κουβέντες
Για την Ελλάδα
Ο Μάγος
Κανένας δεν ξέρει
Τα παιδιά μες στην πλατεία
Τειρεσίας
Της σιωπής
Δώρο του κόσμου
Καρφί
Χίλια πρόσωπα
Νεράιδα
Τίποτα δεν χάθηκε
Μονόλογος τρελού
Ευτυχείς λυπημένοι και πότες
Καλημέρα
Αγκάθι
Κοντραπούντο
Παίρνω τους δρόμους
Διάφανος
Τα Διόδια
Θίασος
Μ’ ένα γιατί
Ο Μενούσης αλα Hey Joe (Hendrix)! - Κ.Αντωνίου
Ανυφαντού - Μ. Δακανάλη
Αερικό - Φώτης Σιώτας
Το γράμμα
Ο κήπος
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει (Δ.Ματσούκα)
Τα ξωτικά
Άσε τα ψέματα
Το τραγούδι του μεθυσμένου
Ριφιφί
Να βάλω τα μεταξωτά
Τσιγάρο ατέλειωτο
Πριγκηπέσσα
Λένε
Πετάω πέτρες
Τα πάγια
Δρόμο άλλαξε ο αέρας
Κι εσύ ξεχνάς
Έπιασε βροχή
Στα είπα όλα
Χαμένο ρούχο
Στην Αμερική
Είναι σκοτάδι
Ανήσυχες μέρες
Στην κοιλάδα των Τεμπών
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
Ποιός τη ζωή μου
Κάν’τονε Σταύρο, καν’τονε
Τίγρη
"Έχουμε να τα πούμε πολύ καιρό, σχεδόν ένα χρόνο" ήταν τα πρώτα λόγια του Σωκράτη Μάλαμα. Λίγο αργότερα, ακολουθώντας την παροιμία που κάνει λόγο για καλούς λογαριασμούς και καλούς φίλους, ξεκαθάρισε από μικροφώνου πως θα "τρέξει" το πρόγραμμα χωρίς πολλά λόγια ανάμεσα στα τραγούδια και φυσικά χωρίς διάλειμμα, μιας και η συναυλία δεν μπορούσε να πάει πέρα από τις 12.30 (ο λόγος γνωστός, κοντά στο Θέατρο Βράχων έχει σπίτια).
Μακάρι να υπήρχαν πολλοί καλλιτέχνες που στα 53 τους να γουστάρουν τόσο πολύ αυτό που κάνουν όσο ο Μάλαμας. Με δεδομένο τον περιορισμό της ώρας, θα μπορούσε προχτές να κάνει μία τυπική συναυλία των 2-2,5 ωρών. Αυτός διάλεξε να παίζει ασταμάτητα για 3 ώρες το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο για να μας χαρίσει όσο περισσότερα κομμάτια μπορούσε. Κι όλα αυτά με ένα μόνιμο βλέμμα "τρελού", με χαμόγελα και νοήματα προς το κοινό, με κραυγές και τα γνωστά πια... μουσικά μέρη με το στόμα ("τα ρα τι ρα..."), με ερμηνείες που σε ανατρίχιαζαν ή σε πιάναν από το πέτο και σε ταρακουνούσαν.
Η μεγάλη απήχηση που έχει τα τελευταία 3-4 χρόνια και κάνει το Θέατρο Βράχων να μοιάζει μικρό για το κοινό που συρρέει μαζικά στις συναυλίες του, δεν φαίνεται να τον επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο. Αλλιώς δεν θα διάλεγε να πει χαμηλότονα τραγούδια όπως ο Μονόλογος τρελού, το Παίρνω τους δρόμους και άλλα από τους δύο πρώτους του δίσκους, που είναι γνωστά μόνο στο σκληρό πυρήνα των ακροατών του και έχει να τα πει πάνω από 5-6 χρόνια σε μεγάλη συναυλία...
Μην ψάχνετε για κορυφαίες στιγμές. Από το 4ο-5ο τραγούδι και μετά η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά και δεν έπεσε ποτέ μέχρι το τέλος! Προφανώς και δεν χρειάζεται να σας μεταφέρει κάποιος που ήταν παρών τον παροξυσμό με την περιλάλητη πια Πριγκηπέσσα, ούτε την καθολική συμμετοχή σε Τσιγάρο ατέλειωτο, Πάγια, Άσε τα ψέματα, Στα είπα όλα και τα άλλα λαϊκότροπα του τραγουδοποιού. Ίσως όμως να πρέπει να σας μεταφέρω την ανατριχιαστική ερμηνεία στον Διάφανο του Θ. Παπακωνσταντίνου, το λαϊκό ύμνο του ξενιτεμένου που έκανε την αρένα (τουλάχιστον) να απογειωθεί... Ήταν κι άλλες πολλές οι έντονες στιγμές. Κρίμα που κάποια από τα τραγούδια δεν τα ευχαριστηθήκαμε εξαιτίας της απίστευτης πολυκοσμίας που σε έκανε να μην μπορείς να αφιερωθείς αποκλειστικά στα όσα γίνονται επί σκηνής...
Η συμμετοχή της Δήμητρας Ματσούκα, αν και εντελώς αναπάντεχη, ήταν αξιοπρεπής. Είπε ένα εξαιρετικό τραγούδι μαζί με τον Μάλαμα (Μια φυσαρμόνικα που κλαίει του Δ.Μούτση) και χωρίς προλόγους και ευχαριστίες έφυγε από τη σκηνή το ίδιο ήσυχα. Στο κλείσιμο της βραδιάς είχαμε τρεις ακόμα πιλογές-έκπληξη. Ο Μάλαμας πήρε την κιθάρα του και με αυτήν μόνο μας είπε δύο τραγούδια του Θεοδωράκη (Την πόρτα ανοίγω, Ποιός τη ζωή μου) και ένα του Βαμβακάρη (Καν’τονε Σταύρο) που δεν τα έχει ξαναπεί.
Γιατί να στριμωχτεί κανείς σε μια συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα; Τι θα κερδίσει; Τι θα του μείνει; Από αυτό που έζησα μπορώ να πω ότι σου μένει μια γλυκιά γεύση που εκλείπει σιγά-σιγά από τις συναυλίες των νεότερων. Ένας διονυσιασμός και ένα πάθος για τραγούδι που δεν εκφράζεται από το αν χοροπηδάει ο καλλιτέχνης πάνω στη σκηνή... Μια άμεση φωνή και ένα ιδιαίτερο παίξιμο στην κιθάρα που ηχεί για ώρες μετά στα αυτιά σου.