Ιούνιος 2015
Οι Wolf Alice είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που αξίζουν την προσοχή που τους δόθηκε από την πρώτη στιγμή. Αρνήθηκαν να ενδώσουν στην πίεση που αυτή επιφέρει και το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί σχεδόν πέντε χρόνια μετά το σχηματισμό τους, δημιουργημένο με όρεξη, λίγη φαντασία και μπόλικο ταλέντο. Αρκετά από τα δεκατρία τραγούδια είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα, είτε αυτούσια, είτε σε μια πρώιμη μορφή και δεν είναι τα μόνα που ξεχωρίζουν απ’ το ‘My Love Is Cool’. Δεν πρόκειται για ένα ακόμα πλήρες γυναικείο συγκρότημα, καθώς τρεις άντρες πλαισιώνουν την Ellie Rowsell, η οποία αποδίδει την καθυστέρηση αυτή της κυκλοφορίας στο γεγονός πως δεν είχαν αρκετά τραγούδια έτοιμα.
Ακούγοντας το άλμπουμ αυτό, πιθανότατα θα υπάρξουν μερικές στιγμές που νομίζεις πως ακούς ένα σχεδόν ανούσιο τραγούδι που απλά γεμίζει το δίσκο. Με κάθε επόμενη ακρόαση αυτό θα αλλάζει σταδιακά, αλλά στο τέλος πάντα θα μένει η αίσθηση πως είναι λίγο μεγαλύτερο, λίγο πιο κουραστικό απ’ όσο θα το ‘θελες. Ενώ θα είσαι πεπεισμένος πως ισχύει αυτό – στο επιβεβαιώνω κι εγώ – θα βάλεις το ‘Moaning Lisa Smile’ που μπλέκει τη grunge με τη σύγχρονη indie rock να παίξει για πολλοστή φορά, όσο θα σκέφτεσαι αν το ‘Freazy’, που θυμίζει λίγο τις Haim, σ’ αρέσει περισσότερο απ’ το πιασάρικο rock του ‘Giant Peach’. Μην εκπλαγείς. Μπορεί όντως με δυο-τρία τραγούδια λιγότερα να ήταν ένα καθηλωτικό, άριστο άλμπουμ, αλλά το ντεμπούτο των Wolf Alice είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων ετών και δίκαια κέρδισε την υποψηφιότητα για το Mercury Prize 2015.
Οι Wolf Alice είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που αξίζουν την προσοχή που τους δόθηκε από την πρώτη στιγμή. Αρνήθηκαν να ενδώσουν στην πίεση που αυτή επιφέρει και το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί σχεδόν πέντε χρόνια μετά το σχηματισμό τους, δημιουργημένο με όρεξη, λίγη φαντασία και μπόλικο ταλέντο. Αρκετά από τα δεκατρία τραγούδια είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα, είτε αυτούσια, είτε σε μια πρώιμη μορφή και δεν είναι τα μόνα που ξεχωρίζουν απ’ το ‘My Love Is Cool’. Δεν πρόκειται για ένα ακόμα πλήρες γυναικείο συγκρότημα, καθώς τρεις άντρες πλαισιώνουν την Ellie Rowsell, η οποία αποδίδει την καθυστέρηση αυτή της κυκλοφορίας στο γεγονός πως δεν είχαν αρκετά τραγούδια έτοιμα.
Ακούγοντας το άλμπουμ αυτό, πιθανότατα θα υπάρξουν μερικές στιγμές που νομίζεις πως ακούς ένα σχεδόν ανούσιο τραγούδι που απλά γεμίζει το δίσκο. Με κάθε επόμενη ακρόαση αυτό θα αλλάζει σταδιακά, αλλά στο τέλος πάντα θα μένει η αίσθηση πως είναι λίγο μεγαλύτερο, λίγο πιο κουραστικό απ’ όσο θα το ‘θελες. Ενώ θα είσαι πεπεισμένος πως ισχύει αυτό – στο επιβεβαιώνω κι εγώ – θα βάλεις το ‘Moaning Lisa Smile’ που μπλέκει τη grunge με τη σύγχρονη indie rock να παίξει για πολλοστή φορά, όσο θα σκέφτεσαι αν το ‘Freazy’, που θυμίζει λίγο τις Haim, σ’ αρέσει περισσότερο απ’ το πιασάρικο rock του ‘Giant Peach’. Μην εκπλαγείς. Μπορεί όντως με δυο-τρία τραγούδια λιγότερα να ήταν ένα καθηλωτικό, άριστο άλμπουμ, αλλά το ντεμπούτο των Wolf Alice είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων ετών και δίκαια κέρδισε την υποψηφιότητα για το Mercury Prize 2015.
Σχετικό θέμα