[Γράφει ο Λουκάς Κάκος]
Ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ένας καλλιτέχνης που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Και τέτοιοι άνθρωποι έχουν ορκισμένους οπαδούς, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Πολλές φορές, πολέμιοί του πέρασαν στο στρατόπεδο των υποστηρικτών του. Και γιατί αυτό; Γιατί ο Μιχάλης μπορεί, έτσι απλά.
Η ζωντανή εμφάνιση του Ρακιντζή στο Κύτταρο ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλή. Η πλούσια δισκογραφία (προσωπική) που ξεκινά από το 1987 ("Μωρό μου φάλτσο") του παρέχει όλα τα εφόδια για μεγάλα setlist και να μην αφήνει εύκολα κάποιον παραπονεμένο. Αλλά ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι.
Η ώρα έναρξης ήταν καθορισμένη σύμφωνα με την αφίσα στις 22:00. Καλά κρασιά. Κόσμος έμπαινε συνέχεια και αρκετά μετά τις δέκα με αποτέλεσμα το Κύτταρο να είναι ασφυκτικά γεμάτο. Το live ξεκίνησε γύρω στις 23:15, με όλο το συγκρότημα να βγαίνει στη σκηνή πλην του Μιχάλη. Μια φορτσάτη εκκίνηση σαν να επρόκειτο να παρακολουθήσουμε μια δυνατή hard rock/metal συναυλία. Και δεν κάνω πλάκα γι’ αυτό που λέω.
Ένα μανιασμένο παίξιμο από όλους, φουλ μπάντα με κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα. Στην αρχή λέω, εντάξει, θα παίξουν και κανένα κομμάτι έτσι για να έχει ποικιλία στο παίξιμο. Όπως είναι δηλαδή και οι περισσότερες δουλείες του Ρακιντζη. Λάθος! Τα περισσότερα κομμάτια, από άποψης εκτέλεσης, ακροβατούσαν στη λεπτή γραμμή όπου η pop μουσική εισχωρεί στο rock και το metal, αλλά και το αντίθετο. Επιπρόσθετα, σε αντίθεση με συναυλίες όπου υπάρχουν κενά κάποιων δευτερολέπτων, στα οποία για παράδειγμα προλογίζονται κομμάτια, εδώ είχαμε συνεχή ροή χάρη στα πλήκτρα και προηχογραφημένους ήχους με τα οποία γίνονταν περάσματα από το ένα κομμάτι στο άλλο.
Η σειρά, δε, που μπήκαν τα κομμάτια στη λίστα ήταν τέτοια που δεν σε κούραζε, παρά σε κρατούσε και λίγο σε εγρήγορση. Και αυτό γιατί όπως σε κάθε καλλιτέχνη, πέρα από κάποια πολύ προσωπικά ακούσματα, όλοι θέλουν να ακούσουν τις μεγάλες επιτυχίες. Και αυτές παίζονται συνήθως από τη μέση και μετά, για να μην πω στο τέλος.
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ικανοποιητική στην αρχή, αλλά όταν ζεστάθηκε λίγο έδωσε πόνο. Έτσι πολλές μεγάλες επιτυχίες του όπως τα Μωρό μου φάλτσο, Το δαχτυλίδι, Εγώ και ο Πουφ, Προκαλείς κ.ά. τραγουδήθηκαν από τον κόσμο στο φουλ. Πλησιάζοντας στο τέλος, ο μεγάλος χαμός έγινε στο S.A.G.A.P.O.. Εκείνη τη στιγμή πέρασε από το μυαλό μου το 2002 και η Eurovision και πόσο θάψιμο είχε πέσει τότε για την όλη συμμέτοχη. Και τώρα αποθέωση. Αυτό το κομμάτι, ειδικά για τη Eurovision, ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του.
Και να που φτάνουμε πράγματι στο τέλος. Δικός σου για πάντα και τα λαρύγγια ματώνουν. Και φεύγουν όλοι από τη σκηνή μέσα σε αποθέωση. Η πραγματική τελευταία πράξη όμως δεν είχε παιχτεί. Ο Μιχαλάκης ξαναβγαίνει με τους υπόλοιπους στη σκηνή και μας λέει: «Τελευταίο. Αυτό είναι request από μένα σε μένα». Οι πρώτες νότες παίζουν και «Τώρα χαμηλώστε τα φωτά και διπλοκλειδώστε την πόρτα». Ναι, ρε Μιχαλάκη! Η μεγάλη επιτυχία του Β. Καρρά Ποια με καταράστηκε, για όσους δεν γνωρίζουν, φέρει την υπογραφή (στιχουργικά και συνθετικά) του Ρακιντζη. Και αυτό αποδόθηκε με αρκετά μεταλλική εκτέλεση. Πραγματικά στο Κύτταρο έγινε χαμός. Ε, μετά από αυτό, μας καληνύχτισε οριστικά!
Αυτός είναι ο Μιχάλης. Που έχει τα προσωπικά του κομμάτια. Που έχει γράψει μουσική και στίχους σε τόσους άλλους από διαφορά μουσικά ειδή. Που πειραματίζεται συνέχεια. Και τόσα άλλα. Πραγματικά ένα καταπληκτικό live.
[Γράφει η Ελένη Σουλιώτη]
Γράφω με καθυστέρηση μετά το Λουκά και μάλλον συνειδητοποιώ πόσα πολλά θα μπορούσα να πω και πόσο άτακτα βομβαρδίζουν το κεφάλι μου. Δύο κολλήματα έχω στη μουσική, το Μιχάλη και το Ρακιντζή. Καλά μετρήσατε. Κι αυτό όχι με την έννοια της groupie που τρέχει σε κάθε live, αλλά σ’ ένα άλλο επίπεδο, εντελώς προσωπικό.
Όλοι εμείς οι fans λοιπόν μαζευτήκαμε στο Κύτταρο να τον δούμε ζωντανά. Η ουρά στο πεζοδρόμιο από πολύ νωρίς μ’ έκανε να χαμογελάσω συνωμοτικά. Μάθαμε αργότερα πως αρκετοί δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν το live και πραγματικά λυπάμαι που το έχασαν, γιατί ήταν μοναδικό. Υπήρχε αρκετή καθυστέρηση αλλά και προσμονή. Το Κύτταρο γέμισε ασφυκτικά ως τον εξώστη, όπου δέσποζε ένα τεράστιο πανό με κεφαλαία κόκκινα γράμματα «ΣΤΡΑΤΗΓΕ SAGAPO». Επίσης αξιοπρόσεχτο ήταν πως ο περισσότερος κόσμος ήταν κάτω των 30, κάτι που ομολογουμένως δεν περίμενα.
Με το live που ακολούθησε, τα ξεχάσαμε όλα... τις καθυστερήσεις, το στρίμωγμα, το πόσο μας είχε λείψει ο Μιχάλης. Η έναρξη με το "Ethnic" ήταν απλά μια μικρή συμβολική εισαγωγή σε ένα τρίωρο απίστευτης ενέργειας χωρίς κενά, χωρίς κοιλιά, με μουσική απόδοση κι εναλλαγές στη ροή που θα ζήλευαν πολλά συγκροτήματα και μουσικοί όλων των ειδών. Κι ο Μιχάλης, απείραχτος θα έλεγες από το χρόνο άφησε τη μοναχικότητά του στην άκρη και μας χάρισε μια από τις ωραιότερες μουσικές βραδιές.
Ο ήχος ήταν πραγματικά αψεγάδιαστος και δυνατός και το ρεπερτόριο είχε πολλά αγαπημένα μας, χωρίς ν’ αποκλείει τα κατά καιρούς "απαγορευμένα" ή σοκαριστικά για την εποχή τους κομμάτια όπως το S.A.G.A.P.O. (στο οποίο έγινε χαμός!) Η μόνη σταθερά ήταν το κέφι του κόσμου που παρέμεινε αμείωτο με εύρος φάσματος από μπλουζ έως head banging. Χορέψαμε σα παιδιά στα "Νανά", "14 Φλεβάρη", "Σ’ ένα κατάστρωμα", αγκαλιαστήκαμε στα "Μπλέχτηκα", "Αν μ’ αγαπάς", "Το δαχτυλίδι", "Κάνε μια ευχή", χτυπηθήκαμε χωρίς αναστολές στα "Έτσι μ’ αρέσει", "Τι σου λείπει", "Δικός σου για πάντα". Για να πω την αλήθεια ευχόμουν ν' ακούσω το "Get Away" (θα ήταν τέλειο μ' αυτή τη σύνθεση στη σκηνή), αλλά δεν πειράζει, βολεύτηκα μια χαρά με τα υπόλοιπα. Αποκλείεται να υπήρξε έστω κι ένα τραγούδι που παίχτηκε και δεν ταυτίστηκε με κάποια ανάμνηση.
Σε τρεις ώρες διανύσαμε δεκαετίες πλατινένιων δίσκων και συνεργασιών, χιλιόμετρα μουσικών ρευμάτων και πειραματισμού με διάθεση 4 εποχών κι αποδεδειγμένη αίγλη "Back to the Φuture".
Όσοι έχουν συνδέσει τον Μιχάλη μόνο με τον Πουφ, για μένα, θα επιβεβαιώνουν πάντοτε το πείραμα του Pavlov. Ρακιντζής εστί pop, rock, metal, power, electronica, ψυχεδέλεια... μουσική χωρίς σύνορα, μουσική χωρίς ταμπέλες, απενεχοποιημένη διασκέδαση και χρειάστηκε μόνο πέντε λεπτά για να μας το θυμίσει. Πλαισιωμένος από τους εξαιρετικούς Μάνο Μανουσέλη στην κιθάρα, Τέρρυ Μαυρίδη στο μπάσο, Χρήστο Στρατηγό στα ντραμς και Λιάνα Γκιόζου στα πλήκτρα, ήρθε να ενώσει σ’ ένα βράδυ όχι μόνο διαφορετικά ακούσματα κι εποχές, αλλά κι ένα -κατά κάποιο τρόπο- ετερόκλητο κοινό που τον καταχειροκρότησε. Και αυτός και οι μουσικοί του το άξιζαν και με το παραπάνω.
Μέσα στα χρόνια, η απλή για μένα δήλωση "ακούω Ρακιντζή" αντιμετωπίστηκε με τόσους διαφορετικούς τρόπους, που μετατράπηκε σε δημοσκόπηση, κριτήριο και πολλές φορές παιχνίδι. Όπως ανέφερε κι ο Λουκάς, το Ρακιντζή είτε τον λατρεύεις (κρυφά ή φανερά) είτε τον απορρίπτεις. Κατά την προσωπική μου άποψη, το ελάχιστο που μπορείς να νιώσεις για τον ίδιο, τη στάση και την πορεία του είναι R.E.S.P.E.C.T. Γιατί κάνει τόσα χρόνια αυτό που του αρέσει, παίζει όπως ακριβώς του (μας) αρέσει κι όλα αυτά, επειδή απλά μπορεί. Στρατηγός γεννιέσαι, δε γίνεσαι.
[Να ευχαριστήσω τον Τέρρυ Μαυρίδη που μου χάρισε το setlist της βραδιάς]
Ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ένας καλλιτέχνης που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Και τέτοιοι άνθρωποι έχουν ορκισμένους οπαδούς, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Πολλές φορές, πολέμιοί του πέρασαν στο στρατόπεδο των υποστηρικτών του. Και γιατί αυτό; Γιατί ο Μιχάλης μπορεί, έτσι απλά.
Η ζωντανή εμφάνιση του Ρακιντζή στο Κύτταρο ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλή. Η πλούσια δισκογραφία (προσωπική) που ξεκινά από το 1987 ("Μωρό μου φάλτσο") του παρέχει όλα τα εφόδια για μεγάλα setlist και να μην αφήνει εύκολα κάποιον παραπονεμένο. Αλλά ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι.
Η ώρα έναρξης ήταν καθορισμένη σύμφωνα με την αφίσα στις 22:00. Καλά κρασιά. Κόσμος έμπαινε συνέχεια και αρκετά μετά τις δέκα με αποτέλεσμα το Κύτταρο να είναι ασφυκτικά γεμάτο. Το live ξεκίνησε γύρω στις 23:15, με όλο το συγκρότημα να βγαίνει στη σκηνή πλην του Μιχάλη. Μια φορτσάτη εκκίνηση σαν να επρόκειτο να παρακολουθήσουμε μια δυνατή hard rock/metal συναυλία. Και δεν κάνω πλάκα γι’ αυτό που λέω.
Ένα μανιασμένο παίξιμο από όλους, φουλ μπάντα με κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα. Στην αρχή λέω, εντάξει, θα παίξουν και κανένα κομμάτι έτσι για να έχει ποικιλία στο παίξιμο. Όπως είναι δηλαδή και οι περισσότερες δουλείες του Ρακιντζη. Λάθος! Τα περισσότερα κομμάτια, από άποψης εκτέλεσης, ακροβατούσαν στη λεπτή γραμμή όπου η pop μουσική εισχωρεί στο rock και το metal, αλλά και το αντίθετο. Επιπρόσθετα, σε αντίθεση με συναυλίες όπου υπάρχουν κενά κάποιων δευτερολέπτων, στα οποία για παράδειγμα προλογίζονται κομμάτια, εδώ είχαμε συνεχή ροή χάρη στα πλήκτρα και προηχογραφημένους ήχους με τα οποία γίνονταν περάσματα από το ένα κομμάτι στο άλλο.
Η σειρά, δε, που μπήκαν τα κομμάτια στη λίστα ήταν τέτοια που δεν σε κούραζε, παρά σε κρατούσε και λίγο σε εγρήγορση. Και αυτό γιατί όπως σε κάθε καλλιτέχνη, πέρα από κάποια πολύ προσωπικά ακούσματα, όλοι θέλουν να ακούσουν τις μεγάλες επιτυχίες. Και αυτές παίζονται συνήθως από τη μέση και μετά, για να μην πω στο τέλος.
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ικανοποιητική στην αρχή, αλλά όταν ζεστάθηκε λίγο έδωσε πόνο. Έτσι πολλές μεγάλες επιτυχίες του όπως τα Μωρό μου φάλτσο, Το δαχτυλίδι, Εγώ και ο Πουφ, Προκαλείς κ.ά. τραγουδήθηκαν από τον κόσμο στο φουλ. Πλησιάζοντας στο τέλος, ο μεγάλος χαμός έγινε στο S.A.G.A.P.O.. Εκείνη τη στιγμή πέρασε από το μυαλό μου το 2002 και η Eurovision και πόσο θάψιμο είχε πέσει τότε για την όλη συμμέτοχη. Και τώρα αποθέωση. Αυτό το κομμάτι, ειδικά για τη Eurovision, ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του.
Και να που φτάνουμε πράγματι στο τέλος. Δικός σου για πάντα και τα λαρύγγια ματώνουν. Και φεύγουν όλοι από τη σκηνή μέσα σε αποθέωση. Η πραγματική τελευταία πράξη όμως δεν είχε παιχτεί. Ο Μιχαλάκης ξαναβγαίνει με τους υπόλοιπους στη σκηνή και μας λέει: «Τελευταίο. Αυτό είναι request από μένα σε μένα». Οι πρώτες νότες παίζουν και «Τώρα χαμηλώστε τα φωτά και διπλοκλειδώστε την πόρτα». Ναι, ρε Μιχαλάκη! Η μεγάλη επιτυχία του Β. Καρρά Ποια με καταράστηκε, για όσους δεν γνωρίζουν, φέρει την υπογραφή (στιχουργικά και συνθετικά) του Ρακιντζη. Και αυτό αποδόθηκε με αρκετά μεταλλική εκτέλεση. Πραγματικά στο Κύτταρο έγινε χαμός. Ε, μετά από αυτό, μας καληνύχτισε οριστικά!
Αυτός είναι ο Μιχάλης. Που έχει τα προσωπικά του κομμάτια. Που έχει γράψει μουσική και στίχους σε τόσους άλλους από διαφορά μουσικά ειδή. Που πειραματίζεται συνέχεια. Και τόσα άλλα. Πραγματικά ένα καταπληκτικό live.
[Γράφει η Ελένη Σουλιώτη]
Γράφω με καθυστέρηση μετά το Λουκά και μάλλον συνειδητοποιώ πόσα πολλά θα μπορούσα να πω και πόσο άτακτα βομβαρδίζουν το κεφάλι μου. Δύο κολλήματα έχω στη μουσική, το Μιχάλη και το Ρακιντζή. Καλά μετρήσατε. Κι αυτό όχι με την έννοια της groupie που τρέχει σε κάθε live, αλλά σ’ ένα άλλο επίπεδο, εντελώς προσωπικό.
Όλοι εμείς οι fans λοιπόν μαζευτήκαμε στο Κύτταρο να τον δούμε ζωντανά. Η ουρά στο πεζοδρόμιο από πολύ νωρίς μ’ έκανε να χαμογελάσω συνωμοτικά. Μάθαμε αργότερα πως αρκετοί δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν το live και πραγματικά λυπάμαι που το έχασαν, γιατί ήταν μοναδικό. Υπήρχε αρκετή καθυστέρηση αλλά και προσμονή. Το Κύτταρο γέμισε ασφυκτικά ως τον εξώστη, όπου δέσποζε ένα τεράστιο πανό με κεφαλαία κόκκινα γράμματα «ΣΤΡΑΤΗΓΕ SAGAPO». Επίσης αξιοπρόσεχτο ήταν πως ο περισσότερος κόσμος ήταν κάτω των 30, κάτι που ομολογουμένως δεν περίμενα.
Με το live που ακολούθησε, τα ξεχάσαμε όλα... τις καθυστερήσεις, το στρίμωγμα, το πόσο μας είχε λείψει ο Μιχάλης. Η έναρξη με το "Ethnic" ήταν απλά μια μικρή συμβολική εισαγωγή σε ένα τρίωρο απίστευτης ενέργειας χωρίς κενά, χωρίς κοιλιά, με μουσική απόδοση κι εναλλαγές στη ροή που θα ζήλευαν πολλά συγκροτήματα και μουσικοί όλων των ειδών. Κι ο Μιχάλης, απείραχτος θα έλεγες από το χρόνο άφησε τη μοναχικότητά του στην άκρη και μας χάρισε μια από τις ωραιότερες μουσικές βραδιές.
Ο ήχος ήταν πραγματικά αψεγάδιαστος και δυνατός και το ρεπερτόριο είχε πολλά αγαπημένα μας, χωρίς ν’ αποκλείει τα κατά καιρούς "απαγορευμένα" ή σοκαριστικά για την εποχή τους κομμάτια όπως το S.A.G.A.P.O. (στο οποίο έγινε χαμός!) Η μόνη σταθερά ήταν το κέφι του κόσμου που παρέμεινε αμείωτο με εύρος φάσματος από μπλουζ έως head banging. Χορέψαμε σα παιδιά στα "Νανά", "14 Φλεβάρη", "Σ’ ένα κατάστρωμα", αγκαλιαστήκαμε στα "Μπλέχτηκα", "Αν μ’ αγαπάς", "Το δαχτυλίδι", "Κάνε μια ευχή", χτυπηθήκαμε χωρίς αναστολές στα "Έτσι μ’ αρέσει", "Τι σου λείπει", "Δικός σου για πάντα". Για να πω την αλήθεια ευχόμουν ν' ακούσω το "Get Away" (θα ήταν τέλειο μ' αυτή τη σύνθεση στη σκηνή), αλλά δεν πειράζει, βολεύτηκα μια χαρά με τα υπόλοιπα. Αποκλείεται να υπήρξε έστω κι ένα τραγούδι που παίχτηκε και δεν ταυτίστηκε με κάποια ανάμνηση.
Σε τρεις ώρες διανύσαμε δεκαετίες πλατινένιων δίσκων και συνεργασιών, χιλιόμετρα μουσικών ρευμάτων και πειραματισμού με διάθεση 4 εποχών κι αποδεδειγμένη αίγλη "Back to the Φuture".
Όσοι έχουν συνδέσει τον Μιχάλη μόνο με τον Πουφ, για μένα, θα επιβεβαιώνουν πάντοτε το πείραμα του Pavlov. Ρακιντζής εστί pop, rock, metal, power, electronica, ψυχεδέλεια... μουσική χωρίς σύνορα, μουσική χωρίς ταμπέλες, απενεχοποιημένη διασκέδαση και χρειάστηκε μόνο πέντε λεπτά για να μας το θυμίσει. Πλαισιωμένος από τους εξαιρετικούς Μάνο Μανουσέλη στην κιθάρα, Τέρρυ Μαυρίδη στο μπάσο, Χρήστο Στρατηγό στα ντραμς και Λιάνα Γκιόζου στα πλήκτρα, ήρθε να ενώσει σ’ ένα βράδυ όχι μόνο διαφορετικά ακούσματα κι εποχές, αλλά κι ένα -κατά κάποιο τρόπο- ετερόκλητο κοινό που τον καταχειροκρότησε. Και αυτός και οι μουσικοί του το άξιζαν και με το παραπάνω.
Μέσα στα χρόνια, η απλή για μένα δήλωση "ακούω Ρακιντζή" αντιμετωπίστηκε με τόσους διαφορετικούς τρόπους, που μετατράπηκε σε δημοσκόπηση, κριτήριο και πολλές φορές παιχνίδι. Όπως ανέφερε κι ο Λουκάς, το Ρακιντζή είτε τον λατρεύεις (κρυφά ή φανερά) είτε τον απορρίπτεις. Κατά την προσωπική μου άποψη, το ελάχιστο που μπορείς να νιώσεις για τον ίδιο, τη στάση και την πορεία του είναι R.E.S.P.E.C.T. Γιατί κάνει τόσα χρόνια αυτό που του αρέσει, παίζει όπως ακριβώς του (μας) αρέσει κι όλα αυτά, επειδή απλά μπορεί. Στρατηγός γεννιέσαι, δε γίνεσαι.
[Να ευχαριστήσω τον Τέρρυ Μαυρίδη που μου χάρισε το setlist της βραδιάς]