Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε τους δίσκους που κατέλαβαν τις θέσεις 21 έως 30 και σήμερα ανεβαίνουμε στη δεύτερη δεκάδα. Μην χάσετε αύριο τους δέκα καλύτερους δίσκους από το 2010 έως σήμερα.
11. The Black Keys - Brothers (2010)
Η επιρροή του Danger Mouse, με τον οποίο το συγκρότημα συνεργάστηκε στον προηγούμενο δίσκο τους ‘Attack & Release’ (2008), φαίνεται ότι άπλωσε τα πλοκάμια της και σε αυτόν. Το 2010 λοιπόν, οι The Black Keys κυκλοφορούν τον πιο απέριττα σύνθετο δίσκο τους. Χωρίς να ξεφεύγουν από το βασικό τους ροκ στυλ, γράφουν νέα τραγούδια που θα μπορούσαν να σταθούν όλα σαν singles, με ένα εμφανώς επηρεασμένο από τον Danger Mouse twist. Περνούν άνετα και με επιτυχία από διάφορα μουσικά παρακλάδια της ροκ, όπως garage και blues, προσφέροντάς μας διαμαντάκια όπως τα “Tighten Up”, “Too Afraid to Love You”, “Howling for You” και αθροιστικά έναν από τους πιο απολαυστικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων. – [Ελένη Πεφάνη]
12. Tame Impala - Currents (2015)
Ένα βοήθημα για την ομαλή ένταξη οπαδών των Pink Floyd στη νέα εποχή της μουσικής. Με αυτό το δίσκο ο Kevin Parker ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό. Απελευθερωμένος από νόρμες και φόρμες, κατάφερε να προσεγγίσει ένα ευρύτερο κοινό δημιουργώντας πιο προσιτή μουσική χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα. Το Currents ειναι μια ανθολογία αξιόλογων τραγουδιών που δεν απαιτούν περισσότερες απο μερικές μόνο ακροάσεις για να αποκαλύψουν το υπόβαθρό τους. Μπορεί να κολλήσεις με το σχεδόν επικό σε διάρκεια και δομή εναρκτήριο "Let It Happen", να κραυγάσεις "Yes I'm Changing", να ξεχωρίσεις το disco hit "The Less I Know the Better" ή να υποσχεθείς μια νέα αρχή με το "New Person, Same Old Mistakes". Στο τέλος, όμως, απλώς θα βάλεις το δίσκο να παίξει από την αρχή. – [Ορέστης Καζασίδης]
13. Leonard Cohen - Popular Problems (2014)
Δεν υπάρχει άλμπουμ το οποίο να με έχει συντροφεύσει περισσότερο από αυτό. Το έχω ακούσει και ξανακούσει, αμέτρητες φορές, νύχτα στο αυτοκίνητο, προς ή από τη δουλειά, νωρίς το πρωί, βράδυ στη βεράντα με κρασί, αλλά κυρίως μέσα στο μυαλό μου, χωρίς τις περισσότερες φορές να παραλείπω ούτε νότα… Η φωνή του Cohen και το αποτέλεσμα της μελωδίας και των στίχων είναι απλώς καθηλωτικά. Από το “Slow” – “…a weekend on your lips, a lifetime in your eyes…” – ο ακροατής περνά στη σκληρή πραγματικότητα του “Almost Like The Blues” και από εκεί στη λεπτή ειρωνεία του “A Street” – “I cried for you this morning and I’ll cry for you again, but I’m not in charge of sorrow, so please don’t ask me when” – διερχόμενος από όλους τους απαραίτητους σταθμούς. Μετά από το επικό “Nevermind” με τα εξωτικά φωνητικά, η κάθαρση έρχεται με το τελευταίο κομμάτι, “You got me singing (even though the world is gone…)”. Ένας αριστουργηματικός δίσκος, ευτυχώς όχι ο τελευταίος, από έναν ιδιοφυή και πολύ αγαπημένο καλλιτέχνη. – [Στέλλα Σκαμνέλη]
14. Alt-J - An Awesome Wave (2012)
Το θαυμάσιο μουσικό κύμα που οι Alt-J μας πρόσφεραν με το ντεμπούτο τους εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο και δυναμικό, όπως και στο πρώτο του άκουσμα. Και το πιο σημαντικό, με το πέρασμα του χρόνου, σαν παλιό κρασί, γίνεται όλο και καλύτερο, αφού αναδεικνύει όλα του τα αρώματα.
To 'An Awesome Wave' έσκασε σα δυναμίτης το 2012 και η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν το "Tessellate". Θυμάμαι ξεκάθαρα την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ, που με άφησε άλαλο, αλλά κυρίως τις επόμενες δεκάδες φορές, που κόλλησε στο ηχοσύστημα ή στο player του κινητού.
Μελωδίες, μελωδίες, μελωδίες παντού, σε κάθε αυλάκι του δίσκου, τόσο όμορφα δομημένες, με απίστευτα φωνητικά και παιξίματα, που λειτουργούν απολύτως αρμονικά κι εξισορροπούν τα ήρεμα νερά, αλλά και τις καταιγίδες.
Δεν υπάρχει «μικρό» τραγούδι ή γέμισμα. Διαμάντια, όπως το "Breezelocks", "Fitzpleasure", "Taro" και "Bloodflood", συνυπάρχουν με τραγουδάρες όπως το "Matilda", "Dissolve Me" και "Something Good" και κάνουν ένα ακαταμάχητο σύνολο που θέλω να πιστεύω πως ζήλεψαν οι Wild Beasts, Radiohead και πολλοί άλλοι. Αριστούργημα. – [Δημήτρης Καμπούρης]
15. The Last Shadow Puppets - Everything You've Come To Expect (2016)
Το 2012 ο Alex διέψευσε την φήμη που κυκλοφορούσε τότε για κυκλοφορία δεύτερου άλμπουμ από τους The Last Shadow Puppets λέγοντας ότι αυτό θα βγει όταν έρθει η ώρα του. Φαίνεται ότι το 2016 ήταν η κατάλληλη χρονιά για το επόμενο βήμα του group, μετά το 'The Age of the Understatement', αφού το 'Everything You've Come To Expect' χαρακτηρίζεται ως ωριμότερο και ταυτόχρονα πιο ολοκληρωμένο από το προηγούμενο. Εμπνευσμένα pop τραγούδια, όπως το "Aviation" που η κιθάρα σου φέρνει στο μυαλό τα riffs του Johnny Marr, εναλλάσσονται με τραγούδια όπως το "Miracle Aligner", το "Pattern", το ομώνυμο του άλμπουμ και το "The Element of Surprise" που παραπέμπουν σε soul συνθέσεις του Isaac Hayes και των Style Council, ονόματα που η μπάντα άλλωστε παραδέχθηκε ως κυρίαρχες πηγές έμπνευσής της. Μέσα σε όλα αυτά τολμούν όμως και στριμώχνουν και οργισμένες συνθέσεις όπως το "Bad Habits". – [Λεωνίδας Καλμούκος]
16. Kasabian - Velociraptor! (2011)
Ανεπιβεβαίωτες φήμες θέλουν τους κατοίκους του Λέστερ της Αγγλίας να είναι περήφανοι μονάχα για δύο πράγματα στη ζωή τους, το πρώτο είναι το περσινό πρωτάθλημα των Foxes και το δεύτερο ακούει στο όνομα ‘Velociraptor!’.
Το 2011, οι «τοπικοί»" rock stars Kasabian κυκλοφόρησαν τον τέταρτο και καλύτερο δίσκο τους,ο οποίος, αν και τέκνο της μουσικής του 21ου αιώνα, σε ταξιδεύει από το πρώτο κιόλας τραγούδι σε άλλες εποχές, όχι των δεινοσαύρων, αλλά των δεκαετιών του '60 και του '70.
Ενώ ακούς τους στίχους και την μελωδία των τραγουδιών και ονειροπολείς με τη ξεχωριστή φωνή του Tom και τις δεύτερες του Sergio, ανοίγεις για μια στιγμή τα μάτια και θαρρείς πως χάθηκες στην ψυχεδέλεια εκείνων των εποχών, πως πίσω από το καπνό θα μπορέσεις να διακρίνεις το πρόσωπο του Paul McCartney ή του Keith Richards. Για να το δηλώσω και πιο ξεκάθαρα, υπήρξαν τραγούδια που μου θύμισαν τους Rolling Stones του τότε, καθώς και τους The Beatles! – [Κατερίνα Αδαμοπούλου]
17. Jack White - Blunderbuss (2012)
Όταν το 2011 ο Jack και η Meg White ανακοίνωσαν πως θα σταματήσουν να συνεργάζονται ως White Stripes «χάθηκε» για κάποιους ένα από τα σημαντικότερα rock σχήματα του νέου αιώνα. Ξεπερνώντας το παρελθόν του σε αυτό το συγκρότημα και αφήνοντας προσωρινά στην άκρη τις διάφορες άλλες ασχολίες του, ο Jack White κυκλοφόρησε το 'Blunderbuss' ένα χρόνο αργότερα. Με το άλμπουμ αυτό επιβεβαίωσε τη θέση του ως μία από τις πιο χαρισματικές φιγούρες της σύγχρονης rock μουσικής αφήνοντας ξεκάθαρο το προσωπικό του στίγμα ικανοποιώντας παράλληλα τους φίλους των παλιότερων δουλειών του. – [Δημήτρης Όρλης]
18. The National - Trouble Will Find Me (2013)
"Demons", "Don't Swallow the Cup", "Graceless", "Fireproof", "I Need my Girl". Ο Matt Berninger είναι μεγάλη μορφή και πάρα πολύ καλός σ' αυτό που κάνει, κάτι που μας το απέδειξε και με το side project EL-VY. Το συγκεκριμένο άλμπουμ επικεντρώνεται στο drumming κομμάτι του Bryan Devendorf και με τη φωνή του Matt να «πατάει»σταθερά πάνω σ' αυτό, το αποτέλεσμα είναι ένας indie rock δίσκος με 70s classic rock επιρροές και αρκετή μελαγχολία μέσα του – και ναι, είναι ένα στοιχείο που τους ταιριάζει γάντι. Σίγουρα είναι το πιο εμπορευματοποιημένο τους άλμπουμ και αυτό που εδραίωσε τη θέση τους στην ροκ βιομηχανία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει στην προκειμένη περίπτωση ότι στερείται ποιότητας. – [Νάνσυ Πολυδώρου]
19. Florence + The Machine - Ceremonials (2011)
Η Florence Welch φώναζε από το παρθενικό ‘Lungs’ (2009) ότι ήρθε για να μείνει. Και με το ‘Ceremonials’ που κυκλοφόρησε ως δεύτερο δίσκο το απέδειξε και με το παραπάνω. Ένας δίσκος γεμάτος λάμψη, διάθεση για χορό και ξέσπασμα. Ταυτόχρονα, όμως, τα συναισθήματα που πηγάζουν από τα τραγούδια και τους βιωματικούς στίχους είναι μεγαλειώδη. Όσα χρόνια και να περάσουν το ‘Ceremonials’ δεν γίνεται να ξεθωριάσει, καθώς ο σωρός των κομματιών που περιλαμβάνονται σε αυτό είναι με λίγα λόγια εκπληκτικός. Ακόμα ηχούν οι κραυγές της Florence από το “What Water You Gave Me”, ακόμα χοροπηδάμε υπό την μελωδία του “Spectrum”, ακόμα ανατριχιάζουμε στο άκουσμα του “Shake It Out”. – [Θωμάς Τζίτζης]
20. PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project (2016)
Γνωρίζω ότι δεν θα συμφωνήσουν όλοι με την άποψή μου, αλλά το θεωρώ ένα από τα καλύτερα άλμπουμς της τελευταίας δεκαετίας έως τώρα και επίσης κυκλοφορία που συναγωνίζεται επάξια τα δύο κορυφαία άλμπουμς της Polly Jean Harvey, ‘To Bring You My Love’ του 1995 και ‘Stories from the City, Stories from the Sea’ του 2000. Σήμα κατατεθέν, πέραν της αφηγηματικής θεματολογίας για τις αυτοπρόσωπες εμπειρίες της PJ Harvey από τα ταξίδια της στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και την Washington DC μεταξύ των ετών 2011-2014, το σαξόφωνο. – [Λεωνίδας Καλμούκος]
11. The Black Keys - Brothers (2010)
Η επιρροή του Danger Mouse, με τον οποίο το συγκρότημα συνεργάστηκε στον προηγούμενο δίσκο τους ‘Attack & Release’ (2008), φαίνεται ότι άπλωσε τα πλοκάμια της και σε αυτόν. Το 2010 λοιπόν, οι The Black Keys κυκλοφορούν τον πιο απέριττα σύνθετο δίσκο τους. Χωρίς να ξεφεύγουν από το βασικό τους ροκ στυλ, γράφουν νέα τραγούδια που θα μπορούσαν να σταθούν όλα σαν singles, με ένα εμφανώς επηρεασμένο από τον Danger Mouse twist. Περνούν άνετα και με επιτυχία από διάφορα μουσικά παρακλάδια της ροκ, όπως garage και blues, προσφέροντάς μας διαμαντάκια όπως τα “Tighten Up”, “Too Afraid to Love You”, “Howling for You” και αθροιστικά έναν από τους πιο απολαυστικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων. – [Ελένη Πεφάνη]12. Tame Impala - Currents (2015)
Ένα βοήθημα για την ομαλή ένταξη οπαδών των Pink Floyd στη νέα εποχή της μουσικής. Με αυτό το δίσκο ο Kevin Parker ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό. Απελευθερωμένος από νόρμες και φόρμες, κατάφερε να προσεγγίσει ένα ευρύτερο κοινό δημιουργώντας πιο προσιτή μουσική χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα. Το Currents ειναι μια ανθολογία αξιόλογων τραγουδιών που δεν απαιτούν περισσότερες απο μερικές μόνο ακροάσεις για να αποκαλύψουν το υπόβαθρό τους. Μπορεί να κολλήσεις με το σχεδόν επικό σε διάρκεια και δομή εναρκτήριο "Let It Happen", να κραυγάσεις "Yes I'm Changing", να ξεχωρίσεις το disco hit "The Less I Know the Better" ή να υποσχεθείς μια νέα αρχή με το "New Person, Same Old Mistakes". Στο τέλος, όμως, απλώς θα βάλεις το δίσκο να παίξει από την αρχή. – [Ορέστης Καζασίδης]13. Leonard Cohen - Popular Problems (2014)
Δεν υπάρχει άλμπουμ το οποίο να με έχει συντροφεύσει περισσότερο από αυτό. Το έχω ακούσει και ξανακούσει, αμέτρητες φορές, νύχτα στο αυτοκίνητο, προς ή από τη δουλειά, νωρίς το πρωί, βράδυ στη βεράντα με κρασί, αλλά κυρίως μέσα στο μυαλό μου, χωρίς τις περισσότερες φορές να παραλείπω ούτε νότα… Η φωνή του Cohen και το αποτέλεσμα της μελωδίας και των στίχων είναι απλώς καθηλωτικά. Από το “Slow” – “…a weekend on your lips, a lifetime in your eyes…” – ο ακροατής περνά στη σκληρή πραγματικότητα του “Almost Like The Blues” και από εκεί στη λεπτή ειρωνεία του “A Street” – “I cried for you this morning and I’ll cry for you again, but I’m not in charge of sorrow, so please don’t ask me when” – διερχόμενος από όλους τους απαραίτητους σταθμούς. Μετά από το επικό “Nevermind” με τα εξωτικά φωνητικά, η κάθαρση έρχεται με το τελευταίο κομμάτι, “You got me singing (even though the world is gone…)”. Ένας αριστουργηματικός δίσκος, ευτυχώς όχι ο τελευταίος, από έναν ιδιοφυή και πολύ αγαπημένο καλλιτέχνη. – [Στέλλα Σκαμνέλη]14. Alt-J - An Awesome Wave (2012)
Το θαυμάσιο μουσικό κύμα που οι Alt-J μας πρόσφεραν με το ντεμπούτο τους εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο και δυναμικό, όπως και στο πρώτο του άκουσμα. Και το πιο σημαντικό, με το πέρασμα του χρόνου, σαν παλιό κρασί, γίνεται όλο και καλύτερο, αφού αναδεικνύει όλα του τα αρώματα. To 'An Awesome Wave' έσκασε σα δυναμίτης το 2012 και η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν το "Tessellate". Θυμάμαι ξεκάθαρα την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ, που με άφησε άλαλο, αλλά κυρίως τις επόμενες δεκάδες φορές, που κόλλησε στο ηχοσύστημα ή στο player του κινητού.
Μελωδίες, μελωδίες, μελωδίες παντού, σε κάθε αυλάκι του δίσκου, τόσο όμορφα δομημένες, με απίστευτα φωνητικά και παιξίματα, που λειτουργούν απολύτως αρμονικά κι εξισορροπούν τα ήρεμα νερά, αλλά και τις καταιγίδες.
Δεν υπάρχει «μικρό» τραγούδι ή γέμισμα. Διαμάντια, όπως το "Breezelocks", "Fitzpleasure", "Taro" και "Bloodflood", συνυπάρχουν με τραγουδάρες όπως το "Matilda", "Dissolve Me" και "Something Good" και κάνουν ένα ακαταμάχητο σύνολο που θέλω να πιστεύω πως ζήλεψαν οι Wild Beasts, Radiohead και πολλοί άλλοι. Αριστούργημα. – [Δημήτρης Καμπούρης]
15. The Last Shadow Puppets - Everything You've Come To Expect (2016)
Το 2012 ο Alex διέψευσε την φήμη που κυκλοφορούσε τότε για κυκλοφορία δεύτερου άλμπουμ από τους The Last Shadow Puppets λέγοντας ότι αυτό θα βγει όταν έρθει η ώρα του. Φαίνεται ότι το 2016 ήταν η κατάλληλη χρονιά για το επόμενο βήμα του group, μετά το 'The Age of the Understatement', αφού το 'Everything You've Come To Expect' χαρακτηρίζεται ως ωριμότερο και ταυτόχρονα πιο ολοκληρωμένο από το προηγούμενο. Εμπνευσμένα pop τραγούδια, όπως το "Aviation" που η κιθάρα σου φέρνει στο μυαλό τα riffs του Johnny Marr, εναλλάσσονται με τραγούδια όπως το "Miracle Aligner", το "Pattern", το ομώνυμο του άλμπουμ και το "The Element of Surprise" που παραπέμπουν σε soul συνθέσεις του Isaac Hayes και των Style Council, ονόματα που η μπάντα άλλωστε παραδέχθηκε ως κυρίαρχες πηγές έμπνευσής της. Μέσα σε όλα αυτά τολμούν όμως και στριμώχνουν και οργισμένες συνθέσεις όπως το "Bad Habits". – [Λεωνίδας Καλμούκος]16. Kasabian - Velociraptor! (2011)
Ανεπιβεβαίωτες φήμες θέλουν τους κατοίκους του Λέστερ της Αγγλίας να είναι περήφανοι μονάχα για δύο πράγματα στη ζωή τους, το πρώτο είναι το περσινό πρωτάθλημα των Foxes και το δεύτερο ακούει στο όνομα ‘Velociraptor!’. Το 2011, οι «τοπικοί»" rock stars Kasabian κυκλοφόρησαν τον τέταρτο και καλύτερο δίσκο τους,ο οποίος, αν και τέκνο της μουσικής του 21ου αιώνα, σε ταξιδεύει από το πρώτο κιόλας τραγούδι σε άλλες εποχές, όχι των δεινοσαύρων, αλλά των δεκαετιών του '60 και του '70.
Ενώ ακούς τους στίχους και την μελωδία των τραγουδιών και ονειροπολείς με τη ξεχωριστή φωνή του Tom και τις δεύτερες του Sergio, ανοίγεις για μια στιγμή τα μάτια και θαρρείς πως χάθηκες στην ψυχεδέλεια εκείνων των εποχών, πως πίσω από το καπνό θα μπορέσεις να διακρίνεις το πρόσωπο του Paul McCartney ή του Keith Richards. Για να το δηλώσω και πιο ξεκάθαρα, υπήρξαν τραγούδια που μου θύμισαν τους Rolling Stones του τότε, καθώς και τους The Beatles! – [Κατερίνα Αδαμοπούλου]
17. Jack White - Blunderbuss (2012)
Όταν το 2011 ο Jack και η Meg White ανακοίνωσαν πως θα σταματήσουν να συνεργάζονται ως White Stripes «χάθηκε» για κάποιους ένα από τα σημαντικότερα rock σχήματα του νέου αιώνα. Ξεπερνώντας το παρελθόν του σε αυτό το συγκρότημα και αφήνοντας προσωρινά στην άκρη τις διάφορες άλλες ασχολίες του, ο Jack White κυκλοφόρησε το 'Blunderbuss' ένα χρόνο αργότερα. Με το άλμπουμ αυτό επιβεβαίωσε τη θέση του ως μία από τις πιο χαρισματικές φιγούρες της σύγχρονης rock μουσικής αφήνοντας ξεκάθαρο το προσωπικό του στίγμα ικανοποιώντας παράλληλα τους φίλους των παλιότερων δουλειών του. – [Δημήτρης Όρλης]18. The National - Trouble Will Find Me (2013)
"Demons", "Don't Swallow the Cup", "Graceless", "Fireproof", "I Need my Girl". Ο Matt Berninger είναι μεγάλη μορφή και πάρα πολύ καλός σ' αυτό που κάνει, κάτι που μας το απέδειξε και με το side project EL-VY. Το συγκεκριμένο άλμπουμ επικεντρώνεται στο drumming κομμάτι του Bryan Devendorf και με τη φωνή του Matt να «πατάει»σταθερά πάνω σ' αυτό, το αποτέλεσμα είναι ένας indie rock δίσκος με 70s classic rock επιρροές και αρκετή μελαγχολία μέσα του – και ναι, είναι ένα στοιχείο που τους ταιριάζει γάντι. Σίγουρα είναι το πιο εμπορευματοποιημένο τους άλμπουμ και αυτό που εδραίωσε τη θέση τους στην ροκ βιομηχανία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει στην προκειμένη περίπτωση ότι στερείται ποιότητας. – [Νάνσυ Πολυδώρου]19. Florence + The Machine - Ceremonials (2011)
Η Florence Welch φώναζε από το παρθενικό ‘Lungs’ (2009) ότι ήρθε για να μείνει. Και με το ‘Ceremonials’ που κυκλοφόρησε ως δεύτερο δίσκο το απέδειξε και με το παραπάνω. Ένας δίσκος γεμάτος λάμψη, διάθεση για χορό και ξέσπασμα. Ταυτόχρονα, όμως, τα συναισθήματα που πηγάζουν από τα τραγούδια και τους βιωματικούς στίχους είναι μεγαλειώδη. Όσα χρόνια και να περάσουν το ‘Ceremonials’ δεν γίνεται να ξεθωριάσει, καθώς ο σωρός των κομματιών που περιλαμβάνονται σε αυτό είναι με λίγα λόγια εκπληκτικός. Ακόμα ηχούν οι κραυγές της Florence από το “What Water You Gave Me”, ακόμα χοροπηδάμε υπό την μελωδία του “Spectrum”, ακόμα ανατριχιάζουμε στο άκουσμα του “Shake It Out”. – [Θωμάς Τζίτζης]20. PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project (2016)
Γνωρίζω ότι δεν θα συμφωνήσουν όλοι με την άποψή μου, αλλά το θεωρώ ένα από τα καλύτερα άλμπουμς της τελευταίας δεκαετίας έως τώρα και επίσης κυκλοφορία που συναγωνίζεται επάξια τα δύο κορυφαία άλμπουμς της Polly Jean Harvey, ‘To Bring You My Love’ του 1995 και ‘Stories from the City, Stories from the Sea’ του 2000. Σήμα κατατεθέν, πέραν της αφηγηματικής θεματολογίας για τις αυτοπρόσωπες εμπειρίες της PJ Harvey από τα ταξίδια της στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και την Washington DC μεταξύ των ετών 2011-2014, το σαξόφωνο. – [Λεωνίδας Καλμούκος]