[Κάθε Δευτέρα & Πέμπτη, ο Dr Baba περιπλανιέται στην πόλη
και
προκαλεί/προτείνει/προπαγανδίζει]
* * *
Νίκος Δ. Καρούζος, Ι
Πάνε είκοσι χρόνια. Τέλη Σεπτεμβρίου, 28 για την ακρίβεια, του 1990. Η ελληνική γλώσσα έχασε έναν από τους μέγιστους διακόνους της: τον ποιητή Νίκο Καρούζο, γεννημένο στα «θολερά λιοπύρια του Καρκίνου», τον Ιούλιο του 1926. Κι ακόμα, τον χάσαμε κι εμείς, οι φίλοι του. Αλλά, πάλι, δεν τον χάσαμε παρά μονάχα ως ύλη. Ζει, ολόφωτος και ζωή γεμάτος, τόσο μέσα στην ποίηση όσο και μέσα στις αναμνήσεις, όλων μας. Είναι πεισματικά παρών, ο Νίκος Καρούζος.
* * *
Νίκος Καρούζος: Θερίζοντας ύπνο στις/ ημέρες μας/ μη λησμόνει την εγρήγορση./ Δεν υφίσταται πλάστιγγα. [13.07.1984]
* * *
Η ποίηση του Καρούζου εκφράζει, κατά ένα συγκλονιστικό τρόπο, την αγωνία του τέλους των μεγάλων αφηγήσεων, την ερήμωση που νιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος κατοικεί πια ένα αχανές ερείπιο, στο οποίο όλα έχουν συμβεί, όλα έχουν ειπωθεί, όλα έχουν αναιρεθεί, όλα εγγίζουν εφιαλτικά το τέλος τους – συμβάλλει μάλιστα η ποίηση αυτή στην προσέγγιση του τέλους. Κι όμως (μοιάζει να μας λέει με πικρή αισιοδοξία, με καθημαγμένη αγάπη για τη ζωή και την έκφραση) δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο, εδώ θα ζήσουμε κι εδώ θα εργαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν υπάρχει άλλη δίοδος προς την (όποια) αλήθεια της ύπαρξης πέρα από τούτη την εργασία μέσα σε τούτο το καταφύγιο.* * *
Νίκος Καρούζος: Κι αν απ’ το 2000 μ.Χ./ ενθυμείσαι φυλλώματα/ κάνε λιγάκι τη σκέψη σου/ σκόνη/ για να αιωρείται μεσημεράκι/ τ’ όνομά μου. [25.07.1984]
* * *
Η εκ νέου νοηματοδότηση των λέξεων –συνεπώς, η εκ νέου έκφραση και χρήση των ιδεών– είναι η έσχατη απάντηση στα αινίγματα που ανοίγονται και ελλοχεύουν αδυσώπητα στην ατραπό του σύγχρονου ανθρώπου. Η συνεργασία με το μηδέν (για την οποία μίλησε τόσο κρίσιμα ο Καρούζος) είναι όρος απαραίτητος, είναι σκληρά αναγκαία συνθήκη προκειμένου ακριβώς να βγούμε από την παγίδα του μηδενός, προκειμένου να καταφέρουμε να υπάρξουμε πέραν του μηδενός. Η βαναυσότητα του απορρυθμιστικού χιούμορ και η ερωτοτροπία με τον όλεθρο οδηγούν αναγκαστικά σε μιαν αποφασιστική επανεξέταση της συσσωρευμένης γνώσης, σε μια σωστική επαναδιερεύνηση των σημαντικότερων αποφάνσεων σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι ο άνθρωπος. Η καταστροφή είναι αναγκαία προκειμένου να απαλλαχτούμε από πεπαλαιωμένες πεποιθήσεις –από την κάθε λογής δογματίλα, όπως έγραψε ο Καρούζος– ώστε να μη μένουν πια μονάχα μερικά βλακώδη κόκαλα, ώστε να στοιχειοθετηθεί μια νέα οντολογία, ένα νέο είδος ανθοφορίας της ανοιχτότητας.
* * *
Νίκος Καρούζος: Κι αν χιονίζει στο πνεύμα/ κι αν κρυώνουν οι μεγάλες/ ιδέες/ ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει. [5.01.1985]
* * *
Σχετικό θέμα