Στο τέλος του μήνα συμπληρώνεται το πρώτο τρίμηνο για το 2017 και δεν είμαι πολύ ενθουσιασμένος με τις μουσικές κυκλοφορίες έως τώρα. Κορυφαίο album για την αρχή του έτους το εξαιρετικό "I see you" των XX που σίγουρα καθιερώνει το Λονδρέζικο συγκρότημα ως ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα της δεκαετίας που διανύουμε, με σημαντική εξέλιξη στον ήχο τους από την πρώτη τους κυκλοφορία έως τώρα. Κατά τα άλλα αξιόλογες ήταν οι νέες δουλειές των Foxygen με το πέμπτο album τους "Hang", των Elbow με το "Little fictions" που τα κατάφερε και εμπορικά αρκετά καλά, η δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία με τίτλο "Volcano" των Temples, η νέα δουλειά των Thievery Corporation που αποτελούν σταθερή αξία, ειδικά στην πατρίδα μας και οι φρέσκες κυκλοφορίες του Hanni El Khatib αλλά και του Σουηδού Jens Lekman. Αναμένουμε ακόμα με ανυπομονησία μέσα στον Μάρτιο να κυκλοφορήσουν νέα albums οι Depeche Mode και οι Jesus and Mary chain. Δεν μπορώ να παραλείψω σ’ αυτήν την mini ανασκόπηση του τριμήνου τις εξαιρετικές νέες δουλειές δύο ελληνικών ονομάτων που κυριαρχούν εντός αλλά έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους έως τώρα και στο εξωτερικό. Αναφέρομαι στην Σtella και στους Baby Guru. Ειδικά στην περίπτωση του "IV" των Baby Guru το θεωρώ προσωπικά ως την πιο ώριμη δουλειά τους έως τώρα.
Θα ήθελα όμως να σταθώ σε ονόματα που έρχονται από το μακρινό ή κοντινό παρελθόν και κυκλοφόρησαν νέα τραγούδια στο πρώτο τρίμηνο του 2017, ενώ αναμένουμε σύντομα ολοκληρωμένες δουλειές από κάποιους εξ αυτών. Κρατήστε την αναπνοή σας: Jesus and Mary Chain, Iggy Pop, Arcade Fire, Gorillaz, Slowdive, The Shins, Thievery Corporation, Brian Eno, Goldfrapp, Cocorosie, Flaming Lips, Blue Aeroplanes, Paul Weller, David Bowie, Mike Oldfield, Jamiroquai, Feelies, Blondie, Godfathers, Body Count, Mark Lanegan, Magnetic Fields, Pretenders, Ride και Afghan Whigs.
Στατιστικά τα σημαντικά albums κάθε χρονιάς έρχονται μαζεμένα πριν το καλοκαίρι και αμέσως μετά από αυτό, ενώ οι πρώτοι μήνες «μπαίνουν» συνήθως χαλαρά δισκογραφικά. Παρ’ όλα αυτά, έχει ενδιαφέρον να γυρίσουμε δέκα και είκοσι χρόνια πίσω και να θυμηθούμε τα ακούσματά μας το πρώτο τρίμηνο του 1997 και του 2007. Πριν από είκοσι χρόνια λοιπόν, ακούγαμε το ντεμπούτο album των Γάλλων Daft Punk με τίτλο "Homework" που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για την dance μουσική, το "Earthling" του David Bowie, το φανταστικό ομώνυμο album των Blur, που σηματοδότησε και την στροφή στην μουσική τους κατεύθυνση αφήνοντας πίσω τους οριστικά την brit pop. Ακόμα, την ίδια εποχή ακούγαμε το "A short album about love" των Divine Comedy, το εκπληκτικό "Brighten the corners" των Pavement, το "Either/or" του πρόωρα χαμένου Elliott Smith, το "Whiplash" των James, το ντεμπούτο των πολλά υποσχόμενων τότε Mansun με τίτλο "Attack of the Grey Lantern", το "Boatman’s call" του Nick Cave & the Bad Seeds και το "Hand it over" των Dinosaur Jr για να αναφέρω 10 albums μιας ιδιαίτερα παραγωγικής χρονιάς μουσικά.
Για τους τρεις πρώτους μήνες του 2007 έχω κρατήσει ως σημαντικές περισσότερες αριθμητικά κυκλοφορίες από το 1997: το πρώτο album των Σκωτσέζων The View με τίτλο "Hats off to the buskers", την μοναδική δουλειά του λεγόμενου super group The Good, the bad and the queen, το "Hissing fauna, are you the destroyer?" των Of Montreal, το ντεμπούτο "Myths of the near future" των Klaxons που είχε δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση τότε, το δεύτερο album των Bloc Party με τίτλο "A weekend in the city", το "Yours truly, angry mob" των Kaiser chiefs, την πρώτη ομώνυμη κυκλοφορία του νέου project του Nick Cave, Grinderman, το πρώτο album "Strange House" των Horrors, την επιστροφή μετά από 34 χρόνια των Iggy με τους Stooges και το "The weirdness", το "Sound of silver" των LCD Soundsystem, το "We were dead before the ship even sank" των Modest Mouse και το "Pocket symphony" των Air. Το πρώτο τρίμηνο του 2007 όμως κυκλοφόρησε και το σημαντικότερο ίσως album για όλη την χρονιά, το αριστουργηματικό δεύτερο album των Καναδών Arcade Fire με τίτλο "Neon Bible".
Δεν είναι εύκολο και ούτε στόχος του συγκεκριμένου άρθρου να πούμε ποια χρονιά από τις τρεις ήταν καλύτερη ή χειρότερη δισκογραφικά, αλλά σκέφτομαι το εξής: Μήπως τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από κυκλοφορίες - επιστροφές καλλιτεχών και συγκροτημάτων από τα παλιά έως και πολύ παλιά; Μήπως, παρ'ολο που βγαίνουν στο προσκήνιο πολλά νέα ονόματα και οι κυκλοφορίες τους είναι διαθέσιμες σε ευρύ κοινό, σε σχέση με παλαιότερα, αυτές είναι "εύπεπτες" και τις προσπερνούμε εύκολα χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία;
Θα ήθελα όμως να σταθώ σε ονόματα που έρχονται από το μακρινό ή κοντινό παρελθόν και κυκλοφόρησαν νέα τραγούδια στο πρώτο τρίμηνο του 2017, ενώ αναμένουμε σύντομα ολοκληρωμένες δουλειές από κάποιους εξ αυτών. Κρατήστε την αναπνοή σας: Jesus and Mary Chain, Iggy Pop, Arcade Fire, Gorillaz, Slowdive, The Shins, Thievery Corporation, Brian Eno, Goldfrapp, Cocorosie, Flaming Lips, Blue Aeroplanes, Paul Weller, David Bowie, Mike Oldfield, Jamiroquai, Feelies, Blondie, Godfathers, Body Count, Mark Lanegan, Magnetic Fields, Pretenders, Ride και Afghan Whigs.
Στατιστικά τα σημαντικά albums κάθε χρονιάς έρχονται μαζεμένα πριν το καλοκαίρι και αμέσως μετά από αυτό, ενώ οι πρώτοι μήνες «μπαίνουν» συνήθως χαλαρά δισκογραφικά. Παρ’ όλα αυτά, έχει ενδιαφέρον να γυρίσουμε δέκα και είκοσι χρόνια πίσω και να θυμηθούμε τα ακούσματά μας το πρώτο τρίμηνο του 1997 και του 2007. Πριν από είκοσι χρόνια λοιπόν, ακούγαμε το ντεμπούτο album των Γάλλων Daft Punk με τίτλο "Homework" που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για την dance μουσική, το "Earthling" του David Bowie, το φανταστικό ομώνυμο album των Blur, που σηματοδότησε και την στροφή στην μουσική τους κατεύθυνση αφήνοντας πίσω τους οριστικά την brit pop. Ακόμα, την ίδια εποχή ακούγαμε το "A short album about love" των Divine Comedy, το εκπληκτικό "Brighten the corners" των Pavement, το "Either/or" του πρόωρα χαμένου Elliott Smith, το "Whiplash" των James, το ντεμπούτο των πολλά υποσχόμενων τότε Mansun με τίτλο "Attack of the Grey Lantern", το "Boatman’s call" του Nick Cave & the Bad Seeds και το "Hand it over" των Dinosaur Jr για να αναφέρω 10 albums μιας ιδιαίτερα παραγωγικής χρονιάς μουσικά.
Για τους τρεις πρώτους μήνες του 2007 έχω κρατήσει ως σημαντικές περισσότερες αριθμητικά κυκλοφορίες από το 1997: το πρώτο album των Σκωτσέζων The View με τίτλο "Hats off to the buskers", την μοναδική δουλειά του λεγόμενου super group The Good, the bad and the queen, το "Hissing fauna, are you the destroyer?" των Of Montreal, το ντεμπούτο "Myths of the near future" των Klaxons που είχε δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση τότε, το δεύτερο album των Bloc Party με τίτλο "A weekend in the city", το "Yours truly, angry mob" των Kaiser chiefs, την πρώτη ομώνυμη κυκλοφορία του νέου project του Nick Cave, Grinderman, το πρώτο album "Strange House" των Horrors, την επιστροφή μετά από 34 χρόνια των Iggy με τους Stooges και το "The weirdness", το "Sound of silver" των LCD Soundsystem, το "We were dead before the ship even sank" των Modest Mouse και το "Pocket symphony" των Air. Το πρώτο τρίμηνο του 2007 όμως κυκλοφόρησε και το σημαντικότερο ίσως album για όλη την χρονιά, το αριστουργηματικό δεύτερο album των Καναδών Arcade Fire με τίτλο "Neon Bible".
Δεν είναι εύκολο και ούτε στόχος του συγκεκριμένου άρθρου να πούμε ποια χρονιά από τις τρεις ήταν καλύτερη ή χειρότερη δισκογραφικά, αλλά σκέφτομαι το εξής: Μήπως τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από κυκλοφορίες - επιστροφές καλλιτεχών και συγκροτημάτων από τα παλιά έως και πολύ παλιά; Μήπως, παρ'ολο που βγαίνουν στο προσκήνιο πολλά νέα ονόματα και οι κυκλοφορίες τους είναι διαθέσιμες σε ευρύ κοινό, σε σχέση με παλαιότερα, αυτές είναι "εύπεπτες" και τις προσπερνούμε εύκολα χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία;