Τι θα ακούσεις:
celtic-folk.celtic-rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"There's Nothing Left Pt 1", "Life Is Good", "Crushed (Hostile Nations)", "The Bride Wore Black"
Βαθμολογία:
8/10
Η αλήθεια είναι ότι η δισκογραφική επιστροφή των Flogging Molly άργησε λίγο. Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από το "Speed Of Darkness", διάστημα που θεωρείται -και είναι- πολύ μεγάλο για τους οπαδούς του συγκροτήματος και όχι μόνο. Η Ιρλανδο-αμερικανική μπάντα από το Λος Άντζελες, από τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της με το "Swagger" το 2000, συγκαταλέγεται δικαιολογημένα στις δυο τρεις κορυφαίες του είδους της.
Έχοντας ως βάση την πλουσιότατη ιρλανδική μουσική παράδοση που εκφράστηκε και διαμορφώθηκε από τους Dubliners, τους Pogues και τους Horslips, η επταμελής κολεκτίβα των Flogging Molly, τιμά την ιστορία των προγόνων της, όπως συνηθίζουν να το κάνουν εξάλλου, όλοι όσοι κατάγονται άμεσα ή έμμεσα από την ωραιότερη χώρα της Ευρώπης. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο μέσω της μουσικής τους, αλλά και μέσω της θεματολογίας των τραγουδιών τους, που αναφέρεται στον έρωτα, τη ζωή, το θάνατο και φυσικά στην ιστορία και στην πολιτική κατάσταση της πατρίδας τους.
Το "Life Is Good", έχοντας ως αφετηρία όλα τα προαναφερθέντα είναι ένα album αντάξιο του status των Flogging Molly. Ο Dave King και η παρέα του μας προσκαλούν σε μια ιρλανδέζικη γιορτή, που δεν αφήνει κανένα παραπονεμένο. Αυτή τη φορά επιλέγουν να μας «ποτίσουν» με περισσότερες δόσεις folk-rock, παρά folk-punk ήχου. Με το εναρκτήριο "There's Nothing Left Pt 1" και τη σκωπτική δήλωση περί νομιμοφροσύνης της μπάντας ("Dear Majesty I Kneel On My Feet,Though My Heart It Tells Me I Am Wrong"), το ατελείωτο κέλτικο party ξεκινά.
Στα σαράντα πέντε λεπτά της διάρκειάς του, οι ρυθμοί άλλοτε ανεβαίνουν, με τραγούδια όπως τα περισσότερο σπινταριστά "The Hand Of John L. Sullivan" και "Welcome To Adamstown" και άλλοτε χαμηλώνουν λίγο, όπως με το αποχαιρετιστήριο "Until We Meet Again". Σε κάποιες περιπτώσεις φροντίζουν να μας απαγγείλουν ιρλανδικές παραδοσιακές μελωδίες ("The Last Serenade") και σε κάποιες άλλες να ενθυλακώσουν σε αυτές τις γλυκόπικρες μελωδίες punk ρεφρέν, όπως στο "Crushed", που ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί ένα από τα κορυφαία κομμάτια της ιστορίας των Flogging Molly. Το ίδιο θα έλεγα και για το "Life Is Good" που στα τέσσερα λεπτά της διάρκειάς του συνοψίζει μουσικά και λυρικά την κουλτούρα του συγκροτήματος.
Όταν, επομένως, ένα album περιλαμβάνει δύο από τα καλύτερα τραγούδια της ιστορίας των Flogging Molly είναι ένα πολύ σπουδαίο album.
Υ.Γ. Θα σας πρότεινα να διαβάσετε το βιβλίο του Φρανκ Ντελάνι "Ο Τελευταίος Περιπλανώμενος Ιρλανδός Παραμυθάς". Αυτό ακριβώς είναι και οι Flogging Molly. Περιπλανώμενοι μουσικοί παραμυθάδες. Ας τους τιμήσουμε μεθαύριο στο Terra-Vibe. Θεωρώ ότι το αξίζουν.
celtic-folk.celtic-rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"There's Nothing Left Pt 1", "Life Is Good", "Crushed (Hostile Nations)", "The Bride Wore Black"
Βαθμολογία:
8/10
Η αλήθεια είναι ότι η δισκογραφική επιστροφή των Flogging Molly άργησε λίγο. Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από το "Speed Of Darkness", διάστημα που θεωρείται -και είναι- πολύ μεγάλο για τους οπαδούς του συγκροτήματος και όχι μόνο. Η Ιρλανδο-αμερικανική μπάντα από το Λος Άντζελες, από τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της με το "Swagger" το 2000, συγκαταλέγεται δικαιολογημένα στις δυο τρεις κορυφαίες του είδους της.
Έχοντας ως βάση την πλουσιότατη ιρλανδική μουσική παράδοση που εκφράστηκε και διαμορφώθηκε από τους Dubliners, τους Pogues και τους Horslips, η επταμελής κολεκτίβα των Flogging Molly, τιμά την ιστορία των προγόνων της, όπως συνηθίζουν να το κάνουν εξάλλου, όλοι όσοι κατάγονται άμεσα ή έμμεσα από την ωραιότερη χώρα της Ευρώπης. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο μέσω της μουσικής τους, αλλά και μέσω της θεματολογίας των τραγουδιών τους, που αναφέρεται στον έρωτα, τη ζωή, το θάνατο και φυσικά στην ιστορία και στην πολιτική κατάσταση της πατρίδας τους.
Το "Life Is Good", έχοντας ως αφετηρία όλα τα προαναφερθέντα είναι ένα album αντάξιο του status των Flogging Molly. Ο Dave King και η παρέα του μας προσκαλούν σε μια ιρλανδέζικη γιορτή, που δεν αφήνει κανένα παραπονεμένο. Αυτή τη φορά επιλέγουν να μας «ποτίσουν» με περισσότερες δόσεις folk-rock, παρά folk-punk ήχου. Με το εναρκτήριο "There's Nothing Left Pt 1" και τη σκωπτική δήλωση περί νομιμοφροσύνης της μπάντας ("Dear Majesty I Kneel On My Feet,Though My Heart It Tells Me I Am Wrong"), το ατελείωτο κέλτικο party ξεκινά.
Στα σαράντα πέντε λεπτά της διάρκειάς του, οι ρυθμοί άλλοτε ανεβαίνουν, με τραγούδια όπως τα περισσότερο σπινταριστά "The Hand Of John L. Sullivan" και "Welcome To Adamstown" και άλλοτε χαμηλώνουν λίγο, όπως με το αποχαιρετιστήριο "Until We Meet Again". Σε κάποιες περιπτώσεις φροντίζουν να μας απαγγείλουν ιρλανδικές παραδοσιακές μελωδίες ("The Last Serenade") και σε κάποιες άλλες να ενθυλακώσουν σε αυτές τις γλυκόπικρες μελωδίες punk ρεφρέν, όπως στο "Crushed", που ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί ένα από τα κορυφαία κομμάτια της ιστορίας των Flogging Molly. Το ίδιο θα έλεγα και για το "Life Is Good" που στα τέσσερα λεπτά της διάρκειάς του συνοψίζει μουσικά και λυρικά την κουλτούρα του συγκροτήματος.
Όταν, επομένως, ένα album περιλαμβάνει δύο από τα καλύτερα τραγούδια της ιστορίας των Flogging Molly είναι ένα πολύ σπουδαίο album.
Υ.Γ. Θα σας πρότεινα να διαβάσετε το βιβλίο του Φρανκ Ντελάνι "Ο Τελευταίος Περιπλανώμενος Ιρλανδός Παραμυθάς". Αυτό ακριβώς είναι και οι Flogging Molly. Περιπλανώμενοι μουσικοί παραμυθάδες. Ας τους τιμήσουμε μεθαύριο στο Terra-Vibe. Θεωρώ ότι το αξίζουν.