Μηδενικές Προσδοκίες [15/ΧΙ/2010]
Οι περισσότεροι πολιτικοί, μες στη φούρια και την ένταση της δουλειάς τους, λένε ενίοτε απίθανα πράγματα. Τους ξεφεύγουν κάτι αλλόκοτα «ευτέστεται», κάτι βάρβαρα «απολωλά». Σήμερα, ωστόσο, το πρωί, εδώ στο Κανάλι 1, άκουσα έναν πολιτικό να μιλάει με ολοφάνερη και ειλικρινέστατη αγωνία. Ενώ ανήκει στους νικητές των εκλογών, δεν θριαμβολόγησε. Δεν αφέθηκε σε εύκολες συνθηματολογίες. Και –κάτι λίαν σπάνιο και ευπρόσδεκτο– σχεδόν ξέχασε να μιλήσει στην διάλεκτο των πολιτικών, σ’ αυτήν την ιδιότυπη αργκό των γενικοτήτων και της σπασμωδικής αποχής από την πραγματική πραγματικότητα.
Μίλησε ο άνθρωπος, ας μην αναφέρουμε το όνομά του, για την αγωνία της πιτσιρικαρίας, για μια γενιά που μεγααλώνει με «μηδενικές προσδοκίες» – αυτά ήταν ακριβώς τα λόγια του – μηδενικές προσδοκίες – αυτό που λέγαμε εμείς οι παλαιότεροι που ζήσαμε την έκρηξη του λονδρέζικου punk «No Future».
Ας ελπίσουμε ότι κι άλλοι, και όχι μονάχα στα λόγια, θα φροντίσουν να ρίξουν ένα βλέφαρο στην πιτσορικαρία που μεγαλώνει άναρχα, σε μια κοινωνία μάλλον τεταραγμένη, με ένα μέλλον νεφελώδες έως σκοτεινότατο. Ας ελπίσουμε ότι συγκεκριμένα βήματα, και όχι αόριστες πολιτικολογίες, θα γίνουν προς την κατεύθυνση της αστεακής κουλτούρας, της εύρυθμης καθημερινής ζωής μέσα στην πόλη. Ποδήλατα, πράσινο, ευγένεια, γειτονιές με ζωντάνια, πολιτισμός, θέατρα, κινηματογράφοι, βιβλιοπωλεία, στέκια, καθαριότητα και μια αναγεννημένη αρχοντιά, είναι αναγκαία πράγματα και όχι πολυτέλειες. Αναγκαίες συνθήκες ώστε να μην είναι πια μηδενικές οι προσδοκίες της πιτσιρικαρίας!