1. Αθανασία – Μάνος Χατζιδάκις/Νίκος Γκάτσος (1975), Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς, Δήμητρα ΓαλάνηΣύμφωνα με τον Μάνο Χατζιδάκι “το αληθινό λαϊκό τραγούδι είναι ένα παιχνίδι της φωνής και της καρδιάς. Απλό, ποιητικό και συγχρόνως για όλους τους καιρούς”. Την εφαρμογή αυτής της άποψης στην πράξη έχει την ευκαιρία να ακούσει ο ακροατής του δίσκου Αθανασία στον οποίο περιέχονται 11 τραγούδια και ένα ορχηστρικό, Η Μπαλάντα Του Ούρι, το οποίο ανοίγει την αυλαία. Σχετικά με τον τίτλο και τη θεματολογία του άλμπουμ, ο συνθέτης γράφει: “Η ιδέα του Θανάτου οδηγεί τον αληθινά ελεύθερο άνθρωπο στο να αντιληφθεί βαθιά μέσα του, πως η ύπαρξή Του έχει ημερομηνία λήξεως. Ο Άνθρωπος οφείλει να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή κι όχι ν’ αγκιστρώνεται από τη ζωή σε σημείο που να μη θέλει να φύγει – πράγμα που όλες οι θρησκείες εκμεταλλεύονται υποσχόμενες μελλοντική κι ατέλειωτη ζωή.” Η ενορχηστρωτική προσέγγιση που ακολούθησε ο Χατζιδάκις είναι μάλλον λιτή, με το μπουζούκι του Θανάση Πολυκανδριώτη και τις κιθάρες των Γεράσιμου Μηλιαρέση και Δημήτρη Φάμπα να κυριαρχούν. Οι μελωδίες του, άλλωστε, δεν έχουν ανάγκη τον ηχητικό όγκο για να αναδειχθούν όπως αποδεικνύεται από τραγούδια όπως τα Ο Γιάννης Ο Φονιάς, Οι Μέρες Είναι Πονηρές, Τσάμικος και το ομότιτλο του δίσκου. Εξαιρετικοί και οι δύο, νέοι τότε, ερμηνευτές σε τραγούδια που εξακολουθούν να περιλαμβάνουν στο συναυλιακό ρεπερτόριό τους.
2. Ψυχραιμία Παιδιά! – Λουκιανός Κηλαηδόνης (1979)
“Αν είχα χρόνο και υπομονή το Ψυχραιμία Παιδιά! θα μπορούσε να είναι ένας διπλός δίσκος με τον Φτωχό Και Μόνο Καουμπόυ” γράφει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο σημείωμά του στο ένθετο της επανέκδοσης του άλμπουμ αυτού. Οι δύο δίσκοι είναι αλήθεια ότι είναι αρκετά συγγενικοί, μουσικά και θεματικά. Το Ψυχραιμία Παιδιά!, βέβαια, είχε σαφώς μεγαλύτερη και ταχύτερη εμπορική απήχηση, ίσως λόγω κάποιων τραγουδιών που αντλούν τη θεματολογία τους από την τότε επικαιρότητα. Το Έμπαινε Χάρρυ αναφέρεται στον Χάρρυ Κλυνν που ήταν ανερχόμενο όνομα, το Στο Ρυθμό Της Disco αφορά, προφανώς, τη χορευτική τρέλα της εποχής και Το Ματς περιγράφει γλαφυρά την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Υπάρχουν όμως εδώ και τραγούδια με άλλες, βαθύτερες αποχρώσεις, όπως το Για Ένα Κλαρίνο, το οποίο ο συνθέτης ξεχωρίζει ως αγαπημένο του ή το 17, Amaryllidos Str. Blues, που γράφτηκε στην εν λόγω οδό και αναφέρεται σε έναν ζωγραφικό πίνακα του Paul Klee. Εδώ θα βρείτε επίσης τα αγαπημένα Αχ! Ρίτα! και Τα Νέα Μέτρα – αν και έχουν περάσει παραπάνω από 30 χρόνια, αυτό το τελευταίο ακούγεται σήμερα τραγικά επίκαιρο...
3. Δυο Βήματα Απ’ Την Άμμο – Σταμάτης Σπανουδάκης/Άλκηστις Πρωτοψάλτη (1989), Στίχοι: Γιάννης Ξανθούλης, Αντώνης ΑνδρικάκηςΈπειτα από τη συνεργασία του με την Ελευθερία Αρβανιτάκη στο Κοντραμπάντο (1986) και την Ελένη Βιτάλη στο Και Μπήκαμε Στα Χρόνια (1988), ο συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης επέλεξε τη φωνή της Άλκηστις Πρωτοψάλτη για την ερμηνεία των 10 τραγουδιών που υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ. Ο ίδιος υπογράφει τη μουσική, την ενορχήστρωση, την εκτέλεση και την ηχοληψία καθώς και τους στίχους, εκτός τριών τραγουδιών – σε δύο αυτοί ανήκουν στον Γιάννη Ξανθούλη ενώ αυτοί του Έφυγες Νωρίς, που υπήρχε και στο Κοντραμπάντο, είναι του Αντώνη Ανδρικάκη. Την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε, ο δίσκος ακούστηκε αρκετά από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς – περιέχει άλλωστε μερικά πολύ καλά τραγούδια. Σήμερα, είναι αλήθεια ότι ακούγεται κάπως γερασμένος, κυρίως εξαιτίας του «πλαστικού» ήχου των συνθεσάιζερ που τότε ήταν πολύ της μόδας. Εντούτοις,αξίζει να ανακαλυφθεί ξανά από τους μουσικόφιλους. Κομμάτια όπως τα Μακαρονάδα, Γιορτή και Φωτογραφία δεν συναντά κανείς κάθε μέρα. Τέλος, ο προσεκτικός ακροατής θα βρει εδώ στίχους που έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με μελλοντικές κινήσεις του Σπανουδάκη που τον ενέπλεξαν σε κομματικούς ιστούς και περιπέτειες...
Και ο κούκος...
4. Exile On Main St. – The Rolling Stones (1971)
Την άνοιξη του 1971, οι Rolling Stones εγκατέλειψαν το Λονδίνο και εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία, οι περισσότεροι στα νότια της χώρας και ο Mick Jagger με τη νέα σύζυγό του, Bianca, στο Παρίσι. Ο λόγος; Χρωστούσαν πολλά στην εφορία και ήθελαν να αποφύγουν την κατάσχεση των περιουσιών τους από τη βρετανική εφορεία. Στην ξενιτιά, λοιπόν, ολοκλήρωσαν το διπλό άλμπουμ που μετά από πολλά χρόνια θα θεωρούνταν από πολλούς ως η καλύτερη στιγμή τους. Όταν κυκλοφόρησε, βέβαια, το Exile On Main St., τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Οι πωλήσεις ήταν μεν αρκετά ικανοποιητικές αλλά οι περισσότεροι κριτικοί έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις τους, χαρακτηρίζοντας το άλμπουμ πρόχειρο και άνισο. Όμως τραγούδια όπως τα Rocks Off, Rip This Joint, Tumbling Dice και Shine A Light και οι ποικίλες επιρροές, από το ροκ εν ρολ και τα μπλουζ μέχρι τη soul, τα γκόσπελ και την καλύψο, κέρδισαν τελικά τη μάχη με το χρόνο και ακούγονται σήμερα κλασικά. Οι Stones άγγιξαν εδώ την κορυφή τους. Η συνέχεια δεν θα έκρυβε πολλές εκπλήξεις από μέρους τους και μετά από μερικές εκλάμψεις θα οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στο "δεινοσαυρικό" στάτους που οι μουσικογραφιάδες λατρεύουν να αποδίδουν σε περιπτώσεις σαν τη δική τους...
Σχετικό θέμα