Γιάννης Αγγελάκας & 100ο C - Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια
Το έχεις σε βινύλιο; Αγόρασε το σε super τιμή στο discobole!
Το έχεις σε βινύλιο; Αγόρασε το σε super τιμή στο discobole!
Στο φετινό συναυλιακό καλοκαίρι είχαν από καιρό σηματοδοτηθεί οι
«συναυλίες-highlights» και μία εξ αυτών ήταν, φυσικά, η «Από γιορτή σε
γιορτή» - η κοινή εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη με τον Γιάννη Αγγελάκα
στην Πλατεία Νερού. Μια συναυλία που πέρυσι αποτελούσε ένα από τα
μεγαλύτερα γεγονότα του 2017 και που έκανε όσους βρέθηκαν τον Σεπτέμβριο
στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων να την σφραγίσουν μέσα τους ως μία από
τις πιο αγαπημένες μουσικές αναμνήσεις.
Όπως έγραφα πέρυσι: «Όσοι
βρέθηκαν την Παρασκευή το βράδυ στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων θα
έχουν, πραγματικά, να λένε στους φίλους τους, στα παιδιά τους, στα
εγγόνια τους μια εκπληκτική ιστορία. Από εκείνες που τις ακούς και
δαγκώνεις τα χείλη σου καθώς σιγοβράζεις μέσα σου που δεν είχες την τύχη
να τις ζήσεις, ή χτυπιέσαι ενδόμυχα που συνέβησαν σε μια άλλη εποχή.»
Καθώς ήμουν εκεί, στο άρθρο αυτό θα υπάρξουν - άθελά μου - μερικές
στιγμές σύγκρισης της φετινής συναυλίας με την περσινή, χωρίς, βέβαια,
αυτό να σημαίνει πως επιδιδόμαστε σε κάποιου είδους διαγωνισμό, όπου
πρέπει να αναδείξουμε το ποια από τις δύο ήταν η καλύτερη, αλλά κι ένας
αναπόφευκτος απολογισμός στο τέλος του άρθρου.
Επιστρέφοντας,
λοιπόν, ήταν απόλυτα λογικό φέτος να σπεύσει στην Πλατεία Νερού
πληθώρα κόσμου, που όχι μόνο είχε συμμετάσχει στην περσινή γιορτή, αλλά
και που είχε λάβει όλες τις προηγούμενες θετικές εντυπώσεις. Και έτσι
έγινε! Η Πλατεία Νερού γέμισε από νωρίς με κόσμο διαφόρων ηλικιών, ενώ
ακόμη ο ήλιος έδυε πίσω από τα κατάρτια του Φαλήρου. Μπορούσες να
αφουγκραστείς τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία που υπήρχαν στην
ατμόσφαιρα, ενώ ένα στιγμιότυπο από την περσινή γιορτή στο video wall
της σκηνής έκανε το συναίσθημα ακόμη πιο έντονο.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το Mix Grill.
Στις
9 και κάτι ο Παύλος Παυλίδης μαζί με τους B-Movies ανέβηκαν στη σκηνή,
δίνοντας έτσι το σήμα να ξεκινήσει η μεγάλη συναυλία με το «Άλλη μια
μέρα», συνεχίζοντας με την διασκευασμένη, πιο ρυθμική και μπιτάτη
«Μαίρη», αλλά και με το «Τόσο κοντά». Ανάμεσα σ’ αυτά και στα επόμενα
τραγούδια, που προέρχονταν από την προσωπική του δισκογραφία μετά από τα
Ξύλινα Σπαθιά, ακούσαμε τις ευχαριστίες του και το πόσο χαρούμενος ήταν
που θα μοιραζόταν για ακόμη μια φορά τη σκηνή με τους αγαπημένους του
φίλους, εννοώντας τον Γιάννη Αγγελάκα και τη μπάντα του.
Ο
κόσμος ιδιαίτερα θερμός, αλλά όχι «τρελαμένος», παρέμεινε έτσι μέχρι τη
στιγμή που ο Παύλος έπαιξε το «Πάρε με μαζί σου», το πρώτο τραγούδι της
βραδιάς από την εποχή των Σπαθιών! Εκεί ήταν που υπήρξε η «έκρηξη» του
κόσμου και είδαμε τα πρώτα καπνογόνα να ανάβουν, ενώ στο «Καράβι» που
ακολούθησε, ο κόσμος ξεκίνησε να τραγουδά πιο δυνατά και να συμμετέχει
ενεργά, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ο Γιάννης Αγγελάκας ανέβηκε στη
σκηνή και τραγούδησαν παρέα το «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι». Αμέσως μετά,
ήρθε η «Νέα βαρβαρότητα», το καινούργιο τους ντουέτο που κυκλοφόρησε
λίγες βδομάδες πριν και το οποίο ο κόσμος φάνηκε πως έχει ήδη
αφομοιώσει, αφού μια μεγάλη μερίδα τραγουδούσε τους στίχους και το
απολάμβανε.
Και λέω μεγάλη μερίδα, γιατί το κοινό της
Πλατείας Νερού στην εν λόγω συναυλία ήταν διαφορετικό από εκείνο της
Τεχνόπολης. Πέρυσι, όσοι παρευρέθηκαν φάνηκε πως ήταν πιστοί ακροατές
(παλιοί, νεότεροι ή διαχρονικοί) των δύο καλλιτεχνών, ενώ φέτος πολλοί
ήταν εκείνοι που θέλησαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία από περιέργεια ή
επειδή συνειδητοποίησαν πως αυτό που έχασαν πέρυσι ήταν πραγματικά
σημαντικό. Καθώς, όμως, η Τεχνόπολη είναι ένας χώρος μικρότερος σε
χωρητικότητα και λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός πως το περσινό live έγινε
sold out, κανείς δεν μας εγγυάται πως δεν θα είχε συμβεί και το 2017
κάτι ανάλογο.
Τραγούδησαν μαζί τον «Ζεστό αέρα», ενώ
στη συνέχεια ο Παύλος έμεινε ξανά μόνος στη σκηνή, «πλάθοντας» μια πιο
γλυκιά ατμόσφαιρα με το «Άσε με εδώ» και το καινούργιο του τραγούδι
«Δεσποινίς». Το set του τα είχε όλα, από ταξιδιάρικες μελωδίες μέχρι
γκάζια, τα οποία κατόρθωσε να εναλλάξει ομαλά και αβίαστα. Από τους
«Θεριστές» στο ανεπανάληπτο «Ό,τι θες εσύ» και από τη «Φωτιά στο λιμάνι»
σε μια αλλιώτικη εκτέλεση του «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι» - κάτι το οποίο
συνηθίζει στο συγκεκριμένο τραγούδι!
Αν έπρεπε να
ονοματίσουμε, όμως, τα highlights της εμφάνισης του Παύλου αυτά θα ήταν
δύο. Αρχικά, η στιγμή που έπαιξε τον «Βασιλιά της σκόνης», ένα τραγούδι
που , αν και ίσως να αποτελεί το γνωστότερο και δημοφιλέστερο τραγούδι
των Σπαθιών, τα τελευταία χρόνια απέφευγε να εντάξει στο πρόγραμμά του. Η
αρχή έγινε στην περσινή συναυλία συναρπάζοντας το κοινό, στο οποίο
προφανώς είχε λείψει η live εκτέλεση, και επαναλήφθηκε φέτος
σκορπίζοντας χορούς και παροξυσμό! Η δεύτερη σημαντική στιγμή, ήταν όταν
- φανερά συγκινημένος - χαιρέτησε την αδερφή του Βαρβάρα (η οποία ζει
στην Αυστραλία, όπως μας είπε). Εκείνο, όμως, που λατρέψαμε, ήταν η χαρά
του όσο ήταν πάνω στη σκηνή, η κινητικότητά του, τα χαμόγελά του, το
πόσο ευδιάθετος ήταν και οι χοροί που έριξε!
Μετά από
ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, ο Γιάννης Αγγελάκας μαζί με τους 100° ανέβηκαν
στη σκηνή για το επόμενο ροκ, ψυχεδελικό και καυτό κομμάτι της βραδιάς.
Ξεκινώντας με τα «Η αγάπη ορμάει μπροστά» και «Μόνο από τη λύπη σου»,
μπήκε πολύ γρήγορα στο κλίμα και ανέβασε την ένταση τραγουδώντας το
«Αιρετικό», που έφερε στο κοινό τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Οι
ηλεκτρικές εκτελέσεις έδεναν υπέροχα με την τρομπέτα της μπάντας και όλα
αυτά συνδυασμένα με τις δυνατές φωνές του κοινού, που αξίζει να
σημειώσουμε πως ήταν ακόμη πιο ένθερμο από πριν. Η «Δικαιοσύνη», το
«Ακίνδυνο τραγουδάκι», οι «Ντρόγκες» και το «Είμαι τυχερός» κρατούσαν
τον κόσμο σε μια διαρκή εγρήγορση και τον ίδιο τον Γιάννη σε μια
συνεχόμενη κίνηση (αλλά και χοροπηδήματα και σφυρίγματα!), που
απολαύσαμε πολύ.
Ο Γιάννης δεν σταμάτησε στιγμή να
χορεύει, ωθώντας το κοινό να συμμετέχει, ενώ μας τραγούδησε τα «Ο
χαμένος τα παίρνει όλα», «Νεάντερνταλ», «Σαράβαλο», «Τρένο», εν μέσω
αναμμένων πυρσών και χειροκροτημάτων, αλλά και των «ωωωωω» ή του στίχου
«Ω είναι ωραία στον παράδεισο» που φώναζε ο κόσμος ενδιάμεσα των
τραγουδιών. Ήταν ολοφάνερη, πάντως, η προτίμηση του κοινού στα τραγούδια
των Σπαθιών και των Τρυπών, όσο ήταν ο Παύλος και ο Γιάννης στη σκηνή
αντίστοιχα. Ήταν διάχυτη η ενέργεια και η αδρεναλίνη, που κορυφώθηκαν
στο εμβληματικό «Σιγά μην κλάψω» και στο «Ακούω την αγάπη», με το οποίο
έκλεισε την εμφάνισή του ο Γιάννης.
Κι έπειτα η
μεγάλη, η πολυαναμενόμενη, η ακριβοθώρητη στιγμή των δυο τους. Πόσο
όμορφο, αλήθεια, να βλέπεις καλλιτέχνες να συμπράττουν, να ανταλλάζουν
τραγούδια, να αγκαλιάζονται, να μοιράζονται. Πόσο μάλλον οι
συγκεκριμένοι, δύο καλλιτέχνες που προέρχονται από τα σημαντικότερα
συγκροτήματα της ελληνικής ροκ σκηνής, που μεσουράνησαν την ίδια εποχή,
που επικράτησαν σήμερα. Από τη «Σπασμένη πολυθρόνα» με τη φωνή του
Γιάννη στην «Τροφή για τα θηρία», από το «Μέσα στη νύχτα των άλλων» στο
βροντερό «Θα ανατέλλω» με τον Παύλο να παίζει ντέφι και από την κοινή
υπέροχη, αξεπέραστη και συγκινητική «Γιορτή», που έμοιαζε σαν σάουντρακ
της όλης εμφάνισης, στο «Δεν χωράς πουθενά» - μα έλα που όλοι μας
χωρέσαμε στην Πλατεία Νερού και αυτοί οι δύο τύποι θα χωράνε πάντα στις
καρδιές μας!
Ο Γιάννης και ο Παύλος δεν έκλεισαν τη
συναυλία μαζί, αφού το τελευταίο τραγούδι ήταν το «Δωσ’ μου λίγη ακόμα
αγάπη» διά στόματος του πρώτου, αλλά ήταν μια καταπληκτική εμφάνιση των
δυο τους, τόσο ξεχωριστά όσο και συνολικά. Επανερχόμενη, όμως,
αναπόφευκτα, στις αρχικές συγκρίσεις, έχω να σημειώσω τα παρακάτω.
Η
φετινή συναυλία από άποψη χώρου, φωτισμών, προσέλευσης ήταν πολύ πιο
μεγάλη, φαντασμαγορική και δουλεμένη, ενώ δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από
την ενέργεια, τον δυναμισμό και, φυσικά, την χημεία που είχαν μεταξύ
τους καλλιτέχνες και μπάντες πέρυσι. Αυτό το «σχήμα» (ας μου επιτραπεί η
λέξη) γίνεται ολοένα και καλύτερο και σίγουρα θα έχουμε πολλά να δούμε
από την εν λόγω σύμπραξη, αν συνεχίσουν τις κοινές εμφανίσεις και όχι
μόνο. Από την άλλη, η συναυλία του 2017 εμπεριείχε μια αυθεντικότητα που
προκάλεσε ρίγη στην Τεχνόπολη, ένα ατόφιο κι αξεπέραστο συναίσθημα, μια
καθαρόαιμη συγκίνηση, μια αβίαστη ευγνωμοσύνη, αλλά και εκείνον τον
αγνό αυθορμητισμό της πρώτης ένωσης, τόσο πάνω όσο και κάτω από τη
σκηνή.
[Γράφει ο Βαγγέλης Γκρέκο]
«Βάλτε φωτιά, κάψτε τις νύχτες»
Το ξεκίνημα του καλοκαιριού για μένα είναι οι ανοιχτές συναυλίες. Φέτος λοιπόν, λίγο η τύχη λίγο οι συγκυρίες, με έφεραν στην πολυσυζητημένη και επαναλαμβανόμενη σύμπραξη των Γιάννη Αγγελάκα – Παύλου Παυλίδη στην Πλατεία Νερού.
Λίγα λεπτά μετά, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια υπέροχη εικόνα, στα αριστερά η θάλασσα, στα δεξιά κιόσκια για να ψωνίσεις νερό ή και τους δίσκους των καλλιτεχνών, ενώ ευθεία έβλεπες την επιβλητική σκηνή όπου θ’ ανέβαιναν οι δύο καλλιτέχνες.
Όσο ο ήλιος έδυε τόσο ο κόσμος πύκνωνε με τις συζητήσεις τους να περιστρέφονται γύρω από τι μπορεί να μας είχαν ετοιμάσει οι δύο καλλιτέχνες. Ωστόσο λίγο μετά τις οκτώ, πολλά βλέμματα στράφηκαν προς το κέντρο γιατί έκαναν την εμφάνισή τους οι Lip Forensics, οι οποίοι ανέλαβαν να μας ζεστάνουν μουσικά. Με ένα ωραίο σετ κέντρισαν το ενδιαφέρον μας, προετοιμάζοντας κατάλληλα τη διάθεση μας για τη συνέχεια!
Η νύχτα είχε απλωθεί στο φαληρικό όρμο με την αγωνία του κόσμου να χτυπάει κόκκινο. Η εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη μαζί με τους Β-Μovies εισέπραξε ένα αρκετά θερμό χειροκρότημα για να μας αποζημιώσει λίγο αργότερα με τις επιλογές του.
Οι πρώτες νότες από την «Άλλη μια μέρα» έδωσαν το έναυσμα για να ξεκινήσει μια μεγάλη από πολλές απόψεις συναυλία. «Ευχαριστούμε που ήρθατε! Είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ παρέα με τους φίλους μου, το Γιάννη και τις μπάντες αυτές», ανέφερε στο καλωσόρισμα του. Ακολούθησαν τα «Αντικαταπληκτικά» παρέα με «Το στοιχειωμένο σπίτι», όπου φάνηκε η καλή διάθεση του Παύλου, με τη συνεχή κίνησή του, λίγο πριν γίνει το πρώτο μπαμ με το αγαπημένο «Πάρε με μαζί σου», όπου ο κόσμος χόρευε και άναψε τα πρώτα καπνογόνα.
«Τι είν' η γαλήνη τι είν' η γαλήνη, αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη...» και η φωνή μας ενώθηκε με τη δική του μέσα από το πιο ηλεκτρικό «Καράβι» για να έρθει το δεύτερο μπαμ με το κάλεσμα του Παύλου στο Γιάννη Αγγελάκα να έρθει στη σκηνή.
Και οι δυο τους το απολάμβαναν και αυτό εκφράστηκε τόσο από τα πρόσωπά τους όσο και από την δεμένη ερμηνεία τους στο «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι».
Η συνύπαρξη αυτή αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει το κοινό πιο εκδηλωτικό, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που συμμετείχαν στη «Νέα βαρβαρότητα» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και ακούστηκε για πρώτη φορά ζωντανά!
Η ένταση έπεσε, με τον Παύλο μόνο ξανά, στο γλυκό «Άσε με εδώ» και στην πιο πρόσφατη «Δεσποινίς» διασκευασμένη πιο δυνατά, κατάλληλα για μια μεγάλη συναυλία. Δεν έμεινε όμως για πολύ σε αυτή τη διάθεση γιατί ήρθε το «Ότι θες εσύ» να εκτοξεύσει την ενέργεια και το κέφι στα ύψη, με τον ίδιο να κεντάει στα κιθαριστικά παιξίματα του!
Για τη συνέχεια, «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι» και «Ο βασιλιάς της σκόνης» -τον οποίο δεν επιλέγει συχνά στις εμφανίσεις του- στην καλύτερη του στιγμή, σε μια ισορροπημένη ροή, αποχαιρετώντας μας προσωρινά με το «Περιμένω» εν μέσω αποθέωσης!
Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, έφτασε η ώρα για το Γιάννη Αγγελάκα και τους 100°C. Η υποδοχή του από το κοινό ήταν πιο θερμή και αποδείχτηκε από το πρώτο τραγούδι, την «Αγάπη ορμάει μπροστά». Μαζί του στη σκηνή είχε και δύο πνευστά τα οποία έδωσαν σε πολλές περιπτώσεις ξεχωριστό ύφος και χρώμα στα κομμάτια.
Η αίσθηση μου σε αυτά τα πρώτα λεπτά που τον έβλεπα είναι πως το γούσταρε πάρα πολύ όλο αυτό. Ένιωθε την ενέργεια όλων όσων γέμισαν τον χώρο, που ηλικιακά είχαν μεγάλο εύρος, και ήθελε με τον τρόπο του να μας το ανταποδώσει.
Έτσι ήρθε η ηλεκτρισμένη «Δικαιοσύνη» με το Γιάννη να κουνάει με τον κλασσικό τρόπο το κεφάλι του (σ.σ headbanging) και να ζει τον κάθε στίχο! Και επιβεβαίωσε πως «Είναι τυχερός, τυχερός, τυχερός» με τη συμμετοχή από κάτω να μεγαλώνει συνεχώς. Πρώτη φορά έβλεπα το αγαπημένο καλλιτέχνη να χοροπηδάει, με τη μπάντα του να δίνει ρέστα στο «Μέσα μου ο αέρας που φυσά», αν και πολλοί ξεκίνησαν το «Ω είναι ωραία στον παράδεισο».
Τι έγινε μετά; Δύσκολο να βρεθούν οι λέξεις για να περιγράψουν όλα όσα έγιναν στο «Χαμένο που τα παίρνει όλα» και στο μοναδικό «Τρένο», με τους πυρσούς να φωτίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη την Πλατεία Νερού!
Η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο στο «Σιγά μην κλάψω», όπου όλοι τραγουδούσαν, για να επανέλθει ο Παύλος Παυλίδης δίπλα του, στη πιο δυναμική και ροκ «Σπασμένη πολυθρόνα» με το κοινό εκστασιασμένο.
Η ένταση για λίγο έπεσε, χάρη στην ατάκα του Παύλου «δύο τραγούδια από Σπαθιά θα σας πούμε», ο οποίος έδωσε το σύνθημα για την τελική ευθεία. Το ένα ήταν η «Τροφή για τα θηρία» σε ένα ανεπανάληπτο ντουέτο όπου εκείνη τη στιγμή ήταν επί σκηνής συνολικά 12 (!!) άνθρωποι, σε ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα της βραδιάς!
Το ταξίδι τους, το ονειρεμένο είχε κι άλλα λιμάνια, γιατί «Μέσα στη νύχτα των άλλων» έφτασε η φωνή μας μέχρι την Ακρόπολη, βρισκόμενοι όλοι σε ντελίριο ενθουσιασμού δεδομένου ότι ήμασταν «Από γιορτή σε γιορτή» όπως ακριβώς και ο τίτλος της περιοδείας τους μέσα σε αποθέωση, τραγούδι και χορό!
Κανείς δεν έφυγε γιατί ήθελε κι άλλο. Τι κι αν είχαν περάσει παραπάνω από τρεις ώρες;
«Θα παίξουμε αυτό που τραγουδάτε εσείς» είπε ο Γιάννης και έφτασε η «Ταξιδιάρα ψυχή» για να μας αποχαιρετήσουν με το «Θ’ ανατέλλω», όπου ο Παύλος χόρευε και έπαιζε ντέφι ενώ ο Γιάννης τραγουδούσε στο ίσως ιδανικό κλείσιμο μιας τόσο γεμάτης συναυλίας.
Όσοι την έζησαν τη συγκεκριμένη αφετηρία του φετινού καλοκαιριού θα τη θυμούνται για καιρό και είναι σίγουρο ότι θα μείνει έντονα χαραγμένη στη μνήμη τους και θα την αφηγούνται σε φίλους, γνωστούς και εγγόνια! Η χημεία τους άγγιξε το τέλειο. Η εκφραστικότητα, η δυναμική αλλά και το συναίσθημα έφτιαξαν το σωστό μείγμα που δεν αφήσαμε σταγόνα του!
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
B-movies
Τόλης Δεληγιάννης: μπάσο
Ορέστης Μπενέκας: πλήκτρα
Δημήτρης Οικονόμου: τύμπανα
Αλέκος Βουλγαράκης: ηλεκτρική κιθάρα
Παναγιώτης Ριζόπουλος: Ηχοληψία
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
100°C
Λαμπρινή Γρηγοριάδου: ακουστική κιθάρα
Αλέξης Αρχοντής: τύμπανα
Γιάννης Σαββίδης: ηλεκτρική κιθάρα
Γιώργος Αβραμίδης: τρομπέτα
James Wylie: σαξόφωνο
Ηλίας Μπαγλάνης: πλήκτρα
Γιώργος Ταχτσίδης: επιμέλεια ήχου