Πέρα από φανατικός φίλος της μεγάλης Liverpool στο ποδόσφαιρο από τα χρόνια του Κenny Dalglish, το όνομα των Beatles και μόνο, θα ήταν αρκετό όχι για ένα, μα για δεκάδες άρθρα ή αφιερώματα εδώ... Η Maxi Dunn (που επιστρέφει σύντομα άλλωστε με νέο album) δέχτηκε με χαρά να μας μιλήσει για την 'πόλη της' σε ένα όντως απολαυστικό άρθρο αποκλειστικά για το Mixgrill.
Liverpool
Είναι άνοιξη του 1988 και ένα νέο κορίτσι μόλις έλαβε μέρος στις προφορικές εξετάσεις του GCSE, μπροστά στην τάξη των αγγλικών της! Το θέμα ήταν η ιστορία της μουσικής του Λίβερπουλ μέχρι τις μέρες μας! Ποιος θα το φανταζόταν δύο χρόνια αργότερα, η ίδια κοπέλα να στέκεται σε ένα σκοτεινό κρύο δωμάτιο για πρόβα, με το δικό της συγκρότημα, το οποίο να παίζει τα δικά της τραγούδια;
Φαίνεται σαν να έχει συμβεί παλιά, αλλά η μουσική ήταν η κύρια αγάπη της ζωής μου τότε και εξακολουθεί να είναι ακόμη και σήμερα. Καλά εντάξει, τα παιδιά μου έχουν ξεπεράσει το Νο 1 των charts, αλλά όταν η αγάπη είναι εκεί, παραμένει εκεί για όλη τη ζωή μου.
Ζούσα σε ένα ήσυχο προάστιο μόλις δέκα χιλιόμετρα από την πόλη. Υπήρχαν πολύ λίγα πράγματα να κάνω στην περιοχή, μιας και όλα συνέβαιναν στην πόλη! Άκουγα το τοπικό Indie Radio Show "The Noise" κάθε βράδυ, τα βράδια της Κυριακής το "Streetlife" στο BBC και τις εκπομπές της Janice Long και του John Peel. Ήμασταν μάλλον άκυρη επιλογή τότε και ήταν όλοι σημαντικοί οπαδοί της μουσικής του Λίβερπουλ. Θα έπρεπε να κάνω επανάληψη για τις GCSE εξετάσεις μου ή να διαβάζω στο σπίτι, αλλά η μουσική έγινε τόσο ισχυρή που απέσπασε την προσοχή από την καθημερινή ζωή μου στο σπίτι και στο σχολείο.
Δεν σκέφτηκα ποτέ τότε ότι θα ήμουν μια performer. Αυτό που γέμιζε το μυαλό μου, ήταν η αγάπη μου για την τοπική μουσική και τη μουσική γενικότερα. Ήθελα να πω στον κόσμο για όλους αυτούς τους θαυμάσιους ήχους που δημιουργήθηκαν στην πόλη μου. Ονειρεύτηκα να έχω τη δική μου ραδιοφωνική εκπομπή, αλλά από τη στιγμή που είχα εγκαταλείψει το σχολείο το 1989 ο καιρός είχε αλλάξει.
Τα Indie shows έλειπαν και θα ήσασταν τυχεροί αν μπορούσατε να προλάβετε μια δίωρη εκπομπή κάθε εβδομάδα (που έμοιαζε να είναι μεγάλη υπόθεση στην πόλη τότε, για το mainstream ραδιόφωνο του Λίβερπουλ). Ένα μείγμα υπαλλήλων καριέρας έλεγε, «Δεν μπορείς να είσαι DJ. Τι λες για μια παλιά καλή και αξιόπιστη θέση YTS με γραμματειακές δεξιότητες;» Τελικά, συνειδητοποιώντας ότι μια playlist θα πρέπει να τηρείται αρκετά συγκλονιστικά, μαζί με μια τρομερή συνέντευξη σε έναν από τους κορυφαίους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Ποτέ δεν ανήκα στην εποχή του «Eric», καθώς ήμουν πάρα πολύ νέα (αλλά έχω διαβάσει όσο περισσότερα μπορούσα από τα περιοδικά) και είχα τη γενιά των γονιών μου να με εκπαιδεύει για το 1960. Όταν σκέφτομαι τους Beatles, στην πραγματικότητα δε σκέφτομαι τη μπάντα τους, αλλά το μπαμπά μου. Ακόμα τον ακούω να παίζει στην κιθάρα του το «Until There was You and Michelle», όταν ήμασταν παιδιά.
Ήμουν δεκαπέντε, όταν παρακολούθησα το Royal Court, τον Δεκέμβριο του 1987. Ο Black είχε πρόσφατα τεράστια επιτυχία με τα "Wonderful Life" και "Sweetest Smile". Έγραψε ένα μείγμα από γλυκόπικρη ειρωνεία που δεν ήταν ασυνήθιστο για τους συνθέτες από την πόλη. Υποστηριζόταν από έναν άλλο δημοφιλή και πολύ όμορφο ερμηνευτή/ συνθέτη, τον Thomas Lang, του οποίου τα Jazz τραγούδια χρωματισμένα με ποπ και η εξαιρετικά υπέροχη φωνή του, θα μπορούσαν να λιώσουν την καρδιά κάθε νέου κοριτσιού. Το να είσαι απλά σε αυτό το περιβάλλον, για πρώτη φορά ήταν καταπληκτικό! Η μεγάλη σκηνή, ο ζωντανός ήχος, η μυρωδιά και η φθίνουσα κατάσταση του χώρου, προστέθηκαν όλα στην πρώτη ανάμνηση του πρώτη μεγάλου μου show. Το να είμαι performer εκεί ήταν κάτι που δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.
Η ομορφιά που είχε η σκηνή του Λίβερπουλ τότε και ακόμη και τώρα, είναι το πώς μπορεί να έχει τόση ποικιλία! Τη μια μέρα θα μπορούσατε να παρακολουθήσετε το τζαζ icon, Thomas Lang και στη συνέχεια, την επόμενη θα μα μπορούσατε να λικνίζεστε με τους «The Real People» στο Krazy house. Είχα άλλη μια ιδιαίτερη συμπάθεια από την πόλη, τους Brenda and the Beachballs, που ήταν η Brenda και ο Gerry Kenny. Έγραψαν πραγματικά λαμπρά, κεφάτα τραγούδια. «Yummy Ya and D'ya Hear Me». Έπαιζαν συχνά στο πικάπ μου (ναι θυμηθείτε τους). Παραδόξως η Brenda μπήκε στη ζωή μου λίγα χρόνια αργότερα, όταν με βοήθησε να εξασφαλίσω στο πρώτο μου συγκρότημα τους «Mahalia» την επιδότηση για την ηχογράφηση του πρώτου μας demo, το οποίο παρήγαγαν ο Gerry και η Brenda.
Βρίσκομαι οριακά στο άγνωστο στο Λίβερπουλ, αλλά πέρα από όλες τις επιτυχίες των Echo and the Bunnymen, των Frankie Goes To Hollywood, των The Icicle Works, των OMD και η λίστα μου θα μπορούσε να συνεχιστεί, με τραβούσε πάντα το υπέροχο και το σκοτεινό.
Οι μουσικοί του Λίβερπουλ είχαν πάντα ακραία αυτοπεποίθηση και μπορώ να προσθέσω και έναν αέρα αλαζονείας. Τέσσερα παλικάρια έστησαν την εμφάνιση τους πίσω στη δεκαετία του 60. Ή μήπως είναι φυσικά ενσωματωμένη μέσα μας; Ποιος ξέρει, ίσως είναι! Αν κάποιος γνωρίζει οτιδήποτε για το Λίβερπουλ και τον κόσμο του, είναι ότι πάντα αγωνίζονταν για αυτό που πίστευαν. Ήταν δύσκολο να συναντήσεις ένα μουσικό από το Λίβερπουλ, που δεν ξέρει, αλλά πιστεύει ότι είναι καλός! Το αν είναι όντως είναι ένα άλλο θέμα, αλλά η απόλυτη αυτοπεποίθησή τους, η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά, είναι κάτι που πρέπει να θαυμάζεται. Ίσως το κληρονόμησαν από τον «Lennon». Ίσως μπορούμε να ξεφύγουμε από τον παράγοντα αλαζονεία, λόγω του πνεύματος μας και της αίσθησης του χιούμορ μας! Δεν είμαστε μόνο σίγουροι για τους εαυτούς μας, αλλά μπορούμε πραγματικά να γελάσουμε με τους εαυτούς μας πάρα πολύ.
Το να ζεις στα προάστια, όπου δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα, σήμαινε τακτική επίσκεψη στο Λίβερπουλ το Σάββατο! Ήταν αρκετά μικρό ώστε να εντοπίζεις ένα «Muso» όπου και να περπατήσεις! Για παράδειγμα, το να στέκεσαι δίπλα στον Colin Vearncombe των Black στο HMV, ενώ βλέπεις τους The River City People να πηγαίνουν κρυφά στο πίσω μέρος του καταστήματος για μια ζωντανή παράσταση και υπογραφή CD! Το να σου παίρνει συνέντευξη η Jayne Casey για μια εθελοντική καλοκαιρινή εργασία στο συναυλιακό χώρο Arts, στο Bluecoat ή να λες «γεια» στον Thomas Lang καθώς περπατούσε στη Bold Street! Μόλις μερικά παραδείγματα για το τι θα μπορούσε να συμβεί, ενώ συνεχίζεται η μέρα σας στη δουλειά.
Όταν μπήκα στην πρώτη μπάντα μου το 1990, η συγκέντρωση μου στράφηκε περισσότερο στο να γράψω τα δικά μου τραγούδια και να αναπτύξω τη δική μου καριέρα. Δουλέψαμε σκληρά, αλλά είχαμε και πάρα πολλές εργασίες ημέρας. Με κάτι έπρεπε να πληρώσουμε το ενοίκιο! Δεν χρειάζεται να τονίσω πόσο δύσκολο είναι να εισβάλλεις στο χώρο της μουσικής. Από την καθημερινή μου μέρα ρουτίνας στη δουλειά, θα προωθούσα το συγκρότημά μου μαζί με τις πρόβες δύο φορές την εβδομάδα, επιστρέφοντας στο σπίτι τα μεσάνυχτα, το ίδιο και μετά από ζωντανές εμφανίσεις. Ήταν σκληρή δουλειά, αλλά μπορείς να το κάνεις γιατί το θέλεις και το αγαπάς!
Σκέφτομαι πάλι την έλλειψη γυναικείων συγκροτημάτων/ μουσικών στην πόλη! Γνωρίζω ότι υπήρξαν λίγες. Θυμάμαι, τις Mulu και The Spirits, αλλά δυστυχώς επισκιάστηκαν από όλους τους άνδρες συναδέλφους μας εκείνη την εποχή! Οι The Real People, οι The La’s, οι Cast, Space, οι The Farm και οι The Lightening Seeds, όλες επιτυχημένες από μόνες τους! Οι μπάντες οδηγούμενες από γυναίκες και οι τραγουδίστριες από το Λίβερπουλ βρέθηκαν στα charts; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Χρειάστηκε το εξώφυλλο του «California Dreaming» των River City People, για να μπουν τελικά στο χάρτη. Νομίζω ότι η πιο πρόσφατη, Candy Payne, μπορεί να είχε ένα εύλογο ποσό επιτυχίας, μαζί με την πιο πρόσφατη επιτυχία της «Rebecca Ferguson» στο X-factor, που έχει ξεκάθαρα φωνή αγγέλου. Μπορούμε τελικά να πάμε κάπου!
Πέρασα από τις σκηνές της Brit Pop και Trip Hop και με τις τρεις μπάντες μου, μέσα σε οκτώ χρόνια ως μια καλλίτεχνις που παίζει ζωντανά και ηχογραφεί. Οι δισκογραφικές εταιρείες ερχόντουσαν από στόμα σε στόμα, αντί να χρειάζεται να κυνηγούν- ήταν σημαντικές και συναρπαστικές οι στιγμές για έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη! Αλλά κάθε μπάντα έχει τα προβλήματά της! Όταν ήμουν στο τελευταίο μου συγκρότημα «CS Drift», τραβούσαμε πολύ την προσοχή από τις μεγάλες εταιρίες, ηχογραφούσαμε τα demo μας σε ένα από τα καλύτερα στούντιο της πόλης «The Liverpool Music House» (που μετονομάστηκε ως The Lab αργότερα). Ο Ian Brodie, (Lightning Seeds) είχε δικό του στούντιο εκεί τότε και εμφανιζόταν περιστασιακά και μας έλεγε ότι του άρεσε αυτό που άκουγε! Αλλά είχαμε προβλήματα με το ντράμερ, κάθε φορά που βρισκόμασταν στο live, ο ντράμερ έφευγε και τελικά ο κύριος εμπνευστής του συγκροτήματος αποφάσισε επίσης να φύγει στο τέλος του 1997! Προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε σα συγκρότημα, αλλά οι προτεραιότητές μου άλλαζαν. Ήμουν σίγουρα έτοιμη για κάποιες αλλαγές στη ζωή.
Έτσι βγήκα έξω από τη σκηνή και μπήκα τον κόσμο της οικογενειακής ζωής. Αλλά δεν ήμουν ποτέ μακριά από τη μουσική, καθώς ο σύντροφος μου ήταν παραγωγός/ στιχουργός και μηχανικός ήχου. Δούλευα με πλήρη απασχόληση, προσπαθώντας να γίνω μια λογίστρια, αγκαλιάζοντας τον υπέροχο κόσμο της μητρότητας με δύο υπέροχα παιδιά. Όταν επέστρεψα στην μουσική, τον Ιανουάριο του 2007, όλος ο κόσμος είχε αλλάξει! Έχουμε ξαφνικά κάτι που ονομάζεται Διαδίκτυο.
Τα πάντα μπορούν να γίνουν από την πολυθρόνα σου, σα να λέμε! Στέλνονταν αρχεία από το διαδίκτυο, μπορούσες να προωθήσεις τη μουσική σου στο Myspace, στο Facebook, στο Reverbnation και με την εισροή ραδιοφωνικών σταθμών στο διαδίκτυο προωθούνται ανεξάρτητοι καλλιτέχνες. Δεν υπήρχε ανάγκη (για μένα) να κάνω «live» πια! Όλα αυτά ταίριαζαν σε μένα, το να είμαι στο σπίτι και να συναντώ συναδέλφους μουσικούς από όλο τον κόσμο για συνεργασία!
Τελικά, μετά από κάποιες σημαντικές αλλαγές στη ζωή (κυρίως διάλυση μακροχρόνιων σχέσεων και φιλίων), που αποτελούσαν έμπνευση στα τραγούδια, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ μου τον Οκτώβριο του 2010! Όλα ηχογραφήθηκαν από μουσικούς από όλο τον κόσμο. West Midlands, Ηνωμένο Βασίλειο (Peter Hackett και Paul «Tiga» Wright) έως (Coke Belda & Roque Esteban) στην Ισπανία. Ηχογράφησα τα φωνητικά στο σπίτι και τα έστειλα μέσω του διαδικτύου! Ζήτω το διαδίκτυο!
Όταν έγινε η μίξη, το άλμπουμ αφομοιώθηκε από έναν φίλο στο Σιάτλ, τον Steve Turnidge. Το εξώφυλλο του ήταν καμβάς ζωγραφικής σε λάδι από τον φίλο και υπέροχο καλλιτέχνη θαλασσογραφιών από την Ουαλία, Vernon Jones και το σχέδιο του CD από την αδελφή μου, Rachael. Ήταν υπέροχο, οι φίλοι και η οικογένειά μου βοήθησαν όλοι και το έκαναν μια τέτοια θαυμάσια εμπειρία, σε μια δύσκολη περίοδο.
Υποθέτω λοιπόν ότι βγήκα έξω από τη σκηνή εδώ και αρκετό καιρό, αλλά σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο και προχωρημένο κόσμο, δεν είναι και τόσο κακό πράγμα! Θα είμαι πάντα περήφανη για τη θητεία μου ως μια σκληρά εργαζόμενη μουσικός στην πόλη, αν και η στιγμή αυτή είχε περάσει. Θα είναι κάτι το οποίο θα αγκαλιάζω πάντα και θα είμαι περήφανη.
Η Maxi Dunn μόλις κυκλοφόρησε ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Υou’re All I need At Christmas» (το οποίο περιλαμβάνει το ντεμπούτο της 9χρονης κόρης της). Αυτό είναι διαθέσιμο για download στο Amazon.com, το Amazon.co.uk και στο iTunes! Μπορείτε επίσης να πάρετε το ντεμπούτο άλμπουμ της, "Welcome To Soonville" ως ένα φυσικό αντίγραφο από www.maxidunn.info και το CD Baby, ή να το κατεβάσετε από το iTunes και το Amazon.com! Η Maxi διαθέτει επίσης ένα νέο άλμπουμ «The Neglected Gambit» που αναμένεται να κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2011.
Liverpool
Είναι άνοιξη του 1988 και ένα νέο κορίτσι μόλις έλαβε μέρος στις προφορικές εξετάσεις του GCSE, μπροστά στην τάξη των αγγλικών της! Το θέμα ήταν η ιστορία της μουσικής του Λίβερπουλ μέχρι τις μέρες μας! Ποιος θα το φανταζόταν δύο χρόνια αργότερα, η ίδια κοπέλα να στέκεται σε ένα σκοτεινό κρύο δωμάτιο για πρόβα, με το δικό της συγκρότημα, το οποίο να παίζει τα δικά της τραγούδια;
Φαίνεται σαν να έχει συμβεί παλιά, αλλά η μουσική ήταν η κύρια αγάπη της ζωής μου τότε και εξακολουθεί να είναι ακόμη και σήμερα. Καλά εντάξει, τα παιδιά μου έχουν ξεπεράσει το Νο 1 των charts, αλλά όταν η αγάπη είναι εκεί, παραμένει εκεί για όλη τη ζωή μου.
Ζούσα σε ένα ήσυχο προάστιο μόλις δέκα χιλιόμετρα από την πόλη. Υπήρχαν πολύ λίγα πράγματα να κάνω στην περιοχή, μιας και όλα συνέβαιναν στην πόλη! Άκουγα το τοπικό Indie Radio Show "The Noise" κάθε βράδυ, τα βράδια της Κυριακής το "Streetlife" στο BBC και τις εκπομπές της Janice Long και του John Peel. Ήμασταν μάλλον άκυρη επιλογή τότε και ήταν όλοι σημαντικοί οπαδοί της μουσικής του Λίβερπουλ. Θα έπρεπε να κάνω επανάληψη για τις GCSE εξετάσεις μου ή να διαβάζω στο σπίτι, αλλά η μουσική έγινε τόσο ισχυρή που απέσπασε την προσοχή από την καθημερινή ζωή μου στο σπίτι και στο σχολείο.
Δεν σκέφτηκα ποτέ τότε ότι θα ήμουν μια performer. Αυτό που γέμιζε το μυαλό μου, ήταν η αγάπη μου για την τοπική μουσική και τη μουσική γενικότερα. Ήθελα να πω στον κόσμο για όλους αυτούς τους θαυμάσιους ήχους που δημιουργήθηκαν στην πόλη μου. Ονειρεύτηκα να έχω τη δική μου ραδιοφωνική εκπομπή, αλλά από τη στιγμή που είχα εγκαταλείψει το σχολείο το 1989 ο καιρός είχε αλλάξει.Τα Indie shows έλειπαν και θα ήσασταν τυχεροί αν μπορούσατε να προλάβετε μια δίωρη εκπομπή κάθε εβδομάδα (που έμοιαζε να είναι μεγάλη υπόθεση στην πόλη τότε, για το mainstream ραδιόφωνο του Λίβερπουλ). Ένα μείγμα υπαλλήλων καριέρας έλεγε, «Δεν μπορείς να είσαι DJ. Τι λες για μια παλιά καλή και αξιόπιστη θέση YTS με γραμματειακές δεξιότητες;» Τελικά, συνειδητοποιώντας ότι μια playlist θα πρέπει να τηρείται αρκετά συγκλονιστικά, μαζί με μια τρομερή συνέντευξη σε έναν από τους κορυφαίους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Ποτέ δεν ανήκα στην εποχή του «Eric», καθώς ήμουν πάρα πολύ νέα (αλλά έχω διαβάσει όσο περισσότερα μπορούσα από τα περιοδικά) και είχα τη γενιά των γονιών μου να με εκπαιδεύει για το 1960. Όταν σκέφτομαι τους Beatles, στην πραγματικότητα δε σκέφτομαι τη μπάντα τους, αλλά το μπαμπά μου. Ακόμα τον ακούω να παίζει στην κιθάρα του το «Until There was You and Michelle», όταν ήμασταν παιδιά.
Ήμουν δεκαπέντε, όταν παρακολούθησα το Royal Court, τον Δεκέμβριο του 1987. Ο Black είχε πρόσφατα τεράστια επιτυχία με τα "Wonderful Life" και "Sweetest Smile". Έγραψε ένα μείγμα από γλυκόπικρη ειρωνεία που δεν ήταν ασυνήθιστο για τους συνθέτες από την πόλη. Υποστηριζόταν από έναν άλλο δημοφιλή και πολύ όμορφο ερμηνευτή/ συνθέτη, τον Thomas Lang, του οποίου τα Jazz τραγούδια χρωματισμένα με ποπ και η εξαιρετικά υπέροχη φωνή του, θα μπορούσαν να λιώσουν την καρδιά κάθε νέου κοριτσιού. Το να είσαι απλά σε αυτό το περιβάλλον, για πρώτη φορά ήταν καταπληκτικό! Η μεγάλη σκηνή, ο ζωντανός ήχος, η μυρωδιά και η φθίνουσα κατάσταση του χώρου, προστέθηκαν όλα στην πρώτη ανάμνηση του πρώτη μεγάλου μου show. Το να είμαι performer εκεί ήταν κάτι που δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.
Η ομορφιά που είχε η σκηνή του Λίβερπουλ τότε και ακόμη και τώρα, είναι το πώς μπορεί να έχει τόση ποικιλία! Τη μια μέρα θα μπορούσατε να παρακολουθήσετε το τζαζ icon, Thomas Lang και στη συνέχεια, την επόμενη θα μα μπορούσατε να λικνίζεστε με τους «The Real People» στο Krazy house. Είχα άλλη μια ιδιαίτερη συμπάθεια από την πόλη, τους Brenda and the Beachballs, που ήταν η Brenda και ο Gerry Kenny. Έγραψαν πραγματικά λαμπρά, κεφάτα τραγούδια. «Yummy Ya and D'ya Hear Me». Έπαιζαν συχνά στο πικάπ μου (ναι θυμηθείτε τους). Παραδόξως η Brenda μπήκε στη ζωή μου λίγα χρόνια αργότερα, όταν με βοήθησε να εξασφαλίσω στο πρώτο μου συγκρότημα τους «Mahalia» την επιδότηση για την ηχογράφηση του πρώτου μας demo, το οποίο παρήγαγαν ο Gerry και η Brenda.
Βρίσκομαι οριακά στο άγνωστο στο Λίβερπουλ, αλλά πέρα από όλες τις επιτυχίες των Echo and the Bunnymen, των Frankie Goes To Hollywood, των The Icicle Works, των OMD και η λίστα μου θα μπορούσε να συνεχιστεί, με τραβούσε πάντα το υπέροχο και το σκοτεινό.
Οι μουσικοί του Λίβερπουλ είχαν πάντα ακραία αυτοπεποίθηση και μπορώ να προσθέσω και έναν αέρα αλαζονείας. Τέσσερα παλικάρια έστησαν την εμφάνιση τους πίσω στη δεκαετία του 60. Ή μήπως είναι φυσικά ενσωματωμένη μέσα μας; Ποιος ξέρει, ίσως είναι! Αν κάποιος γνωρίζει οτιδήποτε για το Λίβερπουλ και τον κόσμο του, είναι ότι πάντα αγωνίζονταν για αυτό που πίστευαν. Ήταν δύσκολο να συναντήσεις ένα μουσικό από το Λίβερπουλ, που δεν ξέρει, αλλά πιστεύει ότι είναι καλός! Το αν είναι όντως είναι ένα άλλο θέμα, αλλά η απόλυτη αυτοπεποίθησή τους, η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά, είναι κάτι που πρέπει να θαυμάζεται. Ίσως το κληρονόμησαν από τον «Lennon». Ίσως μπορούμε να ξεφύγουμε από τον παράγοντα αλαζονεία, λόγω του πνεύματος μας και της αίσθησης του χιούμορ μας! Δεν είμαστε μόνο σίγουροι για τους εαυτούς μας, αλλά μπορούμε πραγματικά να γελάσουμε με τους εαυτούς μας πάρα πολύ.
Το να ζεις στα προάστια, όπου δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα, σήμαινε τακτική επίσκεψη στο Λίβερπουλ το Σάββατο! Ήταν αρκετά μικρό ώστε να εντοπίζεις ένα «Muso» όπου και να περπατήσεις! Για παράδειγμα, το να στέκεσαι δίπλα στον Colin Vearncombe των Black στο HMV, ενώ βλέπεις τους The River City People να πηγαίνουν κρυφά στο πίσω μέρος του καταστήματος για μια ζωντανή παράσταση και υπογραφή CD! Το να σου παίρνει συνέντευξη η Jayne Casey για μια εθελοντική καλοκαιρινή εργασία στο συναυλιακό χώρο Arts, στο Bluecoat ή να λες «γεια» στον Thomas Lang καθώς περπατούσε στη Bold Street! Μόλις μερικά παραδείγματα για το τι θα μπορούσε να συμβεί, ενώ συνεχίζεται η μέρα σας στη δουλειά.Όταν μπήκα στην πρώτη μπάντα μου το 1990, η συγκέντρωση μου στράφηκε περισσότερο στο να γράψω τα δικά μου τραγούδια και να αναπτύξω τη δική μου καριέρα. Δουλέψαμε σκληρά, αλλά είχαμε και πάρα πολλές εργασίες ημέρας. Με κάτι έπρεπε να πληρώσουμε το ενοίκιο! Δεν χρειάζεται να τονίσω πόσο δύσκολο είναι να εισβάλλεις στο χώρο της μουσικής. Από την καθημερινή μου μέρα ρουτίνας στη δουλειά, θα προωθούσα το συγκρότημά μου μαζί με τις πρόβες δύο φορές την εβδομάδα, επιστρέφοντας στο σπίτι τα μεσάνυχτα, το ίδιο και μετά από ζωντανές εμφανίσεις. Ήταν σκληρή δουλειά, αλλά μπορείς να το κάνεις γιατί το θέλεις και το αγαπάς!
Σκέφτομαι πάλι την έλλειψη γυναικείων συγκροτημάτων/ μουσικών στην πόλη! Γνωρίζω ότι υπήρξαν λίγες. Θυμάμαι, τις Mulu και The Spirits, αλλά δυστυχώς επισκιάστηκαν από όλους τους άνδρες συναδέλφους μας εκείνη την εποχή! Οι The Real People, οι The La’s, οι Cast, Space, οι The Farm και οι The Lightening Seeds, όλες επιτυχημένες από μόνες τους! Οι μπάντες οδηγούμενες από γυναίκες και οι τραγουδίστριες από το Λίβερπουλ βρέθηκαν στα charts; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Χρειάστηκε το εξώφυλλο του «California Dreaming» των River City People, για να μπουν τελικά στο χάρτη. Νομίζω ότι η πιο πρόσφατη, Candy Payne, μπορεί να είχε ένα εύλογο ποσό επιτυχίας, μαζί με την πιο πρόσφατη επιτυχία της «Rebecca Ferguson» στο X-factor, που έχει ξεκάθαρα φωνή αγγέλου. Μπορούμε τελικά να πάμε κάπου!
Πέρασα από τις σκηνές της Brit Pop και Trip Hop και με τις τρεις μπάντες μου, μέσα σε οκτώ χρόνια ως μια καλλίτεχνις που παίζει ζωντανά και ηχογραφεί. Οι δισκογραφικές εταιρείες ερχόντουσαν από στόμα σε στόμα, αντί να χρειάζεται να κυνηγούν- ήταν σημαντικές και συναρπαστικές οι στιγμές για έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη! Αλλά κάθε μπάντα έχει τα προβλήματά της! Όταν ήμουν στο τελευταίο μου συγκρότημα «CS Drift», τραβούσαμε πολύ την προσοχή από τις μεγάλες εταιρίες, ηχογραφούσαμε τα demo μας σε ένα από τα καλύτερα στούντιο της πόλης «The Liverpool Music House» (που μετονομάστηκε ως The Lab αργότερα). Ο Ian Brodie, (Lightning Seeds) είχε δικό του στούντιο εκεί τότε και εμφανιζόταν περιστασιακά και μας έλεγε ότι του άρεσε αυτό που άκουγε! Αλλά είχαμε προβλήματα με το ντράμερ, κάθε φορά που βρισκόμασταν στο live, ο ντράμερ έφευγε και τελικά ο κύριος εμπνευστής του συγκροτήματος αποφάσισε επίσης να φύγει στο τέλος του 1997! Προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε σα συγκρότημα, αλλά οι προτεραιότητές μου άλλαζαν. Ήμουν σίγουρα έτοιμη για κάποιες αλλαγές στη ζωή.
Έτσι βγήκα έξω από τη σκηνή και μπήκα τον κόσμο της οικογενειακής ζωής. Αλλά δεν ήμουν ποτέ μακριά από τη μουσική, καθώς ο σύντροφος μου ήταν παραγωγός/ στιχουργός και μηχανικός ήχου. Δούλευα με πλήρη απασχόληση, προσπαθώντας να γίνω μια λογίστρια, αγκαλιάζοντας τον υπέροχο κόσμο της μητρότητας με δύο υπέροχα παιδιά. Όταν επέστρεψα στην μουσική, τον Ιανουάριο του 2007, όλος ο κόσμος είχε αλλάξει! Έχουμε ξαφνικά κάτι που ονομάζεται Διαδίκτυο.Τα πάντα μπορούν να γίνουν από την πολυθρόνα σου, σα να λέμε! Στέλνονταν αρχεία από το διαδίκτυο, μπορούσες να προωθήσεις τη μουσική σου στο Myspace, στο Facebook, στο Reverbnation και με την εισροή ραδιοφωνικών σταθμών στο διαδίκτυο προωθούνται ανεξάρτητοι καλλιτέχνες. Δεν υπήρχε ανάγκη (για μένα) να κάνω «live» πια! Όλα αυτά ταίριαζαν σε μένα, το να είμαι στο σπίτι και να συναντώ συναδέλφους μουσικούς από όλο τον κόσμο για συνεργασία!
Τελικά, μετά από κάποιες σημαντικές αλλαγές στη ζωή (κυρίως διάλυση μακροχρόνιων σχέσεων και φιλίων), που αποτελούσαν έμπνευση στα τραγούδια, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ μου τον Οκτώβριο του 2010! Όλα ηχογραφήθηκαν από μουσικούς από όλο τον κόσμο. West Midlands, Ηνωμένο Βασίλειο (Peter Hackett και Paul «Tiga» Wright) έως (Coke Belda & Roque Esteban) στην Ισπανία. Ηχογράφησα τα φωνητικά στο σπίτι και τα έστειλα μέσω του διαδικτύου! Ζήτω το διαδίκτυο!
Όταν έγινε η μίξη, το άλμπουμ αφομοιώθηκε από έναν φίλο στο Σιάτλ, τον Steve Turnidge. Το εξώφυλλο του ήταν καμβάς ζωγραφικής σε λάδι από τον φίλο και υπέροχο καλλιτέχνη θαλασσογραφιών από την Ουαλία, Vernon Jones και το σχέδιο του CD από την αδελφή μου, Rachael. Ήταν υπέροχο, οι φίλοι και η οικογένειά μου βοήθησαν όλοι και το έκαναν μια τέτοια θαυμάσια εμπειρία, σε μια δύσκολη περίοδο.
Υποθέτω λοιπόν ότι βγήκα έξω από τη σκηνή εδώ και αρκετό καιρό, αλλά σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο και προχωρημένο κόσμο, δεν είναι και τόσο κακό πράγμα! Θα είμαι πάντα περήφανη για τη θητεία μου ως μια σκληρά εργαζόμενη μουσικός στην πόλη, αν και η στιγμή αυτή είχε περάσει. Θα είναι κάτι το οποίο θα αγκαλιάζω πάντα και θα είμαι περήφανη.
Η Maxi Dunn μόλις κυκλοφόρησε ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Υou’re All I need At Christmas» (το οποίο περιλαμβάνει το ντεμπούτο της 9χρονης κόρης της). Αυτό είναι διαθέσιμο για download στο Amazon.com, το Amazon.co.uk και στο iTunes! Μπορείτε επίσης να πάρετε το ντεμπούτο άλμπουμ της, "Welcome To Soonville" ως ένα φυσικό αντίγραφο από www.maxidunn.info και το CD Baby, ή να το κατεβάσετε από το iTunes και το Amazon.com! Η Maxi διαθέτει επίσης ένα νέο άλμπουμ «The Neglected Gambit» που αναμένεται να κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2011.
Σχετικό θέμα