Τελευταία φορά που είδα τον Ζακ Στεφάνου με την μΠάντα κοάλα +Cathy Idra ήταν πέρσι τον Μάιο, στην παρουσίαση του δίσκου “Koalaboration” και ήμουν ενθουσιασμένη. Είχα βάλει σκοπό, να μην χάσω Live τους και είναι πάντα στη λίστα με τις παραστάσεις που πρέπει να κυνηγήσω να δω. (γιατί το να πας σε ένα live, δυστυχώς δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν για μένα, για εδώ= Ελλάδα., για αλλού δεν ξέρω.)
Τώρα λέω να γράψω μια ακόμα φλύαρη εισαγωγική παράγραφο, έτσι για να μην μπω ποτέ στο θέμα.. χοο Όχι, ότι δεν θέλω, αλλά να θέλω να ξέρεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες παρακολουθώ κάθε παράσταση και με τι ψυχολογία. Που λες, αρρώστησα και δεν το ευχαριστήθηκα, συν ότι έφυγα πριν το πρώτο ανκόρ (που ήταν το “φτάσε στον πάτο”). Οπότε δεν ξέρω να σου πω τι έγινε μετά.. μετά τις 2! Και σταματάω να καταχρώμαι άλλο την ελευθεριά που μας δίνει ο αγαπητός Άι Μπαλιώτης. Τέρμα η γκρίνια, όχι πια δάκρυα.
Ξεκίνησαν στις 23:15, με το μαγαζί γεμάτο, όχι όμως τόσο που να τρως χορευτικές αγκωνιές και μπουκλίτσες από τις φαν... τα μισά σταντ έλειπαν κι έτσι έδιναν περισσότερο χώρο στους όρθιους! Έπαιξαν κομμάτια από το "Koalaboration", από τον “Στο διάστημα δραπέτες” και από τον “Όμορφο κόσμο”. Στον “Βασιλιά του Λα” έμεινε ο Ζακ Στεφάνου στη σκηνή με την κιθάρα του και πριν χωρίσει το κοινό σε δύο ομάδες (και να το βάλει να λέει κάτι ρυθμικά νότες), ανέβασε στην σκηνή τον Σπύρο Γραμμένο να κάνει τον βασιλιά. Πρόβες και πάλι πρόβες, γέλια και τελικά το είπαμε το κομμάτι. Ύστερα, με φωνές και χειροκρότημα κρατήσαμε στην σκηνή τον Σπύρο Γραμμένο, ο οποίος μας είπε ένα κομμάτι και ένα ποίημα από την συλλογή “Χέζομαι και γράφω”, ήταν ένα γράμμα προς τον 'Γιωργάκη', γραμμένο με αφορμή μια τραγική είδηση: τον θάνατο ενός άστεγου που κοιμόταν σε έναν κάδο, τον οποίο 'άδειασαν' στο απορριμματοφόρο χωρίς να καταλάβουν ότι ήταν μέσα. (κλακ , κλοκ). Ο Σπύρος Γραμμένος πριν κατέβει από τη σκηνή, βάζει το μικρόφωνο όσο πιο ψηλά γίνεται με αποτέλεσμα ο Ζακ Στεφάνου να πει ένα κομμάτι ανεβασμένος σ ένα σκαμπό.
Ύστερα από ένα σύντομο διάλειμμα, το πρόγραμμα συνεχίστηκε με την μουσική αναδρομή από το '50 μέχρι σήμερα... χορός, γέλια, μεταμφιέσεις και τι-μου-θύμισες- τώρα- μουντ. Σηκώθηκαν όλοι και από τα τραπέζια και ρίξαν την επιτόπια στροφή τους. Ναι, ήταν ωραία και πετυχημένα όλα και όποιος δεν το έχει δει αξίζει να το δει, αλλά θα ήθελα κάτι διαφορετικό. Να έχω να περιμένω, να λέω πριν πάω τι θα μας έχουν ετοιμάσει πάλι και όταν θα το βλέπω να λέω “αυτά είναι”, ίσως αυτή ξινίλα να μου βγήκε γιατί δεν ήμουν καλά. Οκ. Πασσσοοο.
Τέλος, δεν ξέρω να σου πω πόσο τράβηξε και τι έγινε... μέχρι τις δύο και το πρώτο καληνύχτα τους, ο κόσμος ήταν εκεί και ζητούσε κομμάτια! Αν έμεινες ΕΣΥ πες μας να ξέρουμε... (και να ξέρεις προτιμώ να μην πάω καν σε Live, παρά να φύγω πριν τελειώσει. Μου στοίχισε, θέλω να μάθω όλα όσα έχασα λοιπόν...)
http://www.zakstefanou.ws/index.html
Τελικά μετά από τόσους μήνες και πολλές σπαρτές εμφανίσεις τους σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, πρόλαβα λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος να πάω στο club του Σταυρού του Νότου, την Δευτέρα 27, να τους απολαύσω! Βρήκα όντως την καλύτερη πρόταση γι αυτές τις γιορτινές μέρες που διανύουμε.
Τώρα λέω να γράψω μια ακόμα φλύαρη εισαγωγική παράγραφο, έτσι για να μην μπω ποτέ στο θέμα.. χοο Όχι, ότι δεν θέλω, αλλά να θέλω να ξέρεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες παρακολουθώ κάθε παράσταση και με τι ψυχολογία. Που λες, αρρώστησα και δεν το ευχαριστήθηκα, συν ότι έφυγα πριν το πρώτο ανκόρ (που ήταν το “φτάσε στον πάτο”). Οπότε δεν ξέρω να σου πω τι έγινε μετά.. μετά τις 2! Και σταματάω να καταχρώμαι άλλο την ελευθεριά που μας δίνει ο αγαπητός Άι Μπαλιώτης. Τέρμα η γκρίνια, όχι πια δάκρυα. Ξεκίνησαν στις 23:15, με το μαγαζί γεμάτο, όχι όμως τόσο που να τρως χορευτικές αγκωνιές και μπουκλίτσες από τις φαν... τα μισά σταντ έλειπαν κι έτσι έδιναν περισσότερο χώρο στους όρθιους! Έπαιξαν κομμάτια από το "Koalaboration", από τον “Στο διάστημα δραπέτες” και από τον “Όμορφο κόσμο”. Στον “Βασιλιά του Λα” έμεινε ο Ζακ Στεφάνου στη σκηνή με την κιθάρα του και πριν χωρίσει το κοινό σε δύο ομάδες (και να το βάλει να λέει κάτι ρυθμικά νότες), ανέβασε στην σκηνή τον Σπύρο Γραμμένο να κάνει τον βασιλιά. Πρόβες και πάλι πρόβες, γέλια και τελικά το είπαμε το κομμάτι. Ύστερα, με φωνές και χειροκρότημα κρατήσαμε στην σκηνή τον Σπύρο Γραμμένο, ο οποίος μας είπε ένα κομμάτι και ένα ποίημα από την συλλογή “Χέζομαι και γράφω”, ήταν ένα γράμμα προς τον 'Γιωργάκη', γραμμένο με αφορμή μια τραγική είδηση: τον θάνατο ενός άστεγου που κοιμόταν σε έναν κάδο, τον οποίο 'άδειασαν' στο απορριμματοφόρο χωρίς να καταλάβουν ότι ήταν μέσα. (κλακ , κλοκ). Ο Σπύρος Γραμμένος πριν κατέβει από τη σκηνή, βάζει το μικρόφωνο όσο πιο ψηλά γίνεται με αποτέλεσμα ο Ζακ Στεφάνου να πει ένα κομμάτι ανεβασμένος σ ένα σκαμπό. Ύστερα από ένα σύντομο διάλειμμα, το πρόγραμμα συνεχίστηκε με την μουσική αναδρομή από το '50 μέχρι σήμερα... χορός, γέλια, μεταμφιέσεις και τι-μου-θύμισες- τώρα- μουντ. Σηκώθηκαν όλοι και από τα τραπέζια και ρίξαν την επιτόπια στροφή τους. Ναι, ήταν ωραία και πετυχημένα όλα και όποιος δεν το έχει δει αξίζει να το δει, αλλά θα ήθελα κάτι διαφορετικό. Να έχω να περιμένω, να λέω πριν πάω τι θα μας έχουν ετοιμάσει πάλι και όταν θα το βλέπω να λέω “αυτά είναι”, ίσως αυτή ξινίλα να μου βγήκε γιατί δεν ήμουν καλά. Οκ. Πασσσοοο. Τέλος, δεν ξέρω να σου πω πόσο τράβηξε και τι έγινε... μέχρι τις δύο και το πρώτο καληνύχτα τους, ο κόσμος ήταν εκεί και ζητούσε κομμάτια! Αν έμεινες ΕΣΥ πες μας να ξέρουμε... (και να ξέρεις προτιμώ να μην πάω καν σε Live, παρά να φύγω πριν τελειώσει. Μου στοίχισε, θέλω να μάθω όλα όσα έχασα λοιπόν...)
http://www.zakstefanou.ws/index.html