Hollywood Vampires - Rise

"Who's Laughing Now", "The Boogieman Surprise", "Welcome to Bushwackers", "People Who Died","Heroes"


Οι Hollywood Vampires ξεκίνησαν από έναν δίσκο διασκευών που ήθελε να κάνει ο Alice Cooper. Μετά μπήκαν στο παιχνίδι ο Johnny Depp, που απ' ό,τι φαίνεται πάντα ήθελε να γίνει rockstar και ο Joe Perry, κιθαρίστας των Aerosmith. Ο πρώτος δίσκος ήταν όντως οι διασκευές που είχε οραματιστεί ο Cooper, σε συνεργασία με μεγάλα ονόματα όπως ο Paul McCartney, o Brian Johnson και ο Dave Grohl.

Το συγκρότημα περιόδευσε με ένα ομολογουμένως πολύ διασκεδαστικό show, το οποίο είχε ακόμα περισσότερες διασκευές από όσες είχαν ηχογραφηθεί. Η μπάντα είχε ανάμεικτο κοινό: τους παρατρεχάμενους που ήθελαν απλά να χαζέψουν τον Depp, αλλά και τους fans του Cooper και του Perry. Όμως, με δεδομένο τους βετεράνους μουσικούς, η εμπειρία να δεις τη μπάντα ζωντανά ήταν αξιομνημόνευτη.

Ποιο θα ήταν όμως το επόμενο βήμα των Vampires; Τις διασκευές τους τις βγάλανε, πέρασαν καλά και έκαναν και μια περιοδεία. Η ιδέα πίσω από τη μπάντα ήταν άλλωστε να τιμήσουν τους νεκρούς -rockstar- φίλους τους, διασκευάζοντας τις συνθέσεις τους. Πώς θα λειτουργούσε ένας δίσκος που θα βασιζόταν σε αυθεντικές δικές τους συνθέσεις; Την απάντηση έρχεται να δώσει το 'Rise', ένας δίσκος που, αντίθετα με τον πρώτο της μπάντας, βασίζεται σε δικές τους καινούριες δημιουργίες.

Σίγουρα το 'Rise' δεν προσφέρει κάτι ριζοσπαστικό. Παρολ' αυτά, βγάζει τoν Cooper και τον Perry από την comfort zone τους, με κάποιες πολύ ευχάριστες στιγμές. Από την αρχή φαίνεται η διάθεση της μπάντας να δώσει κάτι πιο φρέσκο, καθώς στο διάρκειας 7 λεπτών "I Want My Now" - ένα hard rock κομμάτι με φωνακλάδικο ρεφρέν - εμπεριέχονται ακατέργαστα τζαμαρίσματα. Δεν πρόκειται για την καλύτερη στιγμή του δίσκου, όμως δείχνει το όραμα πίσω από το 'Rise'.

Εκεί που η μπάντα δένει και οι συνθέσεις ανεβαίνουν επίπεδο είναι στα "Who's Laughing Now", "The Boogieman Surprise" και "Welcome to Bushwackers" (με τη συμμετοχή του Jeff Beck - αν και δε θα τον καταλάβετε). Το πρώτο με τη μοντέρνα παραγωγή, το voice box και τα επεξεργασμένα φωνητικά κερδίζει την προσοχή του ακροατή. Στη συνέχεια το "The Boogieman Surprise" φέρνει πιο πολύ σε hard rock κομμάτι του Alice Cooper - κάτι φυσικά θετικό. Το τελευταίο της τριάδας, "Welcome to Bushwackers", είναι σε rockabilly ρυθμό με πιο βαριές κιθάρες και αλλάζει για λίγο την ροή του δίσκου.

Οι τρεις διασκευές του 'Rise' έχουν το στίγμα του πρώτου δίσκου των Vampires. Το "You Can't Put Your Arms Around a Memory" του Johnny Thunders με φωνητικά Perry είναι το πιο αδύναμο. Ο Depp, που συμμετέχει ενεργά στις άλλες δύο διασκευές, δεν είναι ούτε ο άσσος της κιθάρας που περιγράφει ο Cooper και ο Perry, αλλά ούτε μία γλάστρα για να πουλάει η μπάντα. Είναι δοσμένος στο project 100% και αυτό φαίνεται καταρχάς στο "Heroes" του David Bowie  που ερμηνεύει πάνω από την κιθάρα του Joe Perry. Το "People Who Died" του Jim Carroll είναι το κομμάτι που τους ταιριάζει περισσότερο από τα τρία, με τον Depp υπεύθυνο να απαγγέλλει τους στίχους και τους υπόλοιπους να μπαίνουν στο ρεφρέν.

Όλα φαίνονται να είναι μια χαρά από την μέχρι τώρα περιγραφή μας. Όμως, το πρόβλημα έγκειται στο ότι τα υπόλοιπα κομμάτια του 'Rise' είναι σχετικά αδιάφορα. Παρόλο που ο Alice Cooper με τα θεατρικά του φωνητικά είναι ο star του δίσκου, ούτε αυτός καταφέρνει να σώσει κομμάτια όπως το "Git from Round Me" και "New Threat", που ακούγονται σαν άσκοπες metal ασκήσεις, αλλά ούτε και το μέτριο ομώνυμο κομμάτι με το επιδερμικό χιούμορ. To "Mr. Spider" ακούγεται παρωχημένο για τα δεδομένα του Cooper, ενώ στην απαγγελία του "Congratulations" κάτι πάει να γίνει αλλά και πάλι δεν φτάνει στα επιθυμητά επίπεδα. Τα δε εμβόλιμα ορχηστρικά μέρη ανάμεσα στα κομμάτια δεν προσδίδουν κάτι και αποδεικνύονται άσκοπα.

Τι μας μένει λοιπόν από τον δεύτερο δίσκο των Hollywood Vampires; Πρώτον, ο Tommy Henriksen, το δεξί χέρι του Cooper, που έκανε τη παραγωγή, δεύτερα φωνητικά, κιθάρες και βοήθησε στις συνθέσεις. Κατά δεύτερον, ο Alice Cooper που δε λέει να γεράσει με τίποτα. Εν τέλει, πρόκειται για έναν δίσκο ευχάριστο αλλά άνισο. Όταν λειτουργεί, φαίνεται μία μπάντα που έχει χημεία και ενέργεια που μεταφράζεται σε έξυπνες συνθέσεις. Όμως, δεν είναι πάντα έτσι και για αυτό το Rise περισσότερο μας απογοήτευσε παρά μας ενθουσίασε.