![2020 top 50 - [50-41] _cover](img88388-78b84ba72d50baf122281a294a7a0b07-1200.jpg)
Τα 13 τελευταία χρόνια, την εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα τo Mix
Grill μπαίνει στο παιχνίδι της Ανασκόπησης του 2020 και σας παρουσιάζει
τους 50 Καλύτερους Δίσκους της χρονιάς.
Κάθε μέρα θα σας παρουσιάζουμε μια δεκάδα,
αρχίζοντας σήμερα με τις θέσεις #41-#50 και ολοκληρώνοντας την Παρασκευή
με τα κορυφαία 10!
Είχαμε αξιόλογους δίσκους μέσα στο 2020;
Ποιοι βρίσκονται στο Top 10;
Ποιο album είναι στην κορυφή;
Αναμένουμε τις παρατηρήσεις σας στα σχόλια αυτού του άρθρου.
50. Pearl Jam - Gigaton
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Οι αγαπημένοι Pearl Jam είναι μέσα στα λίγα συγκροτήματα, που από το 1991 και το επικό “Ten”, έχουν διατηρήσει τον βασικό κορμό τους (Eddie Vedder - φωνή, Stone Gossard & Mike McCready - κιθάρες και Jeff Ament - μπάσο). Μάλιστα, ο Matt Cameron (drums) είναι στην μπάντα από το 1998. Όπως σχεδόν κάθε συγκρότημα αυτής της ηλικίας, οι Pearl Jam κυκλοφορούν δίσκους ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα, προσπαθώντας να βρουν τον τρόπο να επανέλθουν στο επίπεδο των πρώτων χρόνων τους. Είναι μάλλον ουτοπία αν θεωρούν ότι θα ξεπεράσουν το “Ten” και το “Vs”, αλλά ποτέ μη λες ποτέ…
Το “Gigaton” είναι μια αξιοπρεπής επιστροφή των Αμερικανών από το Seattle, μετά το μέτριο “Lightning Bolt” και τα σχετικά δυνατά “Backspacer” και “Pearl Jam” στα Zeros. Σε όλους σχεδόν τους δίσκους τους, οι Pearl Jam ακολουθούν την ίδια μουσική φόρμα και αξιοποιούν σε μεγάλο βαθμό την απίστευτη φωνή του Eddie Vedder. Στο “Gigaton” ξεχωρίζω τα «υπόκωφα» κιθαριστικά solo στις ήρεμες στιγμές (“Seven o'Clock” - τι φοβερό τραγούδι), τα πλήκτρα στο δυνατό single “Dance of the Clairvoyants” και τα γνώριμα κιθαριστικά riff στα grunge (που το θυμήθηκα αυτό…) τραγούδια του δίσκου (“Who ever said”, “Superblood Wolfmoon”, “Never destination”, “Take the long way”).
49. The Smashing Pumpkins - Cyr
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]
Ο τελευταίος δίσκος των Smashing Pumkins δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένετε. Φυσικά και η φωνή του Billy Corgan παραμένει το άμεσα αναγνωρίσιμο 'όργανο' του δίσκου, όμως το συνολικό ηχόχρωμα είναι διαφορετικό και ανακατεύει τον ήχο της μπάντας. Τα synths και το ηλεκτρονικό μπάσο κρύβουν τις κιθάρες και γεμίζουν τις συνθέσεις του "Cyr" που είναι αξιομνημόνευτες, εμπνευσμένες από το dark wave των 80s. Ο κιθαρίστας James Iha και ο drummer Jimmy Chamberlin έχουν επιστρέψει από το 2018 στη μπάντα και επίσης συμμετέχουν στο "Cyr" συνεισφέροντας στην σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου.
Αν κάποιος ψάξει για αρνητικά ή κάτι που να τον αποθαρρύνει από την ακρόαση του δίσκου είναι πως δεδομένου της διάρκειας (με 20 κομμάτια χρονικά αγγίζει τη διάρκεια ενός διπλού δίσκου) χάνεται λίγο το όραμα του Corgan και μπορεί να κουράσει.
48. Everything Everthing - Re-Animator
[Γράφει ο Άρης Γάρος]
Πρόκειται για ένα δίσκο που δεν έχει "μεγάλες στιγμές", ούτε κάποια κορύφωση, έχει όμως τη διαχρονική εκκεντρικότητα των Everything Everything και την στιχουργική τους ιδιοφυΐα. Το τραγούδι "Big Climb" είναι αυτό που ξεχωρίζει με χαρακτηριστική άνεση στο "Re-Animator" και είναι ουσιαστικά το μόνο σε αυτόν τον δίσκο που υπενθυμίζει το αποδεδειγμένα υψηλό δημιουργικό ταβάνι αυτής της μπάντας. Ένα ακόμη τραγούδι που διαφοροποιείται από τον "play safe" κανόνα αυτού του δίσκου είναι και το "In Birdsong" μια όμορφη μουσική αλληγορία.
Γενικώς οι Everything Everything έφτιαξαν έναν decent δίσκο με μία κεντρική ιδέα και μια συγκεκριμένη αισθητική πρόταση, που σίγουρα όμως δεν συγκαταλέγεται ούτε στις κορυφαίες τους στιγμές αλλά ούτε και στις χειρότερες.
47. Mac Miller - Circles
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Ίσως ένα από τα σημαντικότερα έργα του Mac Miller. Τουλάχιστον από τη σκοπιά μου, ο Μac ήταν ανέκαθεν αναπτυσσόμενος καλλιτέχνης. Αυτό το άλμπουμ είναι μια οριστικοποίηση, τόσο στην πραγματικότητα όσο και ηχητικά, της ζωής του Mac Miller.
Οφείλουμε, αρχικά να αναγνωρίσουμε την εξαιρετική δουλειά του John Brion όσον αφορά στην παραγωγή. Κάθε κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται υπέροχα και σκόπιμα λεπτομερές. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Mac ξεκινά από έναν partying teenager, σε ένα frat-aesthetic νεο, συνεχίζει στο artful ambient hip-hop και σε βαθιά προσωπικές σκέψεις σχετικά με τον εθισμό, την απόπειρα υπέρβασης του εν λόγω εθισμού και τελικά στη διατήρηση της μνήμης της ζωής του.
Αυτό είναι αυτός ο δίσκος. Το "Circles" είναι μια διατήρηση της μνήμης ενός καλλιτέχνη, που παράγεται, φροντίζεται και απελευθερώνεται μετά τον θάνατό του - το στεφάνι της καριέρας του Mac, που η jazz, η soul, η ambient και η hip hop καταλαμβάνουν το δικό τους τεταρτημόριο σ’αυτό.
Οφείλουμε, αρχικά να αναγνωρίσουμε την εξαιρετική δουλειά του John Brion όσον αφορά στην παραγωγή. Κάθε κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται υπέροχα και σκόπιμα λεπτομερές. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Mac ξεκινά από έναν partying teenager, σε ένα frat-aesthetic νεο, συνεχίζει στο artful ambient hip-hop και σε βαθιά προσωπικές σκέψεις σχετικά με τον εθισμό, την απόπειρα υπέρβασης του εν λόγω εθισμού και τελικά στη διατήρηση της μνήμης της ζωής του.
Αυτό είναι αυτός ο δίσκος. Το "Circles" είναι μια διατήρηση της μνήμης ενός καλλιτέχνη, που παράγεται, φροντίζεται και απελευθερώνεται μετά τον θάνατό του - το στεφάνι της καριέρας του Mac, που η jazz, η soul, η ambient και η hip hop καταλαμβάνουν το δικό τους τεταρτημόριο σ’αυτό.
46. Lamb Of God - Lamb Of God
[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος]
Όχι οι Lamp of God δεν έγραψαν τον δίσκο της χρονιάς. Όχι δεν πρωτοτύπησαν, ούτε «έσωσαν» την metal (αυτή η μάστιγα). Αλλά έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Πρόσθεσαν άλλο έναν δίσκο στο βιογραφικό τους ικανό να σε προκαλέσει να τα κάνεις όλα «ώπα» όπου και αν βρίσκεσαι. Lamb of God always delivers.
45. FM - Synchronized
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]
Κάποια είδη μουσικής δεν ανεβαίνουν πια στα charts και πολλές κυκλοφορίες χάνονται στο χάος των streaming services και στα υπόγεια των δισκοπωλείων. Αν μάλιστα μιλάμε για ένα παλιό συγκρότημα, ο ενθουσιασμός των ακροατών φθίνει εάν δεν καταφέρνει να παραμείνει γνωστό μέσα από τις απανωτές επιτυχίες ή αν δεν έχει διατηρήσει το γόητρο του με μαραθώνιες περιοδείες. Στην περίπτωση των FM - που παίζουν παραδοσιακό 80s AOR - οι περισσότεροι έχουν χάσει τα χνάρια τους από τα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν συνεργάστηκαν με τον Desmond Child. Η μπάντα κατέβασε ρολά βέβαια για 12 χρόνια, και επέστρεψε μετά το 2007, όμως από τότε δεν είχε κυκλοφορήσει κάτι τόσο ευχάριστο και δεμένο όσο το "Synchronized".
Η παραγωγή στα περισσότερα κομμάτια ακούγεται πιο φρέσκια απο το προηγούμενο "Atomic Generation" - αν και φυσικά πατάει γερά στη δεκαετία του hair metal. Η καλοδιατηρημένη φωνή του Steve Overland είναι που κάνει τη διαφορά, κάνοντας τους FM να ακούγονται νέοι. Βλέπετε η μπάντα δεν έφτασε ποτέ τα εμπορικά μεγέθη συγκροτημάτων όπως οι Bon Jovi και ο Steve δεν έκαψε τις φωνητικές του χορδές όπως ο Jon. Φυσικά δε θα πρέπει να περιμένετε έναν δίσκο που θα σας κάνει να γίνεται φανατικοί με το AOR, αλλά τραγούδια που εάν ακούτε classic rock θα εκτιμήσετε και ίσως σας προτρέψουν να ανατρέξετε στις κλασικές δουλειές των FM.
44. Morrisey - I'm Not A Dog On A Chain
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Καλές στιγμές υπάρχουν και σε αυτό το album, όπως το "Bobby, Don't You Think They Know?" με την συμμετοχή της disco queen Thelma Houston, ένα από τα πιο όμορφα ντουέτα της καριέρας του Morrissey. Αντίχτοιχη αξιόλογη στιγμή είναι και το δεύτερο single "Love Is On it’s Way Out". Στα πλεονεκτήματα του "I’m Νot A Dog On A Chain", συγκαταλέγεται η χρήση των synths σε μερικά τραγούδια, που αναζωογονούν τον ήχο του και μας δίνουν κάποιες προσδοκίες για την επόμενη κυκλοφορία του.
43. Green Day - Father Of All Motherfuckers
[Γράφει ο Βαγγέλης Γκρέκο]
42. Nothing But Thieves - Moral Panic
[Γράφει ο Άρης Γάρος]
Οι Nothing but Thieves μιλάνε την γλώσσα της εποχής μας, ο τίτλος μάλιστα του δίσκου "Moral Panic" (ηθικός πανικός) είναι ακριβώς αυτό που εκφράζει στην ολότητα του αυτός ο δίσκος. Τα τραγούδια τους περιγράφουν σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, ενώ στη μουσική και στο στίχο τους κυριαρχούν έντονα συναισθήματα όπως η οργή, το άγχος, η αγωνία για το μέλλον αλλά και η ελπίδα.
Από τον δίσκο ξεχωρίζει το "Is Everybody Going Crazy?" το οποίο μάλιστα άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί και σαν trademark τραγούδι του δίσκου, από μουσικής αλλά και στίχουρχικής πλευράς. Στα instant classics των Nothing But Thieves από αυτό τον δίσκο, έχουν ήδη μπει το "Impossible" - μια φαινομενικά ερωτική μπαλάντα με δυναμικό όμως ρυθμό - και το "Real Love Song". Οι Nothing But Thieves σε αυτό τον δίσκο κατάφεραν να έχουν μια ενιαία αισθητική σε όλα τα κομμάτια και να επικοινωνήσουν πολλά και αντιφατικά μεταξύ τους συναισθήματα που βιώνουμε όλοι μας (άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο) αυτή την εποχή.
Από τον δίσκο ξεχωρίζει το "Is Everybody Going Crazy?" το οποίο μάλιστα άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί και σαν trademark τραγούδι του δίσκου, από μουσικής αλλά και στίχουρχικής πλευράς. Στα instant classics των Nothing But Thieves από αυτό τον δίσκο, έχουν ήδη μπει το "Impossible" - μια φαινομενικά ερωτική μπαλάντα με δυναμικό όμως ρυθμό - και το "Real Love Song". Οι Nothing But Thieves σε αυτό τον δίσκο κατάφεραν να έχουν μια ενιαία αισθητική σε όλα τα κομμάτια και να επικοινωνήσουν πολλά και αντιφατικά μεταξύ τους συναισθήματα που βιώνουμε όλοι μας (άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο) αυτή την εποχή.
41. Mammal Hands - Captured Spirits
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Jazz trio ανέκαθεν υπήρχαν πολλά και θα συνεχίσουν να υπάρχουν για καιρό ακόμα. Οι Mammal Hands είναι ένα από αυτά που ξεχωρίζουν, λίγο για τον σύγχρονο ήχο τους και λίγο περισσότερο για τις μελωδίες και τις συνθέσεις που έχουν παρουσιάσει τα εφτά χρόνια που είναι ενεργοί. Ο τέταρτος αυτός δίσκος τους κυκλοφόρησε, όπως όλοι οι προηγούμενοι, από την Gondwana Records, μια ανεξάρτητη εταιρεία απ’ το Μάντσεστερ που με ονόματα όπως οι Mammal Hands, οι GoGo Penguin και οι Portico Quartet έχει ήδη αφήσει το στίγμα της στον χώρο που ξεκινάει απ’ την jazz και μπλέκει λίγο στα «χωράφια» της ηλεκτρονικής μουσικής.
Κάπως έτσι κινούνται και οι Mammal Hands στο “Captured Spirits”. Το σαξόφωνο πρωταγωνιστεί συχνά, χωρίς να φλυαρεί και στα τύμπανα συμβαίνουν τόσα πολλά, περίεργα και ενδιαφέροντα πράγματα που τη μία στιγμή βρίσκονται στο φόντο συνοδευτικά και την άλλη κερδίζουν την προσοχή του ακροατή. Ηλεκτρονικό «περιεχόμενο» δεν έχουν, αλλά οι σποραδικές μικρές επαναλήψεις σε τύμπανα και πιάνο αφήνουν μια τέτοια εντύπωση. Έτσι, το “Captured Spirits” γίνεται ένας από τους πιο ενδιαφέροντες jazz δίσκους του 2020, με βάθος και πλούτο που ανταμείβει, χωρίς να ζητάει υπερβολικό χρόνο ή να κουράζει.
Κάπως έτσι κινούνται και οι Mammal Hands στο “Captured Spirits”. Το σαξόφωνο πρωταγωνιστεί συχνά, χωρίς να φλυαρεί και στα τύμπανα συμβαίνουν τόσα πολλά, περίεργα και ενδιαφέροντα πράγματα που τη μία στιγμή βρίσκονται στο φόντο συνοδευτικά και την άλλη κερδίζουν την προσοχή του ακροατή. Ηλεκτρονικό «περιεχόμενο» δεν έχουν, αλλά οι σποραδικές μικρές επαναλήψεις σε τύμπανα και πιάνο αφήνουν μια τέτοια εντύπωση. Έτσι, το “Captured Spirits” γίνεται ένας από τους πιο ενδιαφέροντες jazz δίσκους του 2020, με βάθος και πλούτο που ανταμείβει, χωρίς να ζητάει υπερβολικό χρόνο ή να κουράζει.
Σχετικό θέμα