Πριν από μερικές εβδομάδες συζητούσα σε μια παρέα για τις καλοκαιρινές συναυλίες. Η συζήτηση περιλάμβανε ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και - μοιραία - για όλους υπήρχαν άγνωστες λέξεις, άγνωστα ονόματα καλλιτεχνών και διαφορές ως προς την αισθητική, τις προτιμήσεις και τα ακούσματα. Μία εκ των παρευρισκομένων, λοιπόν, παραξενεύτηκε στο άκουσμα του ονόματος του Γιώργου Νταλάρα (θα πήγαινα εκείνο το βράδυ να τον ακούσω). Δεν τον γνώριζε. Δεν είχε ιδέα ποιος είναι.
Μην παρεξηγηθώ, καθόλου δεν εννοώ ότι όφειλε να τον γνωρίζει. Οι μουσικές προτιμήσεις καθενός είναι ολότελα προσωπική υπόθεση και το γούστο δικαίωμα αναφαίρετο. Ακόμα και για τις λεγόμενες οικουμενικές περιπτώσεις καλλιτεχνών, όλοι έχουν δικαίωμα στην άγνοια. Μολονότι «νταλαρικός», καθόλου δε με πείραξε που ένα νέο κορίτσι δεν τον γνώριζε. Και γιατί να τον γνωρίζει; Αντίστοιχα, κι εγώ, έχοντας αφήσει πίσω μου εδώ και αρκετά χρόνια το χαρακτηρισμό νέος, δεν γνωρίζω παρά ελάχιστα ονόματα της trap ελληνικής σκηνής.
Αλλού επικεντρώνομαι εγώ. Λίγες μέρες μετά, συναντώ τη συνάδελφο στην τραπεζαρία της εταιρείας.
- Τον googlαρες; τη ρωτώ.
- Ποιον;
- Τον Νταλάρα.
- Α, όχι.
- Δεν είχες την περιέργεια;
- Όχι, ρε συ. Δεν ακούω τέτοια.
Και πάλι, να ξεκαθαρίσω: υποχρεωμένη δεν ήταν η συμπαθέστατη συνάδελφος. Σιγά μην την κατηγορήσουμε για αυτό. Σκέφτομαι, όμως: στη θέση της, θα είχα βγάλει πόρισμα. Μπορεί να μη μου άρεσε καθόλου - όπως δε μου άρεσε καθόλου ο Snik όταν τον πρωτοέψαξα μετά την αντίστοιχη περιπέτεια που είχαν τα 16χρονα ανίψια μου με μένα - αλλά θα τον είχα αναζητήσει. Θα είχα την περιέργεια. Κάπως, έτσι, άλλωστε δεν ανοίγουν τα αυτιά και τα μυαλά; Κάπως έτσι δεν ανοίγουν οι αισθητικοί ορίζοντες και περιορισμοί;
Δεν λέω πως υπάρχει σωστή και λάθος αντιμετώπιση. Γνωρίζω, όμως, πως η ανθρωπότητα έκανε βήματα προς τα μπρος χάρη στη φαντασία (κυρίως) και την περιέργεια (δευτερευόντως). Αμφότερες πυροδοτούσαν τη γνώση και την επέκτασή της (και το κάνουν ακόμα).
Όχι;
Εσύ, φίλτατε αναγνώστη, έχεις παρόμοια περιστατικά να αφηγηθείς; Περιστατικά στα οποία, είτε να ήσουν ο θύτης, είτε να ήσουν το θύμα; Για πε...
Υ.Γ. Να μη βάλουμε και ένα Νταλάρα στο άρθρο; Έτσι, μήπως και το διαβάσει και η συνάδελφος.