Μια αναπάντεχη επιστροφή μας επεφύλασσε το ξεκίνημα του 2011. Ο Gregg Allman (των Allman Brothers φυσικά) στα 64 του καταφέρνει να κλείσει τα στόματα, όλων όσων ενδεχομένως να τον θεωρούσαν δημιουργικά αδρανή ή και ξεγραμμένο. Στα 12 τραγούδια του “Low Country Blues”, o αειθαλής καλλιτέχνης από το Nashville του Tennessee, προσεγγίζει όσο λίγοι σήμερα, το ατόφιο - ανόθευτο blues συναίσθημα. Ηχητικά, η συμβολή του περιζήτητου T-Bone Burnett στην παραγωγή (Robert Plant & Alison Krauss, Elton John & Leοn Russell) είναι καθοριστική. Η πολύτιμη συνδρομή μπαρουτο – καπνισμένων μουσικών (πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον Dr John) επίσης σημαντική.
Τη διαφορά όμως την κάνει αυτός που βρίσκεται στο επίκεντρο. Η φωνή του Allman βγαίνει από τα βάθη της ψυχής, με τη σοφία ενός ανθρώπου που έχει δει και περάσει πολλά. Φαντάζει ως το μεστό απόσταγμα μιας διαδρομής γεμάτης σκαμπανεβάσματα. Αμέσως μετά την ηχογράφηση του δίσκου, μπήκε στο νοσοκομείο για μεταμόσχευση συκωτιού. Προφανώς η ανασφάλεια της επόμενης μέρας έδρασε καταλυτικά, τροφοδοτώντας την ένταση με την οποία προσεγγίζει τα υλικό του, είτε τραγουδώντας, είτε αφήνοντας τα φαντασία του να δουλεύει στο B-3.
Το “Low Country Blues”, αποτελείται, ως επί το πλείστον από διασκευές. Για να αντλήσει την έμπνευση του, ο Gregg Allman γυρνά στο σημείο εκκίνησης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 δηλαδή, όταν παρέα με τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο αδελφό του (και πρόωρα χαμένο) Duane, έφηβοι όντας, τρύπωναν στις συναυλίες των B.B King και Bobby “Blue” Bland θαυμάζοντας τα τεκταινόμενα και προβάλλοντας παράλληλα, εαυτούς στη σκηνή. Διασκευάζει λοιπόν εύστοχα, κομμάτια της αμερικάνικης λαϊκής παράδοσης (“I Believe I’ll Go Back Home”, “Muddy Water”), αλλά και εγγραφές – συνθέσεις μέγιστων μορφών (Muddy Waters, Amos Milburn, B.B King, Nehemiah “Skip James”, Otis Rush…). Αλλού ακούγεται τραχύς και ζόρικος, αλλού ενδοσκοπικός. Υπάρχουν και τα σημεία που «γιορτάζει» ως ερωτοχτυπημένος soul man σε έκσταση. Σε κάθε περίπτωση το album παραπέμπει στο νότο – είτε «μυρίζει» υγρασία από τα «θολά» νερά του Mississippi, είτε «απλώνεται» σαν το ροδαλό χρώμα του ήλιου όταν δύει, πάνω από την ύπαιθρο και τις απέραντες φυτείες. Τα μοναδικό original τραγούδι του “Low Country Blues” έχει γραφτεί από τον ίδιο τον Allman, λέγεται “Just Another Rider” και είναι ένα αδιαμφισβήτητο highlight. Άλλωστε ο κάθε ένας από μας δεν είναι παρά “…Just another rider on that train to nowhere..”
o Gregg Allman – Just Another Rider
Πληροφορίες: http://www.greggallman.com/
* * *
Incarnations - With All Due Respect
Πρόσφατα ξεφυλλίζοντας ένα Αμερικάνικο περιοδικό που ειδικεύεται στον «μαύρο» ήχο, το μάτι μου έπεσε στη διαφήμιση ενός δίσκου, το εξώφυλλο του οποίου μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Τι δουλειά έχουν τρεις τύποι με κελεμπίες και άσπρα κοστούμια στο σκληροπυρηνικό Wax Poetics αναρωτήθηκα. Πόσο μάλλον όταν εμφανίζονται να κόβουν βόλτες στην ακρογιαλιά, με εμφανή ανεμελιά και ενώ το κύμα βρέχει τις γυμνές πατούσες τους (το αποτύπωμα των οποίων στην άμμο απεικονίζεται και στο εσώφυλλο όπως διαπίστωσα αργότερα)… Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως με περίμενε, όταν το “With All Due Respect”, όπως τιτλοφορείται το περί ου ο λόγος album, άρχισε να χαϊδεύει τα ηχεία μου. Οι Incarnations (το σχήμα δηλαδή) εμφανίζονται ως η «έκτακτη» εκφραστική συνισταμένη τριών φίλων, με ξεχωριστή και αυτόνομη πορεία, (τουλάχιστον μέχρι πρότινος) στα μουσικά πράγματα. Τόσο ως session «παίκτες», όσο και ως μέλη συγκροτημάτων ή solo καλλιτέχνες. Το αποτέλεσμα της συνεύρεσης τους είναι ένα pop soul (και με ολίγη από soft rock) διαμάντι, βγαλμένο θαρρείς από μιαν άλλη εποχή. Φανταστείτε τους Hall & Oates κλεισμένους στο ίδιο δωμάτιο με τους Steely Dan, ενώ οι Eagles και οι Temptations στριμώχνονται στην πόρτα, για να προλάβουν να αφήσουν και αυτοί το δικό τους στίγμα.
Οι Daniel Collas, Bart Davenport και Bing Ji Ling, ήθελαν από καιρό να συνεργαστούν, όμως οι επί μέρους υποχρεώσεις, αλλά και η γεωγραφική απόσταση που χώριζε την καθημερινότητα τους, δεν επέτρεπε κάτι τέτοιο. Άφησαν λοιπόν τις δουλειές, κράτησαν δύο εβδομάδες κενές στην πολυάσχολη ατζέντα τους και με τις κιθάρες στον ώμο, έκαναν το υπερατλαντικό ταξίδι, με τελικό προορισμό την Ισπανία. Στo νοτιότερο άκρο της Ανδαλουσίας, δίπλα στο Γιβραλτάρ και απέναντι από τις ακτές της Αφρικανικής ηπείρου, σε μια περιοχή που ονομάζεται Ταρίφη (Tarifa), εντόπισαν ένα οικογενειακό studio και έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά.
Το “With All Due Respect” είναι εμφανώς επηρεασμένο από το κλίμα που συνάντησαν εκεί. Ατμοσφαιρικό, νυχτερινό, αποπνέει αύρα καλοκαιρινή και σε χτυπάει στο πρόσωπο όπως το θαλασσινό αεράκι. Υπάρχει μια διάχυτη, σχεδόν ηδονιστική χαλαρότητα, που γεννάει απολαυστικές μελωδίες, από αυτές που κατά βάση μόνο η ηλιόλουστη California συνηθίζει να προσφέρει απλόχερα. Ακούστε το ολόκληρο – ειδικά στις ταλαιπωρημένες εποχές που ζούμε, λειτουργεί και ως εν δυνάμει θεραπευτικό βότανο για το μυαλό και την ψυχή.
Άξιο αναφοράς τέλος, είναι ότι πήραν το όνομα τους από την Encarnación "Nini" Sagrista, την ιδιοκτήτρια του studio που τους φιλοξένησε. Η εν λόγω κυρία μάλιστα τους μαγείρευε καθημερινά τοπικές λιχουδιές, τις οποίες τίμησαν δεόντως και επαινούν σε κάθε ευκαιρία!
o Incarnations – Meet Me at Midnight