Δυο χρόνια μετά το πέρασμα του Μπάμπη Αργυρίου σε μια άλλη διάσταση, υλοποιήθηκε με πραγματικά μεγαλειώδη τρόπο κάτι που αρχικά είχε συζητηθεί ως μια πολύ καλή ιδέα, για να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη του· μια ιδέα που είχε λεχθεί σε μια από τις πρώτες μαζώξεις που είχαμε κάνει μετά το χαμό του μερικές δεκάδες φίλων του στο Παρκάκι της Νέας Παραλίας στη Θεσσαλονίκη: να πραγματοποιηθεί μια συναυλία προς τιμήν του με καλλιτέχνες από το roster της Lazy Dog Records.
Μέχρι, βέβαια, να υλοποιηθεί και να γίνει πραγματικότητα αυτή η ιδέα, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Κάποιοι άνθρωποι πάσχισαν και αντιμετώπισαν αντιξοότητες στην πορεία. Και να που ακριβώς στα δυο χρόνια από την μέρα που μας άφησε ο φίλος μας, το όλο εγχείρημα πήρε σάρκα και οστά με πραγματικά υπέροχο τρόπο, που ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη προσδοκία μας.
Πριν περάσουμε στα της συναυλίας θα αναφέρω κάποια λίγα αλλά ουσιώδη, θέλω να πιστεύω, στοιχεία σχετικά με τον Μπάμπη, για όλους εσάς που πιθανώς δεν τον είχατε γνωρίσει εν ζωή, οπότε υποθέτετε ποιος μπορεί να ήταν, όπως πολύ εύστοχα είπε και ο Γιάννης Πλοχώρας. Και βεβαίως λέω λίγα γιατί, για να περιγράφει διεξοδικά η προσωπικότητά του, θα θέλαμε ένα βιβλίο τουλάχιστον.
Από τη ραδιοφωνική μπάντα στις μπάντες του Rollin' Under
Ο Μπάμπης Αργυρίου, λοιπόν, υπήρξε από τους πρώτους εραστές του ερασιτεχνικού ραδιοφώνου με το περιβόητο Ράδιο Free (1980-1987), το οποίο μετέδιδε εξαίσιες αλλά παράλληλα και... εξωπραγματικές μουσικές για το τότε ραδιόφωνο και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να διαμορφώσει μουσικές συνειδήσεις για πολλούς από εμάς.
Αν και ερασιτέχνης, πραγματοποιούσε τις εκπομπές του με σχεδόν επαγγελματικό τρόπο και ας είχε να αντιμετωπίσει κατά καιρούς πολλές και διαφορετικές αντιξοότητες.
Ραδιοφωνικά είχα τη χαρά να συνυπάρξω μαζί του δυστυχώς για πολύ λίγο στη συχνότητα του Ραδιοχώρου στα FM, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, παρέα με τον Κώστα τον Πετρίδη, την Ηλέκτρα Παπαθανασίου και πολλούς άλλους.
Ήταν πιονέρος και στο χώρο των fanzines με το Θρυλικό “Rollin’ Under” (1985-1991), που υπήρξε για όλους μας μια όαση στο χώρο των underground εντύπων και της ανάλογης κουλτούρας, σε εποχές που δεν υπήρχε η ευκολία να έχεις τόσες πολλές πληροφορίες για τις μουσικές που αγαπούσαμε.
Κάτω από αυτό το όνομα λειτούργησε σε τρία διαφορετικά σημεία και το δισκοπωλείο Rollin' Under: αρχικά από το ίδιο του το σπίτι στο κέντρο (Εξαδάκτυλου 5Α και όχι... Πενταδάκτυλου 5Α! ΟΚ, αυτό είναι ένα inside joke για τους μυημένους!). Η φιγούρα του Μπάμπη (για πολλούς από εμάς που τον πρωτογνωρίζαμε εκεί προς τα τέλη των ‘80s, μια αρκετά αινιγματική και «δύσκολη» περσόνα) πανταχού παρούσα. Και βέβαια, πολλές φόρες έβρισκες εκεί και έναν άλλο τύπο, γνωστό στην πιάτσα των ραδιοφωνικών παραγωγών ως «κύριος Ρύκιος» ή «Δρ. Rockfor», που όταν μια φορά τον ρώτησα στο σπίτι-δισκαδικο τι του θυμίζει το ψευδώνυμό του, αυτός μου είπε με το γνωστό του ύφος... «Γαλλικό τυρί»! Φυσικά, αναφέρομαι στο Γιάννη Πλοχώρα, φίλο και συνοδοιπόρο του Μπάμπη σχεδόν από πάντα.
Αυτονόητο ότι μέσα στο δισκοπωλείο (αργότερα στη Σωκράτους και στην Ιωάννου Μιχαήλ ως κανονικά δισκοπωλεία πια) υπήρχαν οι κυκλοφορίες μιας από τις πιο σημαντικές ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες, της περίφημης Lazy Dog Records, με ένα καταπληκτικό roster στο ενεργητικό της κυρίως από ελληνικές μπάντες αλλά και κάποιες σημαντικότατες κυκλοφορίες από σχήματα και καλλιτέχνες του εξωτερικού.
Δημιουργός του πολύ ποιοτικού portal mic.gr, στο οποίο είχα την χαρά να μοιραστώ αρκετές από τις αμπελοφιλοσοφίες μου και τις φωτογραφίες μου. Θυμάμαι ότι είχαμε παρεξηγηθεί για αρκετό διάστημα με τον Μπάμπη με αφορμή μια διαφωνία για το πώς αποκτήθηκε το mic.gr, αλλά τα βρήκαμε στην πορεία.
Φυσικά, έγραψε και κυκλοφόρησε τρία βιβλία, το ένα καλύτερο από το άλλο, και είχε στα σκαριά ένα τέταρτο που ίσως να δει και αυτό το φως της κυκλοφορίας κάποια στιγμή.
Είχα τη χαρά και την τιμή να έχω τον Μπάμπη φίλο μου. Ιδιαίτερος άνθρωπος, κάποιες στιγμές δύσκολος στην προσέγγιση, με μια δική του οπτική στο χιούμορ, ακριβοδίκαιος. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις, μεταξύ μας υπήρξαν κάποια σύννεφα, αλλά αποτέλεσαν παρελθόν σύντομα.
Η απουσία του μας στέρησε έναν «δάσκαλο» για όλα αυτά που αρκετοί καταπιαστήκαμε μέσα στα χρόνια (γράψιμο, ραδιόφωνο κτλ.), αλλά προπαντός χάσαμε έναν σπάνιο άνθρωπο για τις σκληρές εποχές που ζούμε και βέβαια έναν εξαιρετικό φίλο.
Όμως, είναι βέβαιο ότι η μνήμη του και η βαριά κληρονομιά που μας άφησε θα μας συντροφεύουν όλους μας, και κυρίως αυτούς που είχαμε την χαρά και την ευγνωμοσύνη να τον γνωρίσουμε από κοντά.
Ένα «μνημόσυνο» διόλου κατηφές
Στα της συναυλίας τώρα, που πραγματοποιήθηκε στο φιλόξενο χώρο του Principal Club Theather, ανέβηκαν στη σκηνή κατά σειρά οι Ντίνος Σαδίκης (Εν Πλω), Αποστόλης Δαδάτσης (Εκτός Ελέγχου) με guest τον Περτσίνο και τον Τσέλιο από Γκρόβερ, οι Γκούλαγκ με guest τον Αποστόλη Δαδάτση, τον Τάσο από Βανδαλούπ και τον Κώστα Αποστολίδη, θρυλικό κιθαρίστα στους Γκούλαγκ. Τη βραδιά έκλεισαν οι Lost Bodies από την Αθήνα.
Ο Ντίνος Σαδίκης των Εν Πλω.
Η παρουσία του κόσμου, πραγματικά συγκλονιστική, γέμισε ασφυκτικά το χώρο και έτσι δημιουργήθηκε μια ατμόσφαιρα που κάθε άλλο παρά σε «μνημόσυνο» παρέπεμπε. Περισσότερο έμοιαζε με μια μεγάλη γιορτή, όπου βιώσαμε όλοι μαζί τη μαγεία της μουσικής και το πόσο δυνατό είναι να αισθάνεσαι ζωντανός και δημιουργικός. Ήταν μια δική μας τελετή, λουσμένη στο φως και τη θετικότητα, ενάντια στα κελεύσματα των καιρών.
Οι Αποστόλης Δαδάτσης και Πάνος Παπάζογλου των Εκτός Ελέγχου.
Παράλληλα, βέβαια, τιμήσαμε με τον τρόπο που και ο ίδιος θα ήθελε τον Μπάμπη, έναν άνθρωπο που είχε μια ερωτική στάση με ό,τι καταπιανόταν και έδινε και την τελευταία ικμάδα του για όλα όσα αγαπούσε και μας έδειξε τον τρόπο πώς πρέπει και εμείς να συνεχίσουμε. Όντως εραστής και όχι νταβατζής σε αυτά που αφιέρωσε την ζωή του.
Οι Γκούλαγκ.
Το να αναλύσουμε ξεχωριστά το set της κάθε μπάντας δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο λόγο, πάντα βέβαια στην συγκεκριμένη συγκυρία. Όλοι δώσαν τον καλύτερό τους εαυτό, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, μιας και όλοι τους είχαν προσωπικές και φιλικές σχέσεις με τον Μπάμπη, που έτσι και αλλιώς ποτέ και για κανέναν καλλιτέχνη του roster της Lazy Dog δεν ήταν το στυγνό αφεντικό και αυτοί οι υπάλληλοί του.
Εκτός, βέβαια, από τις εξαιρετικές ερμηνείες και την performance από όλα τα συγκροτήματα, όλοι είχαν από κάτι να θυμηθούν και να μοιραστούν για τις κοινές τους διαδρομές στη ζωή του Μπάμπη και βέβαια για το πόσο σημαντική και καταλυτική ήταν η παρουσία του ώστε να μπορέσουν να κυκλοφορήσουν οι δουλειές τους σε εποχές αρκετά δύσκολες για κάτι τέτοιο στη χώρα μας.
Ο Θάνος Κόης των Lost Bodies.
Αξιοσημείωτες, βέβαια, οι στιγμές με τη συμμετοχή των δυο μελών των Γκρόβερ, η συγκινητική παρουσία του Τάσου από τους Βανδαλούπ, η εμφάνιση του θρυλικού κιθαρίστα των Γκούλαγκ, Κώστα του Αποστολίδη, και βέβαια η all star team όλων των προαναφερόμενων στο set των Γκούλαγκ!
Την βραδιά έκλεισαν οι Αθηναίοι Lost Bodies με το δικό τους ξεχωριστό και ιδιοσυγκρασιακό τους ήχο.
Και μιας και ο λόγος για την Αθήνα, να πούμε ότι πολύς κόσμος είχε έρθει από διάφορες περιοχές της χωράς, διανύοντας πάρα πολλά χιλιόμετρα για να πράξουν αυτό που τους υπαγόρευσε η συνείδησή τους. Άνθρωποι από Αθήνα, από Λάρισα, από Δράμα και από πολλές άλλες ακόμα πόλεις, όλοι εκεί γίναμε ένα για αυτόν τον άνθρωπο που, όπως πολλοί είπαν μέσα στη βραδιά, μας έμαθε να ακούμε μουσική όχι μόνο με τα αυτιά αλλά και με την ψυχή μας και να στεκόμαστε απέναντι στα πράγματα και στις καταστάσεις με αξιοπρέπεια και συνέπεια.
Κλείνοντας, να πούμε ότι υπήρχε ειδικός χώρος, όπου κάποιος θα μπορούσε να δει παλιά τεύχη του “Rollin' Under”, του “Γδούπου”, πολλές από τις κυκλοφορίες της Lazy Dog και να προμηθευτεί τα βιβλία του Μπάμπη.
Ελπίζω ο φίλος μας να κάνει μια καλή κριτική για την όλη βραδιά στο Rollin' Under και στο mic.gr του Ουρανού…
Και όπως έχουν πει και οι Βανδαλούπ: «Θυμήσου τους φίλους που έφυγαν. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Οι νεκροί, να το ξέρεις, πεθαίνουνε μονάχα τότε αν τους ξεχάσεις».