Πριν λίγες ημέρες, ο Δημήτρης Αντωνόπουλος είχε μια ουσιαστική κουβέντα με τον B. Richie των Violent Femmes.
Το "μικρόφωνο" στους ίδιους λοιπόν:
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα απ 'όλα, πώς είσαι αυτές τις μέρες πραγματικά; Δουλεύεις σε ένα νέο project ή δίσκό ίσως;
Brian Richie: Γεια σου Δημήτρη, δουλεύω σε πολλά διαφορετικά μουσικά projects. Το ένα είναι μια νέα μπάντα που ονομάζεται «The Break», η οποία αποτελείται από τρία πρώην μέλη των Midnight Oil, Rob Hirst, Jim Moginie και Martin Rotsey. Ετοιμάζουμε το δεύτερο άλμπουμ μας για όλον τον κόσμο από τη Sony Records. Έχει ένα πολύ βαρύ, ψυχεδελικό ροκ-surf ήχο που είναι διασκεδαστικός. Αυτοί οι τύποι είναι οι καλύτεροι ροκ μουσικοί στην Αυστραλία, οπότε είμαι σε καλή παρέα.
ΔΑ: Ας μιλήσουμε για το Mona Foma. Πες μου τα νέα.
BR: Το Mona Foma αντιπροσωπεύει το Μουσείο Παλιού και νέου Φεστιβάλ Τέχνης και Μουσικής. Είμαι ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Κάνουμε διοργανώσεις με τους καλύτερους, από το Nick Cave, την PJ Harvey, το Phillip Glass, μέχρι όπερα, μπαλέτο, ηχητικές εγκαταστάσεις. Έχει και μουσική που παίζεται από ζώα και από πορείες διαμαρτυρίας. Είναι τέλειο να το οργανώνεις κάθε χρόνο.
ΔΑ: Καμια ανάμνηση από την Ελλάδα; Είμαστε ακόμα ερωτευμένοι με τους Violent Femmes, ξέρεις.
BR: Φυσικά και υπάρχουν πολλές ωραίες αναμνήσεις από την Ελλάδα. Μια από τις σημαντικότερες στιγμές ολόκληρης της μουσικής ζωής μου, ήταν το να παίζω μπουζούκι στον κόσμο, στο Λυκαβηττό. Είχε τόσο μεγάλη ενέργεια. Μου άρεσε πολύ επίσης και η κοινωνική πλευρά, που περιλάμβανε πάρτυ, το να πίνουμε ούζο και καφέ, ή απλά να κάνουμε παρέα.
ΔΑ: Μπορείς να μου πεις κάποια πιο εσωτερική ιστορία από τη δημιουργία του πρώτου σου θρυλικού δίσκου με τους Violent Femmes; Είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους.
BR: Το στούντιο ηχογράφησης ήταν σε ένα θέρετρο. Προσπαθούσαμε να ηχογραφήσουμε το «Prove My Love» και ένα όχημα του γκολφ ήρθε με δυο σεφ με τα καπέλα τους, κρατώντας ένα μεγάλο γουρούνι με ένα μήλο στο στόμα του. Δε μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε την ηχογράφηση. Ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα που έγινε, ήταν ότι το στούντιο σταμάτησε τις δραστηριότητές του και κατέστρεψε τις πολυκάναλες κασέτες. Δε μπορούσαμε να τις ανακτήσουμε σε remix όταν όλοι το έκαναν αυτό για CDs.
ΔΑ: Ποιός είναι ο τελευταίος δίσκος, τελευταία μπάντα που άκουσες; Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στις νέες μπάντες, στους νέους καλλιτέχνες;
BR: Ακούω πολύ ενδιαφέρουσα μουσική όλη την ώρα, αλλά προτιμώ τη ζωντανή μουσική. Οι ηχογραφήσεις είναι πιο ενδιαφέρουσες αν προέρχονται από νεκρούς ανθρώπους, που δε μπορούν να κάνουν πια συναυλίες.
ΔΑ: Είσαι περισσότερα γνωστός σαν μουσικός, εξαιτίας των Violent Femmes και όλων αυτών των λαμπρών δίσκων. Δίκαιο. Νομίζεις ότι υπάρχει κάποια κληρονομιά για τη νέα γενιά του rock & roll;
BR: Το rock & roll είναι μια τόσο περιορισμένη μορφή τέχνης που είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν φθίνουσες αποδόσεις. Από την άλλη πλευρά, ανά λίγα χρόνια έρχεται κάποιος που το κάνει καινούργιο πάλι. Οι νέοι άνθρωποι θέλουν να ακούνε παλιές ιδέες από άλλους. Είναι fans όχι ιστορικοί.
ΔΑ: Τι είναι το rock & roll στις μέρες μας αλήθεια;
BR: Το rock & roll βγαίνει οποιαδήποτε στιγμή κάποιο νέο παιδί πιάνει μια κιθάρα και απολαμβάνει το να παίζει τρεις χορδές σε συγκεκριμένη σειρά και να τραγουδάει τα προβλήματά του. Είναι κάτι πολύ αθώο, γι αυτό και επιζεί.
ΔΑ: Θα ήθελα να μάθω για την ηχογράφηση του «Blister In The Sun». Την αίσθηση, την ατμόσφαιρα.
BR: Δε θυμάμαι την ηχογράφησή του. Ήταν το τραγούδι με το οποίο πάντα ξεκινάγαμε τα σετ μας και θεωρήσαμε ότι θα ήταν ωραίο να το βάλουμε να ξεκινάει και το άλμπουμ μας. Εκείνη την εποχή δεν πιστεύαμε ότι ήταν καλύτερο από τα άλλα τραγούδια, αλλά ξέραμε ότι ήταν πιασάρικο.
ΔΑ: Μπορείς να μου πεις μερικά από τα αγαπημένα σου άλμπουμ;
ΒR: Πιστεύω ότι θα ήταν κάπως έτσι:
Marquee Moon-Television
Velvet Underground and Nico
The Madcap Laughs -Syd Barrett
Pink Moon-Nick Drake
Pink Flag-Wire
Αλλά ρώτα με αύριο και θα είναι διαφορετικά!
ΔΑ: Και για το τέλος.. Ας πάμε ένα ταξίδι με χρονομηχανή για λίγο Brian. Μπορούμε να πάμε (για 24 μόνο ώρες) στην πρώτη συναυλία των Velvet Underground ή στο Φεστιβάλ Monterey Pop του '67 με τον Hendrix στη σκηνή. Η επιλογή σου;
ΒR: Είμαι πολύ σίγουρος ότι ο Hendrix θα ήταν πιο καλός από τους Velvet Underground σε live. Με συγχωρείτε John, Lou and Mo.
Ciao bR
THANK YOU VERY MUCH! Dimitris Antonopoulos.
Το "μικρόφωνο" στους ίδιους λοιπόν:
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Πρώτα απ 'όλα, πώς είσαι αυτές τις μέρες πραγματικά; Δουλεύεις σε ένα νέο project ή δίσκό ίσως;
Brian Richie: Γεια σου Δημήτρη, δουλεύω σε πολλά διαφορετικά μουσικά projects. Το ένα είναι μια νέα μπάντα που ονομάζεται «The Break», η οποία αποτελείται από τρία πρώην μέλη των Midnight Oil, Rob Hirst, Jim Moginie και Martin Rotsey. Ετοιμάζουμε το δεύτερο άλμπουμ μας για όλον τον κόσμο από τη Sony Records. Έχει ένα πολύ βαρύ, ψυχεδελικό ροκ-surf ήχο που είναι διασκεδαστικός. Αυτοί οι τύποι είναι οι καλύτεροι ροκ μουσικοί στην Αυστραλία, οπότε είμαι σε καλή παρέα.
ΔΑ: Ας μιλήσουμε για το Mona Foma. Πες μου τα νέα.BR: Το Mona Foma αντιπροσωπεύει το Μουσείο Παλιού και νέου Φεστιβάλ Τέχνης και Μουσικής. Είμαι ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Κάνουμε διοργανώσεις με τους καλύτερους, από το Nick Cave, την PJ Harvey, το Phillip Glass, μέχρι όπερα, μπαλέτο, ηχητικές εγκαταστάσεις. Έχει και μουσική που παίζεται από ζώα και από πορείες διαμαρτυρίας. Είναι τέλειο να το οργανώνεις κάθε χρόνο.
ΔΑ: Καμια ανάμνηση από την Ελλάδα; Είμαστε ακόμα ερωτευμένοι με τους Violent Femmes, ξέρεις.
BR: Φυσικά και υπάρχουν πολλές ωραίες αναμνήσεις από την Ελλάδα. Μια από τις σημαντικότερες στιγμές ολόκληρης της μουσικής ζωής μου, ήταν το να παίζω μπουζούκι στον κόσμο, στο Λυκαβηττό. Είχε τόσο μεγάλη ενέργεια. Μου άρεσε πολύ επίσης και η κοινωνική πλευρά, που περιλάμβανε πάρτυ, το να πίνουμε ούζο και καφέ, ή απλά να κάνουμε παρέα.
ΔΑ: Μπορείς να μου πεις κάποια πιο εσωτερική ιστορία από τη δημιουργία του πρώτου σου θρυλικού δίσκου με τους Violent Femmes; Είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους.BR: Το στούντιο ηχογράφησης ήταν σε ένα θέρετρο. Προσπαθούσαμε να ηχογραφήσουμε το «Prove My Love» και ένα όχημα του γκολφ ήρθε με δυο σεφ με τα καπέλα τους, κρατώντας ένα μεγάλο γουρούνι με ένα μήλο στο στόμα του. Δε μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε την ηχογράφηση. Ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα που έγινε, ήταν ότι το στούντιο σταμάτησε τις δραστηριότητές του και κατέστρεψε τις πολυκάναλες κασέτες. Δε μπορούσαμε να τις ανακτήσουμε σε remix όταν όλοι το έκαναν αυτό για CDs.
ΔΑ: Ποιός είναι ο τελευταίος δίσκος, τελευταία μπάντα που άκουσες; Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στις νέες μπάντες, στους νέους καλλιτέχνες;
BR: Ακούω πολύ ενδιαφέρουσα μουσική όλη την ώρα, αλλά προτιμώ τη ζωντανή μουσική. Οι ηχογραφήσεις είναι πιο ενδιαφέρουσες αν προέρχονται από νεκρούς ανθρώπους, που δε μπορούν να κάνουν πια συναυλίες.
ΔΑ: Είσαι περισσότερα γνωστός σαν μουσικός, εξαιτίας των Violent Femmes και όλων αυτών των λαμπρών δίσκων. Δίκαιο. Νομίζεις ότι υπάρχει κάποια κληρονομιά για τη νέα γενιά του rock & roll;
BR: Το rock & roll είναι μια τόσο περιορισμένη μορφή τέχνης που είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν φθίνουσες αποδόσεις. Από την άλλη πλευρά, ανά λίγα χρόνια έρχεται κάποιος που το κάνει καινούργιο πάλι. Οι νέοι άνθρωποι θέλουν να ακούνε παλιές ιδέες από άλλους. Είναι fans όχι ιστορικοί.
ΔΑ: Τι είναι το rock & roll στις μέρες μας αλήθεια;BR: Το rock & roll βγαίνει οποιαδήποτε στιγμή κάποιο νέο παιδί πιάνει μια κιθάρα και απολαμβάνει το να παίζει τρεις χορδές σε συγκεκριμένη σειρά και να τραγουδάει τα προβλήματά του. Είναι κάτι πολύ αθώο, γι αυτό και επιζεί.
ΔΑ: Θα ήθελα να μάθω για την ηχογράφηση του «Blister In The Sun». Την αίσθηση, την ατμόσφαιρα.
BR: Δε θυμάμαι την ηχογράφησή του. Ήταν το τραγούδι με το οποίο πάντα ξεκινάγαμε τα σετ μας και θεωρήσαμε ότι θα ήταν ωραίο να το βάλουμε να ξεκινάει και το άλμπουμ μας. Εκείνη την εποχή δεν πιστεύαμε ότι ήταν καλύτερο από τα άλλα τραγούδια, αλλά ξέραμε ότι ήταν πιασάρικο.
ΔΑ: Μπορείς να μου πεις μερικά από τα αγαπημένα σου άλμπουμ;
ΒR: Πιστεύω ότι θα ήταν κάπως έτσι:
Marquee Moon-Television
Velvet Underground and Nico
The Madcap Laughs -Syd Barrett
Pink Moon-Nick Drake
Pink Flag-Wire
Αλλά ρώτα με αύριο και θα είναι διαφορετικά!
ΔΑ: Και για το τέλος.. Ας πάμε ένα ταξίδι με χρονομηχανή για λίγο Brian. Μπορούμε να πάμε (για 24 μόνο ώρες) στην πρώτη συναυλία των Velvet Underground ή στο Φεστιβάλ Monterey Pop του '67 με τον Hendrix στη σκηνή. Η επιλογή σου;
ΒR: Είμαι πολύ σίγουρος ότι ο Hendrix θα ήταν πιο καλός από τους Velvet Underground σε live. Με συγχωρείτε John, Lou and Mo.
Ciao bR
THANK YOU VERY MUCH! Dimitris Antonopoulos.
Σχετικό θέμα